Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της DDR #2

...Συνέχεια από το προηγούμενο

Η ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΕΣΚΓ

Μέχρι μια ορισμένη χρονική στιγμή όχι μόνο περιμέναμε όλοι, αλλά και προετοιμάζαμε τον Έγκον Κρεντς ως διάδοχο του Έριχ Χόνεκερ. Όμως από αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και μετά –έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον– ο Χόνεκερ άρχισε να παρατηρεί πως ο Γκορμπατσόφ και η παρέα του μπλέκονταν για τα καλά στα δικά μας. Και ο Έριχ Χόνεκερ ήταν από τους πρώτους στο γερμανικό κόμμα, στο ΕΣΚΓ, που είχαν αναγνωρίσει ότι η πολιτική της περεστρόικα (ανασυγκρότηση) και της γκλάσνοστ (διαφάνεια) ήταν αδιέξοδη και μπορούσε μάλιστα να οδηγήσει και στην ήττα. Συζήτησε δε και καναδυό φορές μαζί μου γι’ αυτό.

Το Πολιτικό Γραφείο συνέχιζε ακόμα με την παλιά του σύνθεση, ο Κρεντς δεν ήταν παρών, ο Μίταγκ καθοδηγούσε και τώρα ας μην αμφισβητήσω τις γνώσεις του για τα οικονομικά, πάντως από πολιτική –η γνώμη μου πάντα– δε σκάμπαζε και πολλά και σαν άνθρωπος δεν ήταν και ο πιο συμπαθητικός. Ο Έριχ Χόνεκερ είχε στο μεταξύ βγει από το νοσοκομείο, με τις αυστηρές υποδείξεις των γιατρών ν’ απέχει από την ενεργό κομματική δουλειά και τα κρατικά καθήκοντα και οδηγήθηκε στην προεδρική κατοικία του, στο Ντόλνζε. Εκεί ενημερωνόταν και πού και πού έκανε και κάποιες παρατηρήσεις.

Και τώρα να μιλήσω για μένα: Παρατήρησα πως η ηγεσία του κόμματος και της Γραμματείας, καθοδηγούμενες από τον Μίταγκ, στην ουσία έκαναν σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Βέβαια το ζήτημα δεν είμαι εγώ, αλλά πρέπει να πω ότι ήμουν απελπισμένος. Στη συνέχεια προσπάθησα μέσα απ’ όλους τους δυνατούς δρόμους να μιλήσω με το Χόνεκερ. Οι γιατροί, με την καλή έννοια της λέξης, με πέταξαν έξω με τις κλωτσιές, λέγοντας μου: «Δε γίνεται». Δε μου έμεινε πια παρά να τηλεφωνήσω στη φίλη μου Μάργκοτ Χόνεκερ και να τη ρωτήσω αν μπορεί να με βοηθήσει να μιλήσω έστω και για 15 λεπτά μαζί του. Μου υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε και ο Χόνεκερ συμφώνησε.

Πήγα λοιπόν στο Ντόλνζε. Εκεί με υποδέχθηκε ο Χόνεκερ –βλέπετε εκτός από σύντροφοι ήμασταν και φίλοι– έδινε δε από άποψη υγείας μια μάλλον λογική εικόνα και σημείωσα τότε (δυστυχώς τα κατάστρεψα) 13 σημεία. Η ουσία αυτών των 13 σημείων ήταν ότι έπρεπε να κινητοποιηθεί το κόμμα, έπρεπε να βγει η ηγεσία προς τα έξω, στις επιχειρήσεις, στις κομματικές οργανώσεις βάσης, έπρεπε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας και να πούμε στα ίσια πως γκλάσνοστ και περεστρόικα οδηγούν στο χάος.

Όταν με άκουσε πήγε στο γραφείο του και μου είπε: «Έχω κι εγώ 12 σημεία. Είναι τα 12 σημεία που θα κατέθετα στο Βουκουρέστι μπροστά στους πρώτους γραμματείς των κομμάτων». Και για δες, τα 12 σημεία ταίριαζαν σχεδόν ολοκληρωτικά με τα δικά μου 13 σημεία. Του είπα: «Έριχ, όλα ωραία και καλά, αλλά τώρα είσαι εκτός». «Θα γυρίσω όμως σύντομα!», μου απάντησε. Ήταν πολύ αισιόδοξος. Του είπα: «Αλλά κανείς δεν ξέρει για πόσο καιρό ακόμα θα στο απαγορεύουν οι γιατροί». Μου απάντησε: «Θα δώσω στον Μίταγκ την εντολή να συζητήσει αυτά τα 13 σημεία!».

Έτσι κι έκανε. Στην επόμενη συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου η ημερήσια διάταξη ήταν φουσκωμένη από θέματα, τόσο που δεν έπαιρνε άλλο. Και τότε είπε ο Μίταγκ: «Έχουμε εδώ και μία πρόταση του σ. Κέσλερ, δε μας φτάνει όμως ο χρόνος γιατί έχουμε πολλά να κάνουμε. Θα την συζητήσουμε όμως αύριο στη συνεδρίαση της Γραμματείας». Την Τρίτη ήταν το Πολιτικό Γραφείο, την Τετάρτη η συνεδρίαση της Γραμματείας. Στη συνεδρίαση της Γραμματείας δεν μπορούσα να πάρω μέρος γιατί δεν ήμουν μέλος της. Στη Γραμματεία τον Κρεντς αναπλήρωνε ο Χέργκερ, ο διευθυντής του Τμήματος Ασφαλείας. Αυτός ήταν που μου τηλεφώνησε την Τετάρτη το απόγευμα και μου είπε: «Χάιντς, τις προτάσεις σου ξέχνα τες». Εγώ ρώτησα: «Γιατί;» και αυτός απάντησε «γιατί δεν τις συζήτησε, δεν ήθελε να τις συζητήσει».

Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο.

Έρχεται τώρα ένα δεύτερο κεφάλαιο. Μοιάζει να μην έχει τίποτα κοινό με την όλη υπόθεση. Αν κοιτάξει όμως κανείς προσεκτικότερα, τα πράγματα σχετίζονται. Την άνοιξη του 1989 η εθιμοτυπία προέβλεπε ότι ο σ. Κέσλερ θα επισκεφτεί επίσημα ως υπουργός Άμυνας τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κούβας.

Συνεχίζεται....

Πηγή: ΚΟΜΕΠ