Καθηγ. Αμερικανικού Πανεπιστημίου Βηρυτού καταγγέλλει λογοκρισία του από το ΟΡΕΝ για την Παλαιστίνη (+vid)

Ακολουθεί η καταγγελλία του καθηγ. Νικόλα Κοσματόπουλου από τον τοίχο του στο facebook και το επίμαχο απόσπασμα:
____________
Σήμερα το πρωί ένιωσα στο πετσί μου την λογοκρισία, την αλαζονεία και την παθογένεια των ελληνικών συστημικών Μέσων ενημέρωσης.

Ήμουν καλεσμένος στην εκπομπή Ωρα Ελλάδος του Opentv για να μιλήσουμε για Παλαιστίνη / Ισραήλ.

Το ρεπορτάζ ξεκίνησε με την κυρία Ζαχαράκη, ανταποκρίτρια στην Ισταμπούλ, η οποία αναφέρθηκε εκτενώς στις δηλώσεις Ερντογάν για τις σφαγές στην Γάζα.

Από την μεριά της πολύ καλά έκανε, μιας και ήταν αυτά τα νέα.
Ωστόσο, αναρωτήθηκα γιατί ο αρχισυντάκτης επέλεξε να ανοίξει το θέμα για την Γάζα μέσω Τουρκίας.

Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι ο στόχος ήταν να φιλτράρει τα εγκλήματα πολέμου στην Παλαιστίνη μέσα από τον εθνικό εχθρό της ελλάδας. Έτσι, ο επόμενος που θα υπερασπιστεί το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο του αμυνόμενου να ακούγεται σαν τον … «Σουλτάνο» ακυρώνοντας την επιχειρηματολογία.

Απίστευτο πόσο ελληνοκεντρική είναι η ελλάδα των ΜΜΕ,
αδιανόητο πόσο χαμηλή εκτίμηση έχουν για τον κόσμο που τους παρακολουθεί και τους πληρώνει.

Μετά μου δίνεται ο λόγος για ελάχιστα λεπτά μέσα στα οποία προσπάθησα να στριμώξω ένα σωρό αλήθειες.

Αίτημα του ΝΑΡ για 6ωρο-30ωρο: Δήθεν «επιθετική» απογείωση με ρεφορμιστικό περιεχόμενο

Το τελευταίο διάστημα οι δυνάμεις του ΝΑΡ στο συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίζονται με τη νέα τους εφεύρεση, το αίτημα για «6ωρο-5νθήμερο-30ωρο». Πρόκειται για ένα αίτημα που αποπροσανατολίζει τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος από τους βασικούς στόχους πάλης της περιόδου, δηλαδή την ανατροπή του αντεργατικού νομοσχεδίου, και την υπεράσπιση και διεκδίκηση του 5νθημερου-8ωρου.

Η θέση αυτή του ΝΑΡ πηγάζει από τη λαθεμένη ανάλυση για ανάγκη «επιθετικών αιτημάτων» και την άποψη για τη ματαιότητα της «φτωχής αμυντικής αντίστασης». Εμείς από τη μεριά μας δεν βλέπουμε τίποτα το «επιθετικό» στο να προτείνει κανείς ένα αίτημα απογειωμένο από την πραγματικότητα και τους συσχετισμούς στους χώρους δουλειάς. Με την ίδια λογική, αναρωτιόμαστε αν πιο «επιθετικό» θα ήτανε το 5ωρο-4ημέρο και πάει λέγοντας. Με ποιο κριτήριο διαλέγουμε τα αιτήματα για το εργατικό κίνημα;

