Η Γαλλική Δημοκρατία τέθηκε υπό ομηρία

του Τιερί Μεϊσάν

Ο πόλεμος που απλώνεται στο Παρίσι είναι ακατανόητος για τους Γάλλους που αγνοούν σχεδόν τα πάντα για τις μυστικές δραστηριότητες της κυβέρνησής τους στον αραβικό κόσμο, τις παρά φύση συμμαχίες της με τις δικτατορίες του Κόλπου, και την ενεργό συμμετοχή της στη διεθνή τρομοκρατία. Ποτέ δεν έχει συζητηθεί αυτή η πολιτική στο Κοινοβούλιο και τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης σπάνια τόλμησαν να ενδιαφερθούν.

Εδώ και πέντε χρόνια, οι Γάλλοι ακούν για μακρινούς πολέμους, χωρίς να καταλαβαίνουν για το τι πρόκειται. Ο τύπος τους ενημέρωσε για την εμπλοκή του στρατού τους στη Λιβύη, αλλά ποτέ για την παρουσία γαλλικών στρατευμάτων σε αποστολή στο Λεβάντε. Τα άρθρα μου διαβάζονται σχετικά ευρέως, αλλά τα αντιλαμβάνονται ως ανατολίτικες ιδιορρυθμίες. Παρά την προσωπική μου ιστορία, είναι της μόδας να χαρακτηρίζομαι ως «εξτρεμιστής» ή «συνωμοσιολόγος», παρατηρείται ότι τα άρθρα μου αναπαράγονται από τις ιστοσελίδες όλων των πεποιθήσεων, συμπεριλαμβανομένων των πραγματικών εξτρεμιστών ή συνωμοσιολόγων. Κανείς όμως δεν βρίσκει τίποτα λάθος σ’ αυτά που γράφω. Επίσης, κανείς δεν ακούει τις προειδοποιήσεις μου σχετικά με τις συμμαχίες που έχει συνάψει η Γαλλία.

Ξαφνικά, η αγνοούμενη αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια.
Η Γαλλία δέχθηκε επίθεση το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοεμβρίου 2015 από πολλούς κομάντος που φόνευσαν τουλάχιστον 130 άτομα σε πέντε διαφορετικά σημεία στο Παρίσι. Κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για 12 ημέρες σε ολόκληρη την επικράτεια και μπορεί να ανανεωθεί από το Κοινοβούλιο.

 

Δεν υπάρχει άμεση σχέση με την υπόθεση Charlie Hebdo

Ο γαλλικός τύπος ερμηνεύει αυτήν την πράξη πολέμου, συνδέοντας την με την επίθεση στο Charlie Hebdo, παρότι οι στόχοι και οι επιχειρησιακές διαδικασίες είναι εντελώς διαφορετικές. Τον Ιανουάριο επρόκειτο να σκοτώσουν συγκεκριμένα άτομα, ενώ εδώ πρόκειται για μια συντονισμένη επίθεση εναντίον ενός μεγάλου αριθμού τυχαίων ατόμων.

Γνωρίζουμε σήμερα ότι ο αρχισυντάκτης του Charlie Hebdo μόλις είχε λάβει ένα «δώρο» 200.000 ευρώ από την Εγγύς Ανατολή για να συνεχίσει την αντι-μουσουλμανική εκστρατεία του [1], ότι οι δολοφόνοι είχαν σχέση με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες [2], ότι η προέλευση των όπλων τους καλύπτεται από το μυστικό της Άμυνας (Secret-Défense) [3]. Έχω ήδη αποδείξει ότι η επίθεση αυτή δεν ήταν μια ισλαμιστική επιχείρηση [4], ότι είχε γίνει αντικείμενο μιας άμεσης κρατικής ανάκτησης [5], και ότι η ανάκτηση αυτή είχε συναντήσει ανταπόκριση στον εχθρικό πληθυσμό προς τη Δημοκρατία [6], -μια ιδέα που αναπτύχθηκε έξοχα λίγους μήνες αργότερα από τον δημογράφο Emmanuel Todd [7] -.

Αν πάμε πίσω στον πόλεμο που μόλις έχει εξαπλωθεί στο Παρίσι, προκαλεί έκπληξη στη Δυτική Ευρώπη. Δεν μπορούμε να το συγκρίνουμε με τις βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη το 2004. Στην Ισπανία, δεν υπήρχε ούτε σκοπευτής ούτε καμικάζι, αλλά 10 βόμβες σε τέσσερα διαφορετικά σημεία [8]. Το είδος της σκηνής που μόλις έλαβε χώρα στη Γαλλία είναι σκηνικό καθημερινότητας για πολλούς πληθυσμούς της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» από το 2001. Και θα βρούμε παρόμοια γεγονότα παραπέρα, όπως και οι τρεις ημέρες επιθέσεων σε έξι ξεχωριστές θέσεις στη Βομβάη το 2008 [9].

Παρά το γεγονός ότι οι επιτιθέμενοι ήταν μουσουλμάνοι και ορισμένοι από αυτούς φώναζαν «Αλλάχ Ακμπάρ!» σκοτώνοντας περαστικούς, δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ αυτών των επιθέσεων, του Ισλάμ και ενός πιθανού «πόλεμου των πολιτισμών». Αυτές οι κομάντος είχαν εντολή να σκοτώσουν στη τύχη, χωρίς πρώτα να εξετάσουν τι θρήσκευμα των θυμάτων τους.

Πανομοιότυπα, είναι παράλογο να λάβουμε στα σοβαρά υπόψη το κίνητρο που επικαλείται από το ΙΚ/Daesh κατά της Γαλλίας -ακόμα και αν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τη συμμετοχή του σε αυτή την επίθεση-. Πράγματι, αν η τρομοκρατική οργάνωση ήθελε να «εκδικηθεί», θα έπρεπε να χτυπήσει στη Μόσχα.

 

Η Γαλλία είναι ένα τρομοκρατικό Κράτος, τουλάχιστον από το 2011

Η ανάγνωση αυτών των γεγονότων είναι θολή, επειδή πίσω από μη κρατικές ομάδες κρύβονται πάντα κράτη που τις υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν. Στη δεκαετία του ’70, ο Βενεζουελέζος Ilich Ramírez Sánchez, γνωστός ως «Κάρλος» ή «το Τσακάλι», είχε τεθεί από πεποίθησή στην υπηρεσία του παλαιστινιακού αγώνα και της επανάστασης με τη διακριτική υποστήριξη της ΕΣΣΔ. Στη δεκαετία του ’80, το παράδειγμα του Κάρλος ακολουθείται από μισθοφόρους που εργάζονται για τον πλειοδότη, όπως ο Sabri al Banna, γνωστός ως «Αμπού Νιντάλ», που πραγματοποίησε επιθέσεις, τόσο για λογαριασμό της Λιβύης και της Συρίας, όσο και για το Ισραήλ. Σήμερα υπάρχει ένα νεφέλωμα της τρομοκρατίας και της συγκεκαλυμμένης δράσης με πολλά εμπλεκόμενα κράτη.
Κατ ’αρχήν, τα κράτη αρνούνται πάντα την εμπλοκή τους σε τρομοκρατικές ομάδες. Ωστόσο, ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Laurent Fabius, δήλωσε τον Δεκέμβριο του 2012, στη διάσκεψη των «Φίλων της Συρίας» στο Μαρακές, ότι η Αλ-Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία, «κάνει καλή δουλειά» [10].

Με δεδομένο το αξίωμα του, ο κ. Fabius ήξερε ότι δεν κινδύνευε να παραπεμφθεί ενώπιον της δικαιοσύνης για την υποστήριξή του σε μια ​​τρομοκρατική οργάνωση χαρακτηρισμένη από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, αλλά έπαιρνε ένα σοβαρό κίνδυνο για τη χώρα του, την οποία βύθισε στο καζάνι της τρομοκρατίας.
Στην πραγματικότητα, η Γαλλία συμμετείχε τουλάχιστον από τις αρχές του 2011 στο πλευρό της Αλ Κάιντα. Εκείνη την εποχή, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία είχαν ενταχθεί στο αμερικανικό σχέδιο της «Αραβικής Άνοιξης». Σχεδιαζόταν η ανατροπή όλων των κοσμικών αραβικών καθεστώτων, για να αντικατασταθούν από δικτατορίες των Αδελφών Μουσουλμάνων. Ενώ το Λονδίνο και το Παρίσι είχαν ανακαλύψει ότι αυτή η επιχείρηση είναι σε εξέλιξη στην Τυνησία και την Αίγυπτο, είχαν προηγουμένως κληθεί να εμπλακούν σε ανάλογες επιχειρήσεις στη Λιβύη και τη Συρία [11].

