Συνέχεια από το προηγούμενο:
Κλείναμε το προηγούμενο σημείωμα ως εξής:
«Κατά συνέπεια η συλλογιστική του μοιράσματος των κομματιών μιας ενιαίας πίττας δεν έχει καμμία εφαρμογή εδώ. Μάλλον των συγκοινωνούντων δοχείων, των οποίων η στάθμη ανεβοκατεβαίνει παράλληλα έχει...»
Αυτό συμβαίνει για τον εξής απλό λόγο:
Όταν το πολιτικό εκκρεμές κινείται δεξιόστροφα (όταν δηλαδή έχει πτώση και η σοσιαλδημοκρατία), λογικά και αναμενόμενα τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να πέφτουν. Και αντιστρόφως, όταν το κοινωνικό εκκρεμές κινείται αριστερόστροφα, τότε παράλληλα με την σοσιαλδημοκρατία θα στρέφεται κόσμος και προς το Κόμμα της εργατικής τάξης. Αυτός είναι ο κανόνας*. Συνέβαινε με το ΠΑΣΟΚ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 περίπου (όσο δηλαδή η κοινωνία το θεωρούσε «όμορο χώρο» με το ΚΚΕ), συμβαίνει με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από το 1993 και δώθε, για τον ίδιο λόγο.
-Γιατί όμως ενώ τα εκλογικά ποσοστά ΚΚΕ-σοσιαλδημοκρατίας κινούνται κατά κανόνα παράλληλα, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στους φίλους του Κόμματος, πως είναι αυτή που «κλέβει» συστηματικά ψήφους και κοινωνική απήχηση από το ΚΚΕ;
Παρά το γεγονός πως αυτό έχει συμβεί -με απευθείας μετακίνηση ψηφοφόρων του Κόμματος προς την σοσιαλδημοκρατία- μόλις μία φορά μετά την μεταπολίτευση, και μάλιστα στις πολύ «ειδικές» συνθήκες των επαναληπτικών εκλογών του Ιούνη του ’12, η αίσθηση αυτή είναι ...σωστή.
Είναι σωστή γιατί στην δεξιόστροφη κίνηση του πολιτικού εκκρεμούς, όταν δηλαδή η αστική τάξη προτιμάει να κυβερνήσει με το «μαστίγιο» της δεξιάς, παρά με το «καρότο» της σοσιαλδημοκρατίας**, το έδαφος για την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων είναι, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, πολύ πιο πρόσφορο.
Αγώνες που -κατά κανόνα- οργανώνονται από το Κομμουνιστικό Κόμμα και τα ταξικά συνδικάτα, και όχι φυσικά από ταξικά ναυάγια της σοσιαλδημοκρατίας.
Είναι μέσω ακριβώς αυτών των αγώνων που το ΚΚ αυξάνει επιρροή του στον κόσμο και που το κοινωνικό εκκρεμές αρχίζει την κίνηση του προς τα αριστερά. Στο τέλος της κίνησης αυτής όμως, είναι η σοσιαλδημοκρατία που έρχεται να καρπωθεί εκλογικά-κοινωνικά την αριστερόστροφη κίνηση της κοινωνίας, αφού εμφανίζεται ως ο «ισχυρός πόλος» που θα βάλει υποτίθεται τέλος στην πολιτική της «δεξιάς», και μάλιστα "άμεσα".
Εδώ έχουμε να κάνουμε με απλή φυσική. Το μεγαλύτερο σώμα ασκεί και μεγαλύτερη ελκτική δύναμη.
Εκείνο που κάνει λοιπόν η σοσιαλδημοκρατία (ή η ψευδεπίγραφη «αριστερά») είναι να απορροφά-ενσωματώνει την αριστερόστροφη κίνηση της κοινωνίας ΠΡΙΝ αυτή φτάσει μέχρι τους κομμουνιστές. Στο τέλος του κύκλου, ο απογοητευμένος αλλά ήδη ενσωματωμένος από την σοσιαλδημοκρατία κόσμος δεν θα την ξεπεράσει (ως ήδη ενσωματωμένος που είναι) προς τα αριστερά της, αλλά θα στραφεί πάλι προς τα «δεξιά»***.
Και η καπιταλιστική ζωή θα συνεχίζεται μεταξύ της Σκύλας της σοσιαλδημοκρατικής ενσωμάτωσης της Χάρυβδης της δεξιάς αντίδρασης, που αλληλοτροφοτούνται σε έναν φαύλο κύκλο κίβδηλης αντιπαράθεσης.
-Υπάρχει τρόπος να σπάσει αυτό ο φαύλος κύκλος;
Υπάρχει. Με μια δυνατή εξωτερική ώθηση που θα κάνει το κοινωνικό εκκρεμές να υπερβεί τα όρια της κίνησης του προς τα αριστερά.
Μόνο που όταν αυτή έρθει, δεν θα μιλάμε πια για εκλογές και ποσοστά, αλλά για κάτι πολύ πιο σοβαρό:
Για την διεξαγωγή της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!
__________
*Πινακάκι στο 1ο μέρος
**Αν και στην "μεταμνημονιακή" εποχή οι διαφορές μεταξύ "δεξιού μαστίγιου" και "σοσιαλδημοκρατικού καρότου" είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες πλέον
***Κοινώς μην περιμένετε "επαναπατρισμό" των προ του '12 ψηφοφόρων. Αυτοί συντηρητικοποιήθηκαν ήδη. Θα "επεναπατριστούν" όσο "επαναπατρίστηκαν" και οι παλιοί ΕΑΜίτες που πήγαν το '81 με το ΠΑΣΟΚ
«Κατά συνέπεια η συλλογιστική του μοιράσματος των κομματιών μιας ενιαίας πίττας δεν έχει καμμία εφαρμογή εδώ. Μάλλον των συγκοινωνούντων δοχείων, των οποίων η στάθμη ανεβοκατεβαίνει παράλληλα έχει...»
Αυτό συμβαίνει για τον εξής απλό λόγο:
Όταν το πολιτικό εκκρεμές κινείται δεξιόστροφα (όταν δηλαδή έχει πτώση και η σοσιαλδημοκρατία), λογικά και αναμενόμενα τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να πέφτουν. Και αντιστρόφως, όταν το κοινωνικό εκκρεμές κινείται αριστερόστροφα, τότε παράλληλα με την σοσιαλδημοκρατία θα στρέφεται κόσμος και προς το Κόμμα της εργατικής τάξης. Αυτός είναι ο κανόνας*. Συνέβαινε με το ΠΑΣΟΚ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 περίπου (όσο δηλαδή η κοινωνία το θεωρούσε «όμορο χώρο» με το ΚΚΕ), συμβαίνει με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από το 1993 και δώθε, για τον ίδιο λόγο.
-Γιατί όμως ενώ τα εκλογικά ποσοστά ΚΚΕ-σοσιαλδημοκρατίας κινούνται κατά κανόνα παράλληλα, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στους φίλους του Κόμματος, πως είναι αυτή που «κλέβει» συστηματικά ψήφους και κοινωνική απήχηση από το ΚΚΕ;
Παρά το γεγονός πως αυτό έχει συμβεί -με απευθείας μετακίνηση ψηφοφόρων του Κόμματος προς την σοσιαλδημοκρατία- μόλις μία φορά μετά την μεταπολίτευση, και μάλιστα στις πολύ «ειδικές» συνθήκες των επαναληπτικών εκλογών του Ιούνη του ’12, η αίσθηση αυτή είναι ...σωστή.
Είναι σωστή γιατί στην δεξιόστροφη κίνηση του πολιτικού εκκρεμούς, όταν δηλαδή η αστική τάξη προτιμάει να κυβερνήσει με το «μαστίγιο» της δεξιάς, παρά με το «καρότο» της σοσιαλδημοκρατίας**, το έδαφος για την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων είναι, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, πολύ πιο πρόσφορο.
Είναι μέσω ακριβώς αυτών των αγώνων που το ΚΚ αυξάνει επιρροή του στον κόσμο και που το κοινωνικό εκκρεμές αρχίζει την κίνηση του προς τα αριστερά. Στο τέλος της κίνησης αυτής όμως, είναι η σοσιαλδημοκρατία που έρχεται να καρπωθεί εκλογικά-κοινωνικά την αριστερόστροφη κίνηση της κοινωνίας, αφού εμφανίζεται ως ο «ισχυρός πόλος» που θα βάλει υποτίθεται τέλος στην πολιτική της «δεξιάς», και μάλιστα "άμεσα".
Εδώ έχουμε να κάνουμε με απλή φυσική. Το μεγαλύτερο σώμα ασκεί και μεγαλύτερη ελκτική δύναμη.
Εκείνο που κάνει λοιπόν η σοσιαλδημοκρατία (ή η ψευδεπίγραφη «αριστερά») είναι να απορροφά-ενσωματώνει την αριστερόστροφη κίνηση της κοινωνίας ΠΡΙΝ αυτή φτάσει μέχρι τους κομμουνιστές. Στο τέλος του κύκλου, ο απογοητευμένος αλλά ήδη ενσωματωμένος από την σοσιαλδημοκρατία κόσμος δεν θα την ξεπεράσει (ως ήδη ενσωματωμένος που είναι) προς τα αριστερά της, αλλά θα στραφεί πάλι προς τα «δεξιά»***.
Και η καπιταλιστική ζωή θα συνεχίζεται μεταξύ της Σκύλας της σοσιαλδημοκρατικής ενσωμάτωσης της Χάρυβδης της δεξιάς αντίδρασης, που αλληλοτροφοτούνται σε έναν φαύλο κύκλο κίβδηλης αντιπαράθεσης.
-Υπάρχει τρόπος να σπάσει αυτό ο φαύλος κύκλος;
Υπάρχει. Με μια δυνατή εξωτερική ώθηση που θα κάνει το κοινωνικό εκκρεμές να υπερβεί τα όρια της κίνησης του προς τα αριστερά.
Μόνο που όταν αυτή έρθει, δεν θα μιλάμε πια για εκλογές και ποσοστά, αλλά για κάτι πολύ πιο σοβαρό:
Για την διεξαγωγή της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!
__________
*Πινακάκι στο 1ο μέρος
**Αν και στην "μεταμνημονιακή" εποχή οι διαφορές μεταξύ "δεξιού μαστίγιου" και "σοσιαλδημοκρατικού καρότου" είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες πλέον
***Κοινώς μην περιμένετε "επαναπατρισμό" των προ του '12 ψηφοφόρων. Αυτοί συντηρητικοποιήθηκαν ήδη. Θα "επεναπατριστούν" όσο "επαναπατρίστηκαν" και οι παλιοί ΕΑΜίτες που πήγαν το '81 με το ΠΑΣΟΚ
Ενδιαφέρουσα και καλή προσπάθεια. Πόσο συμφωνώ με τον τρίτο "αστερίσκο"...
ΑπάντησηΔιαγραφή@zoot horn rollo:
ΔιαγραφήΓια το ***
Είναι μια εκτίμηση που την είχα κάνει ήδη από το '12, και νομόζω πως πλέον έχει σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιωθεί.
Ξέρω εαμιτες που ακόμα και σήμερα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, τι να κάνουμε, η ΝΔ δεν έχει παντρευτεί την εξουσία, και γενικά για να μην έρθει στα πράγματα η δεξιά. Απ'ότι φαίνεται ,την ανοχή που δείξαμε στην σοσιαλδημοκρατία τις δεκαετίες του 70 και του 80, θα την πληρώνουμε για πολύ ακόμα.
ΔιαγραφήΠρολεκαλτ
Προλεκαλτ, είναι ώρα να σοβαρευτούμε λίγο. Ας ψηφίσει ο καθένας ό,τι θέλει αλλά τώρα το να ψηφίζεις σύριζα επειδή λέει ότι είναι αριστερό κόμμα και μόνο γι'αυτό είναι βλακεία. Η ΝΔ δεν είναι αριστερό κόμμα αλλά ούτε και ο σύριζα, και μάλιστα ο σύριζα είναι και απατεώνας πειδή το παριστάνει αυτό. Είτε ψηφίζεις σύριζα είτε ΝΔ το ίδιο είναι από πλευράς αριστεροσύνης, οπότε ας σταμαστήσουν κάποιοι να ζουν στον κόσμο τους
ΔιαγραφήΕίναι όμως ένα θέμα το πώς διαπαιδαγωγουσαμε όλον αυτόν τον κόσμο τόσα χρόνια.
ΔιαγραφήΌταν ας πούμε αθροιζαμε το ΠΑΣΟΚ στις εν δυνάμει συμμαχες δυνάμεις, είναι αναμενόμενο όλος αυτός ο κόσμος να ενδιδει στην γοητεία που του ασκεί ο κάθε Αντρέας.
Προλεκαλτ
Παιδιά ,καλό είναι να ξέρουμε πως μπορεί τα αντι-δεξιά σύνδρομα να τα εκμεταλλεύτηκε ο κάθε Αντρέας ή ο κάθε Τσίπρας, αλλά δεν τα δημιούργησαν αυτοί.
ΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως τα δημιούργησε η ...δεξιά!
Γιατί μπορεί για μας "δεξιά κυβέρνηση" να σημαίνει την κυβέρνηση του μπουχέσα μέχρι το '09, άντε και του (κανονικού) Μητσοτάκη πίσω στα early '90s, αλλά για τις παλιότερες γενιές σημαίνει, μετεμφυλιακό κράτος, ΕΡΕ, χούντα, βία-νοθεία-πολιτική ανωμαλία, κράτος του χωροφύλακα, δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων, παρακράτος, κλπ κλπ.
Μπορεί σε μας αυτά τώρα να μην λένε σχεδόν τίποτα ως διακυβεύματα επί του παρόντος, αλλά σε άλλες εποχές ήταν αληθινά σημαντικά πράγματα, και πόσο μάλλον για μια γενιά που την επανάσταση την είχε κάνει και είχε αποτύχει.
Εμένα το ζήτημα μου με αυτούς δεν ήταν ο συμβιβασμός. Αυτόν σαν άνθρωπος, και μετά από 40 χρόνια βούρδουλα που έφαγαν, τον κατανοώ. Το ζήτημα ταν το πόσο εύκολα πέρασαν στον αντικομμουνισμό για να δικαιολογήσουν τον συμβιβασμό τους.
Φαινόμενο που βλέπουμε και σήμερα, και σε πολύ νεότερες γενιές, που καθόλου τέτοιες ιστορικές αναφορές δεν έχουν.
Καλά, και το κέντρο βαρυνοταν με τα Δεκεμβριανά, δεν ήταν αμωμοι και αυτοί. Τέλος πάντων, θα επανέλθω κάποια στιγμή στο ίδιο θέμα, αλλά όχι τώρα.
ΔιαγραφήΠρολεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΟ τελευταίος που θα υπερασπιστεί τους παπατζήδες είμαι εγώ.
Όμως είναι η δεξιά που χρεώνεται με ανοιχτό δωσιλογισμό στα '40ς, και φυσικά με τα όσα έγιναν μεταξύ '50-'81, και δεν τα λες και λίγα.
Γιατί, οι Χίτες δεν δρούσαν στα Δεκεμβριανά; Τον Μπελογιάννη ποιος τον εκτέλεσε; Δεν είναι μόνο η δεξιά όλα αυτά που λες.
ΔιαγραφήΠρολεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΣτην συλλογική μνήμη είναι ακριβώς "οι Χίτες" που δρούσαν στα Δεκεμβριανά και οι Άγγλοι.
Στην "συλλογική μνήμη" επίσης, ο Μπελλογιάννης εκτελέστηκε παρά την θέληση του Πλαστήρα (το οποίο πιθανό να αληθεύει κιόλας) και κάτω από την αμερικάνικη πίεση.
Βεβαίως η συλλογική μνήμη δεν είναι και σωστή ιστορικά πάντα. Εξηγεί όμως (χωρίς να δικαιολογεί) και την στάση του συλλογικού υποκείμενου.
Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου π.χ. (που ήταν στην Αθήνα στα Δεκεμβριανά) τον γέρο-Παπατζή τον σιχαίνονταν περισσότερο και από τους δεξιούς. Αυτή όμως παρέμεινε ΚΚΕ ως το τέλος. Δεν ήταν ο κανόνας.
Επιλπέον οι 4 περίπου δεκαετίες "σκληρής" δεξιάς,με όλα όσα ανάφερα παραπάνω, είναι λογικό να έχουν αφήσει στην συλλογική μνήμη πολύ περισσότερα τραύματα.
Αν με τα παραπάνω κατάλαβες πως δικαιολογώ ανθρώπους και καταστάσεις, κατάλαβες λάθος.
Να αιτιολογήσω προσπαθώ και όχι να δικαιολογήσω. Να καταλάβω, και όχι να δικαιώσω, έναν κόσμο που δεν πέρασε και λίγα στην τελική.
Η δική μου η άποψη είναι αυτή που γράφω στο άρθρο, πως είτε με το μαστίγιο, είτε με το καρότο, η προσήλωσης του πολιτικού προσωπικού του αστισμού, παραμένει η ίδια. Η αποδυνάμωση έως και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.
Έλα όμως που αυτό το ολοφάνερο (για εμάς), καθόλου τέτοιο δεν είναι για τον πολύ κόσμο;
Κοίταξε να δεις, τη δεκαετία του σαράντα και εντεύθεν η αστική τάξη της χώρας μας πέρασε πολύ μεγάλους κινδύνους, και αυτό την ανάγκασε να προστρέξει στους διεθνείς προστάτες της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι την σκληρότητα και τον αυταρχισμό που επέδειξε απέναντι στο λαϊκό κίνημα, της την επέβαλαν οι ξένοι -- τραβάτε με κι ας κλαίω ήταν η φάση. Επομένως και ο πολιτικός κόσμος φέρει ακέραια την ευθύνη.
ΔιαγραφήΛες ότι στη συλλογική μνήμη έχει περάσει ότι ο Πλαστήρας μπορεί να μην ήθελε να εκτελεστεί ο Μπελογιάννης, και ότι αυτό μπορεί να ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Κι εγώ σου λέω ότι μπορεί να είναι και έτσι. Το γεγονός όμως ότι η αστική τάξη ήθελε να περιφρουρήσει την εξουσία της πασει θυσία, την έκανε ανυποχώρητη στην ωμότητα της. Επομένως και το πολιτικό προσωπικό έπραττε αναλόγως, άσχετα αν δεν ήθελε. Κι εγώ σου λέω ότι και ο Καραμανλής δεν ήθελε την δολοφονία Λαμπράκη (σου θυμίζω την φράση του "ποιος κυβερνάει αυτήν την χώρα").
Κάνεις έναν σωστό διαχωρισμό για το ισχύει πραγματικά και τι έχει επιβιώσει στην λαϊκή μνήμη. Πράγματι, ο αντιστασιακός κόσμος θεωρούσε τρισκαταρατη και αποκρουστική τη δεξιά, ενώ είχε σε δεύτερο πλάνο το κέντρο. Μήπως αυτό όμως οφείλεται εν μέρει και στη δική μας στάση που ψάχναμε με το κυαλι δημοκρατικές δυνάμεις; Μήπως εμείς αμβλυναμε το ταξικό κριτήριο αυτού του κόσμου;
Λες σε ένα σχόλιο σου ότι ο εαμικος κόσμος ενσωματώθηκε από το ΠΑΣΟΚ, και ότι κάποιοι απ'αυτούς για να δικαιολογήσουν τον συμβιβασμό τους, πέρασαν στον αντικομμουνισμό. Θα μπορούσες να ισχυριστείς το ίδιο και για τους μαχητές του ΔΣΕ; Δε νομίζω. Οπότε κάπου πρέπει να φταίμε κι εμείς με την ανοχή που δείξαμε στο παπατζηλικι.
Μη με παρεξηγήσεις όμως. Με τα προηγούμενα δεν προσπαθώ να μειώσω τον μεγαλειώδη αγώνα που έκανε ο λαός και το κόμμα μας. Όποια λάθη και να έγιναν, έγιναν μέσα στη φωτιά του αγώνα, στο καμίνι της πάλης, όχι σκόπιμα. Εμείς όμως έχουμε το πλεονέκτημα της απόστασης και της δυνατότητας της ψυχραιμης αποτίμησης, επομένως ο αναστοχασμος πάνω στην ιστορία μας και στα εξαγόμενα συμπεράσματα σχετικά με την τακτική και την στρατηγική, είναι γόνιμος.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΗ διαφωνία μας τελικά είναι η εξής.
Εσύ πιστεύεις πως για το τι πέρασε και τι όχι στην λαϊκή μνήμη, έχουμε ευθήνη και εμείς, ενώ εγώ πιστεύω πως οφείλεται εν πολλοίς σε αντικειμενικούς παράγοντες. Και κυρίως στο γεγονός πως από το '49 μέχρι και το '81 σχεδόν (και σίγουρα μέχρι το '74) ο αντικειμενικός στόχος του κινήματος δεν ήταν η επανάσταση αλλά η διαχείριση της ήττας.
Το κέντρο από ένα σημείο και πέρα θεωρούσε πως ο συνεχιζόμενος (και αχρείαστος πλέον) ρεβανσιμός της δεξιάς μόνο προβλήματα δημιουργούσε στο αστικό σύστημα.
Αυτό είναι πραγματικότητα. Και σαν τέτοια έχει περάσει και γενικά στην λαϊκή μνήμη.
Γιατί το ζήτημα για την ελληνική αριστερά τότε δεν ήταν η κατάληψη της εξουσίας, αλλά να μπορέσουν να ενταχθούν οι ηττημένοι του εμφύλιου στην κοινωνία. Για αυτούς που το έζησαν ήταν προφανώς σημαντικό μετά από κάποιες δεκαετίες διώξεων.
Το ζήτημα είναι αν θες, πως αυτές οι αναγκαστικές υποχωρήσεις θεωρητικοποιήθηκαν κάποια στιγμή από κάποιους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν συγχύσεις που ακολουθούν την ελληνική αριστερά ως τις μέρες μας.
Σε αυτό που έγραψες για τον ΔΣΕ, θυμήθηκα πως ο ίδιος ο "αρχηγός μας ο Μάρκος" κατέληξε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, και με έπιασε μια θλίψη, όσο νά'ναι...
Πω ρε συ, πως τον ξέχασα το Μάρκο! Πάντως αυτό το έγραψα, γιατί προσωπικά δεν έχω γνωρίσει μαχητή του ΔΣΕ να είναι συριζαιος η πασοκος. ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί, ΚΚΕ μλ επίσης, αλλά όχι πασοκο! Τέλος πάντων, η εμπειρία μου δεν σημαίνει ότι είναι και γενικός κανόνας.
ΔιαγραφήΠρολεκαλτ
Και κάτι που ξέχασα
ΔιαγραφήΝομίζω η αντίθεση αστικοί εκσυγχρονισμοι ή διατήρηση αναχρονισμων εκφραζόταν περισσότερα από το δίπολο πολιτικός κόσμος -- παλάτι, παρά από το δίπολο κέντρο -- δεξιά.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΚαι ΣΥΝασπισμένο έχεις γνωρίσει (Πάνος Τζαβέλας), και ξαναχαμογελάω πικρά.
Η εμπειρία σου πάντως είναι όντως κανόνας, αλλά όχι και ανεξαίρετος.
Εδώ βέβαια παίζει και τον ρόλο του πως ο μεγάλος όγκος των μαχητών του ΔΣΕ αμέσως μετά την ήττα βρέθηκε στις λαϊκές δημοκρατίες, και ως εκ τούτου είχε εντελώς διαφορετικά βιώματα στα χρόνια που ακολούθησαν.
Ήταν συνασπισμενος ο Τζαβέλλας; Δεν το ήξερα. Πάντως η τέχνη του είναι αληθινά επαναστατική, όποιες πολιτικές επιλογές και αν έκανε ο ίδιος.
ΔιαγραφήΕίχα στείλει επίσης ένα σχόλιο που μάλλον χάθηκε. Έγραφε περίπου τα εξής:
Η αντίθεση αστικοί εκσυγχρονισμοι ή διατήρηση αναχρονισμων, εκφραζόταν κυρίως από το δίπολο πολιτικός κόσμος -- παλάτι και όχι από το δίπολο κέντρο -- δεξιά.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
Διαγραφή-Ναι είχε πάει με τον ΣΥΝ ο Τζαβέλας. Και εγώ πάντα απορούσα με αυτά που έχει γράψει
-Η δεξιά και το παλάτι ταυτίζονταν σχεδόν τότε.
Σε κάποια ζητήματα πάντως, νομίζω, υπήρχαν προστριβές, ανάμεσα στην δεξιά και το παλάτι. Νομίζω ο πολιτικός κόσμος ήταν πιο διορατικός από την Φρίκη, και σε κάποια ζητήματα προέκρινε την πολιτική της ενσωμάτωσης. Έχω υπόψη μου συνέντευξη του Καραμανλή στην μεταπολίτευση όπου λέει κάποια πράγματα.
ΔιαγραφήΠρολεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΟ Καραμανλής είναι λογικό να προσπαθεί να εξωραΐσει τον δικό του ρόλο, όσο και της ΕΡΕ. Από εκεί και πέρα τώρα, το γεγονός είναι πως ο διαχωρισμός από την δεξιά με τον όρο "δημοκρατική παράταξη" δεν είναι τυχαίος.
Ούτε το γεγονός πως έγινε κοτζάμ χούντα για να διατηρήσει το εκτρωματικό μετεμφυλιακό δεξιό κράτος, ενάντια στο κέντρο και όχι φυσικά στο ΚΚΕ που εκείνη την εποχή είχε διαλύσει μέχρι και τις οργανώσεις του στην Ελλάδα.
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή η δεκαετία του '60 κυρίως στην Ελλάδα, και πιο πολύ για τον λόγο πως οι περισσότεροι την έχουμε μελετήσει ελάχιστα όπως είναι στριμωγμένη ανάμεσα στον εμφύλιο και την χούντα
Ίσως έχεις εν μέρει δίκιο για τις προθέσεις του, αλλά εγώ γενικά λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου αυτά που έλεγε ο Καραμανλής. Μπορεί να ήταν πολιτικός, ιδεολογικός, ταξικός αντίπαλος, αλλά ήταν ικανότατος πολιτικός -- για την τάξη του φυσικά -- και νομίζω αρκετά βαθυστόχαστος (σε αντίθεση με τον παπατζη). Απ'την άλλη βέβαια, ήταν ένας σκληρός αστός ηγέτης, που δεν θα έλεγε πράγματα που θα έβλαπταν την τάξη του (δεν το παραγνωριζω αυτό).
ΔιαγραφήΤο άλλο που λες για την χούντα σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση. Γνώμη μου είναι πάντως είναι ότι η επιβολή της χούντας είχε και διεθνή διάσταση (πέρα από την επίλυση εσωτερικών ζητημάτων). Εντελώς επιγραμματικά θα πω ότι η χούντα επιβλήθηκε για δύο κυρίως λόγους α)η αστικη τάξη της χώρας δεν μπορούσε να λύσει τις εσωτερικές της αντιθέσεις, και β) για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή.
Προλεκαλτ
Ελπίζω να μην είναι ανάρμοστο που μπαίνω "σφήνα", αλλά έχω την εξής άποψη:
ΔιαγραφήΤη δεκαετία του 60, το παλάτι είχε γίνει παράγοντας γενικής αστάθειας της πολιτικής ζωής με επιπτώσεις τόσο στην ΕΡΕ όσο και στην ΕΚ.
Λχ ενώ το 61 τον Καραμανλή τον ξανάβγαλε πρωθυπουργό το παλατιανό (και χουντοπαλατιανό) παρακράτος, 2 χρόνια μετά ο Καραμανλής έφευγε στο εξωτερικό σαν Τριανταφυλλίδης. Κι ενώ ο Παπανδρέου αντιμετώπιζε το παλάτι σαν υπέρτατο θεσμό, "ανταμείφθηκε" με το παλατιανό πραξικόπημα και την "αποστασία"
Απ' την άλλη καθώς τα αστικά κόμματα και οι ηγέτες τους βρίσκονταν σε απόλυτη εξάρτηση από το παλάτι, οι αντιπαλατιανές διαθέσεις των μαζών που βασικά ψήφιζαν κέντρο (και ΕΔΑ) δεν μπορούσαν να είναι ελεγχόμενες και το αστικό σύστημα δεν μπορούσε να "εμπιστευτεί" σε αυτές την απομάκρυνση του παλατιού. Οπότε η χούντα δε νομίζω ότι έγινε "ενάντια στο κέντρο" αλλά μάλλον ενάντια στις λαϊκές διαθέσεις που σαν "αντιπαλατιανές" και χωρίς να είναι ελέγξιμες από τα αστικά κόμματα, αποτελούσαν απειλή για τη σταθερότητά του αστικού πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα η περίοδος των 7 χρόνων της χούντας αποτέλεσε είτε "σχεδιασμένα" είτε εκ των πραγμάτων και μια περίοδο ελεγχόμενης απομάκρυνσης αυτού του "πυλώνα" της αστικής εξουσίας που είχε μετατραπεί σε εσωτερικό παράγοντα αστάθειάς της. Και μετά την κατάρρευσή της υπό τους γνωστούς όρους (Κυπριακό και η ίδια πια η χούντα παράγοντας αστάθειας), η σελίδα της μεταπολίτευσης μπορούσε ακίνδυνα πια να ξεκινήσει με το δημοψήφισμα που έβαλε οριστικό τέλος σε αυτό το πολιτικό καρκίνωμα.
@AGIS:
ΔιαγραφήΚαλά έκανες και μπήκες.
Αυτά που λες ισχύουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν νομίζω πως αναιρούν (μάλλον συμπληρώνουν πιστεύω) τα όσα λέω παραπάνω.
