Επάγγελμα, αριστερός

του Χρήστου Μιάμη

Οι υψηλές προσδοκίες ακριβώς επειδή καταρρέουν από ψηλά, παράγουν θόρυβο εκκωφαντικό. Οι κρυφές και ανομολόγητες προσδοκίες ωστόσο, που έντεχνα αποκρύβονται, ώστε να μπορούν εκ των υστέρων αβρόχοις ποσί να ανακληθούν, αποτελούν μια θλιβερή φαρσοκωμωδία.

Αναφέρομαι στο πλέγμα "κριτικής" στήριξης που οικοδομήθηκε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο, όπου δια της ανοχής ή της εκπεφρασμένης συμπάθειας, δημοσιογράφοι που θεωρούνται αριστεροί, όπως και στελέχη πολιτικών οργανώσεων της “αντικαπιταλιστικής” αριστεράς, αποπειράθηκαν να στοιχηθούν σε κεντρικές ή περιφερειακές θέσεις πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ.

Η τακτική είναι σχετικά γνωστή και ίσως σε εκείνη την περίοδο, να έμοιαζε και ως ευφυής επιλογή. Μονομερής και ολομέτωπη επίθεση -και δικαίως- στην ΝΔ του Σαμαρά, αφήνοντας ταυτόχρονα αλώβητο τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε έντεχνα να προκύπτει ότι αποτελούσε το μοναδικό αντίπαλο δέος απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές. Τώρα οι ίδιοι, ή κάποιοι που τους μοιάζουν, δημοσιογράφοι και στελέχη της αριστεράς, γράφουν πολεμικά κείμενα ενάντια στον Τσίπρα , και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας που μάτωνε στις διαπραγματεύσεις, που αγωνιζόταν για το καλό του ελληνικού λαού, και ήταν η ελπίδα της αναγέννησης της αριστεράς σε Ελλάδα και Ευρώπη, μετατράπηκε αίφνης σε μνημονιακό τυχοδιώκτη.

Μήπως δεν ήξεραν οι συγκεκριμένοι ανανήψαντες πρώην θιασώτες του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική ιστορία και την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν είχαν διαβάσει, ή ακούσει έστω, ότι το συγκεκριμένο πολιτικό και θεωρητικό ρεύμα που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, προτάσσει την ειρηνική διευθέτηση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων, ως αυτές να είναι υποθέσεις του κοινού αστικού δικαίου ;

Δεν καταλάβαιναν, δεν ήξεραν ή συνειδητά απέκρυπταν αυτή την πασίδηλη πραγματικότητα ;

Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Κάποιοι που αυτοαποκαλούνται αριστεροί δημοσιογράφοι, ή εμφανίζονται ως παράγοντες της αριστεράς, στα χρόνια των μνημονίων έχτισαν καριέρες.
Όχι φυσικά αποκαλύπτοντας, την ωμότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και αναδεικνύοντας την ανάγκη οριστικής υπέρβασης του κανιβαλικού καπιταλισμού, αλλά προλειαίνοντας το έδαφος για την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ, που τον προέκριναν ως την αναγκαία μεταβατική λύση για να απαλλαγεί ο ελληνικός λαός από τα μνημόνια και την λιτότητα.

Η συζήτηση για το χρέος και για το νόμισμα, αποτελούν έκδηλα δείγματα αυτής της τακτικής. Μεγιστοποίηση του συμπτώματος ώστε να αποσιωπηθούν οι γενεσιουργές αιτίες, από τις οποίες αυτό εκβάλει. Ενώ ταυτόχρονα πλήρης απόκρυψη του γεγονότος, ότι είναι αδύνατον να ελεγχθούν τα συμπτώματα, αν δεν ανατραπούν οι αιτίες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές που τα γεννούν.

Οι αυταπάτες των πολλών, μετατράπηκαν σε χρυσή ευκαιρία για τους λίγους.

Η αριστερά ως επαγγελματικός προσανατολισμός, δημιούργησε νέα δημοσιογραφικά και πολιτικά μαγαζιά, κατασκεύασε επαγγελματίες της λελογισμένης αμφισβήτησης, μεταθέτοντας την συζήτηση από τα κυρίαρχα κοινωνικά και πολιτικά επίδικα, σε μια ανώδυνη , επίπλαστη, και εν τέλει ανύπαρκτη θεματολογία.

Έτσι το κενό περιεχομένου δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο , έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, για να εφαρμόσει το τρίτο αριστερό μνημόνιο.

Το επίσης πολιτικά ανυπόστατο δίπολο ευρώ ή δραχμή, είχε ως απόρροια της ΛΑΕ του Λαφαζάνη, παρέχοντας ακόμη ένα ανάχωμα, στις καπιταλιστικές ελίτ, ώστε να αναχαιτισθεί και να ναρκοθετηθεί, κάθε πιθανότητα αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου της εργασίας και του λαού.

Τουλάχιστον, τα διάφορα “αριστερά” καλλωπιστικά φυτά του συστήματος εξουσίας, δημοσιογράφοι, αναλυτές, οικονομολόγοι, πολιτικοί παράγοντες που αναφέρονται στην αριστερά, έχουν τώρα πια δύο εκδοχές “αριστεράς” να διαλέξουν.

Αυτή του ρεαλισμού την εθνικής ανάτασης και της υπερήφανης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ή αυτή της εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης με όχημα την ΛΑΕ.

Τι σχέση έχουν με την αριστερά και τους αγώνες για κοινωνική και πολιτική χειραφέτηση, ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ ;

Δουλειά να υπάρχει και όλα τ ΄άλλα….
__________
* Οι υπογραμμίσεις δικές μας