ΕΥΡΩΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ - ΕΕ - ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ: Αποφασίζουν βάρδιες και ζωή - «λάστιχο» για τους εργάτες

Το Δικαστήριο της ΕΕ ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει τη δυνατότητα της εργοδοσίας να υποχρεώνει τους εργαζόμενους μέχρι και σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό!

Ακόμα ένα χτύπημα στα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα επιχειρεί να καταφέρει η ΕΕ, μέσω του Δικαστηρίου της, αυτή τη φορά με την κατάργηση του σταθερού χρόνου εβδομαδιαίας εργασίας.

Ο αντεργατικός ρόλος του Δικαστηρίου της ΕΕ είναι γνωστός, όπως π.χ. με τις αποφάσεις του ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, όταν αποφάσισε ότι εμποδίζει την «ελευθερία κίνησης των επιχειρήσεων», τις αποφάσεις του για τον χαρακτηριζόμενο «ανενεργό» και επομένως μη αμειβόμενο χρόνο δουλειάς. Γνωστή είναι και η απόφασή του υπέρ των ομαδικών απολύσεων στην υπόθεση των «Τσιμέντων Χαλκίδας», πάνω στην οποία «πάτησε» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και κατ' απαίτηση του κεφαλαίου γενίκευσε την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, με το νόμο του 4ου μνημονίου.

Το νέο αντεργατικό χτύπημα που προστίθεται στις «βέλτιστες πρακτικές»

Στο ετοιμαζόμενο νέο χτύπημα, το Δικαστήριο της ΕΕ κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήματα του Πορτογαλικού Εφετείου του Πόρτο - μετά από προσφυγή εργαζόμενου - σχετικά με την ερμηνεία της αντεργατικής Οδηγίας 2003/88 της ΕΕ για «την οργάνωση του χρόνου εργασίας». Τα όσα ρωτάει το πορτογαλικό δικαστήριο συνοψίζονται ουσιαστικά στο ερώτημα αν ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να παρέχει στον εργαζόμενο ανά βδομάδα μια μέρα ανάπαυσης (ρεπό) έπειτα από έξι συνεχόμενες μέρες δουλειάς, ή είναι ελεύθερος να καθορίζει αυτός πότε αρχίζει η βδομάδα και πότε θα δώσει ρεπό στους εργαζόμενους. Το ζήτημα αφορά όλους τους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις που λειτουργούν εφτά μέρες τη βδομάδα, είτε σε βιομηχανικούς κλάδους, είτε στους κλάδους παροχής υπηρεσιών και του Εμπορίου.

O γενικός εισαγγελέας του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ) δημοσίευσε πρόσφατα την πρότασή του, προδικάζοντας και την απόφαση. Η πρόταση αποφαίνεται ότι:

α) Η διατύπωση της ευρωενωσιακής Οδηγίας μιλάει για ανάπαυση «εντός περιόδου επτά ημερών» κι απ' αυτό συμπεραίνει πρακτικά ότι ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να δίνει ρεπό στον εργαζόμενο την 7η μέρα μετά από 6 συνεχόμενες μέρες δουλειάς, αλλά είναι ελεύθερος να καθορίζει, κατά την αυθαίρετη κρίση του, ποια μέρα θα δώσει ρεπό στον εργαζόμενο και ποιες είναι αυτές οι 7 μέρες της εργάσιμης βδομάδας, γεγονός που καθορίζει και τη σημαντικότερη συνέπεια, ότι δηλαδή

β) ο εργαζόμενος μπορεί να υποχρεωθεί να δουλεύει επί 12 συνεχόμενες μέρες χωρίς ρεπό (!), στην περίπτωση που πάρει ένα ρεπό στην αρχή της μιας βδομάδας και ένα ρεπό στο τέλος της επόμενης (π.χ. ένα ρεπό τη Δευτέρα της πρώτης βδομάδας και ένα ρεπό την Κυριακή της επόμενης)...

ΝΕΑ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑΤΑ

Κι ανάμεσα στα συγχαρητήρια για τα απρόσμενα ολυμπιακά μετάλλια που έδωσαν για άλλη μια φορά την ευκαιρία για ρητορικές κορώνες οι οποίες αποδίδουν στην ελληνική ψυχή και το γενναίο φρόνημα την αιτία των επιτυχιών, τις πρωτιές στις πανελλήνιες εξετάσεις που γίνονται αφορμή και πάλι για επιβεβαίωση της αντίληψης πως αρκεί η θέληση για την επιτυχία και την επίσημη θερινή ραστώνη που μοιάζει να μην τελειώνει, η πραγματικότητα εξουθενώνοντας μας συνθλίβει.

