-Το Τείχος έπεσε;

Γερμανός λαϊκός στρατιώτης μπροστά στο τείχος,

εκφράζει την άποψη του για το

καπιταλιστικό καθεστώς

Το δυτικό Βερολίνο προέκυψε λίγο μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου από την ενοποίηση των δυτικών τομέων κατοχής του.

Στις 9 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 ή του «Τείχους της Ντροπής», όπως το βάφτισε ο τότε δήμαρχος του δυτικού τομέα του Βερολίνου, Βίλλυ Μπραντ, το οποίο από το 1961 χώριζε, όπως μας έμαθαν, τη Γερμανία στα δύο!

Η πτώση του Τείχους ήταν ένα καταλυτικό γεγονός, που επέτρεψε στην Γερμανία να ανασάνει τον καθαρό από κομμουνιστικούς βάκιλους αέρα της επανένωσης, και όλο τον πλανήτη να ανακουφίζεται από το «τέλος της Ιστορίας» με την έννοια της εξελικτικής διαδικασίας και τον θρίαμβο της «ορθότητας της φιλελεύθερης δημοκρατίας». Αυτά τα έγραψε το 1989, αμέσως μετά την πτώση του Τείχους σε ένα άρθρο του στο περιοδικό National Interest και τα επανέλαβε το 1992 στο βιβλίο του με τίτλο «The End of History and the Last Man», ο νεοφιλελεύθερος στοχαστής Francis Fukuyama.

Ούτως ή άλλως, όλες οι «πληροφορίες» παρουσιάζουν τα κράτη της «άλλης» μεριάς του «σιδηρούν παραπετάσματος» ως ολοκληρωτικά, απολυταρχικά υπερ-κράτη, που δρούσαν αρνητικά σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα: δεν επιτρεπόταν αυτό, απαγορευόταν εκείνο, δεν είχαν το άλλο, τρώγανε στα συσσίτια, τους παρακολουθούσαν νυχθημερόν μοχθηροί κατάσκοποι. Χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης είναι, πως παρουσιάζει τα σοσιαλιστικά κράτη ως ενιαία, μονοκόμματα και στάσιμα.

Μακάρι να ήταν έτσι!

Πόσες ιστορικές περιπλοκές θα είχαμε αποφύγει αν μπορούσαμε να μετρήσουμε τους «άλλους» με τα δεδομένα του συστήματος αναφοράς (καπιταλισμός) που χρησιμοποιούσαμε και χρησιμοποιούμε!

Όπως του γεγονότος, πως η πτώση του Τείχους, η διάβρωση και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και η ανατροπή του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, αποτέλεσαν ταυτόχρονα την αρχή του τέλους του μεταπολεμικού κεϋνσιανισμού, δηλαδή, του ρυθμιζόμενου, από το Κράτος, καπιταλισμού, που επέτρεπε την πλήρη και σταθερή εργασία, την δημιουργία του κράτους πρόνοιας και των κοινωνικών παροχών, καθώς δεν υπήρχε πλέον ο Κομμουνισμός για να θέτει τον καπιταλισμό υπό την πίεση.

Στην πρώην ΕΣΣΔ και την DDR οι γυναίκες είχαν περισσότερους οργασμούς σε σχέση με τις καπιταλιστικές χώρες

«Στην πρώην ΕΣΣΔ και την DDR οι γυναίκες είχαν περισσότερους οργασμούς σε σχέση με τις καπιταλιστικές χώρες», είναι ο τίτλος που αναπαράγεται εδώ και μερικούς μήνες σχεδόν απαράλλακτος σε δεκάδες μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο. Και δεν πρόκειται για σκανδαλοθηρικά κείμενα, τύπου Cosmopolitan, αλλά για αναλύσεις σε κορυφαία έντυπα, όπως οι New York Times και ο Guardian.

Το συμπέρασμα στηρίζεται σε κοπιώδη και μακροχρόνια έρευνα της καθηγήτριας εθνογραφίας Κρίστεν Γκόντσι, η οποία παρουσιάζεται στο βιβλίο της με τίτλο Why women have better sex under socialism (Γιατί οι γυναίκες απολαμβάνουν περισσότερο το σεξ στον σοσιαλισμό).

Αναλύοντας δεδομένα δεκαετιών από το πρώην ανατολικό μπλοκ, η Γκόντσι καταλήγει σε εντυπωσιακά συμπεράσματα, όπως ότι το 80% των Ανατολικογερμανίδων έφταναν σε οργασμό στην ερωτική πράξη, ενώ στη Δυτική Γερμανία το ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 63%.

Η Αμερικανίδα ακαδημαϊκός αποδίδει τα συμπεράσματά της σε παράγοντες όπως η παροχή καθολικής και δωρεάν πρόνοιας για τα παιδιά, η πλήρης και ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού συστήματος και του εργατικού δυναμικού, αλλά και η ιδεολογική θεμελίωση της ισότητας.
Αν και καμία από αυτές τις κρατικές πρόνοιες δεν εξασφαλίζει, από μόνη της, έναν καλό οργασμό, η Γκόντσι εξηγεί ότι η ισότητα άλλαξε μεταξύ άλλων τις σχέσεις των ζευγαριών αλλά ακόμη και τις επιδώσεις των ανδρών στο κρεβάτι.

