«είπαμε να είσαι αριστερός, όχι όμως να είσαι και ΚάπαΚάπα, να είσαι και ΚάπαΚάπα, ΚάπαΚάπα, ΚάπαΚάπα, Κα...

Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που ένας φίλος μού αφηγήθηκε το εξής περιστατικό, που έμεινε στη μνήμη μου (από τη δική του μνήμη έσβησε) :

Σε οικογενειακή εκδρομή κάθισε για φαΐ σε ταβέρνα στο Γραμματικό Αττικής, που η περιοχή του προοριζόταν ήδη για ΧΥΤΑ. Εκεί, στην ταβέρνα, καθόταν κι ένας τύπος που είχε πάει για δουλειά του. Συγκεκριμένα, είχε πάει να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση ως προς την προοπτική να κερδοσκοπήσει με τις τιμή της γης στην περιοχή: Ν’ αγοράσει τώρα φτηνά ενόψει χωματερής, να ποντάρει ότι η χωματερή θα ματαιωθεί και, τέλος, να πουλήσει κατόπιν ακριβά. Χαρακτηριστικός τύπος «μαύρου» καπιταλιστή, από εκείνους που φέρουν το ταξικό τους συμφέρον ωμό κι απογυμνωμένο από κάθε πολιτικό κι ιδεολογικό περικάλυμμα (με το όποιο τέτοιο περικάλυμμα να προορίζεται αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των ατομικών τους και ευρύτερα ταξικών του υποθέσεων), ο τύπος λοιπόν δεν αρκούνταν στις εμπορικές του βολιδοσκοπήσεις, αλλά στην ταβέρνα που καθόταν έβγαζε και «λόγο» εκθειάζοντας τον εαυτό του και τις σχέσεις του με σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα, προεκτεινόταν στην πολιτική γενικά και κατέληγε στην εξής στομφώδη «εθνική», ως εκ της ιδιότητας του σαν προσωποποιημένη επιτομή του καπιταλιστή, τοποθέτηση γύρω από την υποδεικνυόμενη κατεύθυνση και τα όρια ανοχής τα προοριζόμενα για όσους δεν είχαν και δεν έχουν τόσο ξεκάθαρες αντιλήψεις όσο οι δικές του:

«Είπαμε να είσαι αριστερός. Όχι όμως να είσαι και ΚάπαΚάπα».

Από τότε, και ιδίως από την επέλευση της καπιταλιστικής κρίσης, έως και σήμερα, αυτό το ρεζουμέ του λογυδρίου που εκφώνησε μιά «καπιτάλα» πριν περίπου δέκα χρόνια σε μια ταβέρνα στο Γραμματικό, αποτελεί την «πεμπτουσία» τής μιας από της δυο (αλληλένδετες βέβαια) επιτελικές τακτικές της άρχουσας τάξης, για την υλοποίηση του στόχου της να αποφύγει κλυδωνισμούς της κυριαρχίας της διοχετεύοντας μέσα από δικλείδες εγγυημένης ασφάλειας τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Και σήμερα, εν μέσω κρίσης, όχι μόνο να διατηρήσει τον πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο επί του λαού, αλλά ταυτόχρονα να πετύχει μια αντιδραστική στροφή προς την ιστορική οπισθοδρόμηση εδραιώνοντας βαθύτερα την εξουσία της.
Η μιά από αυτές τις δυο τακτικές είναι η ενίσχυση του φασισμού και η ανάδειξή του σε εφεδρεία της αστικής διαχείρισης. Η άλλη είναι η τακτική «πριμοδότησης» μιας «αριστεράς» υπό τον όρο ότι από αυτήν θα έχει επιμελώς αφαιρεθεί η κάθε κοινωνική – ταξική – επαναστατική αιχμή την οποία οργανωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά εκφράζει το ΚΚΕ.