Περιστατικά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, ως συνέπειες των κυρίαρχων πολιτικών που εφαρμόζονται με τις αντίστοιχες αντιδράσεις, όπως π.χ. στη Νίκαια της Γαλλίας αστυνομικοί μπροστά σε λουόμενους εφαρμόζουν στην παραλία την απόφαση της πόλης που απαγορεύει το μπουρκίνι, το μαγιό που φορούν οι μουσουλμάνες, όπως στην Ελλάδα που ο υπουργός εργασίας Κατρούγκαλος υποστηρίζει ότι η θέσπιση των 384 Ευρώ εθνικής σύνταξης καλύπτουν το όριο της φτώχειας, και άλλα αμέτρητα έγιναν μια καθημερινότητα που ορίζουν μέχρι κεραίας τη ζωή μας. Το κακό είναι πως όσο βαθαίνει η κρίση τόσο ριζοσπαστικοποιείται η δομή της εξουσίας. Ενισχύεται, στο όνομα της ελευθερίας ή της εξασφάλισης της επιβίωσης, στρώνοντας το έδαφος για το φασισμό, για να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα εμφάνισης αδυναμίας της κυρίαρχης τάξης. Σύμφωνα με τις ικανότητες, την ιδιοσυγκρασία και τη στάση τους πολιτικοί και δημοσιογράφοι αντιπροσωπεύουν την προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να κινητοποιήσει προς όφελος της όλες τις δυνάμεις.

Κι ενώ συνεχίζει η κυρίαρχη τάξη δια των υπηρετών και υπερασπιστών της να εκθειάζει την ατομικότητα, όμως με τις οργανωτικές δομές του κράτους που καλλιεργούν την προσδοκία ότι εγγυώνται την ασφάλεια μιας ζωής εξασφαλίζει ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θα παραμένει υπάκουη ακόμα κι όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες τους, ώστε ελάχιστοι να είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν να αποτελέσουν παραφωνία. Κάπως έτσι παρουσιάζεται το ΚΚΕ και όχι ως εναλλακτική λύση η πρότασή του προς όφελος της εργατικής τάξης.

Οι λόγοι που οι εργαζόμενοι δεν επιλέγουν ν’ αντιδράσουν δυναμικά είναι σύνθετοι και δεν μπορούν να απλοποιηθούν σε μια και εύκολη γενίκευση.

Η Ευρώπη είναι μια απόλυτη μοναρχία #2

...συνέχεια από το προηγούμενο
____________
Από αυτή την άποψη η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά μια αντιδραστικά αναβαθμισμένη μορφή πολιτικού μηχανισμού της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Από αυτή την άποψη, επίσης, δεν είναι άτοπος ο χαρακτηρισμός της ΕΕ σαν πολιτικού μηχανισμού της εξουσίας του κεφαλαίου διακρατικού και ταυτόχρονα υπερεθνικού – όχι διεθνικού. Οικονομικά και πολιτικά αυτός ο χαρακτηρισμός εκφράζει την υπαγωγή των κρατών στην επιδίωξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου να κυριαρχεί υπερεθνικά, ανεξάρτητα από κάθε εθνικό φραγμό που είναι σε τελική ανάλυση φραγμός κοινωνικός, και που σε μια παραπέρα ανάλυση καθορίζεται από τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε έθνους. Και αυτό δεν συνιστά οποιαδήποτε πραγματική άρνηση του γεγονότος, ότι στο πλαίσιο της ίδιας αυτής «υπερεθνικής» επιδίωξης, δεν μπορεί παρά στο πλαίσιο της νομοτελειακά ανισόμετρης καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης να αναδεικνύεται η κυριαρχία των ισχυρότερων εθνικών κεφαλαίων και καπιταλιστικών κρατών απέναντι στα λιγότερο ισχυρά. Δεν συνιστά δηλαδή πραγματική άρνηση των εθνικών ανταγωνισμών του κεφαλαίου. Δεν συνιστά άρνηση του γεγονότος αυτού, αντίθετα συνιστά πραγματικό του όρο.

Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την άρνηση της αντικατάστασης της εθνικής κοινωνικοοικονομικής ιστορικής βαθμίδας από μια νέα ανώτερη διεθνική ιστορική βαθμίδα – αντικατάσταση που προϋποθέτει την εργατική τάξη σαν ηγέτιδα τάξη των εθνών, την αντικατάσταση του έθνους των αστών από το έθνος των εργατών. Στη θέση μιας ιστορικά προοδευτικής διεθνικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης το μονοπωλιακό κεφάλαιο αντιτάσσει τη δική του διεθνοποίηση, και η μέσω αυτής συγκέντρωσή του έρχεται να εκφραστεί πολιτικά με την υπερεθνική του κυριαρχία και την διακρατική οργανωτική της μορφή. Αλλά γι’ αυτό, απέναντι στον πολιτικό μηχανισμό της ΕΕ τα κράτη εμφανίζονται όλο και λιγότερο σαν μορφές εθνικής κοινωνικής οργάνωσης, όλο και περισσότερο σαν δικές της απλά διοικητικές οργανωτικές υποδιαιρέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν και να υποκατασταθούν από άλλες διοικητικές υποδιαιρέσεις («περιφέρειες», «οικονομικές ζώνες» κ.ά.) ακόμα περισσότερο αποσυνδεμένες από το ιστορικό περιεχόμενο και την ιστορική καταγωγή των εθνικών σχηματισμών και ακόμα πιο άμεσα υπαγόμενες στις καταστατικές της αρχές της «ανοιχτής αγοράς», της ελευθερίας του ανταγωνισμού και της κίνησης του κεφαλαίου.

Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την επιδίωξη της διακρατικά και υπερεθνικά συγκεντρωμένης πολιτικής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου να καταπνίξει την εξορισμού εθνική και διεθνική διεξαγωγή της πάλης της εργατικής τάξης.

Μιλώντας εντελώς γενικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν πολιτικός μηχανισμός αποτελεί θεσμοθετημένη αντιδραστική ιστορική άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής των εθνικών σχηματισμών.

Η Ευρώπη είναι μια απόλυτη μοναρχία #1

Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση… Δηλαδή από τι ακριβώς. Ποια είναι εκείνα τα συστατικά, τα «δεσμευτικά» χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επιβάλλουν στο κίνημα των εργαζομένων τη διεκδίκηση της αποδέσμευσης σαν αναγκαίο συστατικό της δικής τους πάλης;

Ανατρέχοντας στον καταστατικό πυρήνα της ΕΕ, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, βρίσκουμε τρία τέτοια θεμελιακά συστατικά:
α. Την «ανοιχτή αγορά», με άλλα λόγια την ελευθερία της αγοράς, δηλαδή την τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης.

Αυτή η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης – σύμφωνα με τα λόγια του Μάρξ στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (Α΄Διεθνής) – συνιστά την πολιτική οικονομία της αστικής τάξης. Στον αντίθετο πόλο η κοινωνική πρόβλεψη, ο κοινωνικός σχεδιασμός, συνιστά την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης.

Η πολιτική οικονομία του κεφαλαίου, η ελευθερία της αγοράς, η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης, κατά συνέπεια και η άρνηση, η απαγόρευση της κοινωνικής πρόβλεψης – της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης – αποτελεί λοιπόν καταστατική αρχή της «Ευρώπης».

Συνέπεια αυτής της καταστατικής αρχής είναι, ότι μέρος του περιεχομένου της αποτελεί και η «ανοιχτή αγορά» της εργατικής δύναμης, η ανοιχτή «αγορά εργασίας»: Στις καταστατικές αρχές της ΕΕ προβλέπεται με αυτόν τον τρόπο ότι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που υπόκειται στους όρους της «ανοιχτής αγοράς», στην κυριαρχία της «προσφοράς και ζήτησης». Προβλέπεται, με άλλα λόγια, η άρνηση κάθε συσχετισμού της τιμής της εργατικής δύναμης, του εργατικού μισθού, με τις ανάγκες των εργαζομένων, προβλέπεται – κατά τελική συνέπεια – η θεσμοθέτηση της ατομικής σύμβασης, και η άρνηση, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Προβλέπεται η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών εργαζόμενων, η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων.

Προβλέπεται η εξαναγκαστική υπαγωγή των ευρωπαϊκών κοινωνιών στην «τυχαιότητα» (την «τυφλή κυριαρχία») των σχέσεων της προσφοράς και της ζήτησης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να κυνηγούν το «τζάκποτ» της «προσφοράς και ζήτησης», το οποίο «τζάκποτ» νομοτελειακά δεν έχει μορφή άλλη από αυτήν της καπιταλιστικής κρίσης.

β. Πλάι στην «ανοιχτή αγορά» βρίσκουμε και την «ελευθερία του ανταγωνισμού που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων».

Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα!

O λαός της Μεγάλης Βρετανίας μίλησε και είπε όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ψηφίζοντας την έξοδο με ποσοστό 51,9%. Ήδη έχουν σπεύσει να κάνουν δηλώσεις αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέγοντας, λίγο –πολύ, πως ο βρετανικός λαός έκανε λάθος. Η «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση ανησυχεί για την ύπαρξη της. Ας μη μας κάνει εντύπωση αν κινηθούν διαδικασίες για αλλαγή της λαϊκής εντολής. Ίσως ζητήσουν και …τεχνογνωσία από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα.