Παραδείγματος χάριν, η οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών στην Ανατολική Γερμανία σήμαινε ότι ο άνδρας έπρεπε να προσπαθήσει πολύ περισσότερο για να κρατήσει το έτερόν του ήμισυ. Αντίθετα, ο Δυτικογερμανός θεωρούσε τη γυναίκα του δεδομένη, καθώς εξαρτιόταν από αυτόν για την επιβίωσή της.

Αν προσθέσει κανείς και τον πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο και την ανύπαρκτη εργασιακή ανασφάλεια των σοσιαλιστικών καθεστώτων, μπορεί να υποθέσει τι γινόταν πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα».

Προφανώς οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων (όπως και η δική μας προσπάθεια να συνοψίσουμε ένα βιβλίο 240 σελίδων σε μερικές παραγράφους) αδικεί κατάφωρα το εξαιρετικό έργο της Κρίστεν Γκόντσι.

Κυρίως όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί ένα δεύτερο βασικό συμπέρασμα: πως όλες αυτές οι αλλαγές στη ζωή των γυναικών επιτεύχθηκαν σε βαθιά πατριαρχικές και σοβινιστικές κοινωνίες της ανατολικής Ευρώπης και μάλιστα σε πολύ ελάχιστο χρονικό διάστημα.

-Τι σχέση μπορεί να έχει ένα μπορντέλο με τη ΓΛΔ, τον Τολστόι και την κατοχική Ελλάδα;

Η καλύτερη σκηνή για κωμωδία είναι η σχεδόν άδεια αίθουσα εκλογικού κέντρου.. Μέσα εκεί θα ανακαλύψει κάποιος πως η πραγματική ζωή γράφει τους καλύτερους διαλόγους.. Η εκλογική διαδικασία φέρνει μέσα σε 8-9 ώρες γνωριμίες μερικών λεπτών, που όμως σου αλλάζουν τη ζωή ..και την πίστη κάποιες φορές. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των μορφωτικών επιπέδων και επαγγελμάτων περνούν μπροστά από τα μάτια σου και για λίγα λεπτά αλληλοεισβάλλετε ο ένας στο μικρόκοσμο του άλλου, δημιουργώντας “μικρές διαταραχές”μέσα σε αυτόν. Κάποιες από αυτές θα τις διαβάσετε εδώ.

Άραγε είναι δυνατόν κομμουνιστές να τουφεκάνε κομμουνιστές στην Καμπότζη; Πως πέθαινει ένας θείος στην Βόρεια Κορέα; Ένα καραβάκι πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει; Αν σταυρώσεις το ψηφοδέλτιο πιάνει η ψήφος καλύτερα; Ποιοι δεν άφησαν τον Αλέξη να κυβερνήσει τελικά; Τέλος, πότε θα φύγουν επιτέλους οι κομμουνιστές Εβραίοι; Αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν εν καιρώ..
Τώρα μένει να απαντήσουμε σε ένα από αυτά, μέσα από αυτό το κείμενο για μια Ελληνο-γερμανίδα:  

"Τα φώτα της πόλης είναι ένδειξη καλής ζωής;"

Ελληνογερμανίδα γεννημένη το 1943 στην Ελλάδα έλεγε για την άσχημη ζωή στην Ανατολική Γερμανία.. Έλεγε – έλεγε για ελλείψεις τροφίμων, παιδιά να ζητιανεύουν, για την καταπίεση των νέων ενώ ένα δεξιός ψηφοφόρος σιγοντάριζε συμπληρώνοντας για Βόρεια Κορέα και Βενεζουέλα..Σε ερώτηση μου αν έμενε στην Λ.Δ.Γερμανίας ποτέ, μου ‘πε πως όχι είχε πάει μόνο επίσκεψη στον πατέρα της μια φορά στο Δυτικό Βερολίνο:

– Και τότε πως ξέρετε πως η ζωή στο Ανατολικό Βερολίνο ήταν τόσο χάλια ;

Έφυγε ο τελευταίος Yπουργός Άμυνας της DDR

Ο Χάιντς Κέσλερ, ένας από τους λίγους επιζήσαντες ηγέτες της Λαοκρατικής Γερμανίας, ήταν φίλος του ηγέτη της Έριχ Χόνεκερ και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο πρώην υπουργός Αμύνης της Λ.Δ. Γερμανίας, Χάιντς Κέσλερ, που είχε καταδικαστεί μετά την προσάρτηση της DDR σε ποινή φυλάκισης επτάμισι ετών, ως υπεύθυνος για τον θάνατο ανατολικογερμανών πολιτών που επιχείρησαν να αποστατήσουν στη Δύση, πέθανε σε ηλικία 97 ετών, όπως ανακοίνωσε ο εκδοτικός οίκος του βιβλίου που είχε γράψει ο ίδιος ο Κέσλερ.