Για εμάς, πρωταρχικό κριτήριο για ένα αίτημα είναι αν μπορεί να παλευτεί από τους εργαζόμενους. Αλλιώς δεν πρόκειται για πραγματικό αίτημα. Ας θυμηθούν οι σύντροφοι του ΝΑΡ το αίτημα για 1.450 ευρώ βασικό μισθό, το μισθό «των κοινωνικών αναγκών». Σήμερα πόσο κοστολογεί το ΝΑΡ τις εργατικές ανάγκες και τι μισθό βάζει για αίτημα; Μήπως ο συσχετισμός που διαμορφώθηκε μετά τα μνημόνια εξαΰλωσε το αίτημα; Αυτή τη στιγμή, κεντρικό σημείο του νόμου αποτελεί η διάλυση του 5νθήμερου-8ωρου, που, παρ’ όλο που έχει τρωθεί και καταπατιέται σε πολλούς κλάδους, αποτελεί (ειδικά για τη βιομηχανία) τον βασικό κατοχυρωμένο τρόπο υπολογισμού του εργάσιμου χρόνου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, οι εργαζόμενοι ακόμα και σε αυτούς τους κλάδους είναι εφικτό να κινητοποιηθούν για υπερασπιστούν το 8ωρο και τις κατακτήσεις που συνδέονται μ’ αυτό.

Μεγαλύτερο όμως πρόβλημα αποτελεί κατά τη γνώμη μας η αιτιολόγηση του αιτήματος από την πλευρά της καθοδήγησης του ΝΑΡ: οι αυξημένες τεχνολογικές δυνατότητες της ανθρωπότητας. Οι τεχνολογικές δυνατότητες δεν έχουνε σε τίποτα να κάνουνε με τη διεκδίκηση του ελεύθερου χρόνου.

Εξέγερση ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ

Η εξέγερση των Παλαιστίνιων αιχμαλώτων μέσα στο ισραηλινό καθεστώς, πρώτα με αφορμή την απαγόρευση χρήσης της Damaskus Gate και, αμέσως μετά, εναντίον των «εξώσεων» απ’ την παλαιστινιακή γιετονιά της Ιερουσαλήμ / al Quds Sheikh Jarrah, ήταν / είναι η πρώτη αυθεντική και απ’ τα κάτω εξέγερση ενάντια στο απαρτχάιντ! Δεν είναι η πρώτη εξέγερση μέσα στο ισραηλινό έδαφος μετά τις «συμφωνίες του Όσλο». Τον Σεπτέμβρη του 2000 είχε ξεσπάσει η 2η intifada (ή η «intifada του al Aqsa») που κράτησε 4,5 χρόνια (ως τον Φλεβάρη του 2005). Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε κι αυτήν αντικατοχική εφόσον, στο «ιστορικό φόντο» της παρέμενε το ζήτημα της παραβίασης ακόμα κι εκείνων των θλιβερών «συμφωνιών του Όσλο» απ’ το ισραηλινό φασιστικό κράτος.

Όμως η εξέγερση του Sheikh Jarrah ξέσπασε σε διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον, με διαφορετική αφορμή – και γι’ αυτό την θεωρούμε εξέγερση κατά του απαρτχάιντ. Πρώτον, η «προοπτική των δύο κρατών» έχει τελειώσει οριστικά, μετά την «ανακήρυξη» της Ιερουσαλήμ σαν «πρωτεύουσας» του ισραηλινού φασισταριού και την δηλωμένη πρόθεσή του να απαλλοτριώσει και να ενσωματώσει δια της βίας στην επικράτειά του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Όχθης. Δεύτερον, η αναγνώριση ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι ένα τυπικό ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, είναι κοινότοπη ακόμα και μέσα στο ισραήλ. Και τρίτον, επειδή η έξωση / εξανδραποδισμός των Παλαιστίνιων απ’ το Sheikh Jarrah για να δοθούν τα σπίτια τους σε φασίστες εποίκους είναι τόσο καθαρή ενέργεια ρατσιστικού καθεστώτος ώστε κανείς (απ’ τους διεθνείς συμμάχους του) δεν θα μπορούσε να την υποστηρίξει ανοικτά χωρίς να στοχοποιηθεί για συνέργεια σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Όταν το 2018 – 2019 o ισραηλινός στρατός σκότωνε ή/και σακάτευε κατά βούληση τους διαδηλωτές της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη λωρίδα της Γάζας, σχεδόν οι πάντες «κοιτούσαν αλλού»: η Γάζα και οι αιχμάλωτοί της είναι σα να έχουν «διαγραφεί» απ’ το ανθρώπινο είδος.

Παλαιστίνη: Το μήλο της Έριδος

Κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει την γέννηση του. Αυτό αποφάσισε (το Μάιο του 1948) ο ΟΗΕ πως θα ήταν το μέλλον της ιερής γης τριών θρησκειών. Η απόφαση είχε ληφθεί από τις 29 Νοεμβρίου του 1947 σε μια συνέλευση του ΟΗΕ, με πλειοψηφία των δυο τρίτων των μελών του.

Οι Ισραηλίτες με μια απόφαση βρέθηκαν σε μια γη που δεν κόπιασαν να την αποκτήσουν με χωράφια ελιών και αμπελιών που δεν φύτευσαν και σε σπίτια που δεν έχτισαν.
Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη. Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους. 

Marching Jewish troops in the British army (1942)

Ωστόσο υπάρχει μια εδραιωμένη αρχή: δεν είναι άλλη από το δικαίωμα, κάθε τμήματος ενός λαού ή ακόμα και μιας ομάδας ανθρώπων, στην αυτοδιάθεση. Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να περιορίζεται λόγω των συνεπειών που τυχόν θα επιφέρει ή λόγω «εθνικών» συμφερόντων. Πρόκειται για έναν αντικειμενικό νόμο της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης. Όταν όμως την παραπάνω τάση πηγαίνει να αξιοποιήσει μια τάξη όπως η αποικιοκρατική ευρωπαϊκή τάξη ή η εγχώρια, υποτακτική υποτελής και εξαρτημένη αστική τάξη της κοινωνικής καταπίεσης των εργαζομένων μαζών, τότε πραγματώνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και οι λαοί υπογράφουν την καταδίκη τους αφού μόνο αφεντικό αλλάζουν. 

Στην Παλαιστίνη εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκατεστημένοι Αραβικοί πληθυσμοί που θεωρούσαν αυτή τη γη πατρίδα και στην οποία ήθελαν και θέλουν να ζουν. Στην ίδια γη ζούσε μια μειοψηφία Εβραίων που επίσης θεωρούσε αυτήν τη γη πατρίδα.

Όταν ο Αϊνστάιν και άλλοι επιφανείς Εβραίοι καλούσαν να μην υποστηριχθεί το Ισραήλ, «η τελευταία έκφανση του φασισμού»

Η επιστολή που υπογράφεται από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν και πολλούς άλλους «για να μην υποστηριχτεί η τελευταία έκφανση του φασισμού» το 1948 θα μπορούσε να υπογραφεί και σήμερα. Μόνο που είναι πια πολύ αργά.

Η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτά που καταγγέλλει ο Αϊνστάιν και άλλοι επιφανείς Εβραίοι της Αμερικής. Η πολιτική του Μπέγκιν με της ευλογίες του Σιωνιστικού λόμπι, της ηγεσίας των ΗΠΑ και μετέπειτα της ΕΕ επεκράτησε. Η επικράτηση της πολιτικής αφανισμού των Παλαιστινίων συμφωνεί με τα στρατηγικά ιμπεριαλιστικά σχέδια που αφορούν όλη την Μέση Ανατολή και καθιστούν το Ισραήλ κράτος άρπαγα και δολοφόνο.

Ολόκληρη η επιστολή:
_____________
New York, Dec. 2, 1948

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ των NEW YORK TIMES:

Από τα πιο ανησυχητικά πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι η εμφάνιση στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, του «Κόμματος της ελευθερίας» ενός πολιτικού κόμματος στενά συγγενή όσο αφορά την οργάνωσή του, τις μεθόδους, την πολιτική φιλοσοφία και την κοινωνική φυσιογνωμία του προς τα Ναζιστικά και φασιστικά κόμματα. Σχηματίστηκε μέσα από την συμμετοχή της πρώην Zvai Leumi Irgun, μια τρομοκρατικής, δεξιάς, σοβινιστικής οργάνωσης στην Παλαιστίνη.

