Μακριά απ’ όλα τα ψευτοδιλήμματα

Κάθε φορά που οξύνεται η πολιτική κρίση, οι αστικές δυνάμεις δημιουργούν ψευτοδιλήμματα, με στόχο να εκβιάσουν το λαό και να τον σύρουν στην κατεύθυνση που οι ίδιες έχουν προαποφασίσει. Στόχος των ψευτοδιλημμάτων είναι πάντοτε η μετατροπή του λαού σ’ ένα τρομαγμένο κοπάδι που αναζητά προστασία κάτω από την ομπρέλα των ισχυρών. Εκείνο που ποτέ δεν πρέπει να περάσει από το μυαλό των ανθρώπων του μόχθου είναι ότι μπορεί να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και ν’ αποφασίσουν μόνοι τους για το παρόν και το μέλλον τους.

Η σημερινή πολιτική κρίση έχει στη βάση της από τη μια το μπούχτισμα του ελληνικού λαού από την πενταετία της σκληρής λιτότητας, της κινεζοποίησης και της εξαθλίωσης και από την άλλη την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία ενός κόμματος που –εν γνώσει του ότι ψεύδεται- υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό ότι θα τον απαλλάξει από τα Μνημόνια, τη λιτότητα και την κινεζοποίηση, διατηρώντας ταυτόχρονα τη χώρα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, υποχρεώνοντας τους ιμπεριαλιστές δανειστές να αποδεχτούν τη λαϊκή θέληση, όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές.

Το προεκλογικό ψεύδος δεν μπορούσε να μετατραπεί σε πρακτική πολιτική. Γιατί στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια δεν μετράει η λαϊκή θέληση, όταν αυτή εκφράζεται απλά με την ψήφο, χωρίς να συνοδεύεται από ένα μαχητικό κίνημα που βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις και απειλεί με ανατροπές, αλλά μετράει η θέληση εκείνων που εκπροσωπούν το πιο δυνατό κεφάλαιο. Των ιμπεριαλιστών εν προκειμένω. Επί ένα πεντάμηνο, η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου προσπαθούσε να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, πείθοντάς τους ότι είναι προς το συμφέρον τους να τη στηρίξουν, αποδεχόμενοι μια πιο «λάιτ» εκδοχή της μνημονιακής πολιτικής. Αυτή της η προσπάθεια ναυάγησε πλήρως. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές, για λόγους που έχουν να κάνουν με την άσκηση του κοσμοκρατορικού τους ρόλου, αλλά και επειδή έβλεπαν απέναντί τους μια ψοφοδεή κυβέρνηση που χρησιμοποιούσε ακόμη και πολιτικούς κλόουν για να κερδίσει χρόνο, δεν μετακινήθηκαν ούτε πόντο.

Εκείνη που μετακινούνταν συνεχώς ήταν η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Από τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη και τη «λίστα Βαρουφάκη» της 23ης Φλεβάρη, φτάσαμε στη συγκεκριμενοποίησή τους με κείμενα καθαρά μνημονιακού περιεχομένου, βάσει των οποίων επιδιωκόταν να κλείσει η τελευταία αξιολόγηση από την τρόικα (που γελοιωδώς μετονομάστηκε σε «θεσμούς»). Εχουν γίνει μύθος πια αυτά τα κείμενα: κείμενο 47 σελίδων, προσθήκη άλλων 10 σελίδων, μετά ένα συμπυκνωμένο κείμενο 11 σελίδων, το οποίο κατατέθηκε στις 22 Ιούνη και χαρακτηρίστηκε από το Eurogroup ως «βάση συζήτησης». Η τρόικα επανήλθε με εκτεταμένες αλλαγές και διορθώσεις πάνω σ’ αυτό το κείμενο. Το Eurogroup υιοθέτησε αυτό το κείμενο της τρόικας στις 25 Ιούνη και τότε η παρέα του Μαξίμου μηχανεύτηκε το δημοψήφισμα, σε μια προσπάθεια να υφαρπάξει την έγκριση του ελληνικού λαού στο νέο Μνημόνιο.

Το δημοψήφισμα έγινε πάνω σ’ ένα ψευτοδίλημμα. Το «ναι» ήταν για την πρόταση της τρόικας της 25ης Ιούνη και το «όχι» ήταν εν λευκώ εξουσιοδότηση της συγκυβέρνησης να υπογράψει συμφωνία. Τι είδους συμφωνία; Ούτε καν το σχέδιο Μνημονίου που με την υπογραφή του Τσίπρα είχε υποβληθεί στις 22 Ιούνη, αλλά το σχέδιο Μνημονίου που είχε αναρτήσει ο Γιούνκερ στην ιστοσελίδα της Κομισιόν όταν προκηρύχτηκε το δημοψήφισμα! Στις 30 Ιούνη, ο Τσίπρας έστειλε δυο επιστολές. Με την πρώτη ζητούσε νέο (τρίτο στη σειρά) δάνειο από τον ESM, ύψους 29,1 δισ. ευρώ, με εκταμίευση των δόσεων σε διάρκεια δύο χρόνων. Με τη δεύτερη επιστολή πρότεινε να υιοθετηθεί ως Μνημόνιο-3 η πρόταση Γιούνκερ, η οποία –όπως η ίδια η ελληνική κυβέρνηση δήλωσε- διέφερε από την πρόταση της 25ης Ιούνη μόνο σε ένα σημείο (κατέβαζε τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία στο 13%). Μ’ αυτή τη δεύτερη επιστολή, ο Τσίπρας πρότεινε και πέντε αλλαγές στην πρόταση Γιούνκερ, καθαρά δευτερεύουσας σημασίας.

Ο ελληνικός λαός κλήθηκε στο δημοψήφισμα να απαντήσει σ’ ένα καραμπινάτο ψευτοδίλημμα. Κλήθηκε ή να πει «ναι» στην πρόταση της τρόικας ή να πει «όχι», το οποίο όμως ισοδυναμούσε με το «ναι», αφού η κυβέρνηση είχε ήδη αποδεχτεί επίσημα την πρόταση της τρόικας (με τις πέντε τροποιήσεις). Το ψευτοδίλημμα πέρασε. Κάτι λιγότερο από τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων προσήλθαν στις κάλπες και απ’ αυτούς το 61,3% ψήφισε υπέρ της κυβερνητικής θέσης, παρά τις ωμές απειλές των ιμπεριαλιστών δανειστών, τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls και την υστερική προπαγάνδα των εγχώριων ΜΜΕ.

Ο ελληνικός λαός έδωσε την εξουσιοδότηση που του ζήτησε η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου (αυτό ήταν το νόημα της ψήφου, ανεξάρτητα από την ερμηνεία που έδινε ο καθένας), για να βρεθεί μέσα σε τρεις μέρες μπροστά σε νέο εκβιασμό και νέο ψευτοδίλημμα. Ευρώ ή δραχμή είναι πλέον το ψευτοδίλημμα, διατυπωμένο από τα πιο επίσημα χείλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης (Γιούνκερ-Τουσκ) καθώς και των ηγετών των βασικών ιμπεριαλιστικών χωρών (Μέρκελ-Ολάντ-Ρέντσι).

Η παραμονή στο ευρώ ισοδυναμεί με ένα νέο Μνημόνιο. Διετές το ζητούσε ο Τσίπρας με την επιστολή της 30ής Ιούνη, σε τριετές αυξήθηκε με την επιστολή που έστειλε ο Τσκαλώτος, η οποία αντικαθιστά την επιστολή Τσίπρα, όπως σαφώς αναφέρει στο τέλος της. Δεν ξέρουμε μόνο το ακριβές ύψος του τρίτου δανείου. Ο Τσίπρας ζητούσε 29,1 δισ. για δύο χρόνια, τώρα το ποσό θα είναι σίγουρα σημαντικά μεγαλύτερο, αφού προστέθηκε ένας ακόμη χρόνος, ενώ έχει μεγαλώσει και το χρηματοδοτικό κενό.

Τι θα περιλαμβάνει το Μνημόνιο-3; Ο Τσίπρας πρότεινε την πρόταση Γιούνκερ με πέντε αλλαγές. Στην επιστολή Τσακαλώτου γίνεται λόγος για εφαρμογή από την αρχή της ερχόμενης εβδομάδας μέτρων που σχετίζονται με τη φορολογική μεταρρύθμιση και με τις συντάξεις (χωρίς να συγκεκριμενοποιεί αυτά τα μέτρα), ενώ αναλαμβάνεται η δέσμευση ότι το αργότερο την Πέμπτη 9 Ιούλη η ελληνική κυβέρνηση «θα καταθέσει λεπτομερείς προτάσεις για μια ευρεία και συγκεκριμένη μεταρρυθμιστική ατζέντα, που θα αξιολογηθεί από τους τρεις θεσμούς για να παρουσιαστεί στο Eurogroup».

Είναι προφανές ότι τα μέτρα του Μνημόνιου-3 (αυτό θα είναι η «ευρεία και συγκεκριμένη μεταρρυθμιστική ατζέντα») θα είναι περισσότερα και αντιλαϊκότερα από τα μέτρα της πρότασης Γιούνκερ. Το είπε, άλλωστε, και η Μέρκελ. Είναι εξίσου προφανές, ότι τα μέτρα αυτού του καινούργιου, τριετούς Μνημόνιου καταστρώνονται παρασκηνιακά στις Βρυξέλλες με τη συμμετοχή των τεχνοκρατών της τρόικας, που κάνουν τις υποδείξεις.

Η επιστροφή στη δραχμή ισοδυναμεί με μια σκληρή μνημονιακή πολιτική χωρίς Μνημόνιο. Ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει τις συνέπειες της κρατικής χρεοκοπίας, ενός συνεχώς υποτιμούμενου νομίσματος και μιας διαλυμένης οικονομίας, στην οποία θα κάνουν πλιάτσικο οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι. Γι’ αυτό και όλα τα κέντρα, ντόπια και ξένα, επενδύουν πάνω σε τέτοιες καταστροφολογικές εικόνες (τις οποίες εμφανίζουν με τα χειρότερα χρώματα), προκειμένου να διευκολύνουν τον Τσίπρα να υπογράψει τη νέα συμφωνία.

Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι ψευτοδίλημμα. Και οι δύο εκδοχές οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και το λαό. Το πραγματικό δίλημμα είναι καπιταλιστική βαρβαρότητα ή κοινωνική απελευθέρωση. Στις συνθήκες του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, στηριγμένες σε κάποιο εθνικό νόμισμα, που θα απαλύνουν τον πόνο του λαού. Γιατί αυτός ο καπιταλιστικός σχηματισμός έχει συγκεκριμένη θέση στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας και δεν μπορεί να υπάρξει έξω απ’ αυτόν. Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά το σύστημα οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τη βαρβαρότητα, πρέπει να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό.

Οσοι ειρωνεύονται κουτοπόνηρα αυτή τη θέση, χαρακτηρίζοντάς την «μελλοντολογική» ή «εσχατολογική», και αντιπαραθέτουν το «ρεαλισμό» της «άμεσης απάντησης», ας δουν που οδηγεί ο «ρεαλισμός» τους. Οδηγεί στην ανάδειξη στην εξουσία πολιτικών απατεώνων που δε διστάζουν να υφαρπάξουν τη λαϊκή στήριξη, τάζοντας απελευθερωτικούς κοινοβουλευτικούς περιπάτους. Οδηγεί στην εν λευκώ εξουσιοδότηση κυβερνήσεων που τη μια μέρα υφαρπάζουν το λαϊκό «όχι» και την επομένη το μετατρέπουν σε «ναι» σε νέα δάνεια και σε νέα Μνημόνια. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξέρει την αλήθεια, γιατί μόνο τότε θα μπορέσει να απεμπλακεί από τα δίχτυα των λαοπλάνων της αστικής πολιτικής, να αυτονομηθεί απ’ αυτούς και να πάρει το παρόν και το μέλλον του στα δικά του χέρια. Χωρίς γνώση αυτής της αλήθειας, δε θα μπορέσουν να αναπτυχθούν ούτε οι άκρως απαραίτητοι αγώνες ενάντια σε όλες τις πτυχές της ακολουθούμενης πολιτικής, οι αγώνες για το ψωμί και τη δουλειά, για την προστασία των ανέργων, για το μεροκάματο και τη σύνταξη.

• Στο έδαφος του καπιταλισμού δεν υπάρχει σωτηρία για την εργατική τάξη
• Μόνο η προλεταριακή επανάσταση, για μια Ελλάδα κομμουνιστική, θα μας απαλλάξει από τη βαρβαρότητα, με την αποδέσμευση απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ), με τη μονομερή διαγραφή όλου του ιμπεριαλιστικού χρέους, με την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών, με το πέρασμα όλου του κοινωνικού πλούτου στα χέρια αυτών που τον παράγουν.

 Πηγή: Κόντρα