Ως τελευταίος υπουργός Αμύνης της Λ.Δ.Γερμανίας (1985-1989), χρεώθηκε ακέραια όλη την ευθύνη για τον θάνατο των ανατολικογερμανών πολιτών που σκοτώθηκαν από πυρά γερμανών στρατιωτών στην προσπάθειά τους να αποστατήσουν στη Δύση.

Ο Κέσλερ συνελήφθη το 1991, έπειτα από πληροφορίες που υπήρχαν ότι σχεδίαζε να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Στη συνέχεια καταδικάστηκε με την κατηγορία της πρόκλησης ανθρωποκτονιών και του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης επτάμισι ετών. Ωστόσο αποφυλακίστηκε αφού εξέτισε πέντε χρόνια της ποινής του.

Ο Κέσλερ και μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και ενώ η Λ.Δ. Γερμανίας έπαψε να υφίσταται ως κράτος, εξακολουθούσε να συμμετέχει στις δραστηριότητες του Κομμουνιστικού Κόμματος μέχρι πριν από μερικά χρόνια.

Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της DDR (τελικό)

...συνέχεια από τα προηγούμενα

ΕΙΧΑΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Τώρα θέλω να θίξω ένα άλλο θέμα: την υπερεκτίμηση του εαυτού μας. Φυσικά και ξεκινήσαμε εντελώς διαφορετικά την οικοδόμηση της αντιφασιστικής - δημοκρατικής τάξης και το πέρασμα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού απ’ ό,τι για παράδειγμα η Κούβα. Θυμάμαι ακόμα πολύ καθαρά, όταν γύρισα τον Ιούλη του 1945 εδώ στο Βερολίνο, τα πράγματα ήταν τρομερά. Τα πάντα είχαν μολυνθεί από το φασισμό· σε πολλούς λειτουργούσε ασυνείδητα, όμως η σκέψη ήταν φασιστική. Κοντά σε αυτό, πολλοί νέοι είχαν χάσει τους γονείς τους, το φαγητό ήταν λιγοστό κι ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης ερειπωμένο. Έτσι ξεκίνησα τότε εδώ στο Βερολίνο. Θα μπορούσα να περιγράφω για ώρες τους πολύ συχνούς προπηλακισμούς· ήταν μια δύσκολη αρχή. Και το γεγονός ότι προχωρήσαμε τόσο και με τη βοήθεια της τότε Σοβιετικής Ένωσης και της αλληλεγγύης των όπου γης αντιφασιστών, μας έκανε κομματάκι αυτάρεσκους - ίσως περισσότερο και από κομματάκι.

Στην ηγεσία του ΕΣΚΓ διαμορφώθηκε μια κάπως αλαζονική να το πούμε στάση απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Την ξέρουμε αυτού του είδους την αυτο-ικανοποίηση. Βλέπαμε βέβαια την επικινδυνότητα του ιμπεριαλισμού σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά το πόσο επιδέξια χρησιμοποιεί τις δυνατότητές του, ποιες νέες τακτικές εφαρμόζει και πόσα πολλά είχε διδαχθεί, αυτά μάλλον τα υποτιμήσαμε. Αναπτύχθηκε ένας κάποιος αυτοματισμός, μια κάποια χαλαρότητα. Έτσι, πολλά πράγματα δεν τα πήραμε στα σοβαρά και για κάποια άλλα δεν ανοίξαμε σοβαρή συζήτηση.

Ένα παράδειγμα: Ο εκπρόσωπος της ενιαίας διοίκησης των κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας ήταν ένας εξαιρετικός σοβιετικός στρατηγός. Μου είπε λοιπόν όταν τον ρώτησα αν θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος ο Γιέλτσιν: «Αυτό δε θα γίνει ποτέ. Οι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης δε θα τον εκλέξουν ποτέ». Όμως εκλέχτηκε! Δηλαδή, εδώ αναδεικνύεται το μέγεθος της αυταπάτης ότι κάτι τέτοιο το κόμμα, η νεολαία, η σοβιετική εργατική τάξη ακόμα και η πλειοψηφία των αγροτών και της διανόησης δε θα το επέτρεπαν. Ήταν μια μοιραία αυταπάτη, γιατί τελικά το ΚΚΣΕ και το σοβιετικό κράτος διαλύθηκαν ουσιαστικά μέσα σε 24 ώρες. Κάτι τέτοιο δεν το είχε υπολογίσει κανείς στο κόμμα μας. Δυστυχώς πρέπει να πω ότι συμμεριζόμουν την πίστη –γνώριζα άλλωστε αρκετούς Σοβιετικούς συντρόφους– πως οι γκορμπατσοφικοί, ο Γιέλτσιν και οι όμοιοί τους δε θα περάσουν.

Όμως όλα άρχισαν με το 20ό Συνέδριο, μετά το οποίο ο ρεβιζιονισμός κέρδιζε λίγο-λίγο το χώρο του. Έπειτα οι γκορμπατσοφικοί έκαναν και κάτι που δεν το εκτιμούσαμε πάντα σωστά, ούτε εγώ το εκτιμούσα πάντα σωστά. Διαπραγματεύονταν με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για τη μείωση και εν τέλει την απομάκρυνση όλων των όπλων μαζικής καταστροφής, δηλαδή ατομικών βομβών κλπ. Έμοιαζε –και έτσι παρουσιαζόταν και σ’ εμάς– ότι το σοσιαλιστικό στρατόπεδο σημειώνει εδώ μια νίκη. Επίσης, αυτή η φάση της εξέλιξης των πραγμάτων γέννησε σε πολλούς την προσδοκία: Ίσως να βγει και κάτι καλό τελικά από τον γκορμπατσοφισμό.

Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της DDR #5

...συνέχεια από τα προηγούμενα

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΜΟΥ, Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ

Τη δεύτερη μέρα της αργίας της Πεντηκοστής του 1990 –στη ΓΛΔ είχαμε στο μεταξύ την κυβέρνηση Ντε Μεζιέ– είχα πάει με τη γυναίκα μου στο Στράουσμπεργκ να επισκεφτούμε το γιο μου. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, διαπιστώσαμε ότι οι πόρτες είχαν παραβιαστεί και φυσικά τα πάντα ήταν άνω-κάτω. Στην πόρτα είχαν περάσει καινούργιες κλειδαριές και είχαν αφήσει ένα σημείωμα. Τα κλειδιά μπορείτε να τα πάρετε από το τάδε αστυνομικό τμήμα. Η γυναίκα μου, ο γιος μου κι εγώ πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα, μας καλημέρισαν φιλικά και μου επέδειξαν το ένταλμα σύλληψης. Η αιτιολόγηση της σύλληψης που αναφερόταν στο ένταλμα ήταν η εξής: κίνδυνος εξόδου από τη χώρα. Μετά μ’ έβαλαν σ’ ένα περιπολικό και με μετέφεραν σε ένα κρατητήριο της αστυνομίας στο Βερολίνο, όπου κρατούσαν τους μεθυσμένους και άλλους περιθωριακούς για διανυκτέρευση. Τη μεθεπόμενη με μετέφεραν στο Μοάμπιτ. Εκεί βρήκα το Στοφ και πολλούς άλλους, τους άφησαν όμως στη συνέχεια. Οι μόνοι που παραμείναμε εκεί ήταν ο Στρέλιτς, εγώ και κάποιος σύντροφος Άλμπρεχτ, γραμματέας του κόμματος στην πόλη Σουλ.

Στο διάστημα αυτό ο Μόντρο έκανε άλλη μια δήλωση σχετική με τα γεγονότα της 4ης Οκτώβρη, αναφέροντας ότι είχε το δίκιο με το μέρος του. Του μήνυσα πως αν συνέχιζε έτσι, θα την έβρισκε άσχημα μαζί μου. Όταν μ’ έκλεισαν μέσα την πρώτη φορά –την περίοδο που ήταν αυτός πρωθυπουργός– η γυναίκα μου η Ρουτ που είναι παλιά συντρόφισσα και ο γιος μας του έγραψαν ένα γράμμα. Δεν έκανε καν τον κόπο να απαντήσει.

Να προσθέσω εδώ και κάτι ακόμα: Πριν από λίγο καιρό διάβασα κάτι, «διακήρυξη» το λένε νομίζω, του συμβουλίου των βετεράνων του Κόμματος της Αριστεράς. Λοιπόν, πρόεδρος αυτού του συμβουλίου είναι τώρα ο Μόντρο. Η διακήρυξη αυτή λέει: «Ναι, η ΓΛΔ κλπ., κλπ, και στη συνέχεια αλλά, αλλά, αλλά…». Είναι δε τόσο μαστορικά φτιαγμένη, τόσο ραφιναρισμένη, που όλοι οι οπορτουνιστές και οι ρεβιζιονιστές χωρούν μέσα της. Δηλαδή ο Μόντρο συνεχίζει σήμερα αυτό που είχε ξεκινήσει τότε.

Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της DDR #4

Volkspolizei

...συνέχεια από τα πρηγούμενα

Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΟΝΕΚΕΡ, Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ

Επέστρεψα τελικά στην πατρίδα. Συγκαλείται η ΚΕ και αποφασίζεται επίσημα η αντικατάσταση του Χόνεκερ για λόγους υγείας, κάποιοι σύντροφοι διαγράφηκαν από το κόμμα και μετά από μακρά συζήτηση εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας ο Κρεντς - τον ψήφισα και εγώ.

Το συμπέρασμα που βγάζω απ’ όλα αυτά και το οποίο έχει επιβεβαιωθεί σήμερα είναι το εξής: μερικοί έκαναν τα πάντα συνειδητά, άλλοι δεν είχαν πλήρη αντίληψη των πραγμάτων - σε αυτούς μετράω και τον Κρεντς. Όμως είχαν δημιουργήσει στην κομματική ηγεσία φράξια. Υπάρχει ολόκληρη σειρά συντρόφων που δεν είχαν ιδέα γι’ αυτό. Εγώ για παράδειγμα, κι ας ήμουν φίλος με τον Κρεντς.