Η τρέχουσα επίσκεψη του Μεναχέμ Μπέγκιν, ηγέτη του κόμματος αυτού, στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει προφανή σκοπό να δώσει την εντύπωση ότι το κόμμα του έχει την αμερικάνικη υποστήριξη για τις ερχόμενες εκλογές στο Ισραήλ και να εδραιώσει πολιτικούς δεσμούς με τα συντηρητικά σιωνιστικά στοιχεία των Ηνωμένες Πολιτείες. Αρκετοί γνωστοί Αμερικάνοι έχουν δηλώσει ότι καλωσορίζουν την επίσκεψή του. Είναι αδιανόητο για όσους είναι αντίθετοι στον φασισμό σε όλο τον κόσμο, αν σωστά ενημερωθούν για την πολιτική ιστορία και τις προοπτικές του κ. Μπέγκιν, να μπορούσαν ποτέ να προσθέσουν τα ονόματά τους για την υποστήριξη του κινήματος που εκπροσωπεί.

Πριν γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά μέσω χρηματικών συνεισφορών και δημόσιων εκδηλώσεων για λογαριασμό του κ. Μπέγκιν, και τη δημιουργία στην Παλαιστίνη την εντύπωση ότι ένα μεγάλο τμήμα της Αμερικής υποστηρίζει φασιστικά στοιχεία στο Ισραήλ, η Αμερικανική κοινή γνώμη πρέπει να ενημερωθεί όσον αφορά την δράση και τους στόχους του κ. Μπέγκιν. και το κόμμα του. Οι δημόσιες δηλώσεις του Κόμματος δεν είναι οδηγός για τον πραγματικό χαρακτήρα του. Σήμερα μιλούν για Ελευθερία, Δημοκρατία και Αντί-ιμπεριαλισμό, ενώ μέχρι πρόσφατα κήρυτταν ανοιχτά το δόγμα του φασιστικού κράτους.

Ιστορία της Παλαιστίνης: Aπό το 1881 ως σήμερα

Ένα χρονολόγιο με τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της Παλαιστίνης, από το 1881, οπότε έγινε η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων εκεί, έως σήμερα.
_________

• 1881: Η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων στους Αγίους Τόπους, κυρίως από τη Ρωσία και την Υεμένη.
• 1896: Δημοσιεύεται το «Der Judenstaat» («Το κράτος των Εβραίων»), η «βίβλος» του σιωνισμού, από τον βιεννέζο δημοσιογράφο Τέοντορ Χερτζλ.
• 1897: Γίνεται το πρώτο Σιωνιστικό Κογκρέσο στη Βασιλεία.
• 1916: Υπογράφεται η αγγλογαλλική συμφωνία Σάικς – Πικό, προσχέδιο «μοιράσματος» της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής.
• 1917: Ενώ οι Άραβες νικούν τους Οθωμανούς και ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Μπάλφουρ, υπογράφει τη διακήρυξη που φέρει τ’ όνομά του, και υπόσχεται στους σιωνιστές μια πατρίδα στην Παλαιστίνη. Παρ’ όλ’ αυτά, τον επόμενο χρόνο η Αγγλία καταλαμβάνει την περιοχή.
• 1920: Βάσει της Συνθήκης των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919), η Μεγάλη Βρετανία αναλαμβάνει τη διοίκηση του σημερινού Ισραήλ, ξεπουλώντας τους Άραβες συμμάχους της. Την ίδια περίοδο ξαναρχίζει η εντατική μετανάστευση και ιδρύεται η πρώτη σιωνιστική ένοπλη ομάδα "αυτοπροστασίας" («Χαγκάνα»). Μετά την εμφάνισης της «Χαγκάνα», οι Βρετανοί τονίζουν ότι δεν επιδιώκουν να μετατρέψουν ολόκληρη την Παλαιστίνη σε εθνική εστία των Εβραίων, θέτουν τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση νομοθετικού συμβουλίου (αποτελούμενο από Άραβες και Εβραίους) και εξαγγέλλουν ότι στο εξής κριτήριο για την εισροή εβραίων μεταναστών θα είναι η ικανότητα απορρόφησής τους από την παλαιστινιακή οικονομία. Τελικά, όμως, το συμβούλιο δεν δημιουργείται, λόγω αντιδράσεων και από τις δύο πλευρές.
• 1929: Καθώς η συνεχής έλευση Εβραίων αλλοιώνει τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά, οι Άραβες εξεγείρονται και σκοτώνουν 130 άτομα. Το Λονδίνο συνιστά τον περιορισμό της ανάπτυξης της εβραϊκής εθνικής εστίας και ανακοινώνει νέους περιορισμούς σχετικά με τη μετανάστευση των Εβραίων και την αγορά γαιών από τη σιωνιστική κίνηση. Οι αντιδράσεις, όμως, αναγκάζουν τη Μεγάλη Βρετανία να παραιτηθεί από την προσπάθεια. Έτσι οι συγκρούσεις κλιμακώνονται ως 1936, όποτε ξεσπούν κανονικές ένοπλες μάχες μεταξύ Αράβων και Εβραίων με βρετανική ανοχή.
• 1937: Ενώ ο ξεσηκωμός των παλαιστινίων βρίσκεται σε εξέλιξη, η Μεγάλη Βρετανία ανακοινώνει σχέδιο «μοιράσματος» των Αγίων Τόπων μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Όλο και μεγαλύτερος αριθμός εβραίων συρρέει στην Παλαιστίνη, λόγω των διωγμών από τους Ναζί.
• 1944: Η εβραϊκή οργάνωση «Ιργκούν», με επικεφαλής τον κατοπινό ισραηλινό πρωθυπουργό Μενεχέμ Μπέγκιν, κηρύσσει τον πόλεμο στους Βρετανούς.

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ - ΕΚΤΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ

10ωρη δουλειά, πλήρης κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και νέο χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση περιλαμβάνονται στις κατάπτυστες διατάξεις

Πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη κήρυξε η κυβέρνηση με την επίσημη παρουσίαση, χτες, ενός νομοσχεδίου - πραγματικού οδοστρωτήρα σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα τα καίρια χτυπήματα που επιχειρεί το νομοσχέδιο στα εργατικά δικαιώματα.
____________
1ο χτύπημα: Συντριπτικό πλήγμα στο 8ωρο - Καθιέρωση 10ωρης δουλειάς - Ο «φερετζές» της «ψηφιακής κάρτας»

Χτίζοντας πάνω στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα της «διευθέτησης του χρόνου εργασίας» και των αντίστοιχων νομοθετημάτων όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, το νομοσχέδιο προχωρά σε συντριπτικό χτύπημα του 8ωρου με την καθιέρωση 10ωρης δουλειάς, που θα επιβάλλεται από τους εργοδότες με ατομικές συμβάσεις εργασίας. Μάλιστα, παρά τη μέχρι τώρα προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι το 10ωρο θα επιβάλλεται με ατομική σύμβαση εκεί που δεν υπάρχει σωματείο, ή τις γελοιότητες για «αίτηση του εργαζόμενου», από τη διάταξη προκύπτει το αντίθετο. Συγκεκριμένα, μπορεί να επιβάλλεται με ατομική σύμβαση ακόμα κι αν το συνδικάτο του χώρου διαφωνεί και δεν υπάρχει συλλογική συμφωνία!

