Βόλι στο στόχο, όχι τουφεκιές στο βρόντο

Δεν είναι δύσκολο μια ομάδα αγαναχτισμένων ανθρώπων να σπάσει τα τζάμια κάποιου υπουργείου ή να καταστρέψει ένα όχημα της αστυνομίας. Όμως, αυτό, δεν είναι δα και καμιά επαναστατική πράξη. Αν εξαιρέσουμε αυτούς που, εκμεταλλευόμενοι την ξέχειλη οργή των αγροτών, υποκινούν τέτοια επεισόδια (με συγκεκριμένους σκοπούς, που δεν έχουν σχέση με τα συμφέροντα της αγροτιάς), αυτά δεν βοηθούν τον δίκαιο αγώνα των αγροτών. Το κράτος δεν κινδυνεύει από πέντε-δέκα νοματαίους, όσο δίκιο κι αν έχουν στις γεννοβόλες αιτίες της οργής τους. Διαθέτει όλους τους μηχανισμούς για να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και να αξιοποιήσει τέτοια «επαναστατικότητα» για σκοπούς εχθρικούς προς τα συμφέροντά σου. Και αυτό είναι κάτι που το κίνημα το βρίσκει μπροστά του κάθε φορά που προσπαθεί να αναπτύξει ταξικό βηματισμό.

Το εντυπωσιακό συλλαλητήριο των αγροτών την Παρασκευή το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος και του Σαββάτου από το ΠΑΜΕ, κατέδειξαν για μια ακόμη φορά ότι μόνο οι ταξικές δυνάμεις, με μπροστάρηδες και πρωτεργάτες τους κομμουνιστές, μπορούν να οργανώνουν ουσιαστικές και αποτελεσματικές κινητοποιήσεις και να τις περιφρουρούν με συνέπεια, απογοητεύοντας όσους περιμένουν με «οπλισμένες» κάμερες τους μπαχαλάκηδες, φωτιές και καταστροφές. Είναι ο αγώνας που στοχεύει στον πραγματικό αντίπαλο (που είναι κοινός για τους αγρότες, τους εργάτες, τους επιστήμονες, τους αυτοαπασχολούμενους κ.ά.), που δεν είναι άλλος από την τάξη που κατέχει την εξουσία.
Την Παρασκευή, στο Σύνταγμα, όταν κάποιοι «δεν-είμαστε-αγρότες–είμαστε-Έλληνες» προσπάθησαν να δημιουργήσουν κλίμα αποπροσανατολισμού στη συγκέντρωση, σε λίγα μόλις λεπτά «τοποθετήθηκαν» εκεί που έπρεπε.

Οι φτωχοί αγρότες βγήκαν στο δρόμο για τη γη τους, την παραγωγή τους, την οικογένειά τους, το μέλλον τους. Με το δίκιο τους τα βάζουν με τον Τσίπρα· έχουν δίκιο όταν λένε ότι τους εξαπάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ· έχουν δίκιο να νιώθουν οργή και αγανάχτηση όταν βλέπουν πως οι «καλύτερες μέρες» που τους έταξε –και- η «Αριστερά» έχουν -και αυτές- το ίδιο μαύρο χρώμα. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης γέμισαν οι πλατείες από αγαναχτισμένους κοψοχέρηδες και πεφτοσυνεφάκηδες. Από τότε κύλησε ικανός χρόνος για να μπορούν να βγουν αξιόπιστα συμπεράσματα. Άλλαξαν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που διαχειρίζονται την εξουσία· δεν βρίσκονται πια στο προσκήνιο τα πολιτικά πρόσωπα που έφεραν και εφάρμοσαν τα μνημόνια και μια κυβέρνηση «της Αριστεράς» ανέλαβε για πρώτη (και δεύτερη) φορά τη διακυβέρνηση. Τα προβλήματα όχι μόνο δεν λύθηκαν, αλλά κάθε μέρα γιγαντώνονται και προστίθενται κι άλλα. Με την εναλλαγή των κομμάτων και των προσώπων στην εξουσία, κάθε φορά εναλλάσσονταν και οι υποσχέσεις, οι ψευδαισθήσεις, τα ευχολόγια για καλύτερες μέρες. Οι αυταπάτες παραμένουν οι ίδιες, όπως και τα αδιέξοδα που πνίγουν πάντα τους ίδιους, αυτούς που παράγουν, τα λαϊκά στρώματα.

Οι αγρότες εκτός από δίκιο έχουν και ευθύνη απέναντι στην τάξη τους. Να δουν τον πραγματικό εχθρό, τις αντιλαϊκές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που υπηρετούν τα συμφέροντα της τάξης που κατέχει την εξουσία. Εκεί να στοχεύσουν την πάλη τους, τιμώντας τις αγωνιστικές παραδόσεις του αγροτικού κινήματος και απομονώνοντας τους προβοκάτορες και τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής. «Και με κάμα και βροχή» μαζί με τους μπροστάρηδες που ήδη «έχουν κινήσει», συμπαρατασσόμενοι με τους πραγματικούς συμμάχους τους στο μέτωπο της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου, για την ανατροπή της.

Του "οικοδόμου" από το "Ατέχνως"