O «λιμός» της Ουκρανίας και η φασιστική προπαγάνδα #7

...Συνέχεια από το προηγούμενο: 

Οι ελλείψεις

Φυσικά, η κατάσταση δεν ήταν καθόλου εύκολη για την πρώτη χώρα στον κόσμο που επιχειρούσε να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει, αλλά και τα λάθη, ήταν πολλά. Ηδη, από τον Μάρτη του 1930, ο Στάλιν, στο άρθρο του με τίτλο «Ιλιγγος απ’ τις επιτυχίες», που δημοσιεύτηκε στην «Πράβντα», καυτηριάζει τη στάση ορισμένων στελεχών που προσπαθούν να επιβάλουν την πλήρη κοινωνικοποίηση λέγοντας:

«Το να εξερεθίζουμε τον κολχόζνικο αγρότη με την “κοινωνικοποίηση“ των κατοικιών, όλων των γαλακτοφόρων ζώων, όλων των μικρών ζώων και των πουλερικών, όταν το πρόβλημα των σιτηρών δεν έχει λυθεί ακόμα, όταν η αρτέλικη μορφή (σ.σ. από το αγροτικό αρτέλ, που σημαίνει ότι κοινωνικοποιούνται μόνο τα βασικά μέσα παραγωγής και η γη και όχι οι μικροί λαχανόκηποι, οι κατοικίες, τα μικρά ζώα, τα πουλερικά κτλ) των κολχόζ δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμα – μήπως δεν είναι φανερό πως μία τέτοια “πολιτική“ μπορεί να είναι ευάρεστη και ωφέλιμη μόνο στους άσπονδους εχθρούς μας;…

-Τί είναι αυτό; -Πολιτική καθοδήγηση του κολχόζ ή πολιτική αποσύνθεσης και δυσφήμησής του; Και δε μιλάω για εκείνους τους, με το συμπάθιο, “επαναστάτες“ που αρχίζουν την οργάνωση των αρτέλ με το κατέβασμα της καμπάνας απ’ την εκκλησία. Να κατεβάσει την καμπάνα – για φαντάσου, τι υπερ… επαναστατικότητα!» (Στάλιν, Απαντα, τόμος 12, σελ. 226, οι εμφάσεις του συγγραφέα).

Οι αντισταλινικοί που ταυτίζουν το Στάλιν με τον Χίτλερ, θα εκπλαγούν από το γεγονός ότι ο Στάλιν ήταν αντίθετος στην πολιτική της πλήρους απαλλοτρίωσης όλης της αγροτικής ιδιοκτησίας και του κατεβάσματος της καμπάνας από τις εκκλησίες!

-Πώς είναι δυνατόν;

Ο Στάλιν και οι Μπολσεβίκοι γνώριζαν ότι ο κομμουνισμός δεν εφαρμόζεται με διατάγματα και βία κατά των μικρών και μεσαίων αγροτών, ούτε η θρησκεία εξαλείφεται με καταναγκασμό, αλλά με πειστική αντιθρησκευτική προπαγάνδα και βελτίωση των όρων ζωής των ανθρώπων.

Τρια χρόνια αργότερα, στο λόγο του στην κοινή ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΚΚ(Μπολσεβίκων) της ΕΣΣΔ, στις 11 Γενάρη του 1933, με τίτλο «Για τη δουλειά στο χωριό», ο Στάλιν θέτει το εξής ερώτημα:

«Ποια ήταν η κυριότερη έλλειψη της δουλειάς μας στο χωριό το 1932;» Κι αμέσως απαντά: «Η κύρια έλλειψη είναι ότι η συγκέντρωση των σιτηρών τη χρονιά αυτή έγινε στη χώρα μας με μεγαλύτερες δυσκολίες από ό,τι είχε γίνει τον προηγούμενο χρόνο, το 1931. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί με την κακή κατάσταση της σοδιάς, γιατί η σοδιά φέτος δεν ήταν χειρότερη, μα καλύτερη από την περσινή… Φυσικά το 1932 είχαμε ορισμένες απώλειες στη σοδιά, εξαιτίας των δυσμενών κλιματολογικών συνθηκών στο Κουμπάν και το Τέρεκ, όπως και σε μερικές περιοχές της Ουκρανίας. Δεν μπορεί όμως να υπάρχει αμφιβολία, ότι οι απώλειες αυτές δεν αποτελούν ούτε το μισό των απωλειών που είχαμε το 1931 εξαιτίας της ξηρασίας στις βορειοανατολικές περιφέρειες της ΕΣΣΔ» (Ι.Β. Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 534).

-Τότε πού ήταν το πρόβλημα; Το πρόβλημα ήταν στην κατάσταση που δημιουργήθηκε στο χωριό με την καθιέρωση του κολχόζνικου εμπόριου σιτηρών. Το εμπόριο αυτό καθιερώθηκε για να ενισχυθεί ο εφοδιασμός των εργατών με αγροτικά προϊόντα, να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση των κολχόζνικων αγροτών και να ανέβει το ενδιαφέρον στη δουλειά για την καλυτέρευση τόσο της σποράς όσο και της συγκομιδής.

Η αγροτιά ενάντια στους αντιδραστικούς

Αυτό ήταν επιβεβλημένο από τη στιγμή που οι αγρότες, ακόμα κι αν ήταν μέσα στα κολχόζ, δεν είχαν ακόμα ξεπεράσει ολοκληρωτικά τις λογικές του μικροϊδιοκτήτη, δεν είχαν ξεπεράσει ολότελα τις επιβιώσεις του καπιταλισμού στη συνείδησή τους. Η καθιέρωση του κολχόζνικου εμπορίου βοηθούσε στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των κολχόζ, που ήταν συνεταιριστικές επιχειρήσεις σε σοσιαλιστική βάση, δηλαδή απαγορευόταν η κατοχή της καλλιεργήσιμης γης και των βασικών μέσων παραγωγής, απαγορευόταν η μίσθωση εργατικής δύναμης. Οι αγρότες των κολχόζ είχαν δικό τους τον ατομικό τους κήπο, ενώ το κράτος τούς στήριζε πολύ περισσότερο από τους ατομικούς ιδιοκτήτες που δεν ήθελαν να συμμετάσχουν στην κολλεκτιβοποίηση.

Πόστερ υπέρ της κολεκτιβοποίησης

Αυτό όμως δημιουργούσε ένα πρόβλημα: «Ο αγρότης έκανε τον πιο κάτω υπολογισμό: “καθιερώθηκε το κολχόζνικο εμπόριο σιτηρών, νομιμοποιήθηκε η τιμή της αγοράς, στην αγορά για την ίδια ποσότητα σιτηρών μπορώ να πάρω περισσότερα απ’ ό,τι θα πάρω με την παράδοση σιτηρών στο κράτος. Συνεπώς, θα πρέπει, αν δεν είμαι βλάκας, να κρατήσω τα σιτηρά, να παραδώσω λιγότερα στο κράτος, ν’ αφήσω περισσότερα για το κολχόζνικο εμπόριο και έτσι να κατορθώσω να εισπράξω περισσότερα απ’ την ίδια ποσότητα σιγηρών που θα πουλήσω». Αυτό, όπως επισημαίνει ο Στάλιν, δεν το έκαναν μόνο οι αγρότες στα κολχόζ, αλλά και διευθυντές των σοβχόζ (που ήταν κρατικά), που κράτησαν εγκληματικά τα σιτηρά που έπρεπε να παραδώσουν στο κράτος και προτίμησαν να πουλάνε έξω σε ψηλότερες τιμές. Γι’ αυτό και η Κεντρική Επιτροπή του μπολσεβίκικου κόμματος πήρε την απόφαση το κολχόζνικο εμπόριο να γίνει αφού ολοκληρωθεί το σχέδιο συγκέτρωσης των σιτηρών από το κράτος. Αν δεν ολοκληρωνόταν, κολχόζνικο εμπόριο δεν θα επιτρεπόταν.

Για το 5ετές πλάνο της άυξησης της παραγωγής σιτηρών

-Τι το κακό υπάρχει, όμως, στο να πουλάνε οι αγρότες στην τιμή της «αγοράς» για να βγάλουν το ψωμάκι τους; Αν αυτό αφηνόταν να κυριαρχήσει (όπως ήθελε ο Μπουχάριν), τότε θα κυριαρχούσε ο ανταγωνισμός και η επιστροφή στον καπιταλισμό θα ήταν βέβαιη. Ο μικροϊδιοκτήτης, όπως έλεγε ο Λένιν, φέρνει τον καπιταλισμό σε μαζική κλίμακα. Κάποιοι θα πλούτιζαν, κάποιοι θα φαλίριζαν και οι τιμές των αγροτικών προϊόντων θα τραβούσαν την ανηφόρα, αφού στόχος θα ήταν το όσο γίνεται μεγαλύτερο κέρδος. Θα πει κανείς ότι ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές, όμως αυτό έχει τα όριά του. Μπορεί οι αγρότες να μην ήταν… μονοπώλια που παρά τον ανταγωνισμό διατηρούν ψηλά τις τιμές για χάρη του μέγιστου κέρδους, όμως αν αφηνόταν να ενεργήσει αυθόρμητα η λογική της αγοράς (αυτό που οι μαρξιστές ονομάζουμε «νόμο της αξίας»), εκεί θα οδηγούνταν τα πράγματα. Εξάλλου, η αυξημένη ζήτηση που τότε, στην περίοδο που ακόμα δεν είχε σταθεροποιηθεί η οικονομία, ίσως και να ξεπερνούσε την προσφορά, θα ωθούσε τις τιμές προς τα πάνω, πράγμα που θα πλήρωνε η εργατική τάξη στις πόλεις.

Συνεχίζεται...