Το σκεπτικό ψήφισης της αποδέσμευσης, προφανώς, και δεν είναι ίδιο για το 51,9%. Οι κοινωνικές και πολιτικές αφετηρίες χρειάζονται ανάλυση. Αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα: Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα λαό που ψήφισε αποδέσμευση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι φυλακή για τους λαούς. Οι αρχές της είναι αρχές της εκμετάλλευσης. Από το δημοψήφισμα στη Βρετανία μπορεί να εξαχθεί ένα ασφαλές συμπέρασμα: Δηλώνεται ανοιχτά πως το πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκαλύπτεται, είναι ένα αποκρουστικό πρόσωπο.

Η πολιτική εκμετάλλευση του όχι από συντηρητικούς ακόμα και ακροδεξιούς κύκλους στη Μεγάλη Βρετανία είναι κάτι που βολεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι, άλλωστε, και το επιχείρημα που είχαν κι έχουν στο ευρωενωσιακό κατεστημένο: Η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, λένε, είναι αρνητική, επικίνδυνη, εθνικιστική κ.α.

Η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Αριστερά» ταυτίζεται με τη Δεξιά στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στις στρατηγικές επιλογές. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το σπίτι μας», λένε. Είναι αυτή η «Αριστερά» που δεν είναι Αριστερά.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ;

Οι 28 αρχηγοί των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και οι πρόεδροι των θεσμών της ΕΕ, σε κοινό τους ανακοινωθέν για τις φονικές επιθέσεις που σημειώθηκαν στις Βρυξέλλες σημειώνουν ότι «Αυτή η τελευταία επίθεση ενισχύει μόνο την αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τις ευρωπαϊκές αξίες και την ανεκτικότητα από τις επιθέσεις της μισαλλοδοξίας». 

Και σε μια πρώτη εφαρμογή της διαβεβαίωσης για την ενότητα και σταθερότητά τους στον αγώνα κατά του «μίσους, του βίαιου εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας», σύμφωνα με τις πληροφορίες ειδησεογραφικών πρακτορείων Δανία, Σουηδία, Φινλανδία και Γερμανία αυξάνουν την ασφάλεια στα αεροδρόμιά τους, η Βρετανία αποφασίζει να προχωρήσει σε αυξημένους ελέγχους σε κόμβους μεταφορών, η Γερμανία αυξάνει τους ελέγχους στα σύνορα με Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, ενώ ο γερμανός υπ. Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ υπογραμμίζει σε συνέντευξή του την ανάγκη καλύτερης συνεργασίας των ευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών ως προς την ανταλλαγή πληροφοριών και ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς δηλώνει πως "Βρισκόμαστε σε πόλεμο και απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο, χρειάζεται μια κινητοποίηση όλων των αρχών".

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις εμφανίζονται σαν αινίγματα που πρέπει να λυθούν. Πριν μερικά χρόνια ήταν οι εγχώριες αριστερίστικες οργανώσεις ( π.χ. Ερυθρές Ταξιαρχίες σε Ιταλία, 17 Νοέμβρη σε Ελλάδα), στη νέα χιλιετία έγινε εισαγόμενη από τον αραβικό κόσμο, η Αλ Κάιντα ανακηρύχθηκε το απόλυτο κακό για το δυτικό κόσμο μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους, εσχάτως ανακαλύφθηκε η ISIS που αφού τρομοκράτησε με τα γκραν γκινιόλ δημοσιοποιημένα βίντεό της άρχισε να σκορπά τον τρόμο και τον θάνατο στην καρδιά της Ευρώπης.

Και τι μπορούμε να πούμε εμείς οι αδαείς περί την τρομοκρατία, παρά μόνο να επιστρατεύσουμε ό,τι λογική μας έχει διασωθεί για να κατανοήσουμε αυτό το αίνιγμα και να μην αφεθούμε σε αναγνώσεις αστυνομικών ιστοριών. Εκ του αποτελέσματος, ξέρουμε πως κάθε φορά οι τρομοκρατικές επιθέσεις τηλεκατευθύνουν τη σκέψη μας με τη παιδαγωγική εκστρατεία κατήχησής μας για να σκεφτόμαστε ορισμένα πράγματα που συγκλίνουν στην παραδοχή της ενίσχυσης της κατασταλτικής δύναμης του αστικού κράτους με τη συναίνεσή μας.
 
Η τρομοκρατία κρίνεται από τα ίδια τα αποτελέσματά της, να δούμε ποιον ευνοούν αυτά, και να κατανοήσουμε ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πως τη χρησιμοποιεί.