Οι δύο τουλάχιστον επιπλέον ώρες εργασίας θα είναι χωρίς αμοιβή, ώστε να ξεχειλώνεται η τζάμπα εργασία, με την κυβέρνηση να παραπέμπει τον εργαζόμενο σε ...αναπλήρωσή τους με μειωμένο ωράριο ή άδεια όποτε συμφέρει την επιχείρηση. Το νομοσχέδιο μάλιστα δεν κάνει διάκριση εφαρμογής του μέτρου για συμβάσεις ορισμένου ή αορίστου χρόνου, κάτι που αφήνει ανοιχτό το πεδίο εφαρμογής του, π.χ. σε όσους εργάζονται σεζόν στον Τουρισμό: Θα δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα για ένα εξάμηνο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, και η «αναπλήρωση» θα πηγαίνει στα αζήτητα, όταν θα έχουν πια απολυθεί...

Ο εμπαιγμός απογειώνεται από το υπουργείο Εργασίας όταν φτάνει να παρουσιάζει ως «δικαίωμα» του εργαζόμενου το να δουλεύει τζάμπα 10 ώρες τη μέρα, που τάχα δεν πρέπει να του το «στερούν» τα συνδικάτα...

Ο υπουργός φέρνει μάλιστα ως παράδειγμα τη «μητέρα» που όπως λέει έχει «δικαίωμα να μη δουλεύει την Παρασκευή για να βλέπει το παιδί της», έχοντας επιλέξει να δουλεύει «10 ώρες τις άλλες μέρες τη βδομάδα». Ενα ακόμα «επιχείρημα» που δείχνει ότι η κυβέρνηση είναι εκτός πραγματικότητας, αφού φαντασιώνεται γονείς που θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους την Παρασκευή (μέρα σχολείου) αλλά όχι τις Κυριακές που τους στέλνει για δουλειά, καταργώντας την κυριακάτικη αργία για δεκάδες κλάδους (βλ. παρακάτω).

Νάκμπα: 73 χρόνια εκτοπισμών και συνεχούς εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων

Οι πρώτοι ξεριζωμένοι τον Μάη του 1948

«Νάκμπα» σημαίνει «Καταστροφή». Η Παλαιστινιακή Νάκμπα, όμως, που ξεκίνησε στις 15 Μάη του 1948, δεν είναι, απλά, μια μεγάλη Καταστροφή. Για τον Παλαιστινιακό λαό η «Νάκμπα» σηματοδοτεί μια Καταστροφή από τις 15 Μάη του 1948 που είναι σε πλήρη και συνεχή εξέλιξη, 73 χρόνια τώρα.

Η Nakba ξεκίνησε με την εθνοκάθαρση τουλάχιστον 418 χωριών και πόλεων μεταξύ του 1947 και του 1949, τη δολοφονία 15.000 Παλαιστινίων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό των δύο τρίτων του Παλαιστινιακού πληθυσμού — 750.000 άτομα — από την πατρίδα τους και τα σπίτια τους.

Η Nakba είναι μια συνεχής διαδικασία συστηματικής άρνησης του δικαιώματος του κάθε Παλαιστίνιου να ζει στη γη του και να έχει δικαίωμα στην εθνική και πολιτική ταυτότητα ο Παλαιστινιακός λαός, ως σύνολο.

Οι ρίζες όμως της Καταστροφής (Αλ Νάκμπα) πηγαίνουν πίσω στο 1799, στην εποχή του Ναπολέοντα. Κατά τη διάρκεια της γαλλικής εισβολής στον Αραβικό κόσμο, ο Ναπολέοντας εξέδωσε μια διακήρυξη που πρόσφερε την Παλαιστίνη ως πατρίδα των Εβραίων υπό την προστασία της Γαλλίας. Αυτός ήταν επίσης ένας τρόπος για να εδραιωθεί μια γαλλική παρουσία στην περιοχή. Το όραμα του Ναπολέοντα για ένα εβραϊκό κράτος στη Μέση Ανατολή δεν υλοποιήθηκε τότε – αλλά ούτε και πέθανε.

-Πώς θεμελιώνεται ότι η κρίση δεν είναι κρίση του κορονοϊού;

Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, ο κορονοϊός είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση έως την πλήρη αναστολή της οικονομικής δραστηριότητας στον Τουρισμό και σε σχετικούς με αυτόν κλάδους. Υπ' αυτό το πρίσμα, πώς θεμελιώνεται ότι η κρίση δεν είναι κρίση του κορονοϊού;

Σίγουρα, η πανδημία και τα μέτρα διαχείρισής της είχαν έντονο αποτύπωμα στην τουριστική δραστηριότητα και ως εκ τούτου επέδρασαν συνολικά στην πορεία και στο βάθος της κρίσης στη χώρα μας. Ωστόσο, για να αποτιμήσει κανείς συνθετικά το θέμα και να χαρακτηρίσει κατάλληλα την κρίση όταν εξετάζει το προαναφερθέν φαινόμενο, πρέπει να συνυπολογίσει μια σειρά από παράγοντες που σχετίζονται με τη διάρθρωση της οικονομίας, όπως το μέγεθος του τουριστικού κλάδου, τον προσανατολισμό του στον εξωτερικό τουρισμό, τη συσσώρευση κεφαλαίου στον κλάδο όλο το προηγούμενο διάστημα, φαινόμενα πριν την εμφάνιση της πανδημίας, αλλά και τα ίδια τα διαχειριστικά μέτρα για την πανδημία.

Η ελληνική καπιταλιστική οικονομία χαρακτηρίζεται από έναν πολύ μεγάλο τουριστικό κλάδο, η συνολική συνεισφορά του οποίου στην οικονομία πιθανά υπερβαίνει το 30% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας. Ο κλάδος του Τουρισμού στην Ελλάδα «έτρεχε» τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, ακόμα και εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης του 2008-2009, με ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης.

Ιερουσαλήμ: Η Αντίσταση σηκώνει το γάντι της σύγκρουσης

Ελάχιστα λεπτά μετά από τη λήξη της προθεσμίας που είχε δώσει η Ενιαία Διοίκηση της Αντίστασης στους σιωνιστές για να αποσύρουν τις αστυνομικές δυνάμεις τους από το τέμενος Αλ Ακσα και τη συνοικία Σεΐχ Τζαρά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, οι σειρήνες της αεράμυνας άρχισαν να ουρλιάζουν στο νότιο Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ, στέλνοντας χιλιάδες «αθώους και ανυποψίαστους» Ισραηλινούς στα καταφύγια. Ταυτόχρονα, όμως, προκάλεσαν χαμόγελα χαράς και ικανοποίησης σε όλους τους Παλαιστίνιους όπους Γης και σε όποιον στέκει αλληλέγγυος στο λαό της Παλαιστίνης, χωρίς προκαταλήψεις. Πλέον, η Αντίσταση έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, προκαλώντας απανωτούς πονοκεφάλους στο Ισραήλ.

Αιτία για τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές ήταν η εκτόξευση δεκάδων ρουκετών της Αντίστασης από τη Γάζα, με στόχο περιοχές στο νότιο και κεντρικό Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ, καθώς και η καταστροφή ενός ισραηλινού στρατιωτικού τζίπ με αντιαρματικό πύραυλο «Κορνέτ», ως απάντηση στην κατακόρυφη όξυνση της βίας σε βάρος των Παλαιστίνιων της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Οχθης από τον ισραηλινό στρατό, τους μπάτσους και τον αφιονισμένο όχλο των εβραίων εποίκων, που με την πλήρη κάλυψη των σιωνιστών επιχειρεί να καταλάβει την παλαιστινιακή συνοικία Σεΐχ Τζαρά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και να εκδιώξει τους παλαιστίνιους προσκυνητές του ραμαζανιού από το τέμενος Αλ Ακσα, τον τρίτο ιερότερο τόπο των όπου Γης μουσουλμάνων και ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας.