Ο
πόλεμος που απλώνεται στο Παρίσι είναι ακατανόητος για τους Γάλλους που
αγνοούν σχεδόν τα πάντα για τις μυστικές δραστηριότητες της κυβέρνησής
τους στον αραβικό κόσμο, τις παρά φύση συμμαχίες της με τις δικτατορίες
του Κόλπου, και την ενεργό συμμετοχή της στη διεθνή τρομοκρατία. Ποτέ
δεν έχει συζητηθεί αυτή η πολιτική στο Κοινοβούλιο και τα μεγάλα μέσα
μαζικής ενημέρωσης σπάνια τόλμησαν να ενδιαφερθούν.
Εδώ και πέντε χρόνια, οι Γάλλοι ακούν για μακρινούς
πολέμους, χωρίς να καταλαβαίνουν για το τι πρόκειται. Ο τύπος τους
ενημέρωσε για την εμπλοκή του στρατού τους στη Λιβύη, αλλά ποτέ για την
παρουσία γαλλικών στρατευμάτων σε αποστολή στο Λεβάντε. Τα άρθρα μου
διαβάζονται σχετικά ευρέως, αλλά τα αντιλαμβάνονται ως ανατολίτικες
ιδιορρυθμίες. Παρά την προσωπική μου ιστορία, είναι της μόδας να
χαρακτηρίζομαι ως «εξτρεμιστής» ή «συνωμοσιολόγος», παρατηρείται ότι τα
άρθρα μου αναπαράγονται από τις ιστοσελίδες όλων των πεποιθήσεων,
συμπεριλαμβανομένων των πραγματικών εξτρεμιστών ή συνωμοσιολόγων. Κανείς
όμως δεν βρίσκει τίποτα λάθος σ’ αυτά που γράφω. Επίσης, κανείς δεν
ακούει τις προειδοποιήσεις μου σχετικά με τις συμμαχίες που έχει συνάψει
η Γαλλία.
Ξαφνικά, η αγνοούμενη αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια.
Η Γαλλία δέχθηκε επίθεση το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοεμβρίου 2015
από πολλούς κομάντος που φόνευσαν τουλάχιστον 130 άτομα σε πέντε
διαφορετικά σημεία στο Παρίσι. Κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για
12 ημέρες σε ολόκληρη την επικράτεια και μπορεί να ανανεωθεί από το
Κοινοβούλιο.
Δεν υπάρχει άμεση σχέση με την υπόθεση Charlie Hebdo
Ο γαλλικός τύπος ερμηνεύει αυτήν την πράξη πολέμου, συνδέοντας την με
την επίθεση στο Charlie Hebdo, παρότι οι στόχοι και οι επιχειρησιακές
διαδικασίες είναι εντελώς διαφορετικές. Τον Ιανουάριο επρόκειτο να
σκοτώσουν συγκεκριμένα άτομα, ενώ εδώ πρόκειται για μια συντονισμένη
επίθεση εναντίον ενός μεγάλου αριθμού τυχαίων ατόμων.
Γνωρίζουμε σήμερα ότι ο αρχισυντάκτης του Charlie Hebdo μόλις είχε
λάβει ένα «δώρο» 200.000 ευρώ από την Εγγύς Ανατολή για να συνεχίσει την
αντι-μουσουλμανική εκστρατεία του [
1], ότι οι δολοφόνοι είχαν σχέση με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες [
2], ότι η προέλευση των όπλων τους καλύπτεται από το μυστικό της Άμυνας (Secret-Défense) [
3]. Έχω ήδη αποδείξει ότι η επίθεση αυτή δεν ήταν μια ισλαμιστική επιχείρηση [
4], ότι είχε γίνει αντικείμενο μιας άμεσης κρατικής ανάκτησης [
5], και ότι η ανάκτηση αυτή είχε συναντήσει ανταπόκριση στον εχθρικό πληθυσμό προς τη Δημοκρατία [
6], -μια ιδέα που αναπτύχθηκε έξοχα λίγους μήνες αργότερα από τον δημογράφο Emmanuel Todd [
7] -.
Αν πάμε πίσω στον πόλεμο που μόλις έχει εξαπλωθεί στο Παρίσι,
προκαλεί έκπληξη στη Δυτική Ευρώπη. Δεν μπορούμε να το συγκρίνουμε με
τις βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη το 2004. Στην Ισπανία, δεν υπήρχε
ούτε σκοπευτής ούτε καμικάζι, αλλά 10 βόμβες σε τέσσερα διαφορετικά
σημεία [
8].
Το είδος της σκηνής που μόλις έλαβε χώρα στη Γαλλία είναι σκηνικό
καθημερινότητας για πολλούς πληθυσμούς της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής»
από το 2001. Και θα βρούμε παρόμοια γεγονότα παραπέρα, όπως και οι τρεις
ημέρες επιθέσεων σε έξι ξεχωριστές θέσεις στη Βομβάη το 2008 [
9].
Παρά το γεγονός ότι οι επιτιθέμενοι ήταν μουσουλμάνοι και ορισμένοι
από αυτούς φώναζαν «Αλλάχ Ακμπάρ!» σκοτώνοντας περαστικούς,
δεν υπάρχει
καμία σχέση μεταξύ αυτών των επιθέσεων, του Ισλάμ και ενός πιθανού
«πόλεμου των πολιτισμών». Αυτές οι κομάντος είχαν εντολή να σκοτώσουν
στη τύχη, χωρίς πρώτα να εξετάσουν τι θρήσκευμα των θυμάτων τους.