Και κυρίως από αυτό που ήταν η έναρξη της συζήτησης, για το πολιτικό καρκίνωμα που αναφέρεις,που κράτησε κάποιες δεκαετίες, και που στην λαϊκή μνήμη έμεινε(έμεινε τελικά;) ως το "κράτος της δεξιάς"
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΓια τον διεθνή συσχετισμό (πόλεμος 6 ημερών + Κυπριακό) συμφωνώ.
Για το εάν χρειάζονταν την δεδομένη στιγμή τη χούντα η αστική τάξη, όχι απλά εκφράζω αμφιβολίες, αλλά μάλλον με πείθει ο Παπατζής ο Β' που έλεγε πως μακροπρόθεσμα θα είναι (πολιτικά πάντα) σε βάρος της. Και ήταν πολύ σοβαροί αστοί οι παπατζήδες. Πολύ σοβαρότεροι από τους Καραμνλαίους.
Το πρόβλημα του ελληνικού αστισμού από την δεκαετία του '60 και μετά, νομίζω πως δεν ήταν τόσο ο "κομμουνιστικός κίνδυνος", όσο αυτά τα παρακρατικά λουμπεναριά στα οποία στηρίχτηκε το μετεμφυλιακό κράτος και έκαναν κατ'ουσία κουμάντο στην χώρα μέχρι και το '74.
Και μπορεί οι μεγαλοαστοί να μην τράβαγαν και πολλά ζόρια με αυτό, αλλά η "μεσαία" μορφωμένη τάξη, τράβαγε και παρατράβαγε. Και με αυτήν δυσαρεστημένη, δεν πάει μπροστά κανένα αστικό καθεστώς.
Αυτήν την ανορθογραφία ήθελε (από νωρίς) να διορθώσει το "κέντρο", και τελικά την διόρθωσε μόλις το '81 ο Αντρέας.
Πω πω Τρας, βάζεις θέματα κατά ριπάς, που θέλουν όλα ώρες συζήτηση, και δεν σε προλαβαίνω!
ΔιαγραφήΕν πάση περιπτώσει, θα πω δυο λόγια ακόμα και το κλείνω απ'την μεριά μου.
Συμφωνώ με την διαπίστωση σου ότι κομμουνιστικός κίνδυνος δεν υπήρχε τότε (η ήττα ήταν ακόμα νωπή, η ανασυγκρότηση επίπονη, βασανιστική, αντιφατική), και εν πάση περιπτώσει δεν αποτελουσαμε τότε απειλή άμεση. Παρόλα αυτά όμως,ίσως ελλοχευε μακροπρόθεσμος κίνδυνος, οπότε οι αστοί πιθανόν ήθελαν να λάβουν τα μέτρα τους ενόψει αυτού. Μη ξεχνάς ότι ο πραξικοπηματίας δήλωνε ότι η επανάσταση έγινε για να αποτραπεί ο κομουνιστικές κίνδυνος. Οπότε δεν μπορώ να αοκλεισω το ενδεχόμενο της προληπτικής καταστολής -- δηλαδή να τσακίσουν το κίνημα πριν αυτό προφτάσει να σηκώσει κεφάλι. Αλλά αυτό είναι μια υπόθεση.
Το κυριότερο που ήθελα να πω είναι πως υποτιμάς το αρραγες του αστικού μετώπου. Οκ, δεν υπήρχαν κόντρες σοβαρές ως προς τις διεθνείς συμμαχίες ("ανηκομεν εις την φδσιν", η σοβιετια ήταν τρισκαταρατος, απευαξαμην τον κομμουνισμον, κλπ). Παρόλα αυτά η χώρα θα έμπαινε σε μια φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης, και υπήρχαν κόντρες ως προς.την κατευθυνση της ανάπτυξης αυτής, τους κλάδους που θα αφορούσε, ποια τζάκια θα ωφελούνταν από την καπιταλιστική συσσώρευση. Επίσης, λάβε υπόψη ότι επιδρουσαν δυνάμεις με εν μέρει αντίρροπα συμφέροντα (ενωμένα μεν απέναντι στην σοβιετια, αλλά όχι απαλλαγμένα από εσωτερικές αντιθέσεις). Αυτές οι δυνάμεις είχαν αρμούς στο παλάτι και στα κόμματα, με αποτέλεσμα να διεξάγεται σφοδρή σύγκρουση. Για όλους αυτούς τους λόγους είχαμε αλλεπάλληλες εκλογές, αποστασίες, και γενικά πολιτική αστάθεια. Οπότε η γνώμη μου είναι ότι η χούντα επιβλήθηκε και για αυτούς τους λόγους.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΓια να το κλείσω κ εγώ εδώ (ίσως να γράψω κάποια στιγμή ειδικά για αυτό το θέμα, μια και έχει μεγάλο ενδιάφερον-πόσο μάλλον που η ιστορική σειρά του ΚΚΕ έχει πλέον ολοκληρωθεί), η άποψη που έχω αποκομίσει μελετώντας αυτή την περίοδο, αλλά και μιλώντας με ανθρώπους που την έζησαν, είναι χοντρικά η εξής:
Με τις πολιτικές σχηματοποιήσεις της εποχής να έχουν τις ρίζες τους στην δεκαετία του '40, η δεξιά και το παλάτι εκπροσωπούν την "δοσιλογική" αστική τάξη, ενώ το κέντρο την αγγλόφιλη. Και μπορεί φυσικά να ομονόησαν προ του κομμουνιστικού κινδύνου, αλλά όταν αυτός εξέλειψε μετά τα μέσα της δεκαετίας του '50, πολλά πράγματα βγήκαν στην φόρα.
Δεν είναι τυχαία θεωρώ η εντελώς διαφορετική αντίληψη που έχουν από εκεί και μετά το "κέντρο" με την "δεξιά" για την μεταχείρηση των ηττημένων του εμφυλίου.
Η δεξιά αυτή την εποχή βλέπεις έχει λερωμένη την φωλιά της ως δοσιλογική και η οργανωμένη λαϊκή βάση της αποτελείται εν πολλοίς από κοινωνικά κατακάθια-πρώην συνεργάτες των κατακτητών, τα οποία λυμαίνονται κυριολεκτικά την χώρα από το 1945 και μετά, και των οποίων η θέση σε κάθε αστικό κράτος που σέβεται τον εαυτό του θα ήταν σε κάποιο μπουντρούμι μάλλον, παρά στην διοίκηση της χώρας. Είναι αυτοί που συγκροτούν το περίφημο κράτος και παρακράτος της δεξιάς, το οποίο από ένα σημείο και μετά αναπτύσει και τα ιδιαιτέρα "δικά του συμφέροντα", τα οποία και υπερασπίζεται με νύχια και δόντια.
Είναι χοντρικά και πάλι να το πω, η δεξιά της εποχής μια συμμαχία της δοσιλογικής αστικής τάξης και του δοσιλογικού λούμπεν προλεταριάτου με το παλάτι και τα μέλη των μετεμφυλιακών αντικομμουνιστικών μηχανισμών, των οποίων όμως η χρησιμότητα έχει αντικειμενικά πλέον παρέλθει μεν, αρνούνται να εγκαταλείψουν τα προνόμια που αυτή του πρόσφερε δε. Στην ουσία έχουν μετατραπεί αυτοί οι μηχανισμοί σε μια κακοήθη απόφυση πλέον του ίδιου του αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Και είναι μηχανισμοί πανίσχυροι.
