Η αποκάλυψη πριν από δεκαπέντε χρόνια των πολιτικών ατοπημάτων του Μάρτιν Χάιντεγκερ και του Πωλ ντε Μαν συντάραξε τη διανόηση της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Ο Ρίτσαρντ Γουόλιν καταδεικνύει ότι η σαγήνη που άσκησε ο φασισμός στον μεταμοντερνισμό δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο αλλά έχει, αντιθέτως, ευρείες διαστάσεις και παρελθόν. Ο Γουόλιν αμφισβητεί τον ισχυρισμό ότι ο μεταμοντερνισμός κρατάει τα σκήπτρα της αριστερής ιδεολογίας, δείχνοντας την προϊστορία της σχέσης της μεταμοντέρνας σκέψης με την άκρα Δεξιά. Οι ρίζες του μεταμοντερνισμού στους πρωτοφασίστες literati της δεκαετίας του ’30 αποκαλύπτουν μια σκοτεινή πολιτική κληρονομιά. Οι ανομολόγητες συγγένειες ανάμεσα στο κίνημα του αντι-Διαφωτισμού και τον μεταμοντερνισμό συνιστούν το αφηγηματικό νήμα του Γουόλιν. Η κοινή αντιπάθεια που έτρεφαν τόσο οι μεταμοντέρνοι όσο και οι υπερασπιστές του αντι-Διαφωτισμού για τον ορθό λόγο και τη δημοκρατία προδίδει μια σημαίνουσα στρατηγική συμμαχία...
Μπορείτε να το κατεβάσετε σε pdf από εδώ και εδώ
Πηγή: "Η γνώση είναι δύναμη"
Σχεδόν ηλίθιο βιβλίο. Και γράφω «σχεδόν», γιατί το μόνο, ίσως, «θετικό» του είναι μια κάποια πληροφόρηση, κι αυτή προβληματική λόγω της μονομέρειας των χρησιμοποιούμενων πηγών, σχετικά με τη νεότερη βιβλιογραφία για το θέμα της γοητείας που ασκούσε και ασκεί ο φασισμός στη διανόηση. Κατά τα άλλα «ιστορίες για αμερικανάκια κι “αγρίους„»: στην κριτική διαπραγμάτευση της γερμανικής ιδεολογίας αγνοείται παντελώς κι επιμελώς «Η Γερμανική Ιδεολογία» των Μαρξ και Ένγκελς, ο Νίτσε εξετάζεται χωρίς να παρθεί έστω και στο ελάχιστο υπόψη ο Στίρνερ, τα ιδεολογήματα «ο μαρξισμός έχει απαξιωθεί», «ο φασισμός ήταν προϊόν της “κρίσης του μαρξισμού„» κρίνονται σωστά, η επιστημονικά έωλη «θεωρία» του ολοκληρωτισμού ανασύρεται προς πάσαν χρήσιν, ο αντιγερμανισμός παίρνει το χρίσμα του αντιφασισμού (ο κ. Γουόλιν δεν γνωρίζει καν ποιοι ήταν οι Χιού Λονγκ και Όσβαλντ Μόσλεϊ, αλλά ξέρει απέξω κι ανακατωτά τους Γερμανούς, Γάλλους κι Ιταλούς ομοϊδεάτες τους) κ.ο.κ. Θλιβερό δείγμα του αξιοθρήνητου επιπέδου σημαντικής μερίδας των κοινωνικών επιστημών ―ιδίως αυτών, στις οποίες απονέμεται «φιλελεύθερο/“σοσιαλιστικό„ πρόσημο»― των ΗΠΑ και της αντικομμουνιστικής κατάντιας των εκπροσώπων τους…
ΑπάντησηΔιαγραφήΆγρυπνος
@Άγρυπνος:
ΔιαγραφήΕγώ δεν το διάβασα ακόμη να σου πω, θεώρησα όμως πολύ ενδιαφέρουσα την σύνδεση μεταξύ μεταμοντέρνου-φασισμού σαν θεματολογία, μια κια είναι κάτι που με απασχολεί αρκετό καιρό τώρα.
Παρά το γεγονός πως με προκατάβαλες αρνητικά, όταν του ρίξω μια παραπάνω ματιά θα σου πω.
Βεβαίως και να το διαβάσεις, Γρηγόρη, και να γράψεις τη γνώμη σου σχετικά ώστε να το συζητήσουμε, δεν διεκδικώ επ’ ουδενί λόγω το χρίσμα του «αλάθητου», γι’ αυτό εξάλλου δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι «προκατειλημμένος» από την άποψή μου. Αποτελεί πάγια πεποίθησή μου ότι ο σύγχρονος ανορθολογισμός ―τον διακρίνω σαφώς από τον αντίστοιχο της αρχαιότητας, ευρωπαϊκής κι εξωευρωπαϊκής― δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί, εκτιμηθεί κι αποτιμηθεί χωρίς να μελετηθεί σοβαρά το έργο του Μαξ Στίρνερ («Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του», 1845) καθώς και η κριτική που του άσκησαν οι Μαρξ κι Ένγκελς, κριτική που πιάνει και το μεγαλύτερο μέρος της «Γερμανικής Ιδεολογίας». Εκεί θα φανεί ότι κι ο μεταμοντερνισμός δεν είναι και τόσο μοντέρνος όσο διατείνεται καθώς επίσης ότι κι η φασιστική αισθητική έχει τις ρίζες της στον ευρωπαϊκό ανορθολογισμό του προπερασμένου αιώνα και πιο ειδικά στον Στίρνερ (ο Νίτσε είναι μια διαφορετική περίπτωση που κακώς ―κι εδώ δεν είναι κι ο Λούκατς άμοιρος ευθυνών― συσχετίζεται άμεσα με τον Στίρνερ). Τώρα για τα διάφορα αντικομμουνιστικά του βιβλίου, εντάξει, «Τ’ είχες Γιάννη; Τ’ είχα πάντα.», τα ξέρουμε από παλιά…
ΑπάντησηΔιαγραφήΆγρυπνος
@Άγρυπνος:
ΔιαγραφήΕίχα πριν κάποιο καιρό αυτή την κουβέντα με έναν σύντροφο που μου έλεγε χοντρικά αυτό. Πως "η ρίζα του κακού" (του συγκεκριμένου) είναι ο Στίρνερ.
Εγώ πάντως εκτός από τον Στίρνερ θα βάλω μέσα και τον Μαρκούζε.
Για τα υπόλοιπα, δηλαδή την σύνδεση ανορθολογισμού-φασισμού-μεταμοντέρνου (για να έρθουμε κ στο προκείμενο), έχω χοντρικά καταλήξει κ εγώ σε αυτά που γράφεις. Μόνο νέος δεν είναι...
"Μόνο νέος δεν είναι..."
Διαγραφήμε την λογική πως τελικά ακόμη κ ο όρος "μεταμοντέρνο" δεν είναι παρά ένας εφημισμός για να περιγράψει την επιστροφή στην τελικά προ-της μοντέρνας αντίληψης των πραγμάτων.
εφημισμός = ευφημισμός (<εὖ + φήμη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆγρυπνος