Συνέχεια από το προηγούμενο:
Αντίθετα, το 1954 ο Γουόροπεϊ, σύμφωνα με τη βιογραφία του, έγραψε από το Λονδίνο το βιβλίο The Ninth Circle: Scenes from the Hunger Tragedy of Ukraine in 1933 (London, 1954). Η βιογραφία δεν αναφέρει ότι το βιβλίο εκδόθηκε από τη νεολαία της φασιστικής οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών του Μπαντέρα, όπως αναφέρει ο Τοτλ, αλλά μπορεί να καταλάβει κανείς ότι αυτό είναι το πιθανότερο. Αλλωστε, ο Γουόροπεϊ, όπως και οι εθνικιστές του Μπαντέρα, ήταν από την ίδια πλευρά. Αυτό το βιβλίο επανεκδόθηκε το 1983 από το Χάρβαρντ.
Μπορεί ο Γουόροπεϊ να μην έγραψε για τις ναζιστικές θηριωδίες, έγραψε όμως για τις… περιπέτειες της φυγής του προς τη Δύση! Αυτό το έκανε περισσότερο από τριάντα χρόνια αργότερα, μετά από προτροπές των φίλων του, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα «The Ukranian Weekly» των ουκρανών εμιγκρέδων στις ΗΠΑ. Στη σελ. 8 του φύλλου No. 35 της 28ης Αυγούστου του 1983, σε μονόστηλο με τίτλο «Αναμνήσεις ενός Ουκρανού Εμιγκρέ», διαβάζουμε για το πρόσφατα δημοσιευμένο ημερολόγιο ενός πρώην ουκρανού πρόσφυγα, του Δρ Ολέξα Γουόροπεϊ (έγινε και ντόκτορας, τρομάρα του).
Το ημερολόγιο, μόλις 65 σελίδων, έγινε βιβλίο με τίτλο «Στο δρόμο προς τη Δύση». Οπως μας πληροφορεί η… καλή εφημερίδα, το βιβλίο «πηγαίνει τον αναγώστη από μία ανοιξιάτικη μέρα του 1944 στο Χαντίβτσι της Ουκρανίας μέχρι την Πρωτοχρονιά (σ.σ. του επόμενου έτους) στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου του Fussen, την ημέρα και τοποθεσία που το ζεύγος αναχώρησε για Βρετανία». Ομως, σύμφωνα με τη βιογραφία που αναφέραμε παραπάνω αλλά και με τα όσα αναφέρει ο ίδιος ο Γουόροπεϊ στο βιβλίο του «Ο ένατος κύκλος», ο Γουόροπεϊ έμεινε στη Γερμανία τουλάχιστον μέχρι το 1948. Αρα το δημοσίευμα λέει ψέματα ότι έφυγε πρωτοχρονιά του 1945, ίσως για να αποκρύψει το γεγονός ότι ο Γουόροπεϊ δεν ήταν αιχμάλωτος πολέμου (όπως υπονοεί) αλλά συνεργάτης των Γερμανών, που την κοπάνησε μαζί τους όταν απελευθερώθηκε η χώρα του από τη ναζιφασιστική κατοχή.
Πάντως, δεν είχαμε την τύχη να βρούμε το ημερολόγιο αυτό, στο οποίο, όπως λέει η εφημερίδα, περιλαμβάνεται «μία σύντομη περίληψη και φωτογραφίες από τις περιπέτειες του ζεύγους»! Εδώ οι ναζί έσφαζαν, οι περιπέτειες του ουκρανού συνεργάτη τους μας μάραναν!
Για όλα αυτά δεν λέει κουβέντα στον πρόλογό του ο κύριος Τζέιμς Μέις, που ήταν και ο εκδότης του βιβλίου «Ο Ενατος κύκλος» το 1983. Ουτε φυσικά και ο ίδιος ο Γουόροπεϊ, που αναφέρει με πολλές λεπτομέρειες τα συμβάντα στη σοβιετική Ουκρανία το 1933.
Κανιβαλισμοί που δεν κάνουν ούτε οι… κανίβαλοι!
Και τώρα, ας δούμε μερικές από αυτές τις «αποκαλύψεις». Για να έχετε, αγαπητοί αναγνώστες, γνώση του πόσο κακός ήταν ο κομμουνισμός, διαβάστε τις «αποκαλύψεις» για απίθανους κανιβαλισμούς που ούτε οι κανίβαλοι στις πρωτόγονες κοινωνίες της Αφρικής θα μπορούσαν να κάνουν.
Ξεκινάμε με το βιβλίο «Οι μελανές πράξεις του Κρεμλίνου», που αναφέραμε παραπάνω (γράφτηκε το 1953). Στη σελ. 251 του βιβλίου αυτού, διαβάζουμε ότι τον Μάρτη του 1933 οι γονείς σε μία οικογένεια χωρικών έκοψαν τα κεφάλια των παιδιών τους και τα έφαγαν, αλλά τους πήραν χαμπάρι οι γείτονες και ομολόγησαν την πράξη τους, δικαιολογώντας την με τον ισχυρισμό ότι… θα κάνουν κι άλλα παιδιά!
Ο κύριος Γουόροπεϊ, που έγραψε μετά από ένα χρόνο την πρώτη έκδοση του βιβλίου «Ο Ενατος κύκλος», θέλησε να πει κι αυτός μια παρόμοια ιστορία. Ετσι, στη σελ. 28 του «Ενατου κύκλου» διαβάζουμε τη «μαρτυρία» ενός αγρότη που έψαχνε ένα κάρο για να μεταφέρει σανό. Ο αγρότης βρήκε δυο αδέλφια που προθημοποιήθηκαν να τον βοηθήσουν. Ενας από αυτούς του έδειξε μία καλύβα λέγοντας:
«Εχθές μία μητέρα έσφαξε το παιδί της εκεί μέσα. Το κρέας ήταν ακόμα μισοψημένο στο φούρνο, όταν η μεγάλη αδελφή έτρεξε στα παιδιά στο δρόμο και είπε “θα φάμε κρέας απόψε”. Τα παιδιά ρώτησαν “πού το βρήκατε;”. “Η μητέρα σκότωσε τον Μίσα και τον μαγειρεύει τώρα”. Τότε τα παιδιά το είπαν στους γονείς τους και οι γείτονες άρχισαν να μαζεύονται γύρω από το σπίτι. Η γυναίκα είδε τον κόσμο να μαζεύεται και άρπαξε το κορίτσι από το χέρι, σπρώχνοντάς το βιαστικά μέσα στο σπίτι, και άρπαξε το κρέας από το φούρνο. Αρχισε να το τρώει και πέταξε κι ένα κομμάτι στο χέρι του κοριτσιού. Ομως, εκείνη τη στιγμή οι γείτονες μπήκαν στο σπίτι και τους εμπόδισαν να τελειώσουν το γεύμα τους. Την ίδια στιγμή ήρθε η αστυνομία και πήρε τη γυναίκα μακριά».Η αντικομμουνιστική υστερία στο απόγειό της! Με τέτοια τερατώδη παραμύθια οι αντικομμουνιστές πιστεύουν ότι ρίχνουν λάσπη στο σοσιαλισμό. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται καταγέλαστοι με τα εμετικά τους μυθιστορήματα!
Αντιφάσεις
Πέρα από τις τερατώδεις ιστορίες, που αν ήταν κατά 1% πραγματικές, ο σοβιετικός λαός θα έπρεπε να είχε υποταχτεί με… χαρά στους Γερμανούς, υπάρχουν και αντιφάσεις μεταξύ διαφορετικών «ιστορικών πηγών», όπως η παρακάτω:
Στη σελ. 12 του βιβλίου «Ο ένατος κύκλος», στο κεφάλαιο «Τι είδα με τα ίδια μου τα μάτια», ο Γουόροπεϊ αναφέρει επί λέξει:
«Την άνοιξη του 1933, μόνο τα χωριά στην Ουκρανία λιμοκτονούσαν. Οι πολεις, παραταύτα, προμηθεύονταν με τροφή, αν και όχι σε επαρκείς ποσότητες. Σίγουρα δεν υπήρχε λιμός (σ.σ στις πόλεις). Το ψωμί πωλούνταν χωρίς δελτίο αν και ένα άτομο μπορούσε να αγοράσει μόλις δυο λίβρες (σ.σ. 900 γραμμάρια) ψωμί κάθε φορά. Οι ουρές για το ψωμί ήταν τεράστιες».
Ενα κιλό ψωμί για κάθε άτομο δεν είναι σίγουρα ψίχουλα και το γεγονός ότι δελτίο δεν υπήρχε σημαίνει ότι οι δυσκολίες στην τροφοδοσία των πόλεων είχαν ξεπεραστεί την άνοιξη του 1933.
Ωστόσο, στη σελ. 235 του βιβλίου «Οι μελανές πράξεις του Κρεμλίνου», που περιλαμβάνει τη «μαρτυρία» ενός άλλου Ουκρανού, ονόματι Μίκολα Πριτσόντκο, με τίτλο «Το έτος 1933 στη σοβιετική Ουκρανία», διαβάζουμε ότι
«το 1941, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Ουκρανία (σ.σ. προσοχή στη λέξη «μπήκαν» όχι κατέλαβαν) βρήκαν στην ακαδημία του Κιέβου τις πραγματικές στατιστικές για τις συγκομιδές το 1932. Αυτές οι στατιστικές απέδειξαν ότι οι σοδιές επαρκούσαν να θρέψουν τον ουκρανικό πληθυσμό για 2 χρόνια και 4 μήνες. Δεν υπήρξε φυσικό αίτιο για το λιμό αυτό. Δημιουργήθηκε σκόπιμα για να κάμψει την αντίσταση των χωρικών στην κολλεκτιβοποίηση». Αφού… συγχαρούμε τους γερμανούς ναζίδες που έκαναν αυτή τη… μεγάλη «ανακάλυψη» (!),μαθαίνουμε ότι το 1933 «κατά μήκος των δρόμων του Κιέβου, του Χαρκόβου, του Δνιπροπετρόβσκ, της Οδησσού και άλλων πόλεων, οι άθλιοι χαλκάδες της ανθρωπότητας σέρνονταν με πρησμένα πόδια ζητιανεύοντας για μερικά ψίχουλα ψωμιού ή ψάχνοντας για απορρίμματα σε σωρούς σκουπιδιών, παγωμένοι και βρώμικοι. Κάθε πρωί τα βαγόνια κυλούσαν μέσα στις πόλεις μαζεύοντας τα αδυνατισμένα λείψανα των νεκρών».
-Τι ισχύει τελικά; Οτι από την Ανοιξη του 1933 σταμάτησε το δελτίο στο ψωμί και ο κόσμος στις πόλεις άρχισε σιγά-σιγά να σιτίζεται με ένα κιλό ψωμί την ημέρα (για κάθε άτομο), όπως λέει ο «Ενατος κύκλος» του ουκρανού αντικομμουνιστή αγρονόμου Ολέξα Γουόροπεϊ, ή πέθαιναν μαζικά στους δρόμους των πόλεων το 1933, αφού ζητιάνευαν για μερικά ψίχουλα ψωμί, όπως λένε οι «Μελανές πράξεις του Κρεμλίνου», επικαλούμενες τη μαρτυρία ενός άλλου, επίσης αντικομμουνιστή Ουκρανού για την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο; Διαλέγετε και παίρνετε!
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολύ περισσότερα για την άθλια φασιστική προπαγάνδα περί πείνας στη Σοβιετική Ενωση, αλλά θα σταματήσουμε εδώ. Οποιος(α) θέλει, μπορεί να διαβάσει το βιβλίο του Λούντο Μάρτενς (Μια άλλη ματιά στο Στάλιν), που έχει αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο γι αυτό το θέμα, αλλά και το βιβλίο του Ντάγκλας Τοτλ που αναφέραμε παραπάνω (βλ. εδώ).
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.