Οι πρόσφυγες και ο καταμερισμός εργασίας στην ΕΕ

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει ένας καταμερισμός εργασίας (π.χ. η Κοινή Αγροτική Πολιτική), που φυσικά αποφασίζουν κάποιοι ισχυροί και επιβάλλεται το ποιος θα κάνει τι. Στο προσφυγικό, αποφασίστηκε η Ελλάδα να αποτελέσει το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ευρώπης, ένα δίχτυ ψυχών και το αιγαίο ένα υγρό νεκροταφείο, και να πάρει (οι ΜΚΟ να πάρουν δηλαδή) bonus κάποια εκατ. ευρώ.

Έτσι, αφού βολεύει, οι υπόλοιπες χώρες θα κοιμούνται ήσυχες χωρίς να τους ενοχλούν οι ”βρώμικοι” πρόσφυγες που ήρθαν από τις χώρες που αυτά τα ίδια Ευρωπαικά κράτη κατάστρεψαν, με το ΝΑΤΟ και την υπόλοιπη παρέα. Η κυβέρνηση Συριζα αποδέχτηκε πλήρως αυτό τον ρόλο του συνοριοφύλακα του ”Ευρωπαικού πολιτισμού” που της ανέθεσαν. Έτσι αντί να παρακούσει την ΕΕ και να δώσει ταξιδιωτικά έγγραφα στους πρόσφυγες να πάνε όπου θέλουν, στήνει με οδηγία της ΕΕ Hot Spots (”ανθρωπιστικός” τρόπος να πεις στρατόπεδο συγκέντρωσης) για να μαζέψει με το ζόρυ τους πρόσφυγες που κάθε άλλο θέλουν παρά να μείνουν κλεισμένοι εκεί, και δεν τολμά να παρακούσει ούτε μια εντολή από την ΕΕ. Και έχουν κάποιοι το θράσος να το αποκαλούν αυτό αλληλεγγύη. Τους πρόσφυγες τους ρώτησαν;

ΚΑΜΙΑ ΑΙΣΧΥΝΗ

Στην Ευρώπη, σε βίντεο στο διαδίκτυο φαίνεται νεαρός πρόσφυγας να κλαίει κατεβαίνοντας από το λεωφορείο στο Κλάουζνιτς της Σαξωνίας καθώς διαδηλωτές απέξω φωνάζουν εναντίον των προσφύγων, ενώ επισήμως η καγκελάριος της Γερμανίας διατηρώντας την εικόνα της καλόκαρδης καγκελαρίου που είναι εναντίον των φραχτών ή της ανάλγητης συμπεριφοράς προς μετανάστες μαζί με τον τούρκο πρωθυπουργό επεξεργάστηκαν το σχέδιο για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στις προσπάθειες μείωσης των προσφυγικών ροών, αφήνοντας στο μισοσκόταδο τον τρόπο με το οποίο αυτό θα γίνει. Εξάλλου και το κλείσιμο συνόρων για τους πρόσφυγες αφήνεται σε άλλες χώρες.

Στον τόπο μας, σε ειδήσεις των ημερών μαθαίνουμε για την επικείμενη αποφυλάκιση του δολοφόνου του Π. Φύσσα, Ρουπακιά, ενώ η δίκη του που χάνεται στις υποσημειώσεις της επικαιρότητας δεν λέει να τελειώσει. Συγχρόνως, το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο καταδικάζει τις τραμπούκικες ενέργειες της Χρυσής Αυγής, χωρίς να ξεχνά όμως να εξαντλεί τη δημοκρατική του ευαισθησία έτσι που μάλλον να εδραιώνεται πολιτικά η ύπαρξή της και ο φασισμός να μην πολυσυνδέεται μ’ αυτήν και τις ενέργειές της.

Κι εμείς, κάτοικοι Ελλάδας και λοιπών ευρωπαϊκών χωρών, στα όρια της αποβλάκωσης που προήλθε από τα διάφορα κηρύγματα ανάλογα προσανατολισμένα προς ιδεαλιστικούς στόχους –δικαιώματα, ελευθερία, δημοκρατία και άλλα ηχηρά, προσπεράσαμε ολοταχώς και εσκεμμένως τις φρικαλεότητες του περίφημου ευρωπαϊκού πολιτισμού που συνοψίζονται στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση επιχρισμένη με φτηνές, όπως αποδεικνύεται, υποσχέσεις ευημερίας και δημοκρατικότητας επινοήθηκε για να ακρωτηριάσει ζωές λαών, να κάμψει αντιστάσεις στο φασισμό και μακριά από το παρελθόν να φαίνεται ότι οδηγεί σε άλλους προσανατολισμούς, -ειρήνη, ασφάλεια, ευημερία- που δεν δημιουργούν αναστολές και ανακόπτουν πορείες. Όλες οι παλιές φρικαλεότητες αποδόθηκαν στους ναζί, σαν οι ναζί να ήρθαν από το πουθενά και με την ήττα της Γερμανίας εξαφανίστηκαν στην ανυπαρξία.

ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΟΛΟΙ

Χτες (σ.σ. προχθές), 27 Γενάρη, ήταν η 71η επέτειος από την απελευθέρωση των τελευταίων επιζώντων από το στρατόπεδο του Άουσβιτς. Οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού έδωσαν τέλος σε μια κόλαση τεσσάρων ετών εκεί στην Κρακοβία.

Σήμερα η Κρακοβία είναι ένα κομμάτι της Πολωνίας και, βεβαίως, της Ενωμένης Ευρώπης. Η μεν Πολωνία κυβερνάται από μία φασίζουσα κυβέρνηση και μαζί με πλούσιες και φτωχές χώρες της Ένωσης, μαζί με άλλες φασίζουσες κυβερνήσεις της ανατολικής Ευρώπης, αλλά και φιλελεύθερες της Δυτικής, ζητάνε να κλείσουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες, καθώς "δε χωράνε όλοι στην Ευρώπη".

Τι μας λένε, δηλαδή; Ότι η καπιταλιστική ευρωπαϊκή οικονομία έχει ανάγκη κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες εργατικά χέρια, ο ευρωπαϊκός ανθρωπιστικός μύθος έχει ανάγκη από ένα προσωπείο ανθρωπιάς για τους κατατρεγμένους εξ Ανατολών, αλλά πάνω απ΄ όλα η Ευρώπη έχει ανάγκη από την ευημερία και την ησυχία της. Όπερ μεθερμηνευόμενον, "Θέλουμε τη μετάβαση σε εργασιακές συνθήκες 19ου αιώνα για όλους τους Ευρωπαίους, χάριν της ανταγωνιστικότητας της ευρωοικονομίας, βεβαίως, και γι΄ αυτό οι πρόσφυγες είναι χρήσιμοι όσο είναι ελεγχόμενη η εισροή τους, αλλά οι υπόλοιποι δε χωράνε και καλό είναι να συνειδητοποιήσουν ότι, αν χρειαστεί, θα τους στείλουμε στον πάτο του Αιγαίου ή σε ευάερα-ευήλια ελληνικά Άουσβιτς, κατά εκατοντάδες χιλιάδες".

Εντωμεταξύ η Φινλανδία θέλει να στείλει σε καταναγκαστικά έργα όσους ζητούν άσυλο

Ενημερωτική κάρτα σε κέντρο υποδοχής προσφύγων στα σύνορα Φινλανδίας-Ρωσίας. Η Φινλανδική αστυνομία ζητάει από τους πρόσφυγες να μείνουν μέσα στο κέντρο υποδοχής επειδή έξω έχει πολύ κίνηση και επίσης επειδή έξω υπάρχουν πυροβολισμοί από τον στρατό. Ευγενικά έχουν παραθέσει και μια εικόνα ενός τανκ για να μεταδόσουν ευκολότερα το μήνυμά τους. Πηγή: CNN Greece

H Φινλανδία μας είχε απασχολήσει προχθές με την είδηση του βασικού εθνικού επιδόματος. Σήμερα μας απασχολεί επειδή κάνει ότι μπορεί για να δείξει οτι δεν γουστάρει να βοηθήσει τους πρόσφυγες.

Η Φινλανδική κυβέρνηση σε μια βίντατζ κίνηση που θυμίζει δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ή/και την κοινωνία του dogville, εξετάζει το ενδεχόμενο να στέλνουν τους πρόσφυγες σε αμισθί εργασία καθώς και να τους υποχρεώνουν να παρακολουθούν μαθήματα φινλανδικού πολιτισμού και μαθήματα σχετικά με τα δικαιώματα της γυναίκας στον δυτικό πολιτισμό.

Ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας, Γιούχα Σίπιλα, δήλωσε στους δημοσιογράφους:

Η νέα σειρά μέτρων θα καταστήσει αυστηρότερες τις πρακτικές μας και θα εξαλείψει πιθανούς παράγοντες έλξης των προσφύγων

Μια από αυτές τις πρακτικές είναι και η καταναγκαστική εργασία των προσφύγων (αμισθί φυσικά), προκειμένου, όπως λέει ο φινλανδός υπουργός εργασίας Γιάρι Λίντστορμ, να μη βαριούνται οι πρόσφυγες και να έχουν με κάτι να ασχοληθούν, εν ολίγοις, η εργασία απελευθερώνει από τη βαρεμάρα:

«Δεν είναι απαραίτητα εργασία με αμοιβή, μπορεί να είναι κάτι στην ύπαιθρο, κάποιες εργασίες συντήρησης σε κέντρα υποδοχής… Όσο περισσότερο οι άνθρωποι μένουν αδρανείς, τόσο περισσότερο απογοητευμένοι νοιώθουν»

Η Φινλανδία έχει βρει και άλλα αποτρεπτικά μέτρα ώστε να της ζητήσουν άσυλο όσοι λιγότεροι πρόσφυγες γίνεται.

