O «λιμός» της Ουκρανίας και η φασιστική προπαγάνδα #8

...Συνέχεια από το προηγούμενο: 

Η αντίσταση των κουλάκων

Αν όμως το πρόβλημα που περιγράφτηκε παραπάνω δυσχέραινε την τροφοδοσία του πληθυσμού με τρόφιμα, το μεγαλύτερο πρόβλημα προέκυψε από τη στάση των πλούσιων αγροτών, των κουλάκων.

Ας διαβάσουμε τι έλεγε ο ηγέτης της επανάστασης, ο Λένιν, γι’ αυτούς:

«Οι κουλάκοι είναι οι πιο χτηνώδεις, οι πιο ωμοί, οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές που όχι μία μονάχα φορά παλινόρθωσαν στην ιστορία των άλλων χωρών την εξουσία των τσιφλικάδων, των βασιλιάδων, των παπάδων, των καπιταλιστών…. Οι αιματορουφήχτρες αυτές πλούτισαν απ’ τη δυστυχία του λαού στη διάρκεια του πολέμου, συσσώρευσαν χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ρούβλια, ανεβάζοντας τις τιμές των σιτηρών και των άλλων προϊόντων. Οι αράχνες αυτές πάχαιναν σε βάρος των κατεστραμμένων απ’ τον πόλεμο αγροτών, σε βάρος των πεινασμένων εργατών. Οι βδέλλες αυτές ρουφούσαν το αίμα των εργαζομένων, πλουτίζοντας τόσο περισσότερο όσο περισσότερο πεινούσε ο εργάτης στις πόλεις και στα εργοστάσια. Οι βρικόλακες αυτοί μάζευαν και μαζεύουν στα χέρια τους την τσιφλικάδικη γη, υποδουλώνουν ξανά και ξανά πάλι τους φτωχούς αγρότες» (Λένιν, Απαντα, τόμος 23)

Στο αντικομμουνιστικό βιβλίο «Οι μελανές πράξεις του Κρεμλίνου», που αναφέραμε παραπάνω, ο συγγραφέας παραδέχεται ότι υπήρξε οργανωμένη ένοπλη αντίσταση στο σοβιετικό καθεστώς από τους κουλάκους. Οπως αναφέρει στην σελ. 219, «η ανταρσία ξεκίνησε το 1930, στο μικρό χωριουδάκι Οσαντχ του δήμου Μέζι της επαρχίας Ντνιπετρόβσκ. Γρήγορα εξαπλώθηκε στους δήμους Μέζι, Βασίλκι, Βλιζνιούκι και Πόλοχραντ. Οι αντάρτες ήταν συμπαθούντες στους σκοπούς της “Λίγκας για την Απελευθέρωση της Ουκρανίας”, SVU, μιας μυστικής οργάνωσης με μυστικές διακλαδώσεις. Η ανταρσία εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα που ένοπλοι αντάρτες έφτασαν στα έξι μίλια από το Πόλοραντ, όπου στάθμευε η 30ή στρατιά του Κόκκινου Στρατού». 

Ενας άλλος συγγραφέας, ο αμερικανός καθηγητής Φρέντερικ Σούμαν, που ταξίδεψε στην Ουκρανία την εποχή του «λιμού», εξέδωσε ένα βιβλίο για τη Σοβιετική Ενωση το 1957, με τίτλο «Η Ρωσία από το 1917: Τέσσερις δεκαετίες σοβιετικής πολιτικής». Εκεί, στις σελ.151-152 διαβάζουμε:
_____________
«Οι κουλάκοι είχαν ενθαρρυνθεί να “πλουτίσουν” κάτω από την ΝΕΠ (σ.σ. Νέα Οικονομική Πολιτική, μία πολιτική σχετικής υποχώρησης στον καπιταλισμ,ό με στόχο την σταθεροποίηση της οικονομίας και την ανάπτυξη της βιομηχανίας του νεαρού σοβιετικού κράτους που ήταν οικονομικά γονατισμένο από τους πολέμους) και είχαν συμβάλει στο μεγαλύτερο μερίδιο της ανάκτησης της αγροτικής παραγωγής. Είχαν εξαναγκαστεί να μπουν στις κολλεκτίβες κι έτσι έχασαν όχι μόνο τα σπίτια τους, τη γη και τον εξοπλισμό τους, αλλά και τα άλογα, τα βοοειδή, ακόμα και τα κοτόπουλά τους. Η φυσική τους δυσαρέσκεια οδήγησε σε τιμωρητικά μέτρα. Στις αρχές του 1930 όλα τα σοβιέτ στα χωριά διαλύθηκαν και αντικαταστάθηκαν από νέα σοβιέτ που εκλέχτηκαν αποκλειστικά από τη φτωχή αγροτιά. H “αποκουλακοποίηση” των πιο εύπορων πήρε τη μορφή της άρνησης συμμετοχής στις κολλεκτίβες και εκτόπισης εκατοντάδων χιλιάδων μακριά στο βορρά ή τη Σιβηρία, όπου στεγάστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της GPU και εξαναγκάστηκαν να εργάζονται στην ξυλεία, την ανέγερση δρόμων και την κατασκευή καναλιών και σιδηροδρόμων.

