Η ιμπεριαλιστική διπλωματία της ατομικής βόμβας

Στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945, δύο ατομικές βόμβες, διαφορετικού τεχνολογικού σχεδιασμού, ρίχθηκαν από αμερικανικά βομβαρδιστικά στην ασιατική χώρα του Άξονα, την Ιαπωνία. Η πρώτη, στη Χιροσίμα, σκότωσε 90.000 με 166.000 ανθρώπους· η δεύτερη 60.000 με 80.000. Τα θύματα σκοτώθηκαν άμεσα κατά το ήμισυ περίπου. Τα υπόλοιπα πέθαναν από εγκαύματα και ραδιενέργεια στο διάστημα που ακολούθησε. Οι περισσότεροι ήταν άμαχοι.

Ελάχιστοι είναι πιθανό να θυμούνται ότι μία μέρα πριν η "Little Boy" πέσει στη Χιροσίμα, στις 5 Αυγούστου, η ΕΣΣΔ, μέσω του Βιάτσεσλαβ Μολότοφ, υπουργού εξωτερικών, είχε επίσημα ακυρώσει το σύμφωνο ουδετερότητας απέναντι στην Ιαπωνία. Τη μέρα που ανακοινώθηκε επίσημα η κήρυξη πολέμου της ΕΣΣΔ στην Ιαπωνία έπεφτε η "Fat Man" στο Ναγκασάκι. Οι δύο ρίψεις, με άλλα λόγια, ήταν σχεδόν τέλεια συντονισμένες με τις σοβιετικές κινήσεις για πόλεμο. Αλλά βέβαια, ο συντονισμός αυτός δεν μοιάζει να έχει καθόλου το ρόλο της "ενίσχυσης" των σοβιετικών κινήσεων· η ασύμμετρη καταστροφική δύναμη των βομβών --η μεγαλύτερη που είδε ποτέ στην πράξη η ανθρωπότητα-- απλώς εξαφάνιζε τη σημασία του σοβιετικού παράγοντα, νανοποιούσε τη σημασία των σοβιετικών πολεμικών πρωτοβουλιών. Οι βόμβες κατέστησαν την σοβιετική ανάμιξη προληπτικά "περιττή", και ήταν έτσι ένα μέσο να πεταχτεί έξω η ΕΣΣΔ ως δράστης και να "καθαρίσουν" μόνες τους πλέον το τελευταίο τμήμα της συμμαχίας του Άξονα οι ΗΠΑ.

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος για την φαινομενικά ανάρμοστη επιλογή του τίτλου μου, τον χαρακτηρισμό δηλαδή της χρήσης των φονικότερων όπλων που δοκιμάστηκαν ποτέ εναντίον ανθρώπων ως "διπλωματία". Η "διπλωματία" δεν αφορά βίαια μέσα, και ως εκ τούτου η χρήση ενός τέτοιου όρου για την ατομική βόμβα φαντάζει κάτι παραπάνω από καταχρηστική. Ωστόσο, παρά την αξέχαστη φρίκη των αποτελεσμάτων της ρίψης των δύο βομβών, που απασχόλησε άλλωστε πάρα πολλούς από τους διανοουμένους της εποχής εκείνης, η "Little Boy" και η "Fat Man" δεν ήταν απλά μαζικοί δολοφόνοι· ήταν επίσης άγγελοι νέων, και τα νέα αυτά ήταν πως οι ΗΠΑ είχαν ως σαφή στόχο κάτι πολύ περισσότερο από την υποταγή της Ιαπωνίας: την μετεξέλιξή τους σε καθολικά αναμφισβήτητο ιμπεριαλιστικό αφέντη του πλανήτη γη.
Ως εκ τούτου, οι βόμβες μετατράπηκαν σε διπλωματικούς εκπροσώπους των ΗΠΑ σε μια σειρά ακροατηρίων, είχαν δηλαδή την αποστολή να πείσουν για το μάταιο της έμπρακτης αμφισβήτησης του προαναφερθέντος στόχου.

Το πρώτο σημάδι ότι το μήνυμα ελήφθη πάρα πολύ καθαρά ήταν βέβαια η άμεση παράδοση της Ιαπωνίας, στις 15 Αυγούστου, και, μαζί, το τέλος του Β' Παγκοσμίου στην Ασία. Αλλά αυτή η παράδοση ήταν, στο κάτω-κάτω, αναπόφευκτη. Πολύ σημαντικότερη ένδειξη της διπλωματικής ικανότητας των ατομικών βομβών αποτελεί το γεγονός ότι σχεδόν έξι χρόνια μετά, στις 8 Σεπτέμβρη του 1951, τερματίζεται η κατοχή της Ιαπωνίας από τη συμμαχία ΗΠΑ, Αυστραλίας, ΗΒ, Νέας Ζηλανδίας και Ινδίας, και ότι στις 28 Απρίλη 1952 η Ιαπωνία ξαναγίνεται ανεξάρτητο κράτος και ταυτόχρονα, επίσημος σύμμαχος των ΗΠΑ. Μαζί με τη Δυτική Γερμανία (και την Ιταλία), αποτελούν τις χώρες-πρωταγωνιστές του Άξονα με τις οποίες οι σχέσεις των ΗΠΑ γίνονται ιδιαίτερα στενές, κόντρα στις ευρωπαϊκές εκείνες παραδόσεις που θέλουν τις μεγάλες καταστροφές να σπέρνουν έχθρα δεκαετιών ή αιώνων ανάμεσα σε έθνη: όλοι γνωρίζουν πόσο διήρκεσε η έχθρα ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία, ή πόσο διαρκεί ακόμα η έχθρα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, για παράδειγμα. Αλλά η "Little Boy" και η "Fat Man" μοιάζουν να έχουν όχι μόνο αδιανόητη ισχύ στην επίσπευση της λήξης ενός πολέμου, αλλά και μια κάποια μαγική ικανότητα να μετατρέπουν εχθρούς σε φίλους.

Το δεύτερο σημάδι ότι το μήνυμα ελήφθη εξίσου καθαρά από όλες τις άλλες δυτικές χώρες του κόσμου είναι ότι όλες οι παλιότερες και νεότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη γονάτισαν οικειοθελώς και συνεργάστηκαν ασμένως για την οικοδόμηση της πλανητικής κυριαρχίας των ΗΠΑ: Η πάλαι ποτέ βασίλισσα των θαλασσών Αγγλία, πρώτη και καλύτερη, η Δυτική Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ισπανία, ασφαλώς, η Ιταλία. Η βόμβα απετέλεσε το καλύτερο επιχείρημα για το γιατί σύσσωμη η ιμπεριαλιστική Ευρώπη έπρεπε εφεξής να συμμορφωθεί με την πλήρη αποδοχή της αμερικανικής πλανητικής ηγεμονίας χωρίς αντιρρήσεις, επιφυλάξεις, ή και συγκρούσεις. Ποτέ πριν στην ιστορία δεν δέχτηκαν τόσο πρόθυμα παλιότερα εδραιωμένες δυτικές δυνάμεις την ηγεμονία μιας νεότερης δύναμης. Οι ιστορικοί επιχαίρουν συνήθως για το γεγονός, χαιρετίζοντας το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, το μισό που γέννησε η ραδιενέργεια, ως μακρά περίοδο ειρήνης και σταθερότητας, περίοδο την οποία πάρα πολλοί άνθρωποι νοσταλγούν ως τώρα (σε αντίθεση με το πρώτο μισό του αιώνα, το οποίο γέννησε η επανάσταση). Και πράγματι, για το δυτικό μισό του πλανήτη, η τερατογέννεση είχε πολύ ελκυστική μορφή: για πρώτη φορά όλες οι δυτικές δυνάμεις έφτασαν σε μια ειρηνική συνύπαρξη κάτω από την ηγεμονική ομπρέλα μιας ολικά αναμφισβήτητης υπερδύναμης, και ο παλιός ιμπεριαλιστικός καυγάς εξελίχθηκε, κυρίως με την ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949, σε χαρούμενη συμμαχία αρπακτικών, που εξαπέλυσε την πείνα της στον υπόλοιπο πλανήτη χωρίς να αφήνει την αδηφαγία να χαλά τους καλούς τρόπους μεταξύ των συνδαιτημόνων στο μεγάλο δυτικό τραπέζι κατανάλωσης της εργατικής δύναμης καφέ, κίτρινων και μαύρων κορμιών. Ήταν μια κάποια δικαίωση του Καντ, έστω και με την προσθήκη της κριτικής του Χέγκελ.

Το τρίτο σημάδι ότι το μήνυμα είχε ακουστεί πεντακάθαρα ήρθε από την ΕΣΣΔ, της οποίας η κάπως κωμικά άγονη κύρηξη ενός πολέμου που δεν μπορούσε πια να γίνει δεν μπορεί να ήταν η μοναδική ενόχληση. Η "Little Boy" και η "Fat Man" έπεσαν στην Ιαπωνία, αλλά το μήνυμα ήταν πως αν η ΕΣΣΔ αποπειρώταν να κάνει το ελάχιστο για να απειλήσει σοβαρά την Αμερικανική παντοκρατορία μπορεί να έπεφταν στο Λένινγκραντ ή τη Μόσχα. Απέναντι σε αυτό το μήνυμα, η ΕΣΣΔ, που δεν είχε το παραμικρό περιθώριο, με δεδομένη τη φύση της, να μεταμορφωθεί σε εγγλέζο μπάτλερ των καουμπόηδων, αναγκάστηκε, αμέσως μετά τις αδιανόητες εκατόμβες θυσιών στον Β Παγκόσμιο, να θυσιάσει ακόμα περισσότερη εργατική δύναμη και πόρους για να εξισορροπήσει επαρκώς την κατάσταση: πιθανώς, ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών και η λεγόμενη "ισορροπία τρόμου" να ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην καρδιά του οράματος για μια άλλη κοινωνία και μια διαφορετική ανθρωπότητα, εξαντλώντας τις δυνατότητες της σοσιαλιστικής παραγωγής σε ένα μάταιο κυνήγι της θανατολαγνείας της καπιταλιστικής μηχανής συσσώρευσης, που βέβαια, δεν μπορεί να ηττηθεί ποτέ στο δικό της έδαφος, και όταν αρχίζουν και αναπαράγονται οι όροι της.

Όσο για τον υπόλοιπο πλανήτη, αυτόν που δεν ενεπλάκη στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, τους αφανείς πληθυσμούς της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, αυτός απλώς άλλαξε άμεσους αφέντες· αλλά δεν είχε πολύ χρόνο (ή λόγο) να αναλογιστεί τις ανακατατάξεις στο δυτικό διευθυντήριο στις φυτείες, τα ορυχεία και τις πηγές πετρελαίου που ταϊζουν το παγκόσμιο δίκτυο αφεντικών που ευγνωμονούν, ακόμα και σήμερα, την "Little Boy" και την "Fat Man."

Πηγή: Lenin reloaded

Ως συμβολή στην συζήτηση για την πρωτόγνωρη ιστορικά μακροζωία της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας και της συνοχής (παρά τις υπαρκτές εσωτερικές αντιθέσεις του) του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.