ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Και μετά τις πλατείες το συντριπτικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα εγγράφεται σαν τη δεύτερη μαζική αντίδραση του πληθυσμού στην πολιτική της λιτότητας. Με συντριπτική πλειοψηφία εξουσιοδοτήθηκε εν λευκώ η κυβέρνηση να υπογράψει ό,τι βούλεται. Ψηφίστηκε ένα ΟΧΙ σκοτεινό κι αινιγματικό, που συγκέντρωνε όλες τις φαντασιώσεις μας για αντίσταση, με ρήτρα εγγύησης όμως την ΕΕ. Από κει και πέρα ο καθένας το φαντάζεται με πολλές αποχρώσεις, σαν εποχή θριάμβου της αντίστασης και της περηφάνιας, σαν μια πολιτική πράξη δημοκρατική και πιο δίκαιη. Μ’ αυτό το ΟΧΙ πολλοί νομίζουν πως διαισθάνονται τον ερχομό μεγάλων αλλαγών, μια καθολική αναμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής δομής ολόκληρης της πολιτικής ζωής, που θα γίνει αυτόματα, χωρίς τη συνεχή παρουσία, αγώνα και πίεση των λαϊκών στρωμάτων, υπερταξικά, αμεσοδημοκρατικά, αυτόνομα και άλλα ηχηρά.

Βέβαια η επόμενη μέρα δεν δείχνει παρά το ξαναμοίρασμα της τράπουλας, και μάλιστα σημαδεμένης. (Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής διευκόλυνε τις ενωτικές κινήσεις του πρωθυπουργού με την άρνησή του να παραστεί στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών). Ο πρωθυπουργός, νέος και αισιόδοξος, εμπνέει τις γεμάτες έξαρση ελπίδες που συνεπαίρνουν τα πνεύματα ιδίως των νέων. Το δημοψήφισμα έχρισε τον νέο κυρίαρχο του αστικού πολιτικού παιχνιδιού, δείχνοντας στα παλιά κόμματα εξουσίας πως ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους με τη μορφή αυτή και τους αντίστοιχους ηγέτες. Στο πρόσωπο του Α. Τσίπρα βρήκαν οι αγανακτισμένοι και θυμωμένοι των πλατειών του ’11 την πιο λαμπρή έκφραση των ασαφών και υποσυνείδητων επιδιώξεων που ένα μεγάλο μέρος του λαού έχει. Το βράδυ των αποτελεσμάτων ξανακούστηκαν συνθήματα του καλοκαιριού του ’11 για το μνημόνιο που θα φύγει, όταν όλα τα στελέχη της κυβέρνησης μιλούν για το ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί που έχουν στο χέρι τους. Ο ίδιος το πρωθυπουργός στο τηλεοπτικό του διάγγελμα μετά τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος επέμενε πως η εντολή που το δόθηκε «δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για μια επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας». Οι εκλογείς λοιπόν δεν αμφισβήτησαν με το ΟΧΙ παρά μόνο τον συνεχή προσανατολισμό στη λιτότητα. 

Και από την Ευρώπη, όπου μέσα από συγκρουόμενες δηλώσεις αξιωματούχων αναζητούμε φίλους και συμπαραστάτες, λες και επηρεάζονται συμφέροντα από συναισθήματα και προσωπικές επιλογές, έρχονται μηνύματα για τα φιλάνθρωπα αισθήματα που ετοιμάζουν ανθρωπιστική βοήθεια (δηλώσεις Μ. Σουλτς πως «δεν θα αφήσουν στους ανθρώπους στην Ελλάδα στη μοίρα τους») στον περήφανο ελληνικό λαό. Και θα αρχίζουμε να συνηθίζουμε όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να υπάγεται σε προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, που θα περιλαμβάνουν τη σταδιακή παραχώρηση καταλύματος για αστέγους, βοηθήματα σε οικογένειες, σε ανίκανους προς εργασία, σε άνεργους κλπ. Προγράμματα που θα εξασφαλίζουν ίσα την επιβίωση και βέβαια δεν θα έχουν καμιά σχέση με εκείνα του κοινωνικού κράτους που θεωρούνταν ότι ισχυροποιούν άνισα τους εργαζόμενους έναντι των εργοδοτών τους. Μ’ αυτά μόλις θα εξασφαλίζεται η επιβίωση χωρίς να προεξοφλείται η διάρκειά τους, ο φόβος της πείνας για να παραμένει, και ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται λογικά αποφεύγοντας τα άκρα.

Δέσμια η μεγάλη πλειοψηφία της ιδεολογίας που στην ανοδική της πορεία είχε διαμορφώσει η αστική τάξη και ανταποκρίνεται στην προέλευση, το ρόλο της και τα συμφέροντά της, αναμένει σε ένα όχι και πολύ μακρινό μέλλον την κοινωνική ευημερία η οποία ανεστάλη για κάποιο χρονικό διάστημα από την απληστία, διαφθορά, τεμπελιά κλπ. κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Συνδέοντας την ευημερία με την ΕΕ η πολιτική της σύγκρουσης και ρήξης, που να προκύπτει από την πάλη των τάξεων, χωρίς όμως καμιά εγγύηση επιτυχίας δεν προκρίνεται πέρα από το ΚΚΕ από κανένα και φαίνεται πως δεν βρίσκει και ανταπόκριση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Οι αντιλήψεις και δράσεις τάξεων και στρωμάτων δεν παράγουν με τις κινήσεις τους αντιλήψεις ταξικής σύγκρουσης.

Και σχεδόν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία ωθείται να επιδείξει ενωτικό πνεύμα στα πλαίσια του εθνικού συμφέροντος. Από το διάγγελμα του πρωθυπουργού μετά την συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ και την πρόταση για σύγκλιση συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών όλα τα μηνύματα και οι διαβεβαιώσεις από όλες τις κατευθύνσεις συγκλίνουν στη γεφύρωση των διαφωνιών εν ονόματι του εθνικού συμφέροντος. Παλιά συνταγή και δοκιμασμένη το εθνικό συμφέρον που μπορεί να καλύψει κάθε κενό ερμηνείας για την επίθεση στις λαϊκές τάξεις, και να υπερκεράσει ταξικές αντιθέσεις, ενσωματώνοντας τις τάξεις των εργαζομένων στις επιλογές της άρχουσας τάξης με τη δική τους θέληση.

Η συμπόρευση, όπως έδειξε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, όλων των κομμάτων, πλην του ΚΚΕ, σηματοδοτεί την ολοκληρωτική επικράτηση των καπιταλιστικών επιλογών και δείχνει ξεκάθαρα πως στην ουσία στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουν εκλείψει και οι παραμικρές ενστάσεις, και αποκαλύπτει πόσο επιφανειακές ήταν στην πραγματικότητα οι διαφορές ανάμεσα στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ χθεσινού δημοψηφίσματος. Δεν ήταν ανάσα αξιοπρέπειας ή αντίστασης, αλλά ανάσα ψευδαισθήσεων που η για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς χάρισε στις βασανισμένες μάζες που προσβλέπουν σ’ αυτήν για σωτηρία, πριν το τελικό αλυσοδέσιμο στον άγριο καπιταλισμό της ΕΕ.

Οι επιλογές του ΚΚΕ τόσο στο δημοψήφισμα όσο και στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών βάζουν, κι επιμένουν σ’ αυτό, τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κόμμα της εργατικής τάξης. Για να διαμορφωθεί σε όλους μας μια πολιτική συνείδηση που να ερμηνεύει τις πολιτικές επιλογές από τη σκοπιά της ταξικής πάλης και των ταξικών συμφερόντων. Ώστε όσο τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής επίθεσης θα γίνονται πιο τραγικά τόσο θα γίνεται πασιφανές ότι η πολιτική σύγκρουσης και ρήξης με τις καπιταλιστικές επιλογές είναι μονόδρομος.

Πηγή: Dies Brumalis