Το Έγκλημα στο Παρίσι το διέπραξε το ISIS, το υπέγραψαν Ολάντ, Ομπάμα, Μέρκελ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της διάλυσης κρατών, του μοιράσματος και ξαναμοιράσματος του κόσμου για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, οι κυβερνήσεις πλασιέ όπλων, αυτοί που έφεραν την καπιταλιστική κρίση, αυτοί που εξέθρεψαν την μουσουλμανική τρομοκρατία δίπλα στην επίσημη κρατική τρομοκρατία, έφεραν το φονικό μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, και τώρα απαιτούν νέους τρομοκρατικούς πολέμους!

Ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ ακολούθησε το εγκληματικό πρότυπο του Ισπανού Ανθάρ!

Να πεταχτεί αυτός και η πολιτική του στον κάλαθο της ιστορίας: τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σε Μέση Ανατολή και Αφρική (θυμίζουμε επέμβαση σε Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Σομαλία, Λιβύη κλπ) έφεραν το έγκλημα στο Παρίσι.

Η πραγματική εκδίκηση του κόσμου της εργασίας είναι ο αγώνας ενάντια στην αστική και ιμπεριαλιστική πολιτική, η ανατροπή των κυβερνήσεων της άγριας αντεργατικής επίθεσης- της στυγνής κρατικής τρομοκρατίας-των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, η Διάλυση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.

Αναδημοσιεύουμε ένα αποκαλυπτικό κείμενο του CHRIS FLOYD (μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα, omniatv.com)
____________

Η Εποχή της απελπισίας: αποκομίζουν την λαίλαπα της δυτικής υποστήριξης για την εξτρεμιστική βία

Εμείς, η Δύση, ανατρέψαμε τον Σαντάμ με τη βία. Εμείς, αναντρέψαμε τον Καντάφι με τη βία. Προσπαθούμε να ανατρέψουμε τον Άσαντ με τη βία. Σκληρά καθεστώτα όλα – αλλά πολύ λιγότερο δρακόντεια από τη Σαουδική Αραβία που είναι σύμμαχός μας, και άλλες τυραννίες σε όλο τον κόσμο. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτών των παρεμβάσεων; Μια κόλαση στη γη, μια κόλαση που μεγαλώνει όλο και περισσότερο και γίνεται πιο επιθετική από χρόνο σε χρόνο.

Χωρίς το αμερικανικό έγκλημα του επιθετικού πολέμου κατά του Ιράκ – ο οποίος, από τις μετρήσεις που προβάλλονται από τις ίδιες τις δυτικές κυβερνήσεις, άφησε πίσω του περισσότερους από ένα εκατομμύριο αθώους νεκρούς – δεν θα υπήρχε ISIS, ούτε «Αλ Κάιντα στο Ιράκ.» Χωρίς την χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας και της Δύσης και τον εξοπλισμό ενός κράματος εξτρεμιστικών σουνιτικών ομάδων σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, που χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα για να χτυπηθεί το Ιράν και οι σύμμαχοί του, δεν θα υπήρχε ISIS. Ας πάμε ακόμα πιο πίσω.

Ευρωκουίζ

Για σήμερα διάλεξα ένα κουίζ. Παρακαλώ, διαβάστε με προσοχή τις παρακάτω δηλώσεις, οι οποίες έγιναν είτε λίγο πριν είτε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επειδή είναι εξαιρετικά πιθανό να μη γνωρίζετε σε ποιους ανήκουν, σας λέω εκ προοιμίου ότι όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό γνώρισμα και σας προκαλώ να μαντέψετε ποιο είναι αυτό καθώς θα διαβάζετε:

(1). Οι λαοί της Ευρώπης αποτελούν μια οικογένεια σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι πολύ έξυπνο εκ μέρους μας να πιστεύουμε ότι στο συνωστισμένο ευρωπαϊκό μας σπίτι μια κοινότητα ευρωπαϊκών λαών μπορεί να διατηρεί διαφορετικά νομικά συστήματα και διαφορετικά δίκαια για πολύ καιρό ακόμη.

(2). Σε πενήντα χρόνια οι ευρωπαίοι δεν θα σκέφτονται πλέον στην βάση επί μέρους χωρών.

(3). Οι λαοί της Ευρώπης κατανοούν όλο και περισσότερο ότι τα μεγάλα θέματα που μας χωρίζουν, αν τα συγκρίνουμε με εκείνα που θα προκύψουν και θα λυθούν μεταξύ ηπείρων, δεν είναι παρά ασήμαντες ενδοοικογενειακές διαφωνίες.

Ε, άει σιχτήρ, όχι!

-Ναι, χαμένη θα έβγαινε και η αστική τάξη της Κύπρου,

-Ναι,  χαμένη θα έβγαινε και η Ρώσικη αστική τάξη, που έχει «δεσμούς αίματος» (χρήματος) με την Κυπριακή,

-Ναι, τα μεγάλα όχι δεν λέγονται από τα πάνω,

-Ναι, η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στον Κυπριακό λαό θα συνεχιστεί απρόσκοπτα,

-Αλλά το διάολο μου, καιρός ήταν να τους πει και ένα όχι κάποιος...

Και μάλιστα κάποιος με λιγότερο πλυθησμό από την ...Θεσσαλονίκη(!), με δύο(!!) στρατούς κατοχής, και έναν τρίτο, που δεν του έχει κάψει την γούνα λιγότερο από τους άλλους δύο, και που γενικώς θα ήταν ίσως "δικαιολογημένος" από όλους, να σκύψει τον σβέρκο.

Το δικαίωμα της απεργίας στην Ε.Ε. (1+2)

Είναι γεγονός ότι η απεργία αποτελεί ένα όπλο στα χέρια των εργαζομένων, το οποίο πραγματικά "πονάει" το κεφάλαιο και την αστική τάξη γενικώτερα. Μπορεί να χάνουν οι απεργοί τα γλίσχρα μεροκάματά τους αλλά η ζημιά που υφίσταται η κερδοφορία τού κεφαλαίου από κάθε μέρα απεργίας είναι τεράστια. Γι' αυτό, η άρχουσα τάξη καταβάλλει άοκνες προσπάθειες προκειμένου να περιστείλει -ή και να καταργήσει- το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο περίφημος "Κανονισμός Μόντι ΙΙ", ο οποίος επιχειρούσε να βάλει σε ευρωενωσιακά καλούπια το δικαίωμα της απεργίας, ως "θεμελιώδες δικαίωμα άσκησης συλλογικής δράσης στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών και ιδιαίτερα της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών". Όπως είναι σαφές, εμπνευστής αυτού του κανονισμού ήταν ο σημερινός δοτός πρωθυπουργός τής Ιταλίας. Όμως, δυστυχώς γι' αυτόν και την κάστα του, η γενική και συντονισμένη αντίδραση των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη υποχρέωσε την ευρωπαίο επίτροπο απασχόλησης να αποσύρει τον εν λόγω κανονισμό πριν δυο μήνες περίπου.

Βέβαια, αυτή η απόσυρση δεν σημαίνει και την οριστική νίκη των εργαζομένων. Το κεφάλαιο γνωρίζει πώς να αναδιπλώνεται στα δύσκολα και πώς να αντεπιτίθεται όταν βρει την ευκαιρία. Αυτό που τελικά δεν πέρασε σε κεντρικό επίπεδο, είναι σίγουρο πως θα επιχειρηθεί να περάσει σε επίπεδο εθνικών νομοθεσιών, από κάθε κράτος χωριστά. Συνεπώς, αξίζει να μάθουμε δυο πράγματα παραπάνω για τον συγκεκριμένο κανονισμό, προκειμένου να οξυνθούν τα αισθητήριά μας και να είμαστε καλυτερα προετοιμασμένοι για την αντεπίθεση που προαναφέραμε. Και, πρώτα-πρώτα, ας δούμε με ποια αφορμή αποφάσισε ο Μόντι να εισηγηθεί έναν τέτοιο κανονισμό.

Ενωμένες Αποικίες Ευρώπης (ανοιξιάτικες)

Image 22 of 56

Τί προβλέπει το σχέδιο για τη δημοσιονομική ένωση της Ευρώπης η τύχη του οποίου θα κριθεί στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε στις 28-19 Ιουνίου, στην οποία, εικάζω, η Κύπρος θα προσέλθει έχοντας  ήδη μπει στο Μηχανισμό Στήριξης με την μορφή και πάλι του "κατ΄επειγοντος".

Πάντως ο κ. Ραχόι που πήρε χθες τα 80 - 100 δις με χαλαρούς όρους, καθώς λέγεται, έχει βάλει ήδη την "υπογραφούλα του" στο σχέδιο...για να δούμε τι θα κάνουμε κι εμείς τα μικρά με τις μεγάλες πολιτικές...

Σχέδιο για τη δημιουργία ολοκληρωμένης δημοσιονομικής ένωσης με αυστηρό δημοσιονομικό έλεγχο επεξεργάζονται ο πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ρομπάι, ο πρόεδρος του Eurogroup Γιούνκερ και ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ντράγκι .

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Spiegel»τα επιμέρους κράτη-μέλη δεν θα μπορούν να δημιουργούν αυτόνομα νέα χρέη.