Το Ντονμπάς θάβει τους νεκρούς του

με το δάχτυλο στη σκανδάλη ενός άδηλου μέλλοντος

Nord Stream προτεκτοράτο ή εγχείρημα απελευθέρωσης;

Ειρήνη στο Ντονμπάς!

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, από τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Φεβρουαρίου, ο ουκρανικός στρατός βομβαρδίζει χωριά της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ. Υπό την αίρεση των εξελίξεων, το Περιοδικό δημοσιεύει το παρόν άρθρο – που περιλαμβάνει πληροφορίες μέχρι και το πρωί της Πέμπτης 17 Φεβρουαρίου – θεωρώντας ότι, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί, τα βασικά πολιτικά δεδομένα που πραγματεύεται, υπερβαίνουν την άμεση συγκυρία, ενώ, ταυτόχρονα, συμβάλλουν στην όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία της. Το Ντονμπας φλέγεται. Αλλά όχι από τον «συνήθη ύποπτο» της Δύσης. Και το διακύβευμα της εξέγερσης, τελεί υπό την αίρεση της ύπαρξής της.

***

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, στο νεκροταφείο Κισελιόβσκι της πόλης Περβομάισκ, στην Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, στο εξεγερμένο Ντονμπάς, έλαβε χώρα μία τελετή επαναταφής των λειψάνων 28 άμαχων θυμάτων της επίθεσης που εξαπέλυσε ο ουκρανικός στρατός και τα φασιστοτάγματα εναντίον της πόλης, στις 22 Ιουλίου του 2014.

Συνολικά, τα λείψανα περίπου 60 ανθρώπων ανασύρθηκαν από μια πρόχειρη ομαδική ταφή στα περίχωρα του Περβομάισκ, ενώ ακόμη 30 σοροί ενταφιάστηκαν εκ νέου στα τέλη του περασμένου Αυγούστου.

Τα λείψανα κάθε ανθρώπου θάφτηκαν σε ξεχωριστό τάφο με τον αντίστοιχο αύξοντα αριθμό, αφού δεν έχει καταστεί ακόμη δυνατή η ταυτοποίησή τους, ούτε καν το φύλο και η ηλικία τους, ενώ άγνωστος παραμένει και ο συνολικός αριθμός τους. Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό, ότι κάθε μέρα αποκαλύπτονται μέχρι και 15 πτώματα, σε βάθος από 30 έως 50 εκατοστά.

Αυτόπτες μάρτυρες της κτηνώδους επίθεσης, λένε ότι περίπου 50 ακόμη πτώματα ενδέχεται να παραμένουν στον ομαδικό τάφο. Ο κόσμος έθαβε τους νεκρούς του βιαστικά και πρόχειρα, σε ρηχούς λάκκους και χαντάκια κοντά στο νεκροταφείο, με τις βόμβες να πέφτουν γύρω του. Τα πτώματα βρέθηκαν τυλιγμένα με ρούχα, μέσα σε κούτες, ακόμη και τυλιγμένα με αφίσες.

Μια ύστατη προσπάθεια αξιοπρεπούς αποχαιρετισμού μέσα στην κόλαση του πολέμου.

Η αριθμητική του θανάτου

Από τέτοιες ταφές, είναι γεμάτο το Ντονμπάς. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τα θύματα μεταξύ του άμαχου πληθυσμού από την έναρξη του πολέμου, ξεπερνάνε τις 13.000 ανθρώπους, κάθε ηλικίας και φύλου.

Τη στιγμή της έναρξης του εμφύλιου πολέμου στην Ουκρανία, την Άνοιξη του 2014 – ως συνέπεια του πραξικοπήματος του Μαϊντάν τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου – το Περβομάισκ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς.
Σύμφωνα με τις τοπικές αρχές, περίπου 700 άμαχοι σκοτώθηκαν μόνο κατά τους βομβαρδισμούς του Ιουλίου και του Αυγούστου του 2014.
Συνολικά, περισσότερες από εκατό επιχειρήσεις, δημόσιες και κοινωνικές εγκαταστάσεις και υποδομές υπέστησαν ζημιές.
Καταστράφηκαν μερικώς 285 πολυκατοικίες και περισσότερες από 800 ιδιωτικές κατοικίες.
Περισσότερα από 80 ιδιωτικά σπίτια και τρεις πολυκατοικίες καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Όλα τα σχολεία της πόλης καταστράφηκαν μερικώς ή ολοσχερώς.

Θυμίζουμε, ότι αυτή η επίθεση του καθεστώτος του Κιέβου στον λαό του, αυτή η μαζική σφαγή, έγινε, σύμφωνα με την κρατική προπαγάνδα – την οποία αναπαρήγαγαν όλα τα «ελεύθερα» και «αντικειμενικά» φερέφωνα της Δύσης – για να τον «σώσει» από τους «Ρώσους εισβολείς».

Έκτοτε, μετά την υπογραφή, τον Φεβρουάριο του 2015, της Δεύτερης Συμφωνίας του Μινσκ, η γραμμή οριοθέτησης του εξεγερμένου Ντονμπάς με την υπόλοιπη Ουκρανία, περνά μέσα από τα βορειοδυτικά προάστια της πόλης.

Πολιορκία

Τα αποτελέσματα της έρευνας για την σφαγή των αμάχων του Περβομάισκ από το καθεστώς του Κιέβου, σχεδιάζονταν να σταλούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο αφού πρόκειται για ένα από τα χαρακτηριστικότερα εγκλήματα πολέμου που έλαβαν χώρα σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος μαίνεται ήδη οκτώ χρόνια.

Δεν πρόλαβαν.

Τον περασμένο Νοέμβριο, λίγους μήνες μετά από εκείνη την τελετή στο Περβομάισκ, οι ΗΠΑ «αποφάσισαν» ότι η Ρωσία θα «εισβάλλει» στην Ουκρανία, ανοίγοντας έναν επικίνδυνο κύκλο έντασης, ο οποίος φαίνεται να ολοκληρώνεται, τουλάχιστον προσωρινά, μόλις τα τελευταία 24ωρα.

Όχι όμως για τον δοκιμαζόμενο και κατασυκοφαντημένο, από τις δυτικές κυβερνήσεις και συστημικά ΜΜΕ, λαό του Ντονμπάς. Ο οποίος, όλα αυτά τα χρόνια υφίσταται μία άνευ προηγουμένου και πολύπλευρη επίθεση από το καθεστώς του Κιέβου, η οποία συνδυάζει στενή στρατιωτική πολιορκία με συνεχείς βομβαρδισμούς και «τυφλούς» πυροβολισμούς σε κατοικημένες περιοχές, με οικονομική ασφυξία.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι τις τελευταίες μέρες, την ώρα που το Κίεβο εμφανίζεται στη διεθνή σκηνή ως «θύμα» της «ρωσικής επιθετικότητας», ο ουκρανικός στρατός και η φασιστική Εθνοφρουρά σπάνε σχεδόν καθημερινά τη συμφωνία ανακωχής, ανοίγοντας πυρ στα χωριά.

Τελευταίο θύμα ήταν ένας μαχητής της Λαϊκής Πολιτοφυλακής της ΛΔ του Λουγκάνσκ, ο οποίος σκοτώθηκε από ουκρανικά πυρά στο χωριό Γκολουμπόφσκογιε, την Τρίτη. Ενώ, τουλάχιστον από τον περασμένο Ιανουάριο, ο ουκρανικός στρατός συγκεντρώνει βαρύ οπλισμό στο μέτωπο και εντείνει τον ψυχολογικό πόλεμο, συνοδεύοντας τα πυρά.. με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ουκρανίας απο μεγάφωνα.

Μάλιστα, οι βομβαρδισμοί λαμβάνουν χώρα σε επιλεγμένες ημερομηνίες. «Μόλις υπάρχει μια γιορτή, περιμένουμε. Πρωτοχρονιά, Χριστούγεννα, Ημέρα του Ανθρακωρύχου, μας βομβαρδίζουν πάντα», λέει μια κάτοικος της Γκόρλοβκα.

Το ποιος ετοιμάζεται πραγματικά να επιτεθεί σε ποιον, ενισχύεται και από τις τελευταίες ανακοινώσεις της Λαϊκής Πολιτοφυλακής του Λουγκάνσκ, την Τετάρτη, 16 Φεβρουαρίου, ότι το Κίεβο ενισχύει τις δυνάμεις του στα σύνορα με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία.

Ειδικότερα, το Κίεβο ενισχύει τις δυνάμεις του, μεταφέροντας μονάδες από το Λβοβ, στην περιοχή Ρίβνιε, στα σύνορα με την Λευκορωσία. Ενώ επιπλέον μονάδες της 1ης επιχειρησιακής ταξιαρχίας της ουρανικής Εθνοφρουράς – η οποία αποτελείται από ένοπλους φασίστες που δρουν υπο την «ομπρέλα» του υπουργείου Εσωτερικών – στάθμευσαν στην πόλη Πριπιάτ, επίσης κοντά στα σύνορα με την Λευκορωσία.

Από τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Φεβρουαρίου, ο ουκρανικός στρατός ξεκίνησε μαζικό βομβαρδισμό εναντίον χωριών της ΛΔ του Λουγκανσκ, όπως δήλωσε στους δημοσιογράφους το γραφείο αντιπροσωπείας της ΛΔ του Λουγκάνσκ στο Κοινό Κέντρο Ελέγχου και Συντονισμού του Καθεστώτος Κατάπαυσης του Πυρός (JCCC). Η ίδια πηγή ανέφερε ότι οι ουκρανικές δυνάμεις ασφαλείας άνοιξαν πυρ σε πέντε οικισμούς της δημοκρατίας το πρωί της Πέμπτης, με χρήση όλμων, εκτοξευτών χειροβομβίδων και πολυβόλων.

Νωρίτερα, την Τετάρτη, ο επικεφαλής της Λαϊκής Πολιτοφυλακής του Λουγκάνσκ, προειδοποίησε, για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας προετοιμάζονται για τη μετάβαση σε ενεργές εχθροπραξίες στο Ντονμπάς, αν και, συμπλήρωσε, η συγκέντρωη δυνάμεων συνεχίζεται, αφού, αυτή τη στιγμή, το Κίεβο δεν μπορεί να επιτεθεί σε όλο το εύρος του μετώπου.

Ποιος ετοιμάζεται τελικά για επίθεση; Και εναντίον ποίου;

Οι πληροφορίες για συγκέντρωση βαρέως πυροβολικού και τεθωρακισμένων του ουκρανικού στρατού μια ανάσα από τα σπίτια των κατοίκων του Ντονμπάς είναι συνεχείς. Ενώ, γενική επιστράτευση κήρυξαν και οι ναζιστικές συμμορίες.

Ακόμη και οι μισές από αυτές τις πληροφορίες να είναι πραγματικές – αν και μέχρι τώρα μόνο το Κίεβο σπάει συνεχώς τις συμφωνίες εκεχειρίας – είναι προφανές, πως την ώρα που ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, προσπαθεί ακόμη και τώρα να διασώσει το προπαγανδιστικό αφήγημα της «επιτιθέμενης» Μόσχας, ο αληθινός επιτιθέμενος είναι άλλος.

Το σενάριο προβοκάτσιας με επίθεση του Κιέβου στο Ντονμπάς ώστε να προκαλέσει την εύλογη αντίδραση της Ρωσίας και, συνεπώς, να δώσει στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ την ευκαιρία που ψάχνουν να «πατήσουν» και «νομιμοποιημένοι» στην Ουκρανία, δεν είναι πρωτοφανές. Ως προς το πρώτο μέρος του, συνέβη ήδη το 2008 στην Γεωργία, με πρωταγωνιστή την έτερη μαριονέτα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, του τότε προέδρου της Γεωργίας, Σαακασβίλι – αργότερα έγινε Ουκρανός πολίτης και τώρα τον ψάχνουν οι αρχές της Γεωργίας να τον συλλάβουν, όντας καταδικασμένος ερήμην για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος – όταν επιτέθηκε στα χωριά της Νότιας Οσετίας, με αποτέλεσμα, τα ρωσικά τανκ να φτάσουν μέχρι τα προάστια της Τιφλίδας.

Το σενάριο αυτό δεν το ξέρει μόνο ο κόσμος στο Ντονμπάς που βλέπει τα ουκρανικά πυροβόλα στην αυλή του. Το ξέρει – και το θεωρεί πιθανότατο – και η Μόσχα. Την Τετάρτη, για παράδειγμα, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντ. Πεσκόφ, δήλωσε, ότι ο κίνδυνος πολεμικής «λύσης» του ζητήματος του Ντονμπάς εκ μέρους του Κιέβου, δεν έχει μειωθεί.

Ο νόμος του Μέρφι

Επειδή όμως, όπως λέει και ο νόμος του Μέρφι, αν κάτι μπορεί να γίνει χειρότερο, θα γίνει, την Τρίτη 15 Φεβρουαρίου, η ρωσική Κρατική Δούμα υπερψηφισε πρόταση νόμου που κατέθεσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας για την αναγνώριση, από την Ρωσία, των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ.

Η ολομέλεια κλήθηκε να αποφανθεί επί δυο εκδοχών:
Του ΚΚΡΟ – που τελικά υπερψηφίστηκε – η οποία στέλνει την πρόταση της Δούμας προς τελική κρίση στον πρόεδρο.
Του κόμματος του Πούτιν, «Ενωμένη Ρωσία», που πρότεινε να αποσταλεί στον πρόεδρο η πρόταση αναγνώρισης, αφού προηγηθεί συννενόηση με το υπουργείο Εξωτερικών.

Δεδομένου του συστημικού χαρακτήρα του ΚΚΡΟ, το εν λόγω νομοσχέδιο ήταν σίγουρα σε γνώση του Κρεμλίνου.

Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί και το γεγονός ότι η κυβερνητική «Ενωμένη Ρωσία» κατέθεσε το ίδιο ακριβώς νομοσχέδιο, με μια επουσιώδη «διαφορά».

Για το τι θεωρεί ότι θα πετύχει η Μόσχα αναγνωρίζοντας τις κρατικές οντότητες του εξεγερμένου Ντονμπάς μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Το βέβαιο είναι ότι οι ηγεσίες τους, δέχθηκαν την είδηση με ενθουσιασμό.

Δεδομένου όμως ότι η Ουκρανία είναι μόνο ένα πιόνι σε ένα μεγάλο γεωπολιτικό παζλ που ξεκινά από τις παγωμένες θάλασσες του ευρωπαϊκού βορρά, μέχρι το Ιράν και ότι πίσω από τον νέο κύκλο της κρίσης βρίσκεται η ολοκλήρωση του αγωγού φυσικού αερίου, δεν θα είμαστε μακριά από την πραγματικότητα, αν θεωρήσουμε ότι η ρωσική αστική τάξη μπορεί να θεωρεί την αναγνώριση αυτή ως γεωπολιτικό όπλο.

«Στρίβειν δια του αρραβώνος»

Καταρχήν, με την αναγνώριση η Ρωσία «στρίβει δια του αρραβώνος» στις «φωνές» για ένωση του Ντονμπάς με αυτήν, κατά τα πρότυπα της Κριμαίας. Η Μόσχα μέχρι στιγμής έχει αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, παρά το ότι το 2014, με το δημοψήφισμα στην Κριμαία και την επίθεση του Κιέβου στο Ντονμπάς, φάνταζε πιθανότητο.

Οι λόγοι μιας τέτοιας στάσης είναι πολλοί, με κυρίαρχο, τότε, ότι στο Ντονμπάς γινόταν κανονικός πόλεμος και μια ένωση με την Ρωσία θα οδηγούσε σε τρομερή κλιμάκωση της σύγκρουσης.

Σήμερα, μετά από 8 χρόνια πολέμου, η ανοικοδόμηση κοστίζει. Μπορεί το Ντονμπάς να είναι πλούσιο σε πρώτες ύλες και να είχε ισχυρή και βαριά βιομηχνική υποδομή από την ΕΣΣΔ ακόμη, αλλά πλεον, όλα αυτά απαιτούν επανεκκίνηση, την οποία κανένας καπιταλιστής δεν είναι έτοιμος να κάνει, εάν πρώτα δεν μπει δημόσιο χρήμα. Και η Μόσχα σπρώχνει ήδη πολύ χρήμα στην Κριμαία, για να είναι πρόθυμη να ανοίξει μια χειρότερη οικονομική αιμορραγία.

Γεωπολιτικό όπλο

Ωστόσο, η αναγνώριση μοιάζει πιο πιθανή.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ την Τρίτη η ΕΕ αντέδρασε έντονα στην απόφαση της Δούμας, προειδοποιώντας, διά του Ζοζέ Μπορέλ, ότι η αναγνώριση αυτή «αποτελεί σαφή παραβίαση των συμφωνιών του Μινσκ» (σσ. η ειρηνευτική διαδικασία για την πολιτική διευθέτηση του ουκρανικού εμφυλίου που λαμβάνει χώρα στην λευκορωσική πρωτεύουσα), την Τετάρτη, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντ. Πεσκόφ, δήλωσε, ότι η Μόσχα θεωρεί, ότι η αναγνώριση των ΛΔ στο Ντονμπάς «δεν συσχετίζεται» με τις συμφωνίες του Μινσκ. Αν αυτή η δήλωση συνδυαστεί με τον χαρακτηρισμό του Πούτιν την Τρίτη, παρόντος του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Σολτς, ότι αυτό που συμβαίνει στο Ντονμπάς συνιστά «γενοκτονία» εκ μέρους του Κιέβου, δείχνει ότι η Μόσχα το σκέφτεται «φωναχτά».

Με ποιον τρόπο, όμως, η αναγνώριση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως γεωπολιτικό όπλο;

Μια πρώτη προφανής απάντηση είναι ως διαπραγματευτικό «χαρτί», τόσο για τις εξελίξεις στην Ουκρανία και το σταμάτημα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, όσο και για το ξεμπλκοκάρισμα της έναρξης της λειτουργίας του έτοιμου αγωγού φυσικού αερίου, Nord Stream 2.

Όπως έγραφε σχετικά το Περιοδικό τον περασμένο Νοέμβριο, η έγκριση της Γερμανίας στον ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2, η οποία επιταχύνει την πιστοποίηση του έργου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει θορυβήσει το Κίεβο, το οποίο διαπιστώνει – για πολλοστή φορά – ότι δεν αποτελεί παρά ένα «πιόνι» στην γεωπολιτική «σκακιέρα» της ευρύτερης περιοχής.

Διότι και στο Κίεβο καταλαβαίνουν, ότι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι ΗΠΑ, ενδιαφέρονται για την εδαφική ακεραιότητά του, μόνο στον βαθμό που αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τα τρέχοντα συμφέροντά τους. Με το Κόσοβο, για παράδειγμα, η Δύση δεν βλέπει κανέναν ζήτημα για την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας.

Γι΄ αυτό και το Κίεβο προσπάθησε να διεθνοποιήσει την κρίση του, ζητώντας, από τις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, «ταχεία ένταξη στο ΝΑΤΟ», σε αντάλλαγμα για την «πισώπλατη μαχαιριά», εκ μέρους της Δύσης – όπως την εκλαμβάνει το ίδιο – του Nord Stream 2.

Η θέληση του Ντονμπάς

Και με το Ντονμπάς, τι γίνεται; Τι θα σημάνει η αναγνώρισή του από την Ρωσία.

Δεν υπάρχει μία απάντηση. Και κάθε μία από αυτή, έχει ιδεολογικές αφετηρίες. Για παράδειγμα, όπως έχει δείξει η σύγχρονη ιστορία, η καπιταλιστική παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, οδήγησε στην νεκρανάσταση του εθνικισμού και στην διάλυση όσων είχαν ομοσπονδιοποιημένη δομή (ΕΣΣΔ, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία).

Μάλιστα, ακόμη και τα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν, συρρικνώθηκαν εκ νέου (π.χ. Σερβία, Μολδαβία) χρησιμοποιώντας τοπικούς πληθυσμούς για ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Τον Απρίλιο του 2021 γράφαμε σχετικά:

«Ενδιαφέρονται πραγματικά οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ για τον λαό του Ντονμπάς;

Φυσικά όχι.

Ενδιαφέρονται όμως να έχουν υπό τον γεωπολιτικό έλεγχό τους το Κίεβο, στο πλαίσιο του άγριου ανταγωνισμού τους με την Ρωσία. Από αυτήν την άποψη, ενδιαφέρονται να μετατρέψουν το Ντονμπάς – το πλούσιο σε μεταλλεύματα τμήμα της Ανατολικής Ουκρανίας ή Νοβορωσίας, όπως την αποκαλούν οι εξεγερμένοι – σε αυτό που δεν κατάφεραν να μετατρέψουν την Κριμαία: Σε καμένη γη. Διότι αμαχητί παράδοση του Ντονμπάς, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να συμβεί.

Ενδιαφέρεται πραγματικά η Ρωσία για τον λαό του Ντονμπάς;

Επίσης όχι. Αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν της Δύσης. Διότι η Ρωσία – εννοείται πάντα η αστική τάξη της – δεν θέλει την μετατροπή του Ντονμπάς σε καμένη γη. Αντίθετα, θέλει ένα προτεκτοράτο υπό τον πλήρη έλεγχό της, αφενός ως γεωπολιτικό προγεφύρωμα ανακοπής του επεκτατισμού του ΝΑΤΟ στις παρυφές της, αφετέρου, ως γεωπολιτικής ρεζέρβας σε περίπτωση πολιτικών ανακατατάξεων στο Κίεβο και την επαναφορά στην κυβέρνηση δυνάμεων που εκπροσωπούν εκείνο το κομμάτι της ουκρανικής ολιγαρχίας που έχει οικονομικά συμφέροντα με την Ρωσία. Γι’ αυτό και μέχρι τα μέσα Απρίλη, τουλάχιστον 500.000 πολίτες των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ απέκτησαν ήδη ρωσικά διαβατήρια.

Ας μην βιαστούμε, όμως, να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα για τους λόγους που ο κόσμος σπεύδει να πάρει ρωσικά διαβατήρια. Διότι, το τι σχεδιάζουν η Μόσχα, το Κίεβο, η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες για το Ντονμπάς είναι ένα πράγμα, και το τι έχει στο νου και την καρδιά του ο λαός του Ντονμπάς είναι μια εντελώς άλλη ιστορία.

Αν και, αντικειμενικά, οι διαφορετικές στοχεύσεις και πλευρές αλληλεπιδρούν.».

Σταυροδρόμι

Η ιδεολογική διαπάλη στο εσωτερικό της εξέγερσης στο Ντονμπάς αντανακλά διαφορετικά και σε σύγκρουση μεταξύ τους ταξικά συμφέροντα. Ο συσχετισμός δύναμης θα καθορίσει και τον προσανατολισμό της εξέγερσης.

Αν δηλαδή αυτή θα καταλήξει στην μετατροπή του Ντονμπάς σε προτεκτοράτο – τυπικό ή άτυπο – της Μόσχας, ή σε ένα εγχείρημα λαϊκής εξουσίας από τα κάτω προς το πάνω, με συνεχή αμφισβήτηση της ύπαρξής του μέσα σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού και ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Ας δούμε τι έλεγε για το εγχείρημα του Ντονμπάς, τον Σεπτέμβρη του 2019, σε συνέντευξη στο ukraina.ru, ο Αλεξέι Μάρκοφ, ο επικεφαλής του τάγματος «Πρίζρακ», οποίος σκοτώθηκε στις 25 Οχτώβρη του 2020, σε τροχαίο.

Για την οικοδόμηση της κρατικής οντότητας των Λαϊκών Δημοκρατιών:

«Είναι ενοχλητικό ότι η διαδικασία δημιουργίας κρατικής οντότητας στη δημοκρατία του Λουγκάνσκ είναι πολύ αργή και, κατά τη γνώμη μου, έχει έντονο το στοιχείο του αυθορμητισμού και του απρογραμμάτιστου. Υποπτεύομαι όμως ότι αυτό σχετίζεται και με την ύπαρξης μία εύλογης αβεβαιότητας για το μέλλον μας. Είναι προφανές σε όλους ότι το μέλλον του Ντονμπάς δεν θα λυθεί στο Λουγκάνσκ και στο Ντονιέτσκ. Ούτε καν στο Κίεβο. Αλλά το πιθανότερο στην Μόσχα ή στις άλλες πρωτεύουσες. Γι’ αυτό κι εμείς μπορεί να σχεδιάζουμε τα δικά μας πλάνα, αλλά πώς αυτά θα είναι στην πραγματικότητα, δυστυχώς επί του παρόντος κανείς δεν ξέρει. Το ότι ξεκίνησε η χορήγηση ρωσικών διαβατηρίων ήταν κάτι που αναζωογόνησε τον κόσμο. Από την άλλη, αμέσως ξεκίνησαν οι επιφυλάξεις: Τώρα μας δίνουν ρωσικά διαβατήρια και μετά θα μας πουν πηγαίνετε στη Ρωσία σας. Αν ήταν καθαρό προς τα πού οδεύουμε, γιατί πολεμάμε, τι πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον, νομίζω ότι για πολλούς ανθρώπους θα ήταν πιο απλά τα πράγματα. Προς το παρόν, επικρατεί η αβεβαιότητα.

(…)

Το Ντονμπάς έκανε την επιλογή του εδώ και καιρό στο δημοψήφισμα. Τέλος! Και δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανέναν για τίποτα. Όποτε σκοτώνεται ένας άμαχος πολίτης, όταν καταστρέφονται σπίτια, τι να εξηγήσεις στους ανθρώπους; Εδώ γεννήθηκε, εδώ μεγάλωσε, εδώ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γονείς του, ο παππούς και η γιαγιά του. Πέφτει στο σπίτι του οβίδα, σκοτώνει τη γυναίκα του και κομματιάζει το παιδί του. Και του λένε να τα βρει κάπως με την ουκρανική χούντα. Δεν θέλει να τα βρει με κανέναν! Το μίνιμουμ πρόγραμμα είναι: Ξέχνα την Ουκρανία και ποτέ μην την ξαναθυμηθείς. Υπάρχουν και εκείνοι που είναι έτοιμοι να πάνε στο Κίεβο και να τελειώνουν μια και καλή με τα ναζίδια. Οι αποφασισμένοι. Αλλά η πλειοψηφία των κατοίκων είναι συνηθισμένοι άνθρωποι όπως παντού. Το 80% του πληθυσμού θέλει να το αφήσουν ήσυχο και να του δώσουν τη δυνατότητα να ζήσει ανθρώπινα. Τίποτα άλλο. Αλλά, ως συνήθως, την πολιτική διαφορά την κάνει εκείνο το 10% – 15% των περισσότερο δραστήριων».

Για την ταξική διαπάλη στο Ντονμπάς

«Οι ολιγάρχες, είτε στην Ουκρανία, είτε στην Ρωσία, είτε στις δημοκρατίες (σσ. του Ντονμπάς), είναι ίδιοι. Για τους ολιγάρχες είναι πάντα πολύ πιο απλό να τα βρουν μεταξύ τους, αντί να πάνε σε υπαναχωρήσεις έναντι του εργατικού κόσμου. Εδώ σε μας υπάρχει και μια ιδιομορφία. Η μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων εγκαταλείφθηκαν ή καταστράφηκαν από τον πόλεμο. Οι άνθρωποι ζουν είτε από τις συντάξεις, είτε από το μικρό εμπόριο, είτε πηγαίνουν στην Ρωσία σε αναζήτηση δουλειάς. Δεν υπάρχει δυνατό εργατικό κίνημα και, δυστυχώς, δεν υπάρχει τέτοια δύναμη που να μπορέσει να οργανώσει ένα τέτοιο κίνημα, να το πάρει πάνω της, να θέσει ορισμένους στόχους και ζητήματα και να παλέψει για την επίτευξή τους. Εδώ οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν και σε τέτοιες συνθήκες, ως συνήθως, δεν φτάνουν μέχρι τη συζήτηση για το φωτεινό μέλλον. Όταν ζεις σε σκοτεινή κατάσταση, αυτό που προσπαθείς να καταφέρεις είναι να ξυπνήσεις ζωντανός αύριο το πρωί και να βρεις τροφή να ταϊσεις τα παιδιά. Δεν μπορείς αντικειμενικά να σκεφτείς την οργάνωση διαδηλώσεων και απεργιών. Φοβάμαι ότι όσο η κατάσταση δεν βελτιώνεται, δεν θα εμφανιστεί δυνατότητα για την δημιουργία ισχυρού εργατικού κινήματος. Αρκεί να κοιτάξει κανείς την Ρωσία. Δεν υπάρχει πόλεμος, ο κόσμος ζει κάπως καλύτερα σε σχέση με μας, αλλά συνδικάτα πανεθνικής εμβέλειας που να οργανώνουν την τάξη σε μεγάλη κλίμακα, δεν υπάρχουν. Ξέρω ότι υπήρξαν κάποιες απεργίες στην αυτοκινητοβιομηχανία, κάτι κατάφεραν, αλλά είναι τοπικές δράσεις. Πανρωσικό κίνημα προς το παρόν δεν υπάρχει. Επιπλέον, έχουμε και τη συνεχόμενη διαφωνία και γκρίνια μεταξύ των κομμουνιστικών κομμάτων για το ποιος είναι πιο πιστός στις αρχές των κλασικών.

(…)

Φυσικά, το 1917 αιώνια σφράγισε τη συνείδηση όλων των παράσιτων με τους πιο φριχτούς εφιάλτες τους. Εμείς ήδη μια φορά δείξαμε ότι μπορεί να υπάρξει κράτος δίχως επαγγελματίες πουλημένους πολιτικούς, δίχως ολιγάρχες, δίχως καπιταλιστές. Και ότι αυτό το κράτος μπορεί να κατορθώσει επιτεύγματα παγκόσμιας κλίμακας. Εννοείται ότι δεύτερη ευκαιρία εύκολα κανείς δεν δίνει. Παρά ήταν “κακό” το παράδειγμα που δώσαμε στην παγκόσμια εργατική τάξη. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση η οποία αφορά όχι μόνο το Ντονμπάς, αλλά ό,τι συμβαίνει παντού σήμερα στον πλανήτη.».

Πηγή: to periodiko