Δυο τακτικές αλληλένδετες: Δύο, έτσι ώστε καθεμιά από αυτές να απευθύνεται και να προορίζεται στο κατάλληλο «target group». Δύο, επίσης, έτσι ώστε η μια από αυτές να εκφράζει αυτό ακριβώς που είναι ο ίδιος ο «καπιτάλας», να αποτελεί την εικόνα του και την ομοίωσή του. Κι ώστε η άλλη να αποτελεί όχι την αντίθεσή της αλλά την αντίστροφη όψη του ίδιου νομίσματος, την «πολιτική κοινωνία» που βρίσκεται έξω από την κοιλιά του «καπιτάλα» και που σκοπεύει αφού την μαγειρέψει να την καταβροχθίσει κι αυτή, όπως ένα «ΝΑΙ» που καταβροχθίζει ένα ολόκληρο κοπάδι «ΟΧΙ». Δυο αλληλένδετες τακτικές, έτσι ώστε η μια να μετατρέπει την «αμφισβήτηση» σε ενσωμάτωση μη παύοντας να την εμφανίζει σαν αμφισβήτηση, και η άλλη την στράτευση υπέρ της απόλυτης εξουσίας της τάξης των εκμεταλλευτών να τη μετατρέπει και να την εμφανίζει σαν «ριζοσπαστισμό» εναντίον της ενσωματωμένης «αμφισβήτησης».
Δυο τακτικές αλληλένδετες, δυο, σαν μέρη μιας ενιαίας τακτικής που στην μια της όψη βρίσκεται η «απομόνωση» του ΚΚΕ απέναντι σ’ ένα «εθνικό» μέτωπο που χωράει, εκτός αυτού, τους πάντες υπό τη μορφή αλλεπάλληλων ομόκεντρων κύκλων:
 

Στο κέντρο του κύκλου είναι το κενό. Το κενό «οφείλει» να καταλαμβάνει τη θέση του ΚΚΕ… Το κενό «οφείλει» να καταλαμβάνει τη πολιτική θέση του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, των οποίων η θέση στο κέντρο του κύκλου «οφείλει» να παραμείνει ακριβώς κενή: Αυτή είναι η μοναδική εγγύηση ότι το έθνος τον καταπιεζόμενων δεν θα καταλάβει ολόκληρο τον κύκλο επεκτεινόμενο ως τα άκρα της περιφέρειάς του.

Γύρω από αυτό το «κενό», -και είπαμε τίνος τη θέση αποτελεί αυτό το «κενό»-. και απέναντί του, κλείνει ο πρώτος ομόκεντρος κύκλος. Είναι ο κύκλος τον οποίο εκπροσωπεί η «αριστερά – όχι – όμως – και – Κάπα – Κάπα». Όση εκλογική μαζικότητα κι αν διαθέτει αυτή, θα είναι πάντοτε στριμωγμένη στον πρώτο, τον μικρότερο «εθνικό» ομόκεντρο κύκλο, γιατί η εξωτερική περιφέρεια του γενικού κύκλου καταλαμβάνεται και ορίζεται -και μαζί της ορίζεται κι όλο το εσωτερικό του κύκλου- από τις αφτιασίδωτες δυνάμεις του εκμεταλλευτικού συστήματος, από αυτές τις δυνάμεις που δε λένε «διαφωνούμε με αυτή την κατάσταση, είμαστε όμως οι καλύτεροι διαχειριστές της», αλλά λένε: «αυτή η κατάσταση είναι η κατάσταση της κυριαρχίας μας, είναι κατάσταση υπό την εκμεταλλευτική εξουσία μας, κι η εξουσία μας είναι το α και το ω αυτής της κατάστασης, το α και το ω κάθε μας κριτηρίου».

Στο εσωτερικό του αυτός ο απώτατος κύκλος κλείνει έναν μικρότερο ομόκεντρο κύκλο, τον φασισμό: Τελευταία του εσωτερική άμυνα εναντίον του «κενού» κέντρου στην πιθανότητα της επέκτασής του και, ταυτόχρονα, πολεμική εμπροσθοφυλακή του για επελάσεις εναντίον του μισητού «κενού» στο κέντρο του «εθνικού» κύκλου, για επελάσεις εναντίον του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που αποκτώντας συνείδηση του εαυτού τους και δρώντας για τον εαυτό τους γεμίζουν – ως μη «οφείλουν» – αυτό το «κενό» του κέντρου. Επελάσεις προορισμένες να παρασύρουν κάθε «μεσαίο χώρο» στο πέρασμά τους.

Η τακτική αυτή πήρε σάρκα και οστά στις πλατείες τις ενωμένες από την «αγανάκτηση». Την αγανάκτηση «όλων». Σε αυτές το «κενό» αντιπροσωπευόταν από την απουσία του ΚΚΕ. Η απουσία του βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο. Στο επίκεντρο βρισκόταν και η παρουσία του: Αντιπροσώπευε, τότε, την οργανωτική μορφή του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, ή, αλλιώς, αντιπροσώπευε την παρουσία τους με μια πρόταση δικής τους οργανωτικής μορφής, αντιπροσώπευε την πρόταση της παρουσίας τους με δική τους οργανωτική μορφή, αντιπροσώπευε αυτό που «όφειλε» να μην αντιπροσωπεύει. Η παρουσία του αποτελούσε παραβίαση του «κενού» στο κέντρο του κύκλου, παραβίαση ολόκληρου του «κενού» κύκλου, Από μόνη της η παρουσία του καταλάμβανε το χώρο του κύκλου ο οποίος της ανήκει, το κέντρο του, όμως το κέντρο «όφειλε» να παραμένει κενό, και γι’ αυτό κι η παρουσία του βρισκόταν στο επίκεντρο με τη μορφή αιτήματος αποκατάστασης του διαταραγμένου κενού…

Η τακτική αυτή πήρε σάρκα και οστά στις πλατείες της αγανάκτησης «όλων» και έφτασε στο στάδιο της ολοκλήρωσής της το βράδυ του δημοψηφίσματος του Ιουλίου, το βράδυ της ψήφισης του 3ου μνημονίου τον δεκαπενταύγουστο (τι πιο εθνικό;), το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων του Σεπτέμβρη. Ο κόσμος της αγανάκτησης, «όλοι», συνενώθηκαν σε έναν κόσμο «ρεαλισμού». «Όλοι». Και στο κέντρο του κύκλου που «οφείλει» να μένει κενό, η θέση του ΚΚΕ, η θέση του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων με συνείδηση του εαυτού του, συνείδηση του εαυτού τους, με τις οργανωτικές μορφές που αρμόζουν σε αυτή τη συνείδηση. Στη θέση που «οφείλει» να παραμένει κενή μόνο του το ΚΚΕ και απέναντί του το ενιαίο μέτωπο του «έθνους». «Όλοι»: Επιτέλους αριστεροί, όχι όμως και ΚάπαΚάπα. Το ΚΚΕ «απομονώθηκε», η προφητεία εκπληρώθηκε, η μια τακτική, -η μια όψη της ενιαίας τακτικής,- ολοκληρώθηκε.

Μένει μόνο η εκκρεμότητα της κατασκευής μιας «νέας» αριστεράς, μιας αριστεράς τέτοιας που να μπορείς να «είσαι» αριστερός χωρίς όμως να είσαι και ΚάπαΚάπα, προκειμένου να καταστεί δυνατή η επαναλαμβανόμενη, περιοδική ανακύκλωση της ίδιας τακτικής εωσότου χάσει αυτή πια κάθε χρησιμότητα τείνοντας, δηλαδή, στο μηδέν.

Η άλλη όψη της ενιαίας τακτικής βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται, είπαμε, για την τακτική κατά την οποία η εξουσία των εκμεταλλευτών εμφανίζει την προσωπική σωματοφυλακή της σαν «ριζοσπαστισμό» ενάντια στην ενσωματωμένη «αμφισβήτηση», για να την σαρώσει μαζί με κάθε τι προκειμένου -όπως θα ήθελε- να εγκατασταθεί η ίδια η εξουσία των εκμεταλλευτών στο κέντρο του κύκλου, να ξεμπερδέψει επιτέλους με αυτό το «κενό», να ξεμπερδέψει επιτέλους -όπως θα ήθελε- με τον κίνδυνο αυτής της οργανωτικής μορφής που ενδέχεται, που είναι ικανή, να προσδώσει υλική, πολιτική, προσωπική υπόσταση στο έθνος των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.

Δεν αποκλείεται και αυτή η όψη της τακτικής των εκμεταλλευτών να μπορεί να παρασταθεί με ομόκεντρους κύκλους και ούτω καθεξής, μόνο που κανείς εδώ δεν έχει άλλο όρεξη για ομόκεντρους κύκλους.

Το ζήτημα βρίσκεται στο αντίθετο: Στην έξοδο από τους κύκλους τακτικής της τάξης των εκμεταλλευτών. Στο ακόνισμα της ταξικής, ιδεολογικής, πολιτικής, οργανωτικής αιχμής του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Στην απαλλοτρίωση των συνειδήσεων από τους απαλλοτριωτές τους, στη μετατροπή της κερδισμένης συνείδησης σε υλική δύναμη της ιστορίας.

Πηγή: Διέξοδος