Οι κεντρικές δυτικές κοινωνίες, με προεξέχουσα την αμερικανική, είναι βαθύτατα άρρωστες. Και το ζήτημα δεν είναι μόνο αυτό, δηλαδή το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στην ασθένειά τους και στη διάγνωσή της αλλά, επιπλέον, και στην αδυναμία θεραπείας τους. Στις άρρωστες κεντρικές κοινωνίες της Δύσης η πολιτική δε λειτουργεί πλέον ως θεραπεία αλλά ως δηλητήριο. Οι κοινωνίες αυτές έχουν χάσει την επαφή με μια ιστορική παράδοση -την οποία, δυστυχώς, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε και εμείς- όπου η πολιτική λειτουργούσε ως θεραπεία.
Η ελληνική κοινωνία δε μοιράζεται αυτονόητα ούτε τα ίδια συμφέροντα, ούτε διαπερνάται από την ίδια ηθική ούτε έχει τις ίδιες ανάγκες με αυτές τις κοινωνίες. Ούτε η αυτοκατανόηση αυτών των κοινωνιών και η πρόσληψη του κόσμου ταυτίζεται με τη δική μας αυτοκατανόηση και τον τρόπο που εμείς προσλαμβάνουμε τον κόσμο. Ούτε ο δικός μας προσανατολισμός στον κόσμο, που πρέπει να έχει ως τέλος και σκοπό τη δική μας αυτοσυντήρηση, συμπίπτει με τον δικό τους. Εκτιμώ ότι, σταδιακά, αυτή η συνειδητοποίηση γίνεται ολοένα και πιο έντονη, ακόμα και αν δεν ομολογείται ανοιχτά.
Αν είναι να διαλυθεί ή να θυσιαστεί μια κοινωνία, ας το κάνει τουλάχιστον υπερασπιζόμενη τα δικά της συμφέροντα, τη δική της ηθική και για χάρη της δικής της αυτοσυντήρησης.