Οι συνάδελφοί τους στα χωριά δεν είχαν καμία ηγεσία, όμως αποφάσισαν σαν ένας άνθρωπος, με την ομοφωνία και το πείσμα των αδικημένων αγροτών ανά τον κόσμο, να αντισταθούν στους καταπιεστές τους. Η αντίστασή τους έπαιρνε στην αρχή τη μορφή της σφαγής των ζώων, κυρίως των αλόγων, προκειμένου να αποτραπεί η κολλεκτιβοποίησή τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τρομερό πλήγμα για τη σοβιετική γεωργία, γιατί τα περισσότερα βοοειδή και άλογα ανήκαν στους κουλάκους. Μεταξύ 1928 και 1933, ο αριθμός των αλόγων μειώθηκε από σχεδόν 30 εκατ. σε λιγότερο από 15 εκατ. Από 70 εκατ. κερασφόρα, από τα οποία 31 εκατ. αγελάδες, έμειναν 38 εκατ., από τα οποία 20 εκατ. αγελάδες. Ο αριθμός των αιγοπροβάτων μειώθηκε από 147 εκατ. σε 50 εκατ. και των χοίρων από 20 εκατ. σε 12 εκατ.

Η σοβιετική γεωργική οικονομία δεν είχε ακόμη ανακάμψει από τις τρομερές αυτές απώλειες μέχρι το 1941. Ο Στάλιν προσπάθησε μάταια να σώσει την κατάσταση. Το Γενάρη του 1930 είχε υποστηρίξει σθεναρά την πολιτική της εξάλειψης των κουλάκων σαν τάξης (βλ. Κράζναγια Ζβεντά, 21 Γενάρη 1930). Στην Πράβδα της 2ης Μάρτη του 1930, επέπληξε τους πιο ένθερμους συντρόφους σε ένα άρθρο με τίτλο “Ιλιγγος από τις επιτυχίες” (…) Ομως η μεγαλύτερη ζημιά είχε ήδη γίνει. Πολλές επακολούθησαν. Πολλά μέλη έφευγαν από τις κολλεκτίβες. Το ίδιο Φθινόπωρο, 48 αξιωματούχοι του Επιτροπάτου Γεωργίας εκτελέστηκαν για σαμποτάζ, κλοπές και καταπίεση των αγροτών. Τον Μάρτη του 1933, από τη GPU 35 ακόμα αξιωματούχοι βρέθηκαν ένοχοι για αντεπαναστατικές πράξεις, δικάστηκαν και εκτελέστηκαν. Μεταξύ αυτών κι ο Φιοντόρ Κόναρ, με το ψευδώνυμο Πόλαστσουκ, αναπληρωτής Κομισάριος Γεωργίας, που ομολόγησε ότι λειτουργούσε για χρόνια σαν κατάσκοπος των Πολωνών κι ότι ηγούνταν συνομωσίας για μείωση της παραγωγής τροφίμων και με στόχο να οδηγήσει τους αγρότες σε απόγνωση.

Πολλοί ήταν πραγματικά απελπισμένοι. Στην Ουκρανία, οι περισσότεροι από τους κουλάκους φαίνεται να ήταν αποθαρρημένοι εντελώς, σα συνέπεια της συστηματικής τους καταδίωξης. Ορισμένοι δολοφόνησαν ανώτερους υπαλλήλους, πυρπόλησαν τα συνεταιριστικά αγροκτήματα και έκαψαν ακόμα και τη δική τους σοδειά και τους σπόρους τους. Μεγαλύτερος ακόμη αριθμός αρνήθηκε να σπείρει και να θερίσει, ίσως με την πεποίθηση πως οι αρχές θα έκαναν παραχωρήσεις και θα τους εξασφάλιζαν έτσι κι αλλιώς τη διατροφή. Ο,τι επακολούθησε ήταν ο “λιμός” του 1932. Την ύπαρξή του δεν την αποδέχτηκαν ποτέ οι σοβιετικοί εκπρόσωποι. Μακάβριοι υπολογισμοί, οι περισσότεροι μυθιστορηματικοί, εμφανίστηκαν στον τύπο των Ναζί στην Γερμανία και στον τύπο του Χερστ στις ΗΠΑ, συχνά εικονογραφημένοι με φωτογραφίες που αποδείχτηκε ότι είχαν ληφθεί από τον Βόλγα το 1921.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1933, η Μόσχα απαγόρευσε σε ξένους ανταποκριτές να πάνε στην Ουκρανία, αν και συνέχισε, με γραφειοκρατική ασυνέπεια, να δέχεται τουρίστες κατά χιλιάδες, ανάμεσά τους και ο γράφων. Ο “λιμός” δεν ήταν, στα τελευταία του στάδια, αποτέλεσμα των ελλείψεων σε τροφή, παρά τη μεγάλη μείωση της σποράς και της συγκομιδής λόγω ειδικών απαιτήσεων την άνοιξη του 1932, που έγιναν προφανώς από φόβο πολέμου με την Ιαπωνία. Τα περισσότεροι από τα θύματα ήταν κουλάκοι που αρνήθηκαν να σπείρουν τα χωράφια τους ή είχαν καταστρέψει τις σοδειές τους. Η παρατήρηση (σ.σ. της κατάστασης) στα χωριά δείχνει ότι αυτό το μέρος της αγροτιάς το άφησαν οι Αρχές και οι κολλεκτίβες να λιμοκτονήσει, ως μία περισσότερο ή λιγότερο σκόπιμη πολιτική. Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές της “ταξικής πάλης στο χωριό” ήταν τρομακτικό και βαρύ. Το κόμμα εμφανίστηκε να ενοχλείται λιγότερο από τους νεκρούς κουλάκους, παρά από τις νεκρές αγελάδες. Οι πρώτοι ήταν “ταξικοί εχθροί”» (οι εμφάσεις δικές μας).
___________
Παραθέσαμε επίτηδες ένα μακροσκελές απόσπασμα του αμερικάνου καθηγητή (μέρος του οποίου βρήκαμε στο βιβλίο του Λούντο Μάρτενς «Μια άλλη ματιά στο Στάλιν», αλλά το διασταυρώσαμε και συμπληρώσαμε από το πρωτότυπο που κατεβάσαμε από το διαδίκτυο), ο οποίος μόνο για «κομμουνιστής» δεν μπορεί να «κατηγορηθεί». Φιλελεύθερος αστός ήταν, κι αυτό φαίνεται από την αντίδρασή του στην εξάλειψη των κουλάκων σαν τάξης, που πραγματοποίησε το σοβιετικό καθεστώς.

Ωστόσο, παραδέχεται ότι όπου πραγματικά υπήρξε πείνα, ήταν στις περιοχές που οι ίδιοι οι κουλάκοι θέλησαν να εκβιάσουν το σοβιετικό καθεστώς για να πετύχουν το στόχο τους. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τη διατήρηση των προνομίων που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της ΝΕΠ, για να μπορούν να πλουτίζουν, να εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη και να καρπώνονται απλήρωτη εργασία.

Σε όσους σπεύσουν να βγάλουν κραυγές ιερής αγανάκτησης για την αξία της ανθρώπινης ζωής, καλό είναι να θυμίσουμε ότι η σοβιετική ηγεσία έπρεπε να επιλέξει έναν από τους δύο δρόμους. Είτε να αποδεχτεί τον εκβιασμό των κουλάκων, που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην παλινόρθωση του καπιταλισμού (όπως ζητούσε η ομάδα Μπουχάριν), είτε να οργανώσει την πάλη της αγροτικής φτωχολογιάς ενάντια στους κουλάκους, με ταυτόχρονη ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής προς όφελος της εργατικής τάξης και της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Η τελευταία επωφελήθηκε με την εισαγωγή μηχανών και τρακτέρ, τους Μηχανοτρακτερικούς Σταθμούς που φτιάχτηκαν από το κράτος για να της εξασφαλίζουν τα μέσα παραγωγής.

Ας σκεφτούν ότι η Σοβιετική Ενωση δεν αναπτύχθηκε σε «ιδανικές συνθήκες» εργαστηρίου. Εκτός από την εχθρική καπιταλιστική περικύκλωση (που εκδηλώθηκε ακόμα και με ανοιχτή ένοπλη επέμβαση, ευτυχώς αποτυχημένη), είχε να αντιμετωπίσει την πολιτιστική καθυστέρηση, την αγραμματοσύνη, αλλά και την «κομμουνιστική υπεροψία» ορισμένων στελεχών της.

Συνεχίζεται...