Στη Λιβύη, οργάνωσαν, με τη βοήθεια των ιταλικών Ειδικών Δυνάμεων, σφαγές στη Βεγγάζη, στη συνέχεια, με τη βοήθεια της Αλ Κάιντα, τη κατάληψη των οπλοστασίων.
Μπορώ να βεβαιώσω ότι τον Αύγουστο του 2011, όταν προστατευόμουν από τον Khamis αλ-Καντάφι, όταν το ΝΑΤΟ είχε ξεκινήσει την επίθεση εναντίον της πρωτεύουσας, το ξενοδοχείο Rixos όπου βρισκόμασταν, πολιορκήθηκε από μια μονάδα της Αλ Κάιντα, την Ταξιαρχία της Τρίπολης, με επικεφαλής τον Mahdi al-Haratiν με την κραυγή του «Αλλάχ Ακμπάρ!». Η επιχείρηση εκείνη είχε την προστασία και την επίβλεψη Γάλλων αξιωματικών. Ο ίδιος Mahdi al-Harati, με τον προϊστάμενό του Αμπντελχακίμ Belhaj, ήταν ιδρυτής του δήθεν Ελεύθερου Συριακού Στρατού, που ήταν στην πραγματικότητα μια ομάδα της Αλ Κάιντα, που φέρει τη σημαία της Γαλλικής αποικιοκρατίας.

Στη Συρία, η παρουσία Γάλλων αξιωματικών που πλαισίωναν ένοπλες ομάδες όταν διέπρατταν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, επιβεβαιώνεται σε μεγάλο βαθμό.
Η Γαλλία έπαιξε στη συνέχεια εξαιρετικά περίπλοκο και επικίνδυνο παιχνίδι. Τον Ιανουάριο του 2013, δηλαδή ένα μήνα μετά τη δημόσια στήριξη του Λωράν Φαμπιούς στην Αλ Κάιντα στη Συρία, ξεκίνησε μια επιχείρηση στο Μάλι κατά της ίδιας της Αλ Κάιντα, προκαλώντας μια πρώτη κολωτούμπα κατά των μυστικών της πρακτόρων στη Συρία.
Όλα αυτά, δεν τα έχετε ακούσει ποτέ.

Διότι, παρότι η Γαλλία έχει δημοκρατικούς θεσμούς, η τρέχουσα πολιτική της στον αραβικό κόσμο ποτέ δεν έχει συζητηθεί δημοσίως. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αρκέστηκαν -κατά παραβίαση του άρθρου 35 του Συντάγματος- να ξεκινήσουν πόλεμο κατά της Λιβύης και της Συρίας μετά από μερικές ώρες επιφανειακών κοινοβουλευτικών συζητήσεων, χωρίς ψηφοφορία. Οι Γάλλοι βουλευτές παραιτήθηκαν από την άσκηση της εντολής τους για έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, νομίζοντας ότι πρόκειται για ένα κατωχυρωμένο προνόμιο του προέδρου, χωρίς επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή.
Ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει αντιθέτως σήμερα, ότι η ειρήνη και η ασφάλεια, ένα από τα τέσσερα «Ανθρώπινα Δικαιώματα και του Πολίτη» του 1789 (άρθρο 2), εξαρτώνται άμεσα από αυτήν.

Το χειρότερο όμως ήταν να έρθει.
Στις αρχές του 2014, όταν τα αμερικανικά φιλελεύθερα γεράκια τελειοποιούσαν το σχέδιο μεταμόρφωσης του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε (Σαμ) σε αυτό που θα γινόταν το Ισλαμικό Κράτος/Daesh, η Γαλλία και η Τουρκία προωθούσαν πυρομαχικά στην Αλ Κάιντα για να καταπολεμήσει το ΙΚ -ο ισχυρισμός αυτός αποδεικνύεται από έγγραφο που υποβλήθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας στις 14 Ιουλίου 2014 [12] -.
Ωστόσο, η Γαλλία προσχώρησε αργότερα σ’ αυτή τη μυστική επιχείρηση και συμμετείχε στον Διεθνή Συνασπισμό κατά του ΙΚ/Daesh, για τον οποίον ο καθένας γνωρίζει πλέον ότι, σε αντίθεση με το όνομά του, δεν βομβάρδισε ποτέ το ΙΚ/Daesh αλλά του προώθησε αεροπορικώς όπλα στη διάρκεια όλου του έτους που προηγήθηκε [13]. Τα πράγματα εξελίχθηκαν μετά την υπογραφή της συμφωνίας των 5 + 1 με το Ιράν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες γύρισαν ξαφνικά τα πυρά 180 μοιρών στο έδαφος εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης και την χτύπησαν στο Χασεκέ (Hasaka, Συρία) [14].
Αλλά δεν ήταν παρά πριν από ένα μήνα, στα μέσα Οκτωβρίου 2015, που η Γαλλία άρχισε πάλι να πολεμάει εναντίον του ΙΚ/Daesh. Όχι για να σταματήσει τις σφαγές τους, αλλά για να κατακτήσει ένα μέρος του εδάφους που καταλαμβάνει στη Συρία και το Ιράκ και για να εγκαταστήσει εκεί ένα νέο αποικιακό κράτος το οποίο θα φέρει την ονομασία «Κουρδιστάν», αν και ο κουρδικός πληθυσμός αυτού του νέου κράτους θα είναι αρχικά σε μεγάλο βαθμό μειονότητα [15].
Υπό αυτό το πρίσμα, η Γαλλία έστειλε το αεροπλανοφόρο της -που δεν έφτασε ακόμη στη ζώνη- για να υποστηρίξει τους μαρξιστο-λενινιστές του κουρδικού κόμματος YPG -αλλά τι σημαίνει αυτή η πολιτική αναφορά, όταν σχεδιάζουν να δημιουργήσουν ένα αποικιακό κράτος;- εναντίον του πρώην συμμάχου ΙΚ/Daesh.
Από τούδε και στο εξής, είμαστε θεατές της δεύτερης κολωτούμπας. Όχι από την μεριά της Αλ Κάιντα στη Συρία, αλλά από το ΙΚ/Daesh στη Γαλλία, σύμφωνα με τις οδηγίες των ακατονόμαστων συμμάχων της Γαλλίας.

 

Ποιος διοικεί το ΙΚ/Daesh

Το ΙΚ/Daesh είναι μια τεχνητή δημιουργία. Δεν είναι παρά μόνο το όργανο της πολιτικής μερικών κρατών και πολυεθνικών.

Οι κύριοι οικονομικοί του πόροι είναι το πετρελαίο, τα αφγανικά ναρκωτικά -για τα οποία οι Γάλλοι δεν έχουν αντιληφθεί τις επιπτώσεις στην επικράτειά τους- , και οι αρχαιότητες της Συρίας.
Όλοι συμφωνούν ότι το κλεμμένο πετρέλαιο περνάει ελεύθερα μέσω της Τουρκίας πριν πωληθεί στην Δυτική Ευρώπη. Λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος του τζίρου, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την υποστήριξη του τουρκικού κράτους στο ΙΚ/Daesh [16].
Πριν από τρεις εβδομάδες, ο εκπρόσωπος του συριακού αραβικού στρατού αποκάλυψε ότι 3 αεροπλάνα, ναυλωμένα αντιστοίχως από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, μόλις είχαν παραλάβει από τουρκικά αεροδρόμια μαχητές του ΙΚ που βγήκαν λαθραία από τη Συρία και τους μετάφεραν στην Υεμένη. Και πάλι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τις σχέσεις μεταξύ των τριών αυτών κρατών με το ΙΚ/Daesh κατά παράβαση των σχετικών ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Έχω εξηγήσει λεπτομερώς, ότι μετά την πρώτη διάσκεψη στη Γενεύη τον Ιούνιο του 2012, μια φατρία εντός του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ διεξάγει τη δική της πολιτική ενάντια σε αυτή του Λευκού Οίκου.
Στην αρχή, αυτή η συνομωσία κατευθυνόταν από τον διευθυντή της CIA και συν-ιδρυτή του ΙΚ/Daesh το 2007 (« The Surge ») [17], στρατηγό Ντέιβιντ Πετρέους, μέχρι τη σύλληψή του με χειροπέδες την ημέρα μετά την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα. Στη συνέχεια ήταν η σειρά της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, η οποία δεν ήταν σε θέση να ολοκληρώσει τη θητεία της στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου λόγω ενός ατυχούς «ατυχήματος».
Τέλος, αυτή η μάχη συνεχίστηκε από τον πρέσβη Jeffrey Feltman από τα γραφεία του ΟΗΕ και τον στρατηγό Τζον Αλεν, επικεφαλής του υποτιθέμενου Συνασπισμού κατά του ΙΚ/Daesh. Η ομάδα αυτή, μέρος του «βαθέως κράτους» των ΗΠΑ, η οποία δεν έπαψε να αντιτάσσεται στη συμφωνία των 5 + 1 με το Ιράν και να καταπολεμά την Αραβική Δημοκρατίας της Συρίας, διατηρεί μέλη εντός της κυβέρνησης Ομπάμα.
Προπαντός, μπορεί να υπολογίζει την βοήθεια πολυεθνικών εταιρειών, των οποίων οι προϋπολογισμοί είναι μεγαλύτεροι από εκείνους των Κρατών, και μπορούν να χρηματοδοτήσουν εξ ιδίων τις μυστικές δραστηριότητές τους. Αυτή είναι η περίπτωση, μεταξύ των άλλων, του πετρελαϊκού ομίλου Exxon Mobil (ο πραγματικός ιδιοκτήτης του Κατάρ), των επενδυτικών κεφαλαίων KKR, και του ιδιωτικού στρατού Academi (πρώην Blackwater).
Είναι εξ ονόματος αυτών των κρατών και πολυεθνικών που η Γαλλία έγινε μια μισθοφορική χώρα.

 

Η Γαλλία αντικείμενο εκβιασμού

Στις 11 Νοεμβρίου του 2015, ο Πρωθυπουργός, Manuel Valls, διαβεβαίωσε ότι η Γαλλία είχε δεσμευτεί κατά της τρομοκρατίας [18].
Στις 12 Νοεμβρίου, το Εθνικό Παρατηρητήριο της εγκληματικότητας και των ποινικών απαντήσεων -συμβλημένο με το Υπουργείο Εσωτερικών- δημοσίευσε μια έκθεση σύμφωνα με την οποία η τρομοκρατία έχει καταστεί η δεύτερη ανησυχία των Γάλλων μετά την ανεργία [19].
Το πρωί της ιδίας της 13ης Νοεμβρίου, ο Υπουργός Εσωτερικών, Bernard Cazeneuve, παρουσίασε ένα σχέδιο είκοσι μέτρων στο Nanterre κατά της διακίνησης όπλων [20].
Προφανώς, η κυβέρνηση ανέμενε το χειρότερο, γεγονός που υπονοεί ότι διαπραγματευόταν με αυτούς που της επιτέθηκαν. Η Γαλλία δεσμεύτηκε με δεσμεύσεις που δεν τήρησε και σίγουρα εκβιάζεται από τους προαγωγούς που πρόδωσε.
Μια άσκηση προσομοίωσης των επιθέσεων, διεξήχθη το ίδιο το πρωί της επίθεσης από τις κρατικές υπηρεσίες νοσοκομειακής έκτακτης ανάγκης [21].
Μια σύμπτωση που είχαμε ήδη αναφέρει στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον, της 11ης Μαρτίου 2004 στη Μαδρίτη, ή ακόμη εκείνες της 7ης Ιουλίου 2005 στο Λονδίνο.

 

Προσωρινό Συμπέρασμα

Οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Γαλλίας έχουν συνάξει συμμαχίες με Κράτη των οποίων οι αξίες είναι αντίθετες με αυτές της Δημοκρατίας. Σταδιακά δεσμεύτηκαν να διεξαγάγουν μυστικούς πολέμους για λογαριασμό τους και στη συνέχεια τα ανακάλεσαν.
Ο Πρόεδρος Ολάντ, ο επικεφαλής του προσωπικού του επιτελείου στρατηγός Benoit Puga, ο υπουργός Εξωτερικών του Λωράν Φαμπιούς και ο προκάτοχός του Ζιπέ είναι σήμερα αντικείμενα εκβιασμού, από τον οποίον θα μπορέσουν να ξεφύγουν παρά μόνο με την αποκάλυψη των συνθηκών κάτω από τις οποίες παραπλάνησαν τη χώρα, ακόμη και αν αυτή τους παραπέμψει ενώπιον του Ανωτέρου Δικαστηρίου.
Στις 28 Σεπτεμβρίου, στο βάθρο των Ηνωμένων Εθνών, ο Πρόεδρος Πούτιν, απευθυνόμενος στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλίας, αναφώνησε: «Θα ήθελα να ρωτήσω τους υπεύθυνους για αυτή την κατάσταση: Έχετε τουλάχιστον την επίγνωση αυτού που κάνατε; "Φοβάμαι όμως ότι το θέμα αυτό θα παραμένει άλυτο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν παραιτηθεί από την πολιτική τους, που βασίζεται σε υπερβολική αυτοπεποίθηση και την πίστη τους στην εξαιρετικότητα τους και την ατιμωρησία τους" [22].
Ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι Γάλλοι τον άκουσαν. Τώρα είναι πλέον πολύ αργά.

Θυμηθείτε:
 Η γαλλική κυβέρνηση απομακρύνθηκε σταδιακά από τη διεθνή νομιμότητα. Διαπράττει πολιτικές δολοφονίες και εποπτεύει τρομοκρατικές ενέργειες, τουλάχιστον από το 2011.
 Η γαλλική κυβέρνηση σύναξε παράφυση συμμαχίες με τις πετρελαϊκές δικτατορίες του Περσικού Κόλπου. Συνεργάζεται με μια ομάδα Αμερικανών προσωπικοτήτων και πολυεθνικών εταιρειών για να σαμποτάρουν την πολιτική κατευνασμού των Προέδρων Ομπάμα και Πούτιν.
 Η γαλλική κυβέρνηση ήρθε σε σύγκρουση με αυτούς τους απεχθείς συμμάχους. Ένας από αυτούς χρηματοδότησε τις επιθέσεις στο Παρίσι.

[1] «Charlie Hebdo : les révélations de la dernière compagne de Charb» («οι αποκαλύψεις της τελευταίας συντρόφου του Charb», Thibault Raisse, Le Parisien, 18 octobre 2015.
[2] « Selon McClatchy, Mohammed Mehra et les frères Kouachi seraient liés aux services secrets français » («Σύμφωνα με τον McClatchy, οι Μοχάμεντ Mehra και τα αδέλφια Kouachi συνδέονται με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες»), Réseau Voltaire, 9 janvier 2015.
[3] « Les armes de Charlie-Hebdo couvertes par le Secret-Défense » («Τα όπλα του Charlie Hebdo καλύπτονται από το Secret Défense»), Réseau Voltaire, 17 septembre 2015.
[4] « Qui a commandité l’attentat contre Charlie Hebdo ? » («Ποιος διέταξε την επίθεση κατά του Charlie Hebdo;»), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 7 janvier 2015.
[5] « Charlie Hebdo a bon dos » (Καλή δικαιολογία το Charlie Hebdo») , par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 12 janvier 2015.
[6] « De quoi ont peur les politiques et les journalistes français ? » («Τι φοβούνται οι Γάλλοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι;»), par Réseau Voltaire, 25 janvier 2015.
[7] Qui est Charlie ? : Sociologie d’une crise religieuse («Ποιος είναι ο Τσάρλι;: Κοινωνιολογία μιας θρησκευτικής κρίσης»), Emmanuel Todd, Seuil,‎ 5 mai 2015, 252 p.
[8] « 11 mars 2004 à Madrid : était-ce vraiment un attentat islamiste ? », « Attentats de Madrid : l’hypothèse atlantiste » («11 Μαρτίου 2004, Μαδρίτη: Ήταν πραγματικά μία ισλαμική επίθεση;»), par Mathieu Miquel, Réseau Voltaire, 11 octobre et 6 novembre 2009.
[9] The Siege («Η πολιορκία»), Adrian Levy & Cathy Scott-Clark, Penguin, 2013.
[10] « Pression militaire et succès diplomatique pour les rebelles syriens » («Στρατιωτική πίεση και διπλωματικές επιτυχίες για τους Σύρους αντάρτες»), par Isabelle Maudraud, Le Monde, 13 décembre 2012.
[11] Voir le témoignage de l’ancien président du Conseil constitutionnel Roland Dumas sur LCP «Βλ μαρτυρία του πρώην προέδρου του Συνταγματικού Συμβουλίου»).
[12] Lire l’intervention du représentant syrien (Διαβάστε την παρέμβαση του Σύρου εκπρόσωπου) « Résolution 2165 et débats (aide humanitaire en Syrie) », Réseau Voltaire, 14 juillet 2014.
[13] Αυτό το σημείο αγνοείται από τον δυτικό τύπο, αλλά συζητήθηκε εκτενώς για ένα χρόνο από τον αραβικό και τον περσικό τύπο. Η αλήθεια ήρθε στο φως όταν πενήντα αναλυτές του CENTCOM καταγγείλαν τα ψέματα των εκθέσεων σχετικά με το Συνασπισμό, ότι μια εσωτερική έρευνα έχει αρχίσει και ότι, εν τέλει, ο στρατηγός John Allen αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Δείτε ιδίως: « Stewart, Brennan et Cardillo dénoncent les manipulations du Renseignement au Pentagone » et « Le général Allen présente sa démission (Bloomberg) » («Οι Stewart, Brennan και Cardillo καταγγείλουν τη χειραγώγηση των πληροφοριών στο Πεντάγωνο» και «Ο Στρατηγός Allen παραιτήθηκε (Bloomberg)»), Réseau Voltaire, 12 et 23 septembre 2015.
[14] « La France tente d’entraver le déploiement militaire russe en Syrie » («Η Γαλλία προσπαθεί να εμποδίσει την ρωσική στρατιωτική εξάπλωση στην Συρία»), Réseau Voltaire, 6 septembre 2015.
[15] « Les États-Unis et Israël débutent la colonisation du Nord de la Syrie » («Η Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ άρχισαν τον αποικιοποίηση της βόρειας Συρίας¨), Réseau Voltaire, 1er novembre 2015.
[16] Pour en savoir plus : « Le rôle de la famille Erdoğan au sein de Daesh » Για περισσότερες πληροφορίες: "Ο ρόλος της οικογένειας Ερντογάν εντός του ΙΚ»), Réseau Voltaire, 26 juillet 2015.
[17] Το ΙΚ/Daesh διαμορφώθηκε αρχικά στο Ιράκ ως μέρος ενός σχεδίου για τον τερματισμό της αντίστασης στην αμερικανική κατοχή. Για να γίνει αυτό, οι ΗΠΑ δημιούργησαν αντι-σιιτικές πολιτοφύλακες -συμπεριλαμβανομένου του Ισλαμικού Εμιράτου στο Ιράκ, το μελλοντικό "ΙΚ/Daesh" - και μετά αντι-σουνιτικές πολιτοφυλακές. Τελικά, οι δύο πληθυσμιακές ομάδες ξεχάσαν τον κατοχικό στρατό και πολέμησαν μεταξύ τους.
[18] «Valls: la France engagée contre le terrorisme», AFP et Le Figaro, 11 novembre 2015.
[19] «La grande peur du terrorisme», Timothée Boutry, Le Parisien-Aujourd’hui en France, 13 novembre 2015.
[20] «Bernard Cazeneuve présente un plan contre le trafic d’armes», AFP, 13 novembre 2015.
[21] Cf. Intervention du Dr Patrice Pelloux, président de l’Association des médecins urgentistes de France, sur France Info à 10h26 et au journal du soir de France2, le 14 novembre 2015. «[Comment le Samu s’est préparé aux attentats simultanés de Paris-°http://www.challenges.fr/france/201...]», Kira Mitrofanoff, Challenges, 15 novembre 2015.
[22] « Discours de Vladimir Poutine à la 70ème Assemblée générale de l’Onu », par Vladimir Poutine, Réseau Voltaire, 28 septembre 2015.

Πηγή: Δίκτυο Βολταίρος