Το πλοίο πλησιάζει το όριο των 12 ναυτικών μιλίων που έχει οριοθετήσει η Κίνα, και θα βρίσκεται στη περιοχή για αρκετές ώρες, δήλωσε σήμερα αξιωματούχος του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας.
Πρόσθεσε ότι η περιπολία του πλοίου θα ξεκινήσει νωρίς το πρωί της Τρίτης (τοπική ώρα), στο αρχιπέλαγος Σπράτλι και κοντά σε δύο ύφαλους (Σούμπι και Μίστσιφ) οι οποίοι βρίσκονταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας προτού η Κίνα ξεκινήσει ένα τεράστιο έργο οικοδόμησης για να τα μετατρέψει σε νησιά το 2014.
Το πολεμικό σκάφος θα συνοδεύεται από ένα ή δύο αεροσκάφη τα οποία εκτελούν συχνές ανιχνευτικές πτήσεις στη περιοχή, σύμφωνα με τον αξιωματούχο, ο οποίος θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του. Περαιτέρω ανιχνευτικές αποστολές θα εκτελούνται συχνά τις επόμενες εβδομάδες, είπε, ίσως και γύρω από τμήματα που έχουν χτιστεί από το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες στην περιοχή Σπράτλι.
"Αυτό θα συμβαίνει συχνά [από εδώ και στο εξής], όχι μια φορά μόνο," είπε, "και δεν αφορά μόνο τη Κίνα."
"Υπάρχουν δισεκατομμύρια δολάρια εμπορικών συναλλαγών που ταξιδεύουν μέσω αυτής της περιοχής του κόσμου. Η διασφάλιση ελεύθερης ροής εμπορίου [...] είναι πρωτεύουσας σημασίας για την παγκόσμια οικονομία," πρόσθεσε.
Η απόφαση των ΗΠΑ έρχεται μετά από μήνες συζητήσεων και ρίσκου να διαταραχθούν περισσότερο οι ήδη δύσκολες σχέσεις με την Κίνα, τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, με την οποία οι αμερικανικές επιχειρήσεις και τα οικονομικά ενδιαφέροντα είναι βαθιά συνδεδεμένα.
Η Κίνα, από την πλευρά της, δήλωσε μέσω της πρεσβείας της στην Ουάσινγκτον τη Δευτέρα ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει "να αποφύγουν να πουν ή κάνουν οτιδήποτε προκλητικό, και να δράσουν υπεύθυνα στη διατήρηση της ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή."
Ο εκπρόσωπος της πρεσβείας, Ζου Χαικάν, πρόσθεσε ότι "η ελευθερία πλεύσης και πτήσεων δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για παλληκαρισμούς και για να υπονομεύσει την κυριαρχία και ασφάλεια άλλων χωρών."
Πηγή: Nooz
απλά ελπίζω να μην παρερμηνεύσει κάποιος αυτές τις κινήσεις των ΕΠΑ ως κινήσεις απελπισίας. Είναι τρομακτικό ότι έχουν την δυνατότητα να σφίγγουν τον κλοιό σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης αγχώνοντας χώρες όπως η Κίνα, έχοντας ταυτόχρονα δύο ανοικτά μέτωπα πολέμου στα οποία εμπλέκεται άμεσα ο τακτικός τους στρατός (Ιράκ, Αφγανιστάν), gorf
ΑπάντησηΔιαγραφή@gorf:
Διαγραφή-Απελπισία;
Εμένα τουλάχιστον, αυτές οι κινήσεις υπεροψία μου μυρίζουν από χιλιόμετρα.
Οι γιάνκηδες δηλώνουν ευθαρσώς πως έχουν άμεσο λόγο για τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ τρίτων χωρών σε όλο τον κόσμο.
Και σκέψου στην θέση της Κίνας να ήταν και κανένα λιγότερο ισχυρό κράτος....
Παγκόσμιος Χωροφύλακας, "διαιτητής" των διαγκωνισμών ανάμεσα στα διάφορα αρπακτικά, που τρώγουνται σαν τα σκυλιά, φροντίζοντας βέβαια να βάζει στην μπάντα, για την πάρτη του, πάντα το φιλέτο, το ...ψαρονέφρι από την λεία, και να μοιράζει στους άλλους τα ...κόκκαλα και τις ...παντσέτες. Και ...ορθώς από την πλευρά του. Ετσι γίνονται αυτές οι δουλειές....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα είναι τι μπορούν να περιμένουν οι εργαζόμενοι όλης της γής, οι Λαοί, ο "κοσμάκης", που στοιβάζεται αλλόφρων σαν τα πρόβατα μέσα σε σχεδίες διαφυγής και θαλασσοπνίγεται για να γλυτώσει. Και τι κάνει, για να μην περιμένει....
