ΝΑΡ για την απαγωγή από την Ασφάλεια φοιτητή μέλους της νΚΑ και τις συλλήψεις

Απαγωγή από την Ασφάλεια φοιτητή μέλους της νΚΑ και της ΕΑΑΚ, τον οποίο φόρτωσαν με βαρύτατες ανυπόστατες κατηγορίες!

Ευθεία στοχοποίηση της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς από κυβέρνηση και κρατικούς μηχανισμούς

Ξεπερνά κάθε προηγούμενο η κατασταλτική μανία της κυβέρνησης και της αστυνομίας. Χθες το βράδυ στις 9 μ.μ., κλιμάκιο έξι ανδρών της Κρατικής Ασφάλειας απήγαγε έξω από το σπίτι του φοιτητή του Πολυτεχνείου που συμμετείχε στη χθεσινή κινητοποίηση των φοιτητικών συλλόγων στην ΑΣΟΕΕ και τον μετέφερε στην ΓΑΔΑ. Οι ασφαλίτες του πήραν τα πράγματα και το κινητό του τηλέφωνο, προέβησαν σε έλεγχο του αυτοκινήτου του (χωρίς να βρουν τίποτα «αξιοποιήσιμο») και του απαγόρευσαν επικοινωνία με δικηγόρο και τους οικείους του παρά το επίμονο σχετικό αίτημά του. Μόλις στις 3 π.μ. τα ξημερώματα της Τρίτης 12 Νοεμβρίου του επέτρεψαν να στείλει ένα μήνυμα SMS «αποκλειστικά σε συγγενικό του πρόσωπο», όπως του είπαν. Μετά την πολύωρη εξαφάνισή του από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ο φοιτητής ενημερώθηκε στις 10 το πρωί πως... «συλλαμβάνεται», καθώς -σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΛΑΣ: «ταυτοποιήθηκε ότι συμμετείχε σε ομάδα επιτιθέμενων ατόμων έξω από την πύλη του Πανεπιστημίου, που επιχειρούσαν να εισέλθουν εντός, ενώ χτυπούσε τους αστυνομικούς με ξύλινο καδρόνι. Σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία για διατάραξη οικιακής ειρήνης, επικίνδυνη σωματική βλάβη και απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά συναυτουργία, εξύβριση και παράβαση της νομοθεσίας για τα όπλα». Φυσικά οι «μάγειροι» της ΓΑΔΑ δεν προσκόμισαν κανένα αποδεικτικό στοιχείο.

Είχε προηγηθεί εξονυχιστική έρευνα στο σπίτι του φοιτητή άλλου κλιμακίου της ασφάλειας μαζί με εισαγγελέα νωρίς το πρωί της Τρίτης 12 Νοεμβρίου, προκαλώντας αναστάτωση στην οικογένειά του, και πάλι χωρίς να βρουν τίποτα το επιβαρυντικό.

Μόνο στις 10 π.μ. επιτράπηκε στον φοιτητή να επικοινωνήσει με δικηγόρο, 13 ώρες μετά την απαγωγή του! Στη συνέχεια οδηγήθηκε στον εισαγγελέα στην Ευελπίδων στο πλαίσιο του αυτόφωρου.

Ατζέντα

Αντιλαϊκά μέτρα, ιμπεριαλιστική εμπλοκή και ένταση της καταστολής είναι το «υπόβαθρο» πάνω στο οποίο η κυβέρνηση ξεδιπλώνει την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και των επενδύσεων, που δεν χωράει βέβαια τα λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες, πόσο μάλλον τους μαζικούς αγώνες για τη διεκδίκησή τους.

Γι' αυτό, παράλληλα με τα αντιλαϊκά μέτρα και τις αναδιαρθρώσεις, η ΝΔ «επενδύει» στο δόγμα «νόμος και τάξη», είτε πρόκειται για τις διατάξεις που βάζουν εμπόδια στην απεργία είτε για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είτε για τα σχέδια περιορισμού των διαδηλώσεων είτε για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις που καλλιεργούν κλίμα τρομοκράτησης και μπερδεύουν σκόπιμα τη μαζική λαϊκή δράση με μηχανισμούς που καμιά σχέση δεν έχουν με το κίνημα, για να το συκοφαντήσουν.

Η ένταση της καταστολής δεν είναι επομένως «προσπάθεια να αλλάξει η ατζέντα» για να αποφύγει τάχα η ΝΔ την «εσωκομματική διχογνωμία στο Μεταναστευτικό», όπως την κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι η ίδια η ατζέντα, η επιβολή δηλαδή «σιγής νεκροταφείου» στους χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης, είτε με το καρότο είτε με το μαστίγιο, ως αναγκαία προϋπόθεση για τη βελτίωση του «επιχειρηματικού κλίματος» και την «προσέλκυση επενδύσεων».

Γι' αυτό η ΝΔ υπερασπίζεται την κατάργηση του ασύλου ως το αναγκαίο βήμα για την «καλύτερη σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά» και ταυτόχρονα παραδίδει μαθήματα ...«αφωνίας» στους φοιτητές με τα ΜΑΤ, σφίγγοντας τον κλοιό της τρομοκράτησης, την ίδια ώρα που συνεχίζει ακάθεκτη την επίθεση στα μορφωτικά και εργασιακά τους δικαιώματα.

Γι' αυτό οι εργοδοτικές ενώσεις επευφημούν ανοιχτά την πολιτική επιβολής της «κανονικότητας» με ένταση της καταστολής, επειδή έτσι δυσκολεύονται οι αγώνες και οι διεκδικήσεις και διαμορφώνονται προϋποθέσεις ανεμπόδιστης επιτάχυνσης στην υλοποίηση μέτρων και αναδιαρθρώσεων που στηρίζουν την κερδοφορία τους.

Οι κλειδοκράτορες

Ο γνωστός κανόνας ότι οι παλιοί «αριστεροί» (ή αριστερούληδες) γίνονται ικανότατοι δεξιοί επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά με τον πρύτανη της ασοεε. Ωστόσο ο κυρ Μανώλης ο Γιακουμάκης θα πρέπει να το θυμάται: δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός πανεπιστημίου, για να το κλειδώνει και να το ξεκλειδώνει κατά τα γούστα του. Όχι «λόγω ναρκωτικών» όπως πέρυσι, αλλά «προληπτικά»… Εν όψει αγίου Πολυτεχνείου… Πώς το είχε πει ο Μπους ο Β; Προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας! Ε, αυτό, σε συσκευασία Πατησίων…

Αυτό που έκανε ο κυρ Μανώλης έχει όνομα κακόηχο. Λέγεται lock out. Κυριολεκτικά «σας κλειδώνω έξω». Ουσιαστικά (και σε απλά ελληνικά) ονομάζεται «αντ-απεργία». Είναι παλιά μέθοδος των αφεντικών (που «ασκούν τα δικαίωματα της ιδιοκτησίας τους»…) για να αντιμετωπίζουν απεργίες και καταλήψεις εκ μέρους των εργατών τους. Αλλά η ασοεε δεν είναι το μαγαζί του κυρ Μανώλη. Κανένα πανεπιστήμιο δεν είναι «μαγαζί» οποιουδήποτε. Το πετάω τους φοιτητές («μου») έξω είναι μια απόφαση που θίγει βασικές λειτουργίες και σχέσεις στα «ιδρύματα» – σύμφωνα με τα mainstream ήθη και έθιμα…

To lock out ουσιαστικά δεν είναι «βάζω λουκέτο» για τους πάντες: όλες οι λειτουργίες που δεν απαιτούν την παρουσία εκείνων – που – κλειδώνονται – έξω γίνονται κανονικά. Τα στελέχη, τα επιστημονικά και παραεπιστημονικά κυκλώματα, οι προφεσόροι και τα γραφεία τους (προκειμένου για πανεπιστήμιο) μπαινοβγαίνουν και κάνουν τις δουλειές τους όμορφα κι ωραία. Συνεπώς το lock out σ’ ένα πανεπιστήμιο μπορεί θαυμάσια, και χωρίς κανένα τόνο υπερβολής, να ονομαστεί απαλλοτρίωση του πανεπιστημίου εκ μέρους όσων το θεωρούν μαγαζί τους· και έχουν το έξωθεν Ο.Κ. να το θεωρούν τέτοιο.

Μια απάντηση στις νέες επιθέσεις κατά προσφύγων και μεταναστών.

Το έλλειμμα πολιτικής γνώσης και ιστορίας, οδηγεί πολλές φορές τους ανθρώπους να νομίζουν πως είναι περιούσια φυλή της Γης και αυτή έχει μόνο το δικό τους πρόβλημα…

Το πρόβλημα με τους… «λαθρο-μετανάστες» είναι ευθέως ανάλογο με τους λαθρο-βομβαρδιστές τους!

Πάνω από 1 τρισεκ. δολάρια οι αμυντικές δαπάνες των χωρών που βομβαρδίζουν, κατέχουν και ληστεύουν τις χώρες της Μ. Ανατολής και της Αφρικής. Αν αποφάσιζαν να διαθέσουν το 1/5 από αυτά, για ανοικοδόμηση όσων βομβάρδισαν και όσων τους στέρησαν το ψωμί και το νερό, ταχύτατα θα αντιστρέφονταν το ρεύμα και μέχρι και Έλληνες θα πήγαιναν κατά κει. Μη ξεχνάμε τα μεγάλα έργα Ελληνικών εταιρειών εκεί ούτε ότι ολόκληρες παροικίες Ελλήνων δημιουργήθηκαν σε αυτές τις χώρες, όταν άρχισαν να απελευθερώνονται από τη σκλαβιά… δεν έχει σημασία πως πήγαν, σημασία έχει ότι πήγαν ενώ από εκεί δεν έρχονταν!

Eικόνα που φιλοτέχνησε στη Χομς το 2019

ο π. Σπυρίδων Καμπάς και εικονίζει τον

Χριστό και την Μητέρα του να προστατεύουν

το συριακό λαό από τους τζιχαντιστές

-Πώς τώρα ανατράπηκαν οι ροές; Ποιος καταστρέφει και ληστεύει αυτές τις χώρες; Πως είναι δυνατόν η μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα της Μαύρης Ηπείρου (Νιγηρία), έβδομη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου, να έχει τους φτωχότερους κατοίκους που για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί, φτάνουν να πνίγονται και να γίνονται δούλοι αυτών που κάποτε ήταν αποικιοκράτες τους; Αν η ληστεία του πλούτου από τους ιμπεριαλιστές λαθρο χριστιανούς του αίματος, διακοπεί, νομίζετε ότι θα γίνονται λαθρο-μετανάστες κρατούμενοι σε κέντρα χοτ-σποτ, Λαμπεντούζες κλπ; -Γιατί δεν το έκαναν ποτέ άλλοτε; -Εσείς θα το κάνατε;

-Γιατί δεν έρχονταν μετανάστες από τη Μ. Ανατολή πριν 20 και 30 χρόνια; Τώρα ξύπνησαν τα… υποχθόνια «σχέδια» άλωσης της Ελλάδας;

Αυτοί οι μουσουλμανικοί λαοί φιλοξενούν στις χώρες τους, αιώνες και αιώνες, 4 ορθόδοξα Πατριαρχεία που σχεδόν ορίζονται από την Ελλάδα, μονές και εκκλησίες ορθόδοξες και Ιεροί Τόποι και δεν σκέφτηκαν να τα ξεριζώσουν, πως είναι δυνατόν εμείς να παριστάνουμε τους ιδεολογικούς - θρησκευτικούς δικαστές στους ξεριζωμένους;

ΤΕΛΙΚΑ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Όταν στον προεκλογικό αγώνα του 2009, το Σεπτέμβρη, ο Γ.Παπανδρεου ο νεώτερος,ο επωνομαζομενος και Γιωργακης, έσκιζε τα ρούχα του, φωνάζοντας στον αντίπαλο του Κώστα Καραμανλή, σε όλους τους τόνους, ότι λεφτά υπαρχουν για να καλυφθούν οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους, απέδειξε περίτρανα όταν εξελέγει πρωθυπουργός όχι μόνο ότι έλεγε ψέματα χωρίς ίχνος ντροπής, βάζοντας μας το Μάιο του 2010 στο δρόμο των μνημονίων αλλά και ότι γνωρίζοντας το βάθος της κρίσης, συζητούσε κρυφά με τον πρόεδρο του Δ.Ν.Τ. Ντομινίκ Στρος Καν, με ποιο τρόπο θα υποθηκεύσει τη χώρα μας. Αποδείχθηκε ξεκάθαρα από τότε ότι αυτός ο δρόμος όχι μόνο δεν ήταν αναγκαστικός μονόδρομος αλλά και ότι μας οδήγησαν σ’ αυτόν οι «ανάγκες» πλουτισμού της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Η επιχείρηση «ολυμπιακοί αγώνες Αθηνα 2004″ποτέ δεν απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη. Το πώς φτάσαμε ένα μόλις χρόνο πριν τους ολυμπιακούς να δίνονται όλα τα έργα χωρίς διαγωνισμό με απευθείας ανάθεση σε διάφορες πολυεθνικές εταιρείες ποτέ δεν μας το εξήγησε η κ.Γιαννα Αγγελοπούλου, πρόεδρος της Ελληνικής ολυμπιακής επιτροπής και επισης πρόεδρος της επιτροπής διοργάνωσης των αγώνων.

Μας επιτρέπετε να κάνουμε μια γενίκευση; Από επανιδρυσεως του, την επομένη της απελευθέρωσης από την ναζιστική κατοχή, τον Οκτώβρη του 1944, το ελληνικό κράτος χρηματοδοτούσε αφειδώς με δανεικά και αγύριστα την εγχώρια πλουτοκρατία και παρέδιδε τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, το φυσικό πλούτο, την εργατική δύναμη και τους αγρότες, τζάμπα στους εγχώριους και ξενους επενδυτές. Θα πρέπει κάποιος να είναι αφελής αν περίμενε το αντίθετο αφού δικό τους ήταν το κράτος. Αυτοί ήταν οι νικητες στον «εμφύλιο’ που εξαπέλυσαν ενάντια στο λαό που αντιστάθηκε ενάντια στους κατακτητές.

Ο καπιταλισμός (εξακολουθεί να) γεννά το φασισμό

Η παρουσία του φίρερ του εγχώριου νεοναζιστικού μορφώματος στο δικαστήριο που εκδικάζει κάποια από τα εγκλήματα της συμμορίας του ήταν όπως την περιμέναμε όσοι έχουμε παρακολουθήσει -λίγο ή περισσότερο συστηματικά- την προσωπική του διαδρομή. Μόνο το καλαμπόκι έλειπε…

Λεπτομέρειες για την απολογία του Μιχαλολιάκου μπορείτε να διαβάσετε στο αναλυτικό ρεπορτάζ. To θρασίμι, όπως σωστά χαρακτηρίζεται από το ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, προσπάθησε να δώσει ένα σόου κοινοβουλευτικής νομιμοφροσύνης. Προκειμένου να γλιτώσει το τομάρι του, δε δίστασε (και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει) να αδειάσει (εμμέσως να «δώσει») ακόμα και γκεσέμια του νεοναζισμού. Οι «συναγωνισταί του» είναι αναλώσιμο είδος για τον φιρερίσκο. Φτάνει να σωθεί αυτός.

Αδικα πάσχισε. Το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει καταγέλαστος. Να αποδειχτεί η αθλιότητά του. Ετσι, βαδίζει προς μια καταδίκη που θα είναι ταυτόχρονα και ο απόλυτος εξευτελισμός του.

