Η αποστασιοποίηση από τη Δύση ως προϋπόθεση αυτοσυντήρησης της Ελλάδας

Eίναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί μια ψυχική και διανοητική απόσταση από τη Δύση, όχι απλώς για λόγους ηθικής ή συμφέροντος αλλά κυρίως για λόγους αυτοσυντήρησης.

Οι κεντρικές δυτικές κοινωνίες, με προεξέχουσα την αμερικανική, είναι βαθύτατα άρρωστες. Και το ζήτημα δεν είναι μόνο αυτό, δηλαδή το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στην ασθένειά τους και στη διάγνωσή της αλλά, επιπλέον, και στην αδυναμία θεραπείας τους. Στις άρρωστες κεντρικές κοινωνίες της Δύσης η πολιτική δε λειτουργεί πλέον ως θεραπεία αλλά ως δηλητήριο. Οι κοινωνίες αυτές έχουν χάσει την επαφή με μια ιστορική παράδοση -την οποία, δυστυχώς, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε και εμείς- όπου η πολιτική λειτουργούσε ως θεραπεία.

Η ελληνική κοινωνία δε μοιράζεται αυτονόητα ούτε τα ίδια συμφέροντα, ούτε διαπερνάται από την ίδια ηθική ούτε έχει τις ίδιες ανάγκες με αυτές τις κοινωνίες. Ούτε η αυτοκατανόηση αυτών των κοινωνιών και η πρόσληψη του κόσμου ταυτίζεται με τη δική μας αυτοκατανόηση και τον τρόπο που εμείς προσλαμβάνουμε τον κόσμο. Ούτε ο δικός μας προσανατολισμός στον κόσμο, που πρέπει να έχει ως τέλος και σκοπό τη δική μας αυτοσυντήρηση, συμπίπτει με τον δικό τους. Εκτιμώ ότι, σταδιακά, αυτή η συνειδητοποίηση γίνεται ολοένα και πιο έντονη, ακόμα και αν δεν ομολογείται ανοιχτά.

Αν είναι να διαλυθεί ή να θυσιαστεί μια κοινωνία, ας το κάνει τουλάχιστον υπερασπιζόμενη τα δικά της συμφέροντα, τη δική της ηθική και για χάρη της δικής της αυτοσυντήρησης.

Η χώρα πρέπει και οφείλει να αποκτήσει, ή το λιγότερο να συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται, μια δική της πολιτική και ηθική κουλτούρα που θα αποστασιοποιείται από το χάος και την παράνοια που εξάγουν κεντρικές δυτικές κοινωνίες, και ιδίως η αμερικανική. Η συνεχής εισαγωγή δυτικών και ιδιαίτερα αμερικανικών πολιτικών και ιδεολογικών ζητημάτων και θεματολογιών στην Ελλάδα δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην κοινωνία και τη χώρα. Μπορεί να έχει προσφέρει στη διαμόρφωση τοπικών επιτροπών, παραρτημάτων και αντιπροσώπων ξένων πολιτικών, οικονομικών και ιδεολογικών κέντρων επιρροής στην Ελλάδα, αλλά όχι στην ίδια την ελληνική κοινωνία.

Η δυτικοποίηση και η αμερικανοποίηση του ελληνόγλωσσου δημοσίου λόγου και της ελληνόγλωσσης δημόσιας σφαίρας κινδυνεύει να μετατραπεί είτε σε μια καταστροφική δίνη, σε έναν καταστροφικό στρόβιλο, που απειλεί να παρασύρει, να ρουφήξει και να καταπιεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας, είτε σε μια πολιτική γάγγραινα που απειλεί να εξαπλωθεί σε ό,τι έχει απομείνει υγιές στην κοινωνία που ζούμε, κυρίως στις μικρότερες ηλικίες και τις νεότερες γενιές.

Εύχομαι να καταλάβουν οι συμπολίτες μου στην Ελλάδα ότι αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στη δυτική γενικά και ειδικότερα στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα να εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία, θα ζήσουμε και εμείς σε αυτόν τον κόσμο. Και ο μόνος κόσμος, το μόνο μέλλον, που προσφέρουν αυτές οι άρρωστες κοινωνίες της Δύσης, και ιδίως η αμερικανική κοινωνία, είναι δολοφονίες, χάος και διώξεις πολιτικής φύσης, πολιτικές διαιρέσεις αδιανόητης κλίμακας, εμφυλίους πολέμους, ιδεολογική τρομοκρατία και παράνοια και, στο τέλος, πόλεμο -όχι απλώς εμφύλιο αλλά διακρατικό πόλεμο.

Είναι απαραίτητη η διαμόρφωση μιας νέας ατμόσφαιρας και αναγκαία η ανάπτυξη ενός ψυχοδιανοητικού ανοσοποιητικού συστήματος απέναντι στη Δύση και ιδίως απέναντι στις ΗΠΑ.

Μια νέα πολιτική και ηθική κουλτούρα μπορεί να είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να διαμορφωθεί, υπό τις παρούσες συνθήκες, και ιδίως με τα μυαλά και τις ιδέες που κυριαρχούν στη χώρα, ωστόσο είναι αναγκαία, και γι’ αυτό οφείλω να επιμείνω και να καταθέσω αυτό που βλέπω, και να το επαναλάβω: αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στη δυτική και στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα να εξαπλώνεται στην Ελλάδα θα ζήσουμε και εμείς σε αυτόν τον κόσμο. Και αυτός ο κόσμος, πλέον, δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση αλλά προς αποφυγή και αποστασιοποίηση.

Το τέλος και ο σκοπός προσφέρει νόημα σε κάθε αρχή. Γι’ αυτό θα ολοκληρώσω όπως ξεκίνησα, επαναλαμβάνοντας ότι είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί μια ψυχική και διανοητική απόσταση από τη Δύση και τις ΗΠΑ, όχι απλώς για λόγους ηθικής ή συμφέροντος αλλά και για λόγους αυτοσυντήρησης.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο