Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Σάββατο 15 Μαΐου 2021

Ιστορία της Παλαιστίνης: Aπό το 1881 ως σήμερα

Ένα χρονολόγιο με τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της Παλαιστίνης, από το 1881, οπότε έγινε η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων εκεί, έως σήμερα.
_________
  • 1881: Η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων στους Αγίους Τόπους, κυρίως από τη Ρωσία και την Υεμένη.
  • 1896: Δημοσιεύεται το «Der Judenstaat» («Το κράτος των Εβραίων»), η «βίβλος» του σιωνισμού, από τον βιεννέζο δημοσιογράφο Τέοντορ Χερτζλ.
  • 1897: Γίνεται το πρώτο Σιωνιστικό Κογκρέσο στη Βασιλεία.
  • 1916: Υπογράφεται η αγγλογαλλική συμφωνία Σάικς – Πικό, προσχέδιο «μοιράσματος» της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής.
  • 1917: Ενώ οι Άραβες νικούν τους Οθωμανούς και ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Μπάλφουρ, υπογράφει τη διακήρυξη που φέρει τ’ όνομά του, και υπόσχεται στους σιωνιστές μια πατρίδα στην Παλαιστίνη. Παρ’ όλ’ αυτά, τον επόμενο χρόνο η Αγγλία καταλαμβάνει την περιοχή.
  • 1920: Βάσει της Συνθήκης των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919), η Μεγάλη Βρετανία αναλαμβάνει τη διοίκηση του σημερινού Ισραήλ, ξεπουλώντας τους Άραβες συμμάχους της. Την ίδια περίοδο ξαναρχίζει η εντατική μετανάστευση και ιδρύεται η πρώτη σιωνιστική ένοπλη ομάδα "αυτοπροστασίας" («Χαγκάνα»). Μετά την εμφάνισης της «Χαγκάνα», οι Βρετανοί τονίζουν ότι δεν επιδιώκουν να μετατρέψουν ολόκληρη την Παλαιστίνη σε εθνική εστία των Εβραίων, θέτουν τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση νομοθετικού συμβουλίου (αποτελούμενο από Άραβες και Εβραίους) και εξαγγέλλουν ότι στο εξής κριτήριο για την εισροή εβραίων μεταναστών θα είναι η ικανότητα απορρόφησής τους από την παλαιστινιακή οικονομία. Τελικά, όμως, το συμβούλιο δεν δημιουργείται, λόγω αντιδράσεων και από τις δύο πλευρές.
  • 1929: Καθώς η συνεχής έλευση Εβραίων αλλοιώνει τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά, οι Άραβες εξεγείρονται και σκοτώνουν 130 άτομα. Το Λονδίνο συνιστά τον περιορισμό της ανάπτυξης της εβραϊκής εθνικής εστίας και ανακοινώνει νέους περιορισμούς σχετικά με τη μετανάστευση των Εβραίων και την αγορά γαιών από τη σιωνιστική κίνηση. Οι αντιδράσεις, όμως, αναγκάζουν τη Μεγάλη Βρετανία να παραιτηθεί από την προσπάθεια. Έτσι οι συγκρούσεις κλιμακώνονται ως 1936, όποτε ξεσπούν κανονικές ένοπλες μάχες μεταξύ Αράβων και Εβραίων με βρετανική ανοχή.
  • 1937: Ενώ ο ξεσηκωμός των παλαιστινίων βρίσκεται σε εξέλιξη, η Μεγάλη Βρετανία ανακοινώνει σχέδιο «μοιράσματος» των Αγίων Τόπων μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Όλο και μεγαλύτερος αριθμός εβραίων συρρέει στην Παλαιστίνη, λόγω των διωγμών από τους Ναζί.
  • 1944: Η εβραϊκή οργάνωση «Ιργκούν», με επικεφαλής τον κατοπινό ισραηλινό πρωθυπουργό Μενεχέμ Μπέγκιν, κηρύσσει τον πόλεμο στους Βρετανούς.
  • 1947: Αποφασίζεται από τον ΟΗΕ η διαίρεση της Παλαιστίνης (Εβραϊκό Κράτος 55%, Παλαιστινιακό Κράτος 43%, Ιερουσαλήμ διεθνής πόλη). Οι Άραβες αρνούνται και καθώς στρατεύματα συγκεντρώνονται γύρω από τους εβραϊκούς οικισμούς, ο Μπεν Γκουριόν κηρύσσει την ανεξαρτησία του Ισραήλ το 1948. Ακολουθεί ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος, στον οποίο οι Ισραηλινοί νικούν και περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες.
  • 1956: Ο Aιγύπτιος ηγέτης Νάσερ εθνικοποιεί το κανάλι του Σουέζ, με αποτέλεσμα να δεχθεί συντονισμένη επίθεση από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ όμως, παίρνουν το μέρος της Αιγύπτου και η τριεθνής συμμαχία αναγκάζεται σε υποχώρηση. Με την παρέμβασή τους αυτή, οι ΗΠΑ κερδίζουν το ρόλο του «ρυθμιστή» της περιοχής, ρόλο που μέχρι τότε διαδραμάτιζε η Μεγάλη Βρετανία.
  • 1967: Υπό την καθοδήγηση του Νάσερ συγκεντρώνονται αραβικά στρατεύματα στα ισραηλινά σύνορα, αλλά δέχονται αιφνιδιαστική επίθεση. Ο πόλεμος διαρκεί μόλις έξι μέρες και έχει ως αποτέλεσμα τη συντριβή των Αράβων και των υπερδιπλασιασμό των εδαφών του Ισραήλ. Ο ΟΗΕ αντιδρά εκδίδοντας το ψήφισμα 242, το οποίο προβλέπει άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών από τα Κατεχόμενα. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου ψηφίσματος ακόμη εκκρεμεί.
  • 1968: Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνη, η οποία ιδρύθηκε το 1964, παρουσιάζει σύνταγμα και απαιτεί την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Τον επόμενο χρόνο ο αρχηγός της Φατάχ, Γιάσερ Αραφάτ, εκλέγεται αρχηγός της οργάνωσης.
  • 1987: Ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα. Ιδρύεται η «Χαμάς» («Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης»), η παλαιστινική οργάνωση, που τα επόμενα χρόνια θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διαμάχη.
  • 1993: Υπογράφεται η συμφωνία του Όσλο μεταξύ της PLO και του κράτους του Ισραήλ. Αρχιτέκτονες της συμφωνίας, οι ηγέτες των δύο μερών Γιτζάκ Ράμπιν και Γιάσερ Αραφάτ, υπό την αιγίδα του Aμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον. Αποφασίζεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και αναγνωρίζεται το δικαίωμα των παλαιστινίων να ελέγχουν τα του οίκου τους με τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής.
  • 2000: Ξεσπά η δεύτερη Ιντιφάντα.
  • 2002: Το Ισραήλ αναγείρει τείχος κατά μήκος της Δυτικής Όχθης για να "προστατεύσει τα εδάφη του από τις παλαιστινιακές επιθέσεις αυτοκτονίας".
  • 2003: Παρουσιάζεται ο «Οδικός Χάρτης», ένα σχέδιο για τη λύση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, που προτάθηκε από το λεγόμενο κουαρτέτο (ΗΠΑ, Ε.Ε, ΟΗΕ, Ρωσία).
  • 2004: Επιχείρηση «Μέρες Μετάνοιας»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, σε απάντηση της εκτόξευσης πυραύλων Κασάμ από παλαιστίνιους μαχητές κατά του Ισραήλ, με θύματα δύο παιδιά. Από την επιχείρηση των Ισραηλινών σκοτώνονται περίπου 130 Παλαιστίνιοι. Ένα μήνα αργότερα, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Γιάσερ Αραφάτ, πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και τον διαδέχεται ο Μαχμούτ Αμπάς.
  • 2005: Ισραηλινές δυνάμεις και έποικοι αποχωρούν από τη βόρεια Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος) ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, υφίσταται εγκεφαλικό επεισόδιο και τον διαδέχεται ο Εχούντ Όλμερτ.
  • 2006: Η «Χαμάς» κερδίζει την πλειοψηφία τω εδρών στις παλαιστινιακές εκλογές.
  • 2006: Επιχείρηση «Καλοκαιρινή Βροχή»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν και πάλι στη Γάζα, μετά την αιχμαλωσία ενός στρατιώτη από παλαιστίνιους μαχητές. Η ισλαμική οργάνωση Χεζμπολάχ επιτίθεται από το νότιο Λίβανο κατά του Ισραήλ, αιχμαλωτίζει δύο ισραηλινούς στρατιώτες και σκοτώνει άλλους οκτώ. Το Ισραήλ απαντά με αεροπορικές επιδρομές κατά του Λιβάνου και ναυτικό αποκλεισμό της χώρας.
  • 2007: Η «Χαμάς» και η «Φατάχ» αποφασίζουν τον διαμοιρασμό της εξουσίας στα παλαιστινιακά εδάφη. Η «Χαμάς» αναλαμβάνει την εξουσία στη Λωρίδα της Γάζας και εκδιώκει την «Φατάχ».
  • 2008: Το Ισραήλ εξαπολύει αεροπορική επιδρομή στη Λωρίδα της Γάζας, με στόχο τη «Χαμάς». Τουλάχιστον 225 άτομα σκοτώνονται και 700 τραυματίζονται.
  • 2010: Ισραηλινοί στρατιώτες πραγματοποιούν καταδρομική επιχείρηση σε πλοία που επιχειρούν να σπάσουν το ναυτικό αποκλεισμό και να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Πολλοί ακτιβιστές, κυρίως Τούρκοι, σκοτώνονται ή τραυματίζονται. 32 Έλληνες που συμμετέχουν στην αποστολή συλλαμβάνονται και θα επαναπατριστούν τρεις μέρες αργότερα. Η επίθεση προκαλεί διεθνή κατακραυγή, ενώ οι Ισραηλινοί κάνουν λόγο για «πράξη αυτοάμυνας».
  • 2011:«Χαμάς» και «Φατάχ» συμφιλιώνονται.
  • 2012: Η μεγαλύτερη επιδρομή του Ισραήλ στην Γάζα, μετά το 2008, σε αντίποινα για τον βομβαρδισμό εδαφών του από ρουκέτες της «Χαμάς»
  • 2014: Μετά την απαγωγή και τη δολοφονία τριών νεαρών ισραηλινών στα μέσα Ιουνίου στη Δυτική Όχθη, οι Ισραηλινοί εξαπολύουν στρατιωτική επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Ακλόνητος Βράχος» εναντίον της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας στις 8 Ιουλίου. 1410 Παλαιστίνιοι νεκροί και 59 Ισραηλινοί (31 Ιουλίου).
Πηγή: in.gr

20 σχόλια:

  1. TRASH. Αυτή η απόφαση στον ΟΗΕ δεν χρειαζόταν ομοφωνία η πάρθηκε με απλή πλειοψηφία. Αν το ξέρεις μου λες γιατί δεν το γνωρίζω. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ρωτάς...

      Διαγραφή
    2. TRASH. Μη τρελαίνεσαι με τον ΣΤΑΛΙΝ και τους Μπολσεβίκους είμαι πάντα. Ρωτάω αν χρειαζόταν ομοφωνία η όχι.. Και ομοφωνία να χρειαζόταν δεν χρεώνω κάτι στον Μεγάλο Γεωργιανό. ΑΥΤΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. @ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
      Αν το ερώτημα σου αφορά υην απόφαση για την ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη το 1948, η ΕΣΣΔ την είχε υποστηρίξει.
      Με τα τότε δεδομένα μάλιστα πίστευαν πως το μελλοντικό εβραϊκό κράτος θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα και ...σοσιαλιστικό(!!!), αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη και πονεμένη ιστορία...

      Διαγραφή
    4. Την καλημέρα μου TRASH. Συμφωνούμε απόλυτα για την πονεμένη ιστορία... Θα μου επιτρέψεις μερικές ακόμα.. 19ο συνέδριο 1952 μετονομασία του Κόμματος των Μπολσεβίκων σε ΚΚΣΕ. Συμμετοχή σε ολυμπιάδα για πρώτη φορά. Το 1950 απείχε απο τον ΟΗΕ όταν πήραν την απόφαση για Ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα. Ετσι μπόρεσαν και πήγαν με την Σημαία του ΟΗΕ. Δεν λέω πως δεν θα την έκαναν.... Η Υπόθεση Ζαχαριάδη με την κατηγορία του Μάρκου.. για χαφιέ.. καθυστερούσε να εξεταστεί.. 5000000 νεκροί μέλη και στελέχη του κόμματος στον πόλεμο και το κόμμα βγήκε κατεστραμμένο το 1945. Δεν ανέκαμψε ποτέ μέχρι την 5η Μάρτη του 1953... Αυτά και πάντα με τον ΣΤΑΛΙΝ και τους Μπολσεβίκους. Καλή Κυριακή. ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  2. Άλλωστε πρέπει να υπάρξουν δυο κρατη στην περιοχη για να υπάρξει ειρήνη.Ένα κρατος πολυεθνικο είναι δύσκολο να υπάρξει γιατι θα αλληλοφαγωθουν.Όσο για καταστροφη του κρατους του Ισραηλ κλπ εκτος απο ψιλοαδιλο ειναι και εντελώς ουτοπικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Λώλος Δροσινός:
      Δυστυχώς το "δύο κράτη" σημαίνει και επανακαθορισμό συνόρων (άρα πόλεμο), καθώς το παλαιστινιακό έδαφος αυτή την στιγμή συνίσταται πρακτικά σε κάποια σκόρπια γκέτο εντός του Ισραήλ.
      Η μόνη βιώσιμη λύση αυτή την στιγμή είναι ακριβώς η καταστροφή του Ισραήλ, όχι ως κράτους βέβαια, αλλά ως εβραϊκού κράτους.
      Μόνο σαν πολυεθνικό-πολυθρησκευτικό κράτος θα μπορούσε να επιβιώσει μακροπρόθεσμα.
      Αλλά και αυτό σκουντουφλάει επάνω στους εποίκους, στις κλεμένες περιουσίες των Παλαιστίνιων και σε πολλά άλλα.
      Θα διαφωνήσω πάντως με την εκτίμηση σου για την ικανότητα επιβίωσης του Ισραήλ σαν εβραϊκού κράτους. Πρόκειται για ένα "σταυροφορικό" καθαρά κράτος που για την επιβίωση του βασίζεται στην συνεχή εισροή έμψυχων και άψυχων πόρων από το εξωτερικό.
      Είναι αδύνατο να επιβιώσει μακροπρόθεσμα...

      Διαγραφή
    2. Τα παραπάνω κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα

      Διαγραφή
    3. TRASH. Είναι σωστή η άποψη σου για Πολυεθνικό κράτος στην Παλαιστίνη. Οπως το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το Πολυεθνικό νησί στην Κύπρο με μία ιθαγένεια μακριά βέβαια απο εθνικισμούς. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  3. Γενικά, η ιδέα της ίδρυσης εθνικών κρατών που ήρθε από την δύση, στην καθ'ημάς ανατολή ήταν μια πολύ κακή ιδέα.
    Αντίθετα από την δύση που τα εθνικά κράτη σχηματίστηκαν στην βάση της εθνική ένωσης των φαουδαρχικά κατακερματισμένων κρατών, στα δικά μας τα μέρη που έζησαν για χιλιάδες χρόνια μέσα σε πολυεθνικές αυτοκρατορίες με μια τεράστια γεωγραφική, θρησκευτική και εθνική μείξη πλυθησμών,εθνικά κράτη μπορούσαν να δομηθούν μόνο πάνω στην βάση της εθνοκάθαρσης. Όπως και έγινε...
    Ο Ρήγας την είχε δει την δουλειά από πολύ παλιά, αλλά δυστυχώς δεν τον άκουσε σχεδόν κανένας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πάλι σωστά TRASH. Ηταν η χειρότερη καταστροφή για τους λαούς το δηλητήριο των εθνικισμών και η σωτηρία των καπιταλιστών απο τις προλεταριακές επαναστάσεις. Μας χώρισαν με τις θρησκείες και τους εθνικισμούς για να μπορούν απερίσπαστα να συνεχίσουν τις μπίζνες τους. ...Εχθροί... οι Τούρκοι αλλά στο ΝΑΤΟ σύμμαχοι απο την ίδρυση του. Πάρε Μακεδονία Θράκη και βγάλε συμπέρασμα με βάση την σύνθεση του πληθυσμού το 1900 και προχώρα νότια βόρεια και ανατολικά... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  4. Εθνοκάθαρση έγινε και στην Δύση κατά την δημιουργία των εθνικών κρατών μόνο που η δυτική εθνοκάθαρση πραγματοποιήθηκε υπό την μορφή των θρησκευτικών πολέμων με αποκορύφωμα τον Τριακονταετή (1618–1648) και θλιβερό κύκνειο άσμα την Ανάκληση του Διατάγματος της Νάντης του 1598 με την Συνθήκη του Φονταινεμπλώ το 1685: παντού η δημιουργία των εθνικών κρατών στάζει αίμα και πρώιμα σχετικά παραδείγματα αναφορικά με την Αγγλία δίνει ο Μαρξ στο κεφάλαιο του "Κεφαλαίου" για την πρωταρχική συσσώρευση. Στην Ανατολή η εθνοκάθαρση φαντάζει (δεν είναι!) τρομακτική, γιατί η εθνογένεση κι η δημιουργία εθνικών κρατών έγινε με καθυστέρηση μεγάλη και ολοκληρώθηκε την εποχή που στην Δύση είχαν σχετικά κοπάσει οι επί τούτω εθνοκαθαρτικές διαδικασίες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων μικρής σχετικά κλίμακας (π. χ. δανογερμανική σύρραξη (1864) για το Σλεσβιχ-Χολστάιν και γερμανοαυστριακός πόλεμος (1866) για την μεγαλογερμανική ή μικρογερμανική λύση του γερμανικού ζητήματος).

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Γραμματικός:
      Τους θρησκευτικούς πολέμους δεν μπορώ να τους βάλω σε αυτή την κατηγορία, αφενός γιατί είχαν στις περισσότερες περιπτώσεις έναν πιο "διεθνικό" χαρακτήρα, αφεταίρου γιατί οι θρησκευτικές διώξεις (σε βαθμό εξόντωσης) προϋπήρχαν της δημιουργίας εθνικών κρατών, οπότε και δεν σχετίζονται τόσο άμεσα με αυτήν.
      Για να δώσω ένα παράδειγμα, οι Ουγεντώτοι της Γαλλίας πράγματι κυνηγήθηκαν ανηλεώς, αλλά η "Γαλλικότητα" τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από κάποιον (από όσα γνωρίζω τουλάχιστον).
      Για την πρωταρχική συσώρευση έχεις δίκιο. Είχε όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας εθνοκάθαρσης, μόνο που δεν έγινε πάνω σε εθνική, αλλά πάνω σε ταξική βάση.
      Οπότε θεωρώ και εδώ τον όρο μάλλον αδόκιμο.

      Διαγραφή
    2. Υ.Γ.
      Το ότι η συγκρότηση εθνικών κρατών στα μέρη μας έγινε αργότερα, δεν είναι 100% σωστό.
      Η Ελλάδα σαν εθνικό κράτος, προϋπήρχε της Γερμανίας ή της Ιταλίας π.χ.

      Διαγραφή
  5. Γρηγόρη, δεν συμφωνώ μαζί σου. Γενικά ο όρος "εθνοκάθαρση" χρησιμοποιείται σχετικά πρόσφατα και, κατά την γνώμη μου, συσκοτίζει όπως χρησιμοποιείται από την αστική ιστοριογραφία την ιστορική αλήθεια, δηλαδή την εξόντωση ή την βίαια μετακίνηση εθνικών ομάδων με σκοπό την δημιουργία εθνικού κράτους (όχι μόνο έθνους). Και βεβαίως η "γαλλικότητα" (όπως το θέτεις, πρόκειται όμως στην πραγματικότητα για πολύ πιο σύνθετο φαινόμενο, δεν το εξετάζω, υπερβαίνει τα όρια αυτού του σχολίου μου) των Ουγενότων (όχι Ουγεντώτων, μην τους μπερδεύεις με τους Οττεντότους) αμφισβητήθηκε και μάλιστα κατάφωρα και βάναυσα π. χ. από την Πρωσία του Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Βραδεμβούργου (Διάταγμα του Πότσνταμ το 1685) που δήθεν από μεγαλοψυχία μαζικά τους "συνέλεξε" ως πρόσφυγες αμέσως μετά την Ανάκληση του Διατάγματος της Νάντης (από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄, Συνθήκη του Φονταινεμπλώ, την ίδια χρονιά, το 1685) και τους εκγερμάνισε βίαια μέσα σε διάστημα μιας-δυο γενεών (μόνο τα επίθετά τους έχουν μείνει για να μαρτυρούν την καταγωγή τους, δες τα διάφορα άρθρα στον τόμο "Για την Ιστορία της Πρωσίας" (Βερολίνο 1981, δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνική μετάφραση) του γερμανού μαρξιστή ιστορικού Φραντς Μέρινγκ σχετικά με κομβικά σημεία της γερμανικής ιστορίας). Ανάλογο φαινόμενο έχουμε και με τον βίαιο εκγαλλισμό των Βουργουνδών στην Γαλλία που ξεκινάει με τον θάνατο του Καρόλου της Βουργουνδίας του λεγόμενου και Ριψοκίνδυνου μετά την ήττα του και τον θάνατό του στην μάχη του Νανσύ στις 5 Ιανουαρίου 1477, αφετηρία της δημιουργίας του ενιαίου γαλλικού κράτους. Έπειτα δεν πρέπει να συγχέεται η δημιουργία εθνικού ενιαίου κράτους με την εθνογένεση, π. χ. η Γερμανία προηγήθηκε κατά πολύ της Ελλάδας στην εθνογένεση, άλλο αν έγινε ενιαίο κράτος αργότερα από την Ελλάδα (το 1871). Ενιαίο εθνικό κράτος και εθνογένεση δεν ταυτίζονται απολύτως αλλά βρίσκονται σε (διαλεκτική) αντιθετική ενότητα μεταξύ τους πάντα στα πλαίσιο της δημιουργίας του καπιταλισμού, όπως δείχνει ο Μαρξ στις μακροσκελείς σημειώσεις του για τον Τριακονταετή Πόλεμο (δεν ξέρω αν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, εγώ τις διάβασα από την τρίτομη έκδοση "Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν σχετικά με την Γερμανική Ιστορία" (Βερολίνο 1953–54) στα γερμανικά). Εξάλλου ταξικό και εθνικό συνδέονται αναπόσπαστα στην πορεία μετασχηματισμού της φεουδαρχίας σε καπιταλισμό, με πρώτο, βέβαια, το ταξικό αλλά σε αναπόσπαστη σύνδεση με το εθνικό και δεν πρέπει να διαχωρίζονται αλλά να συνεκτιμώνται ως διαλεκτική ενότητα με τις αντιθέσεις της όπως χαρακτηριστικά έδειξε ο Ένγκελς το 1859 στο δοκίμιό του "Πάδος και Ρήνος" (κι αυτό δεν ξέρω αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, έχω υπόψη μου μόνο το γερμανικό πρωτότυπο). Για να κλείσω, είμαι της γνώμης ότι το θέμα θέλει ακόμα πολλή συζήτηση που ξεφεύγει από τα πρακτικά όρια και πλαίσια της ανταλλαγής απόψεων εντός αυτού του νήματος, αλλά καλό είναι να γίνεται η ανταλλαγή απόψεων, έστω και περιορισμένα ("απ' την αναβροχιά, καλό είναι και το χαλάζι").

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Γραμματικός:
    Εννοείται πως το ανταλάσσουμε απόψεις είνα πάντα χρήσιμο, και σίγουρα δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνήσουμε κ πάντα στο τέλος.
    Η κουβέντα όντως άνοιξε αρκετά για να χωράει εδώ, οπότε θα κάνω λίγα μόνο σχόλια.
    Το όρο "εθνοκάθαρση" όντως την χρησιμοποίησα με την τρέχουσα έννοια, αλλά δεν βρήκα κάποιον καλύτερο.
    Για το αρχικό ζήτημα της συζήτησης μας τώρα, εκείνο που έθεσα είναι πως είναι μια εντελώς διαφορετικής φύσης διαδικασία να πάρεις έναν Αλσατό, έναν Βρεττόνο, κ έναν Μαρσεγιέζο και να τους πείς "από σήμερα είστε όληοι Γάλλοι κ δεν έχετε κρατικά ή οικονομικά σύνορα ανάμεσα σας, από το να πάρεις πλυθησμούς που ζόύσαν διάσπαρτα και ανακατεμένα εντός πολυεθνικών αυτοκρατοριών, και να τους πεις από σήμερα θα έχετε μεταξύ σας σύνορα, και θα μένουν αλλού οι έλληνες, αλλού οι σέρβοι, αλλού οι τούρκοι, κλπ, και για το που δικαιούται να κατοικοεδρεύει πλέον ο καθένας από εσάς ...βγάλτε τα μάτια σας.
    Αυτό ήθελα να καταδείξω, όχι φυσικά κάποια "ηθική ανωτερώτητα" της δύσης, που έτσι κ αλλιώς την θεωρώ εντελώς βάρβαρη σε σχέση με την ανατολή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υ.Γ.
      Από την αρχή της κουβέντας αναφέρομαι αποκλειστικά στην δημιουργία εθνικών κρατών κ όχι εθνών.
      Το δεύτερο είναι μια άλλη (και πολύ ενδιαφέρουσα σίγουρα-αλλά εντελώς διαφορετική) ιστορία.

      Διαγραφή
    2. Υ.Γ.2
      Την σχέση μεταξύ εθνικής και ταξικής καταπίεσης-εκμετάλλευσης δεν βλέπω με έναν τρόπο "διαλλεκτικής αλληλεπίδρασης" καθώς είναι ανισότιμη.
      -Τι θέλω να πω με αυτό;
      Πως ενώ "εθνική" δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ταυτόχρονη "ταξική" καταπίεση (για ευνόητους λόγους), η δεύτερη μια χαρά μπορεί να υπάρξει χωρίς την πρώτη.

      Διαγραφή
  7. Γρηγόρη, επί του τελευταίου υστερόγραφού σου και της ένστασής σου, δες, σε παρακαλώ, για το θέμα (αν έχεις πρόσβαση στο πρωτότυπο ή σε κάποια έγκυρη μετάφραση) τόσο το δοκίμιο του Ένγκελς "Πάδος και Ρήνος" που προανέφερα όσο και την αρθρογραφία των Μαρξ και Ένγκελς απ' αφορμή τις διώξεις κατά των γερμανών σοσιαλδημοκρατών που εναντιώθηκαν στην προσάρτηση της Αλσατίας και της Λωρραίνης στο Γερμανικό Ράιχ μετά τον Γαλλογερμανικό Πόλεμο του 1870–71, για να δεις τι ακριβώς εννοώ.

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Γραμματικός:
      Νομίζω πως κατάλαβα τι εννοείς.
      Άλωστε οι διώξεις ενάντια σε κόμματα της εργατικής τάξης που αντιστάθηκαν στον "δικό τους" ιμπεριαλισμό είναι πολλές κ διαχρονικές.
      Επιμένω οστώσο πως η σχέση εθνικού-ταξικού, δεν "ισότιμη" για τον λόγο που ανάφερα.

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.