Σαν την παπαρούνα μοιάζεις

Αν προσέφερε κάτι στον τόπο η Πρωτηφορααριστερά ήταν η απόδειξη του αυτονόητου. Ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται με διαπραγματεύσεις και φαρδιά χαμόγελα. Υπήρχαν ανόητοι που το πίστευαν αλλά ζήτημα είναι αν όντως έδωσαν βάση στα γεγονότα, ή ακόμα τους φταίνε οι διαπραγματευτικές τακτικές. Έχουν πάντως το ελαφρυντικό του συνδρόμου της Στοκχόλμης.

Τώρα που η αποστολή εξετελέσθη, μπροστά στον κίνδυνο του φούντου ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται στην προ ΣΥΡΙΖΑ κατάσταση. Το αριστερό ρεύμα θυμήθηκε τις αντιμνημονιακές του καταβολές και ξεσκόνισε στις ντουλάπες τις εργατικές φόρμες. Οι "53" μετρούνται και ξαναμετρούνται, όταν βρεθούν 54 θα ιδρύσουν το δικό τους κόμμα. Η Ζωή θυμήθηκε ότι κι ο πατέρας της ήταν κάποτε αρχηγός κόμματος (της Νέας Πορείας) κι ετοιμάζεται για τα δικά της αρχηγηλίκια. Κι έχει ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να βγουν απ' τ'αυγό τα σχήματα που επωάζονται.
Δεν ξέρω σε πόσα κόμματα θα σπάσει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τους θα έχουν προκύψει μετά την ψήφιση ενός μνημονίου και ενόψει εκλογών. Μέχρι την ψήφιση του μνημονίου όλοι τους σκιάζονταν μη ζωγραφίσουν κατά λάθος καμιά αριστερή παρένθεση, ουδείς παραιτήθηκε.

Ανέκαθεν ο ευρύτερος "αριστερός" χώρος ήταν πολυ- διασπασμένος. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης όμως, η πολυδιάσπαση απόκτησε κωμικά χαρακτηριστικά. Μία απολαυστική και εκτενή ανάλυση του φάσματος έχει κάνει εδώ και κάμποσα χρόνια το "λαϊκό στρώμα", εδώ και εδώ (το τρίτο μέρος ακόμα αναμένεται). Προφανώς κάποιοι λόγοι υπήρξαν και δημιουργήθηκαν τόσα αριστερά κόμματα και κομματίδια, δεν είναι ζητούμενο το αν αυτοί είναι σοβαροί ή όχι. Κωμική είναι η διαδικασία δημιουργίας συνασπισμών των κομμάτων αυτών και ο τρόπος με τον οποίο οι συμμαχίες αποδομούνται στη συνέχεια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ας πούμε, προκειμένου να συστεγάσει κόμματα από το ΝΑΡ μέχρι τους Οικολόγους-Πράσινους, οδηγήθηκε σε σκληρή διαπραγμάτευση και τίμιο συμβιβασμό, επιλέγοντας τον όρο "Αντι-καπιταλιστική" αντί του "Κομμουνιστική". Ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε το ακόμα πιο άχρωμο "Ριζοσπαστική", έννοια που υπηρέτησε με αυτοθυσία. Αφού πια χούφτωσε το ιερό δισκοπότηρο, την αριστερή κυβέρνηση, και το γέμισε πίσσα, σιγά σιγά διαλύεται για να μη γανώσουν όλα τα αριστερά χεράκια και ξεμείνει από καθαρά χέρια το προνομιακό πεδίο μεταξύ Κέντρου και ΚΚΕ. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση βέβαια, το πεδίο χωρά Ενότητες και Μέτωπα να φαν κι οι δημοσκόποι. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι τελευταίοι θα ξεμείνουν από αποχρώσεις του κόκκινου για τα δημοσκοπικά κουτάκια.

Και πες πες πες πες, το πεδίο θα γεμίσει και θ' ανθίσει. Κόκκινα, ροζ, φούξια, βυσσινί, κεραμιδί, πορτοκαλί, χάλκινα. Είναι πολύ αποτελεσματικό το πες πες. Ας πούμε ότι μισείς ένα τραγούδι αλλά οι συνθήκες σε αναγκάζουν να το ακούς είκοσι φορές τη μέρα. Στο τέλος θα το αγαπήσεις, ή έστω συμπαθήσεις.
Κάποτε στο στρατό, για μια ολόκληρη εβδομάδα, ανάβλυζε από το εστιατόριο η Παπαρούνα του Σφακιανάκη. Κι ενώ στην αρχή έβγαζα μπιμπίκια, στο τέλος άρχισε και να μ'αρέσει.

Την αφιερώνω εξαιρετικά στο κεντροαριστερό λιβάδι και στον εστιάτορα που με μύησε στα μυστικά της υποβολής. (Εντάξει, δε θα βάλω και το μούτρο του Σφακιανάκη στο blog, όποιος τη θέλει υπάρχει στο γιουτιούμπ).

Πηγή: Ένας στρατολάτης