Όταν η πολιτική ασχετοσύνη συναντά την ποδοσφαιρική άγνοια

Διάβάζα σήμερα ένα άρθρο του κ. Κώστα Γουλή στο sport24, όπου αφού ο άνθρωπος βγάζει τον πόνο για το φετεινό χάλι του Παναθηναϊκού (σαν ποδοσφαιρόφιλοι συμπονάμε) λέει μεταξύ πολλών άλλων:

“Να με συμπαθάτε όμως, μετά και το χθεσινοβραδινό, είναι η πρώτη φορά που –ειλικρινά- δεν βλέπω πως μπορεί να σταθεί αυτή η ομάδα, έτσι όπως είναι δομημένη (και) την επόμενη χρονιά. Ακόμη και με έναν νορμάλ, φυσιολογικό και πολύ πιο σύγχρονο -κι όχι μεγαλωμένο στις λογικές του σοβιέτ του ’70- προπονητή.“

Δεν ξέρω τι να πιάσεις και τι να αφήσεις από το παραπάνω.

-Πώς ο Μπόλονι είναι Ρουμάνος και όχι “σοβιετικός”;

Νικολάε Τσαουσέσκου και Μπάμπης Δρακόπουλος στο Βουκουρέστι

-Πως η Ρουμανία ήταν το αγαπημένο παιδί της δύσης, και κατά τους “ευρωκομμουνιστές” του “εσωτερικού” αποτελούσε μάλιστα “όαση σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, εντός του σταλινικού μοντέλου της ανατολικής Ευρώπης;” οπότε κατά συνέπεια μόνο “σοβιετική” δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί;

Τέτοιες απαιτήσεις δεν έχουμε. Καταλαβαίνουμε πως στο θολωμένο πολιτικά μυαλό του αρθρογράφου έννοιες όπως “σοβιετικό”, “ανατολικό”, “κομεκόν”, “σύμφωνο Βαρσοβίας”, “Λαϊκή Δημοκρατία”, “Σοσιαλιστικό στρατόπεδο” κλπ είναι ένας δυσεπίλυτος, στις διαφορές τους, γρίφος. Και στην τελική ανάλυση, αθλητικογράφος είναι ο άνθρωπος και δεν υποχρεούται να τα ξέρει όλα ετούτα.

Με την υποσημείωση πάντα, πως εάν δεν ξέρεις κάτι, καλό είναι να μην αναφέρεσαι δημόσια σε αυτό, στην περίπτωση τουλάχιστον που δεν θές να γίνεσαι και δημόσια ρεζίλι.

Αφού λοιπόν πάρουμε σαν δεδομένο πως με την λέξη “σοβιέτ” ο Κύριος Γουλής εννοεί κυριολεκτικά ο,τιδήποτε σχετίζεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τις σοσιαλιστικές χώρες και τις Λαϊκές Δημοκρατίες που ύπηρξαν στην Ευρώπη από τέλος του Β'ΠΠ ως και το τέλος της δεκαετίας του '80, να πάμε και σε αυτά που είναι υποχρεωμένος να ξέρει:

Πως για παράδειγμα το αντιποδόσφαιρο του Μπόλονι στον Παναθηναϊκό, πολύ περισσότερο σχετίζεται με το ιταλικό κατενάτσιο των '60ς παρά με ότιδήποτε θα μπορούσε να θυμίσει το θεαματικότητο ποδόσφαιρο των ομάδων της "ανατολικής" Ευρώπης από την δεκαετία του '50 μέχρι και του '80.

Θεαματικό ποδόσφαιρο που είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και στην χώρα μας από προπονητές όπως ο Πέτροβιτς, ο Πούσκας (μέχρι και το Γουέμπλεϋ "ξέχασε" ο κύριος Γουλής προκειμένου να βάλει την "πινελιά" του), ο Μπάγεβιτς, ο Μπλαχίν, κ.α. σε διάφορες περιόδους. 

-Ούτε αυτά τα γνωρίζει ο συμπαθής αθλητικογράφος; Μα είναι ακριβώς η δουλειά του να τα γνωρίζει!