Θα μου πείτε τώρα, τι τα γράφεις αυτά εδώ. Εδώ, σε αυτούς τους ιστότοπους μπαίνουν άνθρωποι, που έχουν ήδη ξεπεράσει το στάδιο του "γιατί" και ψάχνουν το "πως", και στη σωστή-ταξική κατεύθυνση.
Τέσπα, μου βγαίνει και σαν παράπονο για την γενική μαλακία, που δέρνει το 98(;)% της ανθρωπότητας, βλέποντας παντού την ίδια αθλιότητα.
-----------------------------------------
Για την Κίνα, TRASH, θάλεγα, πως, περισσότερο ( και πέρα) από "ισχυρό κράτος" είναι και μια πολύ μεγάλη χώρα, με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα και αντιφάσεις, που χτυπητή έκφρασή τους είναι η καθοδήγηση μιας ελεύθερης καπιταλιστικής ανάπτυξης από ένα κράτος ελεγχόμενο απόλυτα από ένα τεράστιο, wannabe-κομμουνιστικό, κόμμα.
Εντάξει, κατανοήσαμε όλοι μας την λενινιστική ΝΕΠ σαν έναν προσωρινό συμβιβασμό-σκαλοπάτι για την Επανάσταση, αλλά αυτό, με τον Ιμπεριαλισμό(!) σαν ενδιάμεσο στάδιο προς τον ..Σοσιαλισμό(!), πραγματικά με ξεπερνάει, δεν έχω σχετική εμπειρία.
Είναι σαφές από τον χάρτη, πως η Κίνα πάει σε χωρικά (η διεθνή; - δεν ξέρω) ύδατα, που δεν είναι δικά της, προφανώς για να μην τα οικειοποιηθούν άλλοι, με σκοπό να την στριμώξουν, ελέγχοντας τον κύριο δρόμο του εμπορίου της. Είναι προφανές ότι αυτό αφορά τους κεφαλαιοκράτες της, το μονοπωλιακό της κεφάλαιο, που από την πλευρά τους φορσέ κινήσεις κάνουν - ποιός θέλει να αυτοκτονήσει;
"Ιμπεριαλισμό στον Ιμπεριαλισμό" λοιπόν, και κατανοητό από πλευράς αστών.
Το ερώτημα, που, όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας και της Συρίας, επανέρχεται ξανά και ξανά, (και όπως φαίνεται διχάζει τους κομμουνιστές) είναι, κατά τη γνώμη μου τούτο: Η εξισορρόπηση των διαφόρων ιμπεριαλισμών, η αλλιώς, για να μιλήσουμε με όρους "πυραμίδας", η άμβλυνση της πυραμίδας, θα κάνει το Ιμπεριαλιστικό Σύστημα (στο εξής: "Ι/Σ") ευσταθέστερο η ασταθέστερο, οπότε θάναι και περισσότερο ευάλωτο για το εργατικό κίνημα; Κι όταν προσβλέπουμε στο "ασταθέστερο", ασφαλώς δεν περιλαμβάνουμε εδώ την αστάθεια ενός πυρηνικού πολέμου ανάμεσα στα θηρία....
Αν η απάντηση είναι καταφατική στο "ασταθέστερο" (και με αυτό τον όρο, της "μή πυρηνικής αστάθειας", που δεν βλέπω τώρα πως μπορεί να κατοχυρωθεί), τότε για μένα είναι σαφές, πως πρέπει καταρχήν να υποστηρίξουμε Κίνα και Ρωσία vs. ΗΠΑ και "Ευρώπη", κατά περίπτωση, η και "Ευρώπη" vs."ΗΠΑ".
(έχει και συνέχεια...)
( ...η συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την εκδοχή όμως πρέπει να την τεκμηριώσει καλύτερα η πλευρά, που την υποστηρίζει, γιατί έχει εναντίον της και όλη την αρνητική εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος από την στοίχιση κάτω από ξένες σημαίες. Δηλαδή, δεν αρκεί να γίνει ασταθέστερο το Ι/Σ, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να γίνει και πιο ισχυρό/συνεκτικό το κομ. κίνημα. Η, αλλιώς, οι αβαρίες της υποστήριξης, υλικές και ηθικές/ιδεολογικές, να αντισταθμίζονται με περισσότερα επαναστατικά "κέρδη". Διαφορετικά, τι νόημα έχει να αποσταθεροποιηθεί λίγο το Ι/Σ και τι είδους αποδυνάμωση θάναι αυτή, απέναντι σε ένα κονιορτοποιημένο κομ. κίνημα;
Με απλά λόγια: "υποστηρίζοντας Κίνα κλπ., θα "κερδίσει πόντους" το κομ. κίνημα, και ΠΩΣ";
Αυτό πρέπει να απαντηθεί συγκεκριμένα, αλλιώς δεν πρέπει να υποστηρίξουμε αυτού του είδους την αποσταθεροποίηση του Ι/Σ.
Αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε , επειδή προφανέστατα δεν μπορούμε να μενουμε με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά σε ένα ευσταθέστερο Ι/Σ, και εφόσον αποκλείουμε και την εκδοχή της "αποσταθεροποίησης δια της υποστήριξης του αδύναμου ιμπεριαλιστή" σαν αδιεξόδου διλήμματος και επομένως πλαστού,
τότε λοιπόν,
πρέπει το κομμουνιστικό κίνημα, να επεξεργαστεί μια συγκεκριμένη και σαφή τακτική αποδυνάμωσης του Ι/Σ.
Αυτό θα πρέπει να απαντηθεί από την πλευρά, που λέει "όχι σε κάθε Ιμπεριαλιστή" και όπου (για να μην παριστάνω τον "υπεράνω") τοποθετώ και τον εαυτό μου.
Από όσα ξέρω η πλευρά αυτή λέει "ο καθένας πολεμάει από τα μέσα τον δικό του Ιμπεριαλιστή" και σ' αυτό λίγοι θα βρεθούν να διαφωνήσουν. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν υπάρχει κανένας να πολεμήσει από τα μέσα τον ισχυρότερο Ιμπεριαλιστή; Αυτό de facto δεν οδηγεί στην έμμεση ενίσχυσή του Ι/Σ; "Ενδεχόμενα όχι" είναι η απάντηση "γιατί έτσι μπορεί να σπάσει κάποιος αδύναμος κρίκος και να δημιουργηθεί κι άλλη ιμπεριαλιστική νησίδα, αποδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο το Ι/Σ".
Μπορεί όμως και όχι, η, να σπάσει σε μια χώρα περιθωριακή, που δύσκολα τη λες "κρίκο", όπως ήταν η Ρωσία το 1917.
Κατά την γνώμη μου υπάρχει ένα κενό ταχτικής εδώ, που πρέπει να το κλείσουμε όσοι υποστηρίζουμε το "όχι σε κάθε ιμπεριαλιστή".
Αβίαστα πάει η σκέψη μου στην ανάγκη ανασύστασης της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Θα μας λύσει πολλά προβλήματα, και θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα διλήμματα. Το παγκόσμιο Ι/Σ δεν μπορεί να πολεμηθεί από κατακερματισμένα "εθνικά" κομμουνιστικά κινήματα και κόμματα. Ας μην επεκταθώ σε αυτό το κεφάλαιο.
Η επόμενη σκέψη είναι "τι κάνουμε, μέχρι να ισχυροποιηθεί μια νέα Διεθνής"; Ας πεί ο καθένας.
Η άποψή μου είναι απλά "παλεύουμε για να ιδρυθεί/δυναμώσει ο διεθνικός δεσμός των κ. κομμάτων, να ιδρυθεί μια νέα ισχυρή Διεθνής". Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, που να μην μας πάει πίσω αντί για μπροστά.
Αυτά σαν σκέψεις, μπροστά σε ένα δίλημμα, που θάρχεται ξανά και ξανά, μέχρι να το καταργήσουμε.
@Σεχτάρ ο Τρομερός:
ΔιαγραφήΤην θέση μου για την Κίνα την έχω ξεκαθαρίσει. Καπιταλιστική χώρα μέχρι τα μπούνια είναι. Με έναν αρκετά "περίεργο" καπιταλισμό βέβαια, αλλά πάντως σίγουρα καπιταλισμό.
Από εκεί και πέρα τώρα και για κάποια άλλα θέματα που βάζεις.
Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι )ιδεολογικοί και πρακτικοί, στρατηγικοί και τακτικοί) για να υποστηρίξει κανείς ως άμεση προτεραιότητα την πάλη ενάντια στον ευρωατλαντικό συγκεκριμένα ιμπεριαλισμό. Έχω αναφερθεί αρκετές φορές σε αυτούς, και δεν νομίζω να διαφωνεί κάποιος.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως "διαλλέγω ιμπεριαλιστή" αλλά πως κάνω συγκεκριμένη ανάλυση-συγκεκριμένης κατάστασης και καθηκόντων.
Η όποια παρανόηση παρανόηση προκύπτει από το γεγονός πως ελλείψη σοσιαλιστικού στρατοπέδου, είναι πρακτικά αδύνατο να αποