Ταύτιση

[...]
Παραμερίζοντας της άνευ ουσίας αντιπολιτευτικές κορόνες, που αφορούν πάντοτε επιμέρους χειρισμούς, για τους οποίους η εκάστοτε αντιπολίτευση κατηγορεί την εκάστοτε κυβέρνηση, θα διαπιστώσουμε ότι επί της ουσίας οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι ευθυγραμμισμένες στην ίδια στρατηγική: πλήρης υποταγή στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ανεπιφύλακτη ένταξη στους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή και παρακάλια για «μάζεμα» της Τουρκίας.

Αυτό δε ζητάει ο Τσίπρας από τον Μητσοτάκη; Δεν τον κατηγορεί για την υποταγή στα αμερικάνικα σχέδια, αλλά γιατί δεν κατάφερε να πάρει από τον Τραμπ μια δήλωση ενάντια στην Τουρκία. Μήπως, όμως, είχε πάρει ο Τσίπρας τέτοια δήλωση; Μήπως είχε πάρει παρόμοια δήλωση κάποιος άλλος έλληνας πρωθυπουργός στο παρελθόν; Αλλά κι αν γινόταν μια τέτοια δήλωση, θα είχε κάποια πρακτική σημασία;

Η Τουρκία έχει τη δική της αναντικατάστατη θέση στο αμερικανονατοϊκό σύστημα. Και όταν υπάρχουν τριβές στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ (όπως έχει συμβεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια), οι Αμερικανοί ποτέ δεν επιχειρούν συσχέτισή τους με τα ελληνοτουρκικά ή το Κυπριακό. Σ' αυτά τα ζητήματα παρεμβαίνουν πάντοτε ως επιδιαιτητές, πωλούν προστασία και στις δύο πλευρές και καραβιές πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Το δόγμα της ελληνικής αστικής πολιτικής το γνωρίζουμε πολύ καλά:

πρέπει να αγοράζουμε συνεχώς αμερικάνικα οπλικά συστήματα, ώστε οι Αμερικανοί να φροντίζουν να μας προστατεύουν από την τουρκική επιθετικότητα, βάζοντάς της φρένο. Αυτή την πολιτική, βέβαια, στον ελληνικό λαό την παρουσιάζουν με λαμπρά γαλανόλευκα χρώματα και με καμάρι για τη λαμπρή εξωτερική πολιτική που ακολουθούν.

«Το προηγούμενο διάστημα έχουμε απομονώσει διπλωματικά την τουρκική προκλητικότητα. Και η αμερικανική πλευρά κάνει κάτι διαφορετικό τους τελευταίους μήνες, από αυτό που έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια», έλεγε από την Ουάσινγκτον ο Πέτσας. Λίγες ώρες αργότερα, όταν ο Μητσοτάκης τόλμησε να πει κάτι ενάντια στην Τουρκία και να καταλήξει, απευθυνόμενος στον Τραμπ, ότι «προσδοκούμε στη δική σας υποστήριξη επί του ζητήματος διότι είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μου», ο Τραμπ παρέμεινε παγερός, απαξιώντας να δώσει καν λίγη σημασία στον Κούλη, ο οποίος πρέπει να σκυλομετάνιωσε που είχε αυτή την… έμπνευση (γιατί στις διακρατικές σχέσεις του αστικού κόσμου -πόσω μάλλον στις σχέσεις μεταξύ μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης και μιας εξαρτημένης χώρας, μιας Μπανανίας) υποβάλλεις δημόσια ένα αίτημα μόνο όταν ξέρεις ότι θα πάρεις θετική απάντηση. Ο Μητσοτάκης υπέβαλε δημόσια το αίτημα και ο Τραμπ του έδειξε… τ' απαυτά του. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα έγινε στη συνέχεια, στη μισάωρη κατ' ιδίαν συνάντησή τους, χωρίς κάμερες και μικρόφωνα.
[...]

Πηγή: Κόντρα