-Δεν γνωρίζει πως η Στεάουα Βουκουρεστίου π.χ. (εκεί ακριβώς που έπαιζε ο Μπόλονι) ήταν μεγάλη Ευρωπαϊκή δύναμη στα '80ς έχοντας κατακτήσει ένα κύπελο πρωταθλητριών και έχοντας φτάσει μέσα σε 3 χρόνια κ άλλη μία φορά στον τελικό;

-Δεν γνωρίζει για την μεγαλοπρεπέστατη εξάρα με την οποία φιλοδώρησε η “σοβιετικώς παρωχημένη” Δυναμό Βουκουρεστίου την ομάδα του, μόλις το 1989;

-Δεν γνωρίζει πως οι εθνικές ομάδες αυτών ακριβώς των χωρών, στα κύπελα εθνών Ευρώπης από την δεκαετία του '60 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70, είχαν σταθερά μια ομάδα στον τελικό (κάποιες φορές και τις δύο!) έχοντας κ δύο κατακτήσεις από ΕΣΣΔ και Τσεχοσλοβακία;

-Δεν γνωρίζει πως οι εθνικές ομάδες ομάδες αυτών ακριβώς των χωρών είχαν από το 1954 μέχρι και το 1982 τις περισσότερες φορές μια θέση στην τετράδα τουλάχιστον των μουντιάλ;

-Δεν γνωρίζει πως στο Μουντιάλ του 1974 η μοναδίκή ήττα της τότε παγκόσμιας πρωταθλήτριας (και γηπεδούχου) Δ.Γερμανίας έγινε από την DDR με 0-1;

-Πώς στο ίδιο Μουντιάλ πρώτος σκόρερ ήταν ο Πολωνός Λάτο, και πως σημειώθηκε και το μεγαλύτερο σκορ (μαζί με το Ουγγαρία-Ελ Σαλβαδόρ 10-1 του 1982) σε τελικά μουντιάλ, από την Γιουγκοσλαβία με 9-0;

-Δεν γνωρίζει πως παρά το σοβαρό χάντικαπ να μην έχουν ξένους παίχτες (αλλά και πακτωλούς χρημάτων πίσω τους), ομάδες από αυτές τις χώρες κατέκτησαν 2 κύπελα πρωταθλητριών με Στεάουα και Ερυθρό Αστέρα (που έχει κ έναν τελικό ΟΥΕΦΑ το 1979), έχοντας και άλλες δύο συμμετοχές σε τελικούς με Παρτιζάν και Στεάουα;

-Δε γνωρίζει για το “θαύμα του Μαγδεμβούγου”;

-Δεν γνωρίζει για τις ευρωπαϊκές επιτυχίες των Δυναμό Κιέβου, Δυναμό Τιφλίδας, ΜΤΚ, Σλόβαν Μπρατισλάβας, Γκόρνικ, Δυναμό Μόσχας, Ιένα, Λοκομοτίβ Λιψείας, Φερετσβάρος, στο κύπελο κυπελούχων;

-Δε γνωρίζει για το ευρωπαϊκό σούπερ καπ της Δυναμό Κιέβο του 1975 απέναντι στην “μεγάλη” Μπάγερν του Μπεκεμπάουερ (που την είχε κάνει γιο-γιό ο Μπλαχίν);

-Δεν γνωρίζει για την πρωτοπόρα δουλειά του Βαλερί Λομπανόφσκι που κατέστησε την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ μια από τις καλύτερες, και σίγουρα την πιο θεαματική, εθνική ομάδα στον κόσμο από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80, και αργότερα την Δυναμό Κιέβου σε εκ νέου Ευρωπαϊκή δύναμη, παρά το  χάντικαπ της “ανάποδης” σεζόν, με το ντόπιο πρωτάθλημα της να διακόπτεται τον χειμώνα;

Όλα τα παραπάνω όφειλε σαν αθλητικογράφος να τα γνωρίζει.

Και κάτι μου λέει πως δεν τα αγνοεί και απλά είπε για είναι εντός της μόδας, να βάλει και αυτός μια “ύπουλη” αντικομμουνιστική πινελιά μιας μόλις λέξης,  σε ένα άσχετο κατά τα λοιπά κείμενο, μιλώντας για “σοβιετικές “ τακτικές που μόνο τέτοιες (σοβιετικές δηλαδή) δεν είναι, και για ένα ποδόσφαιρο που στην εποχή του όχι μόνο παρωχημένο δεν ήταν, αλλά σε πολλούς τομείς ήταν και πρωτοπόρο.
-Α, και που καμμία σχέση με το αντιαισθητικό κατενάτσιο που εφαρμόζει ο Μπόλονι στον ΠΑΟ δεν είχε ποτέ...

Η πολιτική άγνοια ενός αθλητικογράφου λοιπόν συγχωρείται.
Η πολιτική του εμπάθεια όμως οφείλε απάντησης, και η αθλητική άγνοια είναι ασφαλώς ασυγχώρητη εκ μέρους του... 

Υ.Γ.

Στην εύλογη απορία του αναγνώστη "με τι κάθεσαι και ασχολείσαι ρε Trash", η απάντηση είναι πως αθλητικά διαβάζω για να χαλαρώσω, το να τρώω λοιπόν αντικομμουνισμό και από εκεί, είναι "πάρα πολύ" για τα νεύρα μου...