-Τι θέλει το εξίσου αστικό κέντρο την ίδια περίοδο;
Μια όσο το δυνατό πιο "κανονική" αστική δημοκρατία, που δεν θα μπορεί ο κάθε αμόρφωτος βλάχος που υπηρέτησε στα τάγματα ή τους ΜΑΥδες να παίρνει καλύτερη δουλειά από κάποιον με 5 πτυχία π.χ., που δεν θα μπορεί ο κάθε πρώην δοσίλογος να σου βιάζει την αδερφή και να μην τρέχει κάστανο, και άλλα τέτοια πεζά.
Επίσης το "κέντρο" κατανοεί πως δεν γίνεται να είναι η μισή (και παραπάνω) Ελλάδα κοινωνικά αποκλεισμένη επ'άπειρο μόνο και μόνο για να ικανοποιούνται τα συμφέροντα των μηχανισμών που ανάφερα παραπάνω.
Όσο αυτό το χάλι θα συνεχίζονταν, καμμία πολιτική σταθερότητα δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Η μετωπική σύγκρουση αυτών των δύο αστικών κόσμων ήρθε με τα Ιουλιανά, κορυφώθηκε στην χούντα, και έληξε οριστικά(;) το 1981.
Κλείνω εδώ τις σκέψεις μου στο μεγάλο αυτό off topic και πιθανόν να γράψω κάποια στιγμή επάνω σε αυτό ακριβώς το ζήτημα, μια και με "τσίγκλισες" ευχαριστα.
Το σχόλιό μου είχε αφορμή τους στόχους (ως προς τη σταθερότητα της αστικής εξουσίας) που υπηρέτησε η επιβολή της δικτατορίας του 67. Και ότι, με διαφορετικά λόγια, ναι μεν δεν υπήρχε ορατός «κομμουνιστικός κίνδυνος» αλλά υπήρχε λαϊκός «κίνδυνος» που δεν μπορούσαν να τον ελέγξουν τα αστικά κόμματα («κέντρο») και που δε μπορούσε να περιοριστεί ούτε και στη «συνταγματική» γραμμή της ΕΔΑ. Σε τελική ανάλυση ενώ οι κομματικές γραμμές συγκλίνανε (το 65) στην «αποκατάσταση της νομιμότητας», ο λαός στους δρόμους συνέκλινε σε κατεύθυνση ανατροπής του παλατιού κι αυτό σήμαινε συνολική αμφισβήτηση της δομής του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους. Και ενώ πια ούτε η αστική τάξη μπορούσε να «ανεχτεί» το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος της, από την άλλη μεριά για την ασφάλεια της ταξικής κυριαρχίας της όφειλε να δημιουργήσει προϋποθέσεις ελεγχόμενης μετάβασης στη διάδοχη δομή της πολιτικής εξουσίας της. Αυτόν τον ρόλο υπηρέτησε άθελά της η χούντα, τη στιγμή που η ίδια εκπροσωπούσε τον στενό πυρήνα αυτής της μορφής του αστικού κράτους και που με την ίδια στο τιμόνι της εξουσίας οδηγήθηκε στο τέλος αυτής της μορφής του.
ΔιαγραφήΚαι βέβαια εκτός αυτού του στόχου υπάρχουν κι οι ευρύτεροι στόχοι της αστικής εξουσίας που υπηρετήθηκαν από τη χούντα, όπως ο πάγιος ιμπεριαλιστικός (και «ελληνικός») στόχος της διχοτόμησης στην Κύπρο που η υλοποίηση της αφετηρίας του ούτως ή άλλως θα οδηγούσε σε τριγμούς την αστική σταθερότητα, και που εν προκειμένω αντ’ αυτού ακολουθήθηκε από μια «νέα» αποκατάσταση της σταθερότητας αυτής.
Και μέσα σ’ αυτά εντάσσονται και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα τζάκια της αστικής τάξης: παλιά και νέα, μικρά και μεγάλα, απομέσα κι απόξω κλπ κλπ, οι οποίοι ανταγωνισμοί άλλωστε ενυπάρχουν σε κάθε πολιτική εναλλαγή ιστορικά μικρή ή ιστορικά μεγάλη: πριν και μετά τον πόλεμο, πριν και μετά το 67, πριν και μετά το 74, ακόμα και στις τυπικές δικομματικές εναλλαγές και μεταβάσεις: ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ κ.ο.κ.
Τέλος, σχετικά με το κυρίως θέμα της κουβέντας, πράγματι, ακόμα και απατηλά οι δυο πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος εμφανίζουν ο καθένας για τον εαυτό του μια διαφορετική εικόνα, ο μεν τον «ισχυρό» και «αποφασιστικό» κι ο άλλος τον «διαλλακτικό» και «συζητήσιμο». Ο ένας σαν πολιτικά «σπάταλος» και ο άλλος σαν πολιτικά «οικονομικός» χειραγωγός της επιρροής του στο λαό και διαχειριστής των υποθέσεων της αστικής τάξης.
ΔιαγραφήΈτσι στη λαϊκή αντίληψη, πράγματι, το πολιτικά «οικονομικό» και στοχευμένο ιδιώνυμο του «κεντρώου» Βενιζέλου, δεν μπορεί να συγκριθεί με την πολιτικά «σπάταλη» και γενικευμένη στις συνέπειές της δικτατορία του «δεξιού» Μεταξά, ακόμη κι αν η τελευταία γνωστή πολιτική φράση του Βενιζέλου ήταν «ζήτω ο βασιλεύς» για την υπουργοποίηση του Μεταξά.
Ούτε η «απελευθέρωση» της Σμύρνης υπό τον Βενιζέλο μπορεί να συγκριθεί με τη μικρασιατική καταστροφή υπό τον βασιλιά.
Ούτε η αγγλοφιλία των απόντων στο Κάιρο μπορεί να συγκριθεί με τον δοσιλογική δράση των παρόντων στην κατοχή, ακόμα κι αν στις κρίσιμες στιγμές του Δεκέμβρη αναγκάστηκαν να συμπράξουν στη δολοφονία του λαού. Αλλά να, κι ο Παπανδρέου μετά τη σφαγή στο Σύνταγμα υπέβαλε την παραίτησή του στους… Άγγλους, άσχετο που αυτοί δεν τη δέχτηκαν.
Και μετά από 40 χρόνια εντελώς διαφορετικά φαντάζει η αναγνώριση (με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) της ΕΑΜικής εθνικής αντίστασης και εντελώς διαφορετικά η σύσσωμη αποχώρηση της ΝΔ από τη βουλή στη σχετική ψηφοφορία.
Και πίσω από αυτούς τους διαφορετικούς ρόλους μένει συγκαλυμμένη η συμπληρωματικότητά τους: ότι Βενιζέλος και βασιλιάς με την εναλλαγή τους υπηρέτησαν με ακρίβεια τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στη Μικρασία. Ότι ιδιώνυμο και δικτατορία ήταν στις δεδομένες στιγμές η ενιαία και η κατάλληλη για την αστική τάξη μορφή διασφάλισης της εξουσίας της. Ότι Δεκέμβρης και εμφύλιος ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής τακτικής του Παπανδρέου, όπως ο ίδιος υπερηφανευόταν εκ των υστέρων. Ότι η αποκατάσταση μιας φοβερής πολιτικής καθυστέρησης 4 δεκαετιών από το ΠΑΣΟΚ είχε σαν πολιτικό αντίτιμο την διάλυση αντιστάσεων στην ενσωμάτωση σε ΝΑΤΟ και ΕΟΚ και επί της ουσίας τον «ευρωμονόδρομο» που οδήγησε ως εδώ.
Και εν τέλει πιστεύω ότι πια στη λαϊκή αντίληψη μετρά λιγότερο το παρελθόν και περισσότερο το παρόν. Μετά την αναγνώριση της αντίστασης από το ΠΑΣΟΚ, η «οικουμενική» αναγνώρισε και τον εμφύλιο σαν εμφύλιο, κι αυτό σε μια χρονική στιγμή που ολόκληρη η ιστορία έμπαινε σε νέο κύκλο. Και σ’ αυτόν τον κύκλο οι αστικοί πολιτικοί πόλοι γρήγορα εξομοιώνονται. Από το 90 χρειάστηκαν μόνο 20 χρόνια για τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, και κατόπιν μόνο 5 χρόνια για να ψηφιστεί το 3ο μνημόνιο από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ.
Και ήδη κατά τη γνώμη μου η διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο ξεφτισμένη ώστε σχηματικά σε γενικές γραμμές ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει αποκτήσει την «ταυτότητα» μιας ΝΔ με «καρότο» κι η ΝΔ την «ταυτότητα» ενός ΣΥΡΙΖΑ με «μαστίγιο». Φυσικά ακόμα κι αυτή διαφορά δεν παύει να μετράει εκλογικά, αλλά είναι κατά κύριο λόγο αρκετά απομακρυσμένη από τα «πρότυπα» προηγούμενων πολιτικών κύκλων.
Δεν τα γράφω όλα αυτά, τα εκτεταμένα αλλά πιστεύω όχι φλύαρα, υπό τύπο κάποιας διαφωνίας με άλλα σχόλια, απλώς από αφορμή αυτή τη συζήτηση βρήκα ευκαιρία να «εκφραστώ».
Προλαβαίνω κι ένα "τελευταίο":
ΔιαγραφήΕπιχειρώντας να συνοψίσω με διαφορετικό τρόπο όσα έγραψα για τη χούντα ή, αλλιώς, φτάνοντας τον όλο συλλογισμό ως το τέλος του:
Αυτά που κατά τη γνώμη μου περικλείνανε οι προδικτατορικές λαϊκές κινητοποιήσεις ήτανε: Εχθρότητα για το ρόλο που έπαιξαν και παίζαν Άγγλοι - Αμερικάνοι. Αντίθεση στα διχοτομικά σχέδια για την Κύπρο. Για τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα, ΕΟΚ = λάκκος των λεόντων, σύμφωνα με τη θέση της ΕΔΑ, αφού ακόμα δεν είχε εμφανιστεί το «εσ.» ως απολογητής της ένταξης με το ιδεολόγημα του «πεδίου ταξικής πάλης» [*] και της «Ευρώπης των λαών». Απαλλαγή από το παλάτι και το παρακράτος. Αναγνώριση της ΕΑΜικής αντίστασης και αναγνώριση του εμφύλιου σαν εμφύλιου. Κι όλα αυτά εν μέσω σκληρών οικονομικών (και όχι μόνο) ταξικών αγώνων και κάτω από το φάσμα της παρανομίας του ΚΚΕ που, αν και το αποδυνάμωνε οργανωτικά σε συνδυασμό και με τη διάλυση των κομματικών του οργανώσεων, είχε ως ένα τουλάχιστον βαθμό καταλυτική επίδραση στο σύνολο αυτών των προσανατολισμών και ενέτεινε το βαθμό της αστικής πολιτικής αστάθειας, με τη «συγκυρία» να μην επιτρέπει διορθωτικούς ελιγμούς στην άρχουσα τάξη.
Όλα αυτά μαζί δεν ήταν διαχειρίσιμα για την αστική τάξη, ακόμα κι αν μέρος τους (αλλά μόνο μέρος τους) μπορούσε, και μόνο μακροπρόθεσμα, να συμπίπτει με δικούς της στόχους σταθεροποίησής της.
Η χούντα, η μεταπολίτευση, η κυβερνητική άνοδος του ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι η «οικουμενική», όλο αυτό το συμπυκνωμένο φορτίο το εκτονώσανε στη διάρκεια μιας 25ετίας με τρόπο που να μην απειλεί πια την αστική κυριαρχία, αλλά αντίθετα να συμβάλει στη σταθεροποίησή της. Όλα αυτά για τα οποία δε χωρούσε αστικός συμβιβασμός και αστικός ελιγμός το 65, πραγματοποιήθηκαν διαδοχικά το 74, το 81, το 90, με τρόπο που διασφάλιζε στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού: Κυπριακό, στρατιωτικο-πολιτική «επιρροή» των ΗΠΑ, «αποχώρηση»-επανένταξη στο ΝΑΤΟ, ένταξη στην ΕΟΚ, αντί για σημεία αιχμής των λαϊκών διεκδικήσεων του 60 μετατράπηκαν σε κρίκους αναβάθμισης της αστικής πολιτικής σταθερότητας διαμέσου των οποίων ικανοποιούνταν και μακρόχρονοι λαϊκοί πόθοι (κατάργηση της βασιλείας, αναγνώριση της αντίστασης, «άρση συνεπειών του εμφυλίου») στο βαθμό που πια συνέπιπταν άμεσα και με τον «εκσυγχρονισμό» του αστικού πολιτικού συστήματος.
Συμπερασματικά, ενώ η περίοδος 74-90 μοιάζει σαν «υλοποίηση» και ταυτόχρονα λειτουργεί σαν σχετική «απαξίωση» των λαϊκών διεκδικήσεων του 60, αυτές οι διεκδικήσεις ενταγμένες στο ένα ιστορικό πλαίσιο έχουν διαφορετικό ποιοτικό περιεχόμενο από την «ικανοποίησή» τους ενταγμένη σε άλλο ιστορικό πλαίσιο. Στο ένα ιστορικό πλαίσιο αποτελούν έκφραση ριζοσπαστισμού που η αστική τάξη δεν μπορεί να διαχειριστεί. Στο επόμενο ιστορικό πλαίσιο αποτελούν αναπόφευκτες μεν «παραχωρήσεις», υπό όρους όμως ενσωμάτωσης του λαού στην αστική πολιτική. Κι αυτή η μετάβαση από το ένα ιστορικό πλαίσιο στο άλλο έγινε κατορθωτή με τη χούντα, που μεσολάβησε ανάμεσά τους.
[*] Τι να πει κανείς! Ακόμα κι η κατοχή 41-44 δεν έπαυε να αποτελεί «πεδίο της ταξικής πάλης». Αλλά για να υλοποιηθεί η ταξική πάλη σε αυτό το πεδίο, φυσικά και απαιτούνταν η αντίθεση στην κατοχή, κι όχι η εθελοντική «ένταξη» στην κατοχή προς τιμήν του «πεδίου ταξικής πάλης» το οποίο και αποτελούσε.
Κάτι παρόμοιο με τον 3ο αστερίσκο είχα γράψει και γω στο Σφυροδρέπανο μετά τις ευρωεκλογές. Συμφωνώ απόλυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟποίος έφυγε το 2012 μέχρι το Σεπτέμβρη του 2015 είχε γυρίσει. Όποιος δε γύρισε ενσωματώθηκε ή εξαγοράστηκε ή και τα 2.
ratm
Υγ. Τα σέβη μου Τρας δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι λειτουργεί ξανά με συχνότητα το μπλογκ.
@ratm:
ΔιαγραφήΓειά σου ratm.
Το μπλογκ άρχισε να ξαναλειτουργεί τακτικά λίγο πριν από τις ευρωεκλογές και τις αναμενόμενες ακόλουθες εθνικές, στην λογική του "να βάλουμε ένα χεράκι και από εδώ".
Προς το παρόν λειτουργεί τακτικά, δεν ξέρω ακόμη αν θα συνεχίσει με τους παλιούς του ρυθμούς.
Δικη σου ειναι η αναλυση Τρας? Ο,τι πιο ευστοχο εχω διαβασει τελευταια σχετικα με τα εκλογικα. Να σαι καλα, τετοιες αναρτησεις ειναι τροφη για σκεψη με την πληρη εννοια του ορου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Παπουτσωμενος Γατος:
ΔιαγραφήΝαι, η ανάλυση δική μου είναι, προσπάθησα να βάλω σε μια τάξη κάποια πράγματα που έχω αρκετά χρόνια στο κεφάλι μου.
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΟΥ TRASH
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΛΛΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ;;;
ΟΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ ΠΑΝΤΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΤΑΝ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΞΙΟ ΚΟΜΜΑ.
@fentagin:
ΔιαγραφήΗ ερώτηση είναι καλή.
Αλλά από την μία η βασική αρχή του μεγαλύτερου όγκου που ασκεί και μεγαλύτερη έλξη ισχύει και εδώ, και από την άλλη είναι εντελώς διαφορετικές οι κοινωνικές δυνάμεις που ωθούν το εκκρεμές προς τα αριστερά, από αυτές που το ωθούν προς τα δεξιά.
Είναι εντελώς διαφορετική τόσο η φύση αυτών των δυνάμεων, όσο και η σχέση τους, τόσο με το αστικό κράτος, όσο και με την αστική εξουσία εν γένη.
Οπότε εδώ ανοίγει μια άλλη τεράστια κουβέντα.
Η συζητηση μου δίνει την αφορμη να βάλω στο τραπεζι και ένα ζήτημα που λιγο το αγγιζουμε ως κομμα στην αντιπαράθεση όταν πάει εκει η κουβέντα και το συναντάμε και σήμερα υπό τη μορφή πικαρισμστος - χτυπηματος του στυλ " μια ζωή 100 είστε στο 5-10% το πολύ" δεν πειθετε κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει μεγαλύτερο ψεμα και αλητεία συναμα για όποιον το λέει και δεν αναφέρομαι στον απολιτικο και ανιστορητο κοσμο αλλά σε πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιολογους. Και για μένα θα έπρεπε το κόμμα να το απαντάει αυτο επιθετικα όχι απαραίτητα γιατι θα πείσει κάποιον ξεμπαρκο αλλά γιατί αυτό το σχόλιο στοχεύει στον κοσμο του κόμματος ή σε κόσμο που θα μπορούσε άμεσα να προσεγγισει το κομμα.
1) το κόμμα από το 1918 έως το 1940 είναι σε κατασταση από παρανομια έως ημιπαρανομια Ιδιωνυμο, δολοφονίες, διώξεις, Καλπακια , Ακροναυπλίας κλπ παρόλα αυτά καταφέρνει να φτασει σε μια επιρροη στην άκρως συντηριτικη και θρησκοληπτη ελληνική κοινωνια της εποχής της τάξης του 5% (ψήφιζαν μόνο οι άντρες τότε αν δεν κάνω λάθος).
2)στην κατοχη γιγαντωνεται δημιουργει το ΕΑΜ- ΕΛΑΣ φτάνει το ίδιο τα 500.000 στην απελευθέρωση έχει υπό τον έλεγχο του ολη τη χωρα πλην της Αθήνας ενω αν μπορούσαν να γίνουν εκλογές ελεύθερες η συντριπτικη νίκη του ΕΑΜ με ποσοστα άνω του 50% θα ήταν βέβαιη. Τότε ήρθαν όμως οι Βρετανοί. Αυτο ειναι και επιχειρημα για το ότι εμείς λέμε επανασταση γιατί με εκλογες δε θα μας αφήσουν ποτε και υπαρχει και εγχωρια εμπειρία.
3) Το σημαντικοτερο που δειχνει την ξετσιπωσια του επιχειρήματος. Για να φτάσει το ΚΚΕ στη μεταπολιτευση να πάρει 10-14% ή ακομα και πιο πριν η ΕΔΑ μέχρι 28% το πολύ χρειάστηκαν όχι μόνο τα λάθη στην πολιτικη αναλυση και στρατηγική του ΚΚΕ αλλά μια τεράστια επιχειρηση 25 ολόκληρων χρονων όχι μόνο πολιτικής εξόντωσης αλλά φυσικής εξοντωσης. Μιλαμε για πάνω από 30.000 πολιτικους εξοριστους στις χώρες του σοσιαλισμού που δεν μπορουσαν να επιστρέψουν μεχρι τη δεκαετία του 80 ,μιλαμε για δεκαδες χιλιάδες που πέρασαν από τα Μακρονησια ,μιλάμε για χιλιάδες νεκρους από εκτελέσεις ή δολοφονίες παρακρατικων , μιλαμε για χιλιαδες κοσμο που δεν μπορούσε να βρει ούτε μεροκαματο , που αναγκαστηκε να φύγει από τον τοπο διαμονης υπό το φοβο της τρομοκρατιας και ηρθε ή Αθηνα ή έφυγε μεταναστης, κόσμος που κάτω απο το φόβο αποθαρρυνε τα παιδια του να μπουν στο κινημα και φυσικα έχουμε για μια 25ετια απαγορευση καθε φωνης που υπερασπιζονταν ανοιχτα την κομμουνιστική ιδεολογια, την ΕΣΣΔ , την ιστορια της εθνικης αντίστασης, τις θεσεις σε κομβικα ζητήματα του ΚΚΕ. Η ΕΔΑ δε μπορούσε και πολλοί μεσα σε αυτήν δεν ειχαν τη διαθεση και δεν ηθελαν να παιξει τετοιο ρολο. Έτσι εφτασε το ΚΚΕ να παιρνει 10% μεχρι το 1991 και 5% μετά τις αντεπαναστασεις. Το κεντρο και η δεξια όχι μονο δεν εμποδίστηκαν ώστε με βιολογικούς και φυσικους όρους να αναπαραγουν την οργανωμένη δυναμη τους και τον περίγυρο τους αλλα ενισχυθηκαν ώστε να ενσωματωσουν , να εξαγοράσουν και να τρομοκρατησουν έως παραιτησης τον υπόλοιπο κόσμο.
Και έχουν το θρασος να απευθύνονται στο ΚΚΕ απαξιωτικα ότι μια ζωη δεν πειθει και ειναι στο 5%. Τα μισα να ειχε περάσει οποιαδήποτε αλλη πολιτικη δυναμη θα ήταν αναμνηση πλεον.
ratm
* 100 χρόνια
Διαγραφή** 500.000 μέλη
ratm
@ratm:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστός.
Μόνη μου ένσταση πως συνολικά τα χρόνια της τρομοκρατίας και των διώξεων αρχίζουν από το ιδιώνυμο του Βενιζέλου και συνεχίζονται επίσημα μέχρι και το 1974! Πέντε δεκαετίες συνολικά δηλαδή...
Ναι ισχύει απλά τα χρόνια από 1918-1940 τα έπιασα στην αρχή του σχολίου μου ως παρανομια-ημιπαρανομια.
Διαγραφήratm
Αφού το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει για αυτό δεν το ψηφίζει ο κόσμος
ΑπάντησηΔιαγραφή@Τζορτζεβιτς
@Τζορτζεβιτς:
ΔιαγραφήΝαι, το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει και η εθνική Αλβανίας δεν θέλει να κατακτήσει το μουντιάλ.
Για αυτό και δεν το κατακτάει εξάλλου...