Η νεοναζιστική συμμορία της ΧΑ τελειώνει. Χρειάζεται, βέβαια, επαγρύπνηση και άσκηση αντιφασιστικής πίεσης, γιατί από τα αστικά δικαστήρια έχουμε δει πολλές «εκπλήξεις», όταν αισθάνονται ότι βρίσκονται σε «κοινωνικό κενό».

Το τέλος της ΧΑ ως νεοναζιστικού μορφώματος που κάποια στιγμή κατάφερε να είναι το τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα δε σημαίνει, όμως, και το τέλος του φασισμού, ως πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου. Η ίδια η πορεία της ΧΑ, από μια περιθωριακή συμμορία που οργάνωνε σποραδικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες και αριστερούς, μέχρι τα κοινοβουλευτικά έδρανα, είναι διδακτική.

Από τη μια η βαθιά πολιτική κρίση και η απονομιμοποίηση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και από την άλλη το «πουσάρισμα» από τα αστικά μίντια, επέτρεψαν σ' αυτή τη συμμορία να γιγαντωθεί ως μηχανισμός και να κατακτήσει σημαντικά μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη.

Το φαινόμενο, λοιπόν, θα επαναληφθεί. Με άλλη μορφή, με άλλο όνομα, ίδιο όμως στην ουσία του. Γιατί το φασισμό τον γεννά ο καπιταλισμός της κρίσης.

-Το Τείχος έπεσε;

Γερμανός λαϊκός στρατιώτης μπροστά στο τείχος,

εκφράζει την άποψη του για το

καπιταλιστικό καθεστώς

Το δυτικό Βερολίνο προέκυψε λίγο μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου από την ενοποίηση των δυτικών τομέων κατοχής του.

Στις 9 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 ή του «Τείχους της Ντροπής», όπως το βάφτισε ο τότε δήμαρχος του δυτικού τομέα του Βερολίνου, Βίλλυ Μπραντ, το οποίο από το 1961 χώριζε, όπως μας έμαθαν, τη Γερμανία στα δύο!

Η πτώση του Τείχους ήταν ένα καταλυτικό γεγονός, που επέτρεψε στην Γερμανία να ανασάνει τον καθαρό από κομμουνιστικούς βάκιλους αέρα της επανένωσης, και όλο τον πλανήτη να ανακουφίζεται από το «τέλος της Ιστορίας» με την έννοια της εξελικτικής διαδικασίας και τον θρίαμβο της «ορθότητας της φιλελεύθερης δημοκρατίας». Αυτά τα έγραψε το 1989, αμέσως μετά την πτώση του Τείχους σε ένα άρθρο του στο περιοδικό National Interest και τα επανέλαβε το 1992 στο βιβλίο του με τίτλο «The End of History and the Last Man», ο νεοφιλελεύθερος στοχαστής Francis Fukuyama.

Ούτως ή άλλως, όλες οι «πληροφορίες» παρουσιάζουν τα κράτη της «άλλης» μεριάς του «σιδηρούν παραπετάσματος» ως ολοκληρωτικά, απολυταρχικά υπερ-κράτη, που δρούσαν αρνητικά σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα: δεν επιτρεπόταν αυτό, απαγορευόταν εκείνο, δεν είχαν το άλλο, τρώγανε στα συσσίτια, τους παρακολουθούσαν νυχθημερόν μοχθηροί κατάσκοποι. Χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης είναι, πως παρουσιάζει τα σοσιαλιστικά κράτη ως ενιαία, μονοκόμματα και στάσιμα.

Μακάρι να ήταν έτσι!

Πόσες ιστορικές περιπλοκές θα είχαμε αποφύγει αν μπορούσαμε να μετρήσουμε τους «άλλους» με τα δεδομένα του συστήματος αναφοράς (καπιταλισμός) που χρησιμοποιούσαμε και χρησιμοποιούμε!

Όπως του γεγονότος, πως η πτώση του Τείχους, η διάβρωση και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και η ανατροπή του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, αποτέλεσαν ταυτόχρονα την αρχή του τέλους του μεταπολεμικού κεϋνσιανισμού, δηλαδή, του ρυθμιζόμενου, από το Κράτος, καπιταλισμού, που επέτρεπε την πλήρη και σταθερή εργασία, την δημιουργία του κράτους πρόνοιας και των κοινωνικών παροχών, καθώς δεν υπήρχε πλέον ο Κομμουνισμός για να θέτει τον καπιταλισμό υπό την πίεση.

-Καμπανάκια!

Διάβαζα πριν μερικές ένα ενδιαφέρον κείμενο (αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε ολόκληρο),  για τις ελληνικές κοινωνικές παθογένειες, ένα κείμενο με το οποίο θα ήταν πολύ δύσκολο να διαφωνήσει κάποιος προοδευτικός άνθρωπος με τον τρόπο που είναι διατυπωμένο, και πράγματι μέχρι που σκέφτηκα να το αναδημοσιεύσω ως έχει, και χωρίς άλλον δικό μου σχολιάσμό, αφού οι παθογένειες που καυτηριάζει είναι καθ'όλα υπαρκτές αφενός και καλό θα ήταν να σταματήσουν να γίνονται κ ανεκτές αφεταίρου.

Και ξαφνικά μου βάρεσαν στο μυαλό κάποια καμπανάκια...

Γιατί μπορεί μεν να συμφώνησα εξ'αρχής με το γράμμα και το πνεύμα του κειμένου του Κιούση, αλλά θυμήθηκα (και κυρίως συσχέτισα) με δύο άλλα τέτοια, επιφανειακά ίσως άσχετα με αυτό, αλλά και μεταξύ τους.

Και τα δύο έχουν αναδημοσιευθεί από εδώ με τους τίτλους H λογοκρισία ως "δημοκρατική απαίτηση" και "Με την φροντίδα της Αστυνομίας".

 -Πώς ακριβώς συσχετίζονται;
Διαβάζουμε στον επίλογο του "Με την φροντίδα της Αστυνομίας":

...Ο πυρήνας όμως και σ’ αυτό το ζήτημα ήταν ο ρόλος της αστυνομίας που φαίνεται να …φροντίζει τους ανήλικους, ακόμα και για λάθος ή αναχρονιστικούς λόγους, και το είδος των καταγγελιών που κινητοποιούν την αστυνομία. Όπως ακριβώς θεσμοθετείται και με τον αντικαπνιστικό νόμο μια αστυνομία που …φροντίζει για την υγεία μας και όπως διαφημίζεται με τις επιχειρήσεις σκούπα στα Εξάρχεια, μια αστυνομία που …φροντίζει για την ασφάλειά μας. Και έτσι συνηθίζουμε να μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας με τις δυνάμεις καταστολής, θεωρώντας το απολύτως φυσικό, και απενοχοποιείται η καταγγελία για καθημερινά θέματα.  [1]

Κρατάμε το συγκεκριμένο κομμάτι για μετά και προχωράμε.
Στο << H λογοκρισία ως "δημοκρατική απαίτηση">> διαβάζουμε για μια έρευνα για την ελευθερία του λόγου που έγινε πρόσφατα στις ΕΠΑ, όπου μεταξύ άλλων ευρημάτων, είχαμε και το εξής:

...ανάλογα με τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά όσων απάντησαν, το κράτος πρέπει να απαγορεύσει την έκφραση απόψεων εναντίον τους. Εναντίον των ομοφυλόφιλων ή των trans· αλλά και εναντίον των «πατριωτών» που υπερασπίζονται την αμερικανική προτεσταντική λευκότητα…  [2]

Ο Κιούσης πάλι μας γράφει στο κείμενο του για την "γλυκειά τοπική κοινωνία":

Όλα τα ευχάριστα η τοπική κοινωνία της γειτονιάς τα σχολίαζε με ζήλεια για όλα τα δυσάρεστα και μερικές φορές εγκληματικά δυσάρεστα η γειτονιά έλεγε, «έλα μωρέ τώρα, που να μπλέκεις». Αν τηρούνταν οι κανόνες καλής γειτνίασης, αν δηλαδή δεν πάρκαρε ο ένας μπροστά στο σπίτι του άλλου σε ένα εθιμικό δίκαιο του κώλου, ας γινόταν ό,τι ήθελε πίσω από τα σφραγισμένα παντζούρια. [3]

Η συζήτηση λοιπόν, για την ηθική δικαίωση  της εισβολής του εισαγγελέα και του χωροφύλακα στην καθημερινότητα μας, όσο για αυτήν της κοινωνικής -όχι απλά αποδοχής αλλά και- ενεργής συμμετοχής σε αυτήν, τελείωσε πριν καν αρχίσει.
Η συγκεκριμένη (ακροδεξιά) αντζέντα θεωρείται πλέον δεδομένη και η κουβέντα αφορά μόνο στο σε ποιές περιπτώσεις αυτή είναι θεμιτή ή όχι.

Και φυσικά αν είναι να καμφθεί η αντανακλαστική απέχθεια στον χωροφύλακα, πολύ μεγάλου μέρους μιας κοινωνίας που βίωσε επί δεκαετίες ένα σκληρότατο αστυνομικό κράτος, τα επιχειρήματα του Κιούση είναι πολύ πιο χρήσιμα από του Μπογδάνου, αφού είναι ακριβώς το "δημοκρατικό" κομμάτι αυτής της κοινωνίας που διατηρεί τέτοιου είδους αντανακλαστικά.
Το ίδιο ακριβώς κομμάτι που είναι -δικαίως- και ευαίσθητο σε θέματα όπως η κακοποίηση π.χ.

Το δεδομένο είναι πως εάν οι ηθικοί φραγμοί που αφορούν το -όχι μόνο κοιτάμε μέσα από τα παράθυρα του γείτονα αλλά και- να ανακατεύουμε στην καθημερινή ζωή μας τον χωροφύλα καμφθούν, τότε το πρόβλημα είναι προφανές πως δεν θα το έχει αυτός που βαράει την γυναίκα του π.χ. (ο χωροφύλακας ο ίδιος πολλές φορές), αλλά ο γείτονες που προχθές προπαγάνδιζε την απεργία ή ο γιός του που μπορεί να πέταγε τρικάκια του Ρουβίκωνα...

Επίλογος

Να γράψουμε όλοι 100 φορές:

-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"...

Προβληματισμοί...

Σε επίπεδα «προβληματισμού και διαχείρισης» του καπιταλισμού, του είδους ΔΝΤ, «λέσχη Bilderberg», παγκόσμια τράπεζα, ΟΗΕ, διάσημα και λιγότερο διάσημα think tank, κλπ (όλα «δυτικά», καθόλου συμπτωματικό) έχει γίνει της μόδας μεταξύ των ειδικών και λοιπών λακέδων των αφεντικών το θέμα της «διευρυνόμενης ανισότητας» (στην κατανομή του πλούτου). Όχι, δεν έγιναν πονόψυχοι! Δεν έγιναν ούτε κομμουνιστές ούτε σοσιαλιστές!

Εκείνο που συμβαίνει κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι η αναγνώριση (εκ μέρους των αφεντικών) μιας κρίσης αφοσίωσης (στο σύστημα) στα μαζικά, κοινωνικά μετόπισθεν. Στις τάξεις των πληβείων. Για να το πούμε παραδειγματικά: είναι ως εάν εκείνοι που καθιέρωσαν το «one euro job» (δουλειές πληρωμένες με ένα ευρώ την ώρα…), το “zero hours contact “ (συμβόλαιο εργασίας που δεν λέει ποιο είναι το ωράριο, επειδή αυτό αποφασίζεται οποιαδήποτε στιγμή απ’ το αφεντικό…) ή τα νεοφιλελεύθερα «επιδόματα επιβίωσης», αυτοί λοιπόν, σε μια «έκλαμψη» να αναγνωρίζουν ότι με τέτοιες συνθήκες είναι πολύ δύσκολο να εξασφαλιστεί, αν και όποτε χρειαστεί, η μαζική κοινωνική συναίνεση σ’ αυτό που γίνεται όλο και πιο απαραίτητο για την παγκόσμια υγεία του καπιταλισμού: την τεράστιας έκτασης «δημιουργική καταστροφή».

Θα ήταν εντελώς λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι οι εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων, όπου κι αν έγιναν, ξεθεμελειώνουν την ιδεολογική, οικονομική και πολιτική ορθότητα 3 ή 4 δεκαετιών… Το αντίθετο, ακριβώς, είναι πιο αληθινό. Η κρίση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων στο «κέντρο» της διαχείρισης της κρίσης, απ’ το 2008 και μετά, σπρώχνει τον καπιταλιστικό κόσμο στο υποχρεωτικά επόμενο στάδιο.

Χιλή: Εικόνες από το μέλλον

«Είμαστε σε πόλεμο με έναν ισχυρό εχθρό, που είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει βία χωρίς όρια», δήλωσε σε τηλεοπτικό διάγγελμά του ο δεξιός (και ζάμπλουτος) πρόεδρος της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα, αναφερόμενος στην εξέγερση που εδώ και μέρες προκαλεί ισχυρούς κραδασμούς στην εξουσία της αστικής τάξης στη χώρα. Οι λατινοαμερικάνοι Πινιέρα δεν κρύβουν τα λόγια τους, όπως οι ευρωπαίοι αστοί πολιτικοί, αλλά μιλούν ευθέως για τον εχθρό λαό.

«Η δημοκρατία όχι μόνο έχει το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στην διάθεσή της, το Νόμο, προκειμένου να πολεμήσει αυτούς που θέλουν να την καταστρέψουν», συνέχισε ο Πινιέρα. Και απέδειξε αμέσως τι εννοεί, κηρύσσοντας στρατιωτικό νόμο και κατεβάζοντας το στρατό στους δρόμους, γιατί η Αστυνομία δεν τα έβγαζε πέρα μόνη της.

Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, η δικτατορία της αστικής τάξης, δε διστάζει να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα, όταν αισθάνεται ότι απειλείται από τον εχθρό λαό. Κι αυτό κάνει στη Χιλή αυτές τις μέρες, αντιμετωπίζοντας με τη φωτιά και το σίδερο τους διαδηλωτές. Μέχρι την περασμένη Τετάρτη, ο απολογισμός ήταν 18 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες (πολλοί από αυτούς φέρουν τραύματα από σφαίρες) και χιλιάδες συλληφθέντες από τους μπάτσους και το στρατό. Ομως η σκληρή καταστολή δεν έχει φέρει κανένα αποτέλεσμα μέχρι στιγμής. Ο χιλιάνικος λαός γράφει και πάλι με το αίμα του μια ακόμα ένδοξη σελίδα της πλούσιας Ιστορίας του.

Θρυαλλίδα της λαϊκής έκρηξης ήταν μια φαινομενικά ασήμαντη αφορμή: η αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου του Μετρό στην πρωτεύουσα Σαντιάγο. Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι είχε συσσωρευτεί πολλή καύσιμη ύλη και μια σπίθα ήταν αρκετή για να της βάλει φωτιά. Στο στόχαστρο των εξεγερμένων μπήκαν λεωφορεία και σταθμοί του μετρό, τράπεζες και κρατικά κτίρια, ενώ εκατοντάδες διαδηλωτές μπούκαραν στα σουπερμάρκετ απαλλοτριώνοντας μαζικά τρόφιμα, ρούχα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Τίποτα δεν προμήνυε κάτι τέτοιο. Οι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης του χιλιάνικου καπιταλισμού παρουσίαζαν μια σχετικά εύρωστη οικονομία, με σημαντική αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος και προοπτική αύξησης του προσδόκιμου ζωής. Μια οικονομία σε ανοδική πορεία, που ουδεμία σχέση έχει με τις παραπαίουσες οικονομίες των γειτονικών Βραζιλίας και Αργεντινής.