Εκλέχθηκε λοιπόν καινούργιο Πολιτικό Γραφείο με όλες τις απίθανες φιγούρες, ανάμεσά τους και αυτή του Χανς Μόντρο. Ο Μόντρο από την πρώτη κιόλας συνεδρίαση το ’πε ξεκάθαρα: «Έχει περάσει η εποχή που το κόμμα καθορίζει τι θα κάνει η κρατική ηγεσία, δηλαδή ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση». Κι έμοιαζε τσαντισμένος γιατί δεν εκλέχθηκε και Γενικός Γραμματέας. Αυτό μου το έδωσε μια φορά να το καταλάβω.

Ανοίγω τώρα μια παρένθεση. Στις 4 Οκτώβρη 1989 –αυτό γινόταν κάθε χρόνο– είχαμε τη γενική πρόβα για τη στρατιωτική παρέλαση. Δέκα λεπτά με ένα τέταρτο πριν το ξεκίνημα έρχεται ένας σύντροφος και μου λέει ότι με ζητούν στο τηλέφωνο. Λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκονταν η χώρα, θεώρησα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε και γι’ αυτό ζήτησα απ’ όλα τα μέλη του κλιμακίου του υπουργείου μου να έρθουν μαζί μου. Πάω στο τηλέφωνο και ήταν ο Μίλκε ο οποίος μου είπε: «Ο Μόντρο θέλει να σου μιλήσει». Ο Μόντρο είπε: «Εδώ στη Δρέσδη αντιμετωπίζω μία πολύ δύσκολη κατάσταση με πολλές συγκεντρώσεις πλήθους. Οι δυνάμεις που έχω δεν επαρκούν, μπορείς να με βοηθήσεις»; Τότε του απάντησα –μπροστά στο κλιμάκιο– αποφασιστικά: «Ναι, θα σε βοηθήσω». Είχαμε αρκετές δυνάμεις στην περιοχή, εγκαταστάσεις και ανθρώπους, αλλά χωρίς όπλα, ρόπαλα και τέτοια, μόνο προσωπικό. Παρήγγειλα στο διευθυντή της Στρατιωτικής Ακαδημίας «Φρίντριχ Ένγκελς» να παρουσιαστεί στον Μόντρο και να του δώσει την απαραίτητη βοήθεια. Το βράδυ στις 4 τα ξημερώματα, όταν είχα επιστρέψει σπίτι μου, μου τηλεφώνησε για να με ευχαριστήσει.

Όταν με φυλάκισαν για πρώτη φορά –υπήρχε ακόμα η ΓΛΔ!– ο Μόντρο έδωσε μία συνέντευξη στη «Βερολινέζικη Εφημερίδα» (Berliner Zeitung). Τον ρώτησαν τι έγινε τότε στις 4 του Οκτώβρη στη Δρέσδη και αυτός τους απάντησε ότι δεν είχε καμία σχέση με τα γεγονότα και ότι όλα ήταν δουλειά των Φρίντριχ Ντίκελ, υπουργού Εσωτερικών, Κέσλερ και Μίλκε. Και κάτι ακόμα. Με συνέλαβαν στις 24 Γενάρη 1990, δύο μέρες πριν τα 70 μου γενέθλια, όταν πρωθυπουργός της ΓΛΔ ήταν ο Μόντρο και κρατήθηκα σε πολύ άσχημες συνθήκες. Δε θέλω να τις περιγράψω. Ήταν τουλάχιστον το ίδιο άσχημες με αυτές του Μοάμπιτ, αν όχι χειρότερες.

Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της DDR #3

...Συνέχεια από τα προηγούμενα

 

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΜΥΝΑΣ ΚΕΣΛΕΡ ΠΑΙΡΝΕΙ «ΦΥΛΛΟ ΠΟΡΕΙΑΣ» ΓΙΑ ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ ΚΑΙ ΚΟΥΒΑ

Στους εορτασμούς των 40 χρόνων από τη ίδρυση της ΓΛΔ τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου μαζί με άλλα ηγετικά στελέχη ανέλαβαν, όπως πάντα, την υποδοχή και φροντίδα των ξένων αντιπροσωπειών. Ως εδώ όλα καλά. Εμένα μου ανέθεσαν την αντιπροσωπεία της Νικαράγουα με επικεφαλής τον Ντανιέλ Ορτέγκα, γιατί τους γνώριζα ήδη από άλλες συναντήσεις. Ενώ έτρωγα λοιπόν βραδινό με την αντιπροσωπεία, μου είπε ο Ορτέγκα: «Χάιντς, άκουσα ότι θα πας στην Κούβα». «Ναι, έχεις καμιά αντίρρηση;», του απάντησα. «Όχι, αλλά σου λέω ένα πράγμα: αν πας στην Κούβα και δεν έρθεις και στη Νικαράγουα, θα φροντίσω να μην καταφέρεις να πας ούτε στην Κούβα». Φυσικά αστειευόταν, αλλά η υπόθεση ήταν σοβαρή. Του είπα: «Δεν μπορώ να προταθώ από μόνος μου να πάω στη Νικαράγουα. Δεν το καθορίζω εγώ αυτό, αλλά η κομματική ηγεσία και ο Γενικός Γραμματέας». Και ο Ορτέγκα απάντησε: «Ωραία, θα μιλήσω μαζί τους». Μίλησε λοιπόν μαζί τους και ο Χόνεκερ πρόσθεσε στο ταξίδι στην Κούβα και τη Νικαράγουα. Θα ταξίδευα Πέμπτη. Την Τετάρτη συνεδρίασε το Πολιτικό Γραφείο, η κατάσταση στη ΓΛΔ ήταν ήδη αρκετά κρίσιμη. Γι’ αυτό στράφηκα στον Κρεντς, που στο μεταξύ είχε επιστρέψει και ήταν υπεύθυνος από το κόμμα για τα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας. 

Τον ρώτησα: «Το βρίσκεις σωστό να πάω με τέτοια κατάσταση; Εγώ νομίζω πως δεν πρέπει». «Έλα τώρα», μου απάντησε ο Κρεντς, «πήγαινε και μην αγχώνεσαι». Στη συνέχεια ρώτησα και τον κατά τον τύπο προϊστάμενό μου, τον Στοφ, και μου απάντησε τα ίδια. Λέω μετά «δε ρωτάω και τον Μίλκε¹;». Μου είπε και αυτός «πήγαινε και μη σκοτίζεσαι». Ήμουν διστακτικός για το αν έπρεπε να ενοχλήσω και τον Έριχ για το ίδιο θέμα, όμως παρ’ όλα αυτά τελικά τον ρώτησα. Ο Έριχ μου απάντησε: «Δε βλέπω κανένα πρόβλημα, το έχουμε άλλωστε υποσχεθεί στους Κουβανούς». Δεν επρόκειτο μόνο για μια απλή εθιμοτυπική επίσκεψη, αλλά και για τη σύναψη συμφωνιών βοήθειας και τα σχετικά. Μου είπε: «Πήγαινε και μη σε νοιάζει. Αυτό θα ισχυροποιήσει το κύρος της ΓΛΔ, μπορούμε να βοηθήσουμε, εσύ έχεις μεγάλο κύρος» κλπ.

Έτσι, πήγα. Την επόμενη Τρίτη, στην τακτική σύσκεψη του Πολιτικού Γραφείου (εγώ φυσικά έλειπα αφού ήμουν σε ταξίδι), ο Στοφ κατέβασε, υποστηριζόμενος από τον Κρεντς και κάποιους άλλους, την πρόταση για αντικατάσταση του Χόνεκερ. Αργότερα έμαθα από ένα σοβιετικό σύντροφο ότι στο μεταξύ ο Χάρι Τις² βρισκόταν με κάποια πρόφαση στη Μόσχα με τους Γκορμπατσόφ και Σεβαρνάντζε και κάποια στιγμή που τον ρώτησαν «Όλα καλά;», αυτός απάντησε «Ναι». «Και ο Κέσλερ;» και τότε ο Χάρι Τις είπε επί λέξει: «Τον ξαποστείλαμε». Και αυτό γιατί ποτέ δε θα συμφωνούσα με αυτούς τους χειρισμούς.

Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της DDR #2

...Συνέχεια από το προηγούμενο

Η ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΕΣΚΓ

Μέχρι μια ορισμένη χρονική στιγμή όχι μόνο περιμέναμε όλοι, αλλά και προετοιμάζαμε τον Έγκον Κρεντς ως διάδοχο του Έριχ Χόνεκερ. Όμως από αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και μετά –έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον– ο Χόνεκερ άρχισε να παρατηρεί πως ο Γκορμπατσόφ και η παρέα του μπλέκονταν για τα καλά στα δικά μας. Και ο Έριχ Χόνεκερ ήταν από τους πρώτους στο γερμανικό κόμμα, στο ΕΣΚΓ, που είχαν αναγνωρίσει ότι η πολιτική της περεστρόικα (ανασυγκρότηση) και της γκλάσνοστ (διαφάνεια) ήταν αδιέξοδη και μπορούσε μάλιστα να οδηγήσει και στην ήττα. Συζήτησε δε και καναδυό φορές μαζί μου γι’ αυτό.

Το Πολιτικό Γραφείο συνέχιζε ακόμα με την παλιά του σύνθεση, ο Κρεντς δεν ήταν παρών, ο Μίταγκ καθοδηγούσε και τώρα ας μην αμφισβητήσω τις γνώσεις του για τα οικονομικά, πάντως από πολιτική –η γνώμη μου πάντα– δε σκάμπαζε και πολλά και σαν άνθρωπος δεν ήταν και ο πιο συμπαθητικός. Ο Έριχ Χόνεκερ είχε στο μεταξύ βγει από το νοσοκομείο, με τις αυστηρές υποδείξεις των γιατρών ν’ απέχει από την ενεργό κομματική δουλειά και τα κρατικά καθήκοντα και οδηγήθηκε στην προεδρική κατοικία του, στο Ντόλνζε. Εκεί ενημερωνόταν και πού και πού έκανε και κάποιες παρατηρήσεις.

Και τώρα να μιλήσω για μένα: Παρατήρησα πως η ηγεσία του κόμματος και της Γραμματείας, καθοδηγούμενες από τον Μίταγκ, στην ουσία έκαναν σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Βέβαια το ζήτημα δεν είμαι εγώ, αλλά πρέπει να πω ότι ήμουν απελπισμένος. Στη συνέχεια προσπάθησα μέσα απ’ όλους τους δυνατούς δρόμους να μιλήσω με το Χόνεκερ. Οι γιατροί, με την καλή έννοια της λέξης, με πέταξαν έξω με τις κλωτσιές, λέγοντας μου: «Δε γίνεται». Δε μου έμεινε πια παρά να τηλεφωνήσω στη φίλη μου Μάργκοτ Χόνεκερ και να τη ρωτήσω αν μπορεί να με βοηθήσει να μιλήσω έστω και για 15 λεπτά μαζί του. Μου υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε και ο Χόνεκερ συμφώνησε.

Πήγα λοιπόν στο Ντόλνζε. Εκεί με υποδέχθηκε ο Χόνεκερ –βλέπετε εκτός από σύντροφοι ήμασταν και φίλοι– έδινε δε από άποψη υγείας μια μάλλον λογική εικόνα και σημείωσα τότε (δυστυχώς τα κατάστρεψα) 13 σημεία. Η ουσία αυτών των 13 σημείων ήταν ότι έπρεπε να κινητοποιηθεί το κόμμα, έπρεπε να βγει η ηγεσία προς τα έξω, στις επιχειρήσεις, στις κομματικές οργανώσεις βάσης, έπρεπε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας και να πούμε στα ίσια πως γκλάσνοστ και περεστρόικα οδηγούν στο χάος.

Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της DDR #1

του Χάιντς Κέσλερ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΤΗΣ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ (ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 1989)

Θα ξεκινήσω από την τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Συμβουλευτικής Επιτροπής των κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το Σεπτέμβρη 1989 στο Βουκουρέστι, γιατί εκεί συνειδητοποίησα για πρώτη φορά –τουλάχιστον με τόση καθαρότητα– ότι ανάμεσα στα κόμματα των κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας υπάρχουν θεμελιακές διαφορές απόψεων. Στη σύσκεψη αυτή ο επίσημος εκπρόσωπος του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, κάποιος Χορν, κατέβασε επίσημα την πρόταση –και φρόντισε να γίνει κατανοητό ότι δεν είχε διάθεση να υποχωρήσει– να ανοίξουν τα σύνορα της χώρας του. Δεν έγινε καμιά μεγάλη συζήτηση στο θέμα και ο Γκορμπατσόφ αντέδρασε στις σκέψεις αυτού του «συντρόφου» Χορν με τη διαπίστωση ότι: «Έχουμε αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό το κάθε κόμμα να αποφασίζει αυτόνομα για την εξωτερική ή εσωτερική πολιτική του».

Στη συνέχεια έγινε διάλειμμα όπου σχηματίστηκαν διάφορες ομάδες. Μια ομάδα την αποτελούσαν οι Ζίφκοφ, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας, Χόνεκερ, Πρόεδρος του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας (ΕΣΚΓ) και Τσαουσέσκου, ηγέτης των Ρουμάνων κομμουνιστών. Ήταν και οι τρεις τους εκτός εαυτού, εξοργισμένοι.

Το διάλειμμα τελείωσε και η ιστορία έληξε άδοξα. Η πρόταση αυτού του Χορν έγινε αποδεκτή χωρίς περαιτέρω συζητήσεις, κυρίως χάρη στο κύρος της σοβιετικής αντιπροσωπείας, αποτελούμενης από τους Γκορμπατσόφ, Σεβαρνάντζε και λοιπούς κι έτσι το θέμα έκλεισε. Όλοι ήταν κατά κάποιο τρόπο σοκαρισμένοι, ενώ μερικοί ήταν –όπως ειπώθηκε– εξοργισμένοι.

Και τώρα το επόμενο σημείο: Υπήρχε μία –κατά τη γνώμη μου καλή– παράδοση σύμφωνα με την οποία, μετά την επίσημη σύγκληση των αντιπροσώπων του Συμφώνου της Βαρσοβίας, συγκαλούνταν μια σύσκεψη των πρώτων γραμματέων, δηλαδή των Γενικών Γραμματέων των κομμάτων. Ήξερα ότι ο σ. Χόνεκερ ήθελε βασικά να θέσει σε αυτή τη σύσκεψη την απαίτηση, τα κόμματα του Συμβουλίου της Βαρσοβίας ενωμένα και αποφασιστικά να πάρουν θέση ενάντια στις ιδεολογικές και κάθε λογής επιθέσεις των κρατών του ΝΑΤΟ –και κυρίως των ΗΠΑ– και να διαμορφώσουν ανάλογα την πολιτική τους. Αν φτάναμε ως εκεί, θα είχαμε μια σκληρή αντιπαράθεση με τους υπευθύνους της σοβιετικής αποστολής, Γκορμπατσόφ, Σεβαρνάντζε και σία.

Μάργκοτ Χόνεκερ: Κάνουν στην Ελλάδα ό,τι στη ΛΔΓ

Ως «αντεπανάσταση» χαρακτηρίζει τα γεγονότα του 1989 η 88χρονη σήμερα Μάργκοτ Χόνεκερ (πρώην υπουργός Παιδείας και χήρα του τελευταίου ηγέτη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ) Εριχ Χόνεκερ) και τα θεωρεί «συνέπεια της «θανατηφόρας κούρσας των εξοπλισμών» στην οποία παρέσυραν οι ΗΠΑ τη Σοβιετική Ένωση με τελικό αποτέλεσμα «οι επονομαζόμενοι μεταρρυθμιστές» της, να εγκαταλείψουν όλες τις «σοβιετικές κατακτήσεις».

Στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ και στον Αντώνη Πολυχρονάκη, με αφορμή την πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου 1989, παραδέχεται για πρώτη φορά λάθη της ίδιας τη Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ):

«Δεν κάναμε πάντα σωστά τη δουλειά μας, εν μέρει εξαιτίας της ανεπάρκειάς μας». Δεν θεωρεί τις διαδηλώσεις του 1989 στη Λειψία και άλλες πόλεις «εξέγερση», αφού «οι περισσότεροι ήθελαν μια καλύτερη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ), δεν διαδήλωναν για την κατάργησής της».

Όπως λέει, όμως, «η Ομοσπονδιακή Δημοκρατική της Γερμανίας (ΟΔΓ) κατάφερε να χειραγωγήσει του δυσαρεστημένους» για να επιτύχει την επί σαράντα χρόνια επιδιωχθείσα εξαφάνιση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ).

«Το φυτίλι ήταν η αυξανόμενη φυγή πολιτών της», η οποία «τροφοδοτήθηκε από τη Δύση» εξηγεί η κ. Χόνεκερ, προσθέτοντας αυτοκριτικά: «δεν τα καταφέραμε να θέσουμε εγκαίρως σε ισχύ τις σχεδιαζόμενες διευκολύνσεις ταξιδιών».

Ταυτόχρονα, όμως, θέτει και το ερώτημα γιατί υπάρχει από το 1990 εσωτερική μετανάστευση τριών εκατομμυρίων ανατολικογερμανών στη δυτική Γερμανία.

Το "τείχος του αίσχους" και άλλα "αίσχη"

Βόλτες με τανκς στο Βερολίνο...

Βόλτες με ...τανκς του ΝΑΤΟ. Μα είναι δυνατόν να μην έχουν την ελευθερία
 να μπαινοβγαίνουν όποτε θέλουν στη Λαική Δημοκρατία της Γερμανίας;

Checkpoint Charlie Standoff (φωτό 1961), είναι το σημείο ελέγχου που έμπαινε κανείς από τη Δυτική στην Ανατολική Γερμανία, ακόμα και με ... τανκς.

Ναι καλά διαβάσατε, ακόμα και με τανκς, όπως έκανε το NATO, στις αρχές Αυγούστου του 1961.

Τότε, οι δυνάμεις του στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού και τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ. Διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Αν.Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.

(Από το fb του Χρ,Ζουλιάτη) via Γιώργος Σαρρής

Το παραπάνω ως εισαγωγή σε παλιότερο άρθρο του cogito ergo sum με τον τίτλο: Το "τείχος του αίσχους" και άλλα "αίσχη":

_____________

Καλό είναι να συμβουλευόμαστε την δόλια την Ιστορία, κάθε φορά που είναι ν' ανοίξουμε το στόμα μας και ν' αρχίσουμε τα θέσφατα και τους αφορισμούς. Φυσικά, το ίδιο πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για το περίφημο τείχος το οποίο επί 28 χρόνια χώριζε το Βερολίνο σε δυο τομείς, ανατολικό και δυτικό.

Ρετρό αθλητική πινελιά: Το θαύμα του Μαγδεμβούργου! (video)

Το παρακάτω αφιέρωμα εντάσεται στην προσπάθεια μου να θυμηθώ τους λόγους που αγάπησα την μπάλλα, γιατί μετά τον χθεσινό τελικό κυπέλου Ελλάδας κόντεψα να τους ξεχάσω -και είμαι και Ομυμπιακός...

Ήταν 8 Μαΐου 1974 όταν το Μαγδεμβούργο σημείωσε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των ευρωπαϊκών Κύπελλων!

Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, χάρη στη νίκη με 2-0 επί της φημισμένης Μίλαν, είναι η πιο ένδοξη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Περίπου ένα μήνα αργότερα, βέβαια, ήρθε και η νίκη της εθνικής ομάδας επί των Δυτικών, στο πλαίσιο του Μουντιάλ του 1974, αλλά ο τίτλος μετράει αλλιώς.

Στον τελικό που διεξήχθη σαν σήμερα στο "Ντε Κάιπ" του Ρότερνταμ, η μεγάλη Μίλαν του Τζάνι Ριβέρα, του Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ και του μετέπειτα τεχνικού του Ολυμπιακού, Αλμπέρτο Μπιγκόν, κατέβηκε με τον αέρα του φαβορί. Το Μαγεμβούργο διέθετε μία πολύ αξιόλογη ομάδα, με ηγέτη τον Γιούργκεν Σπαρβάσερ (ο σκόρερ της μουντιαλικής νίκης επί των Δυτικογερμανών), αλλά δεν είχε άλλη επιλογή από το να παίξει αμυντικά και να κυνηγήσει το γκολ με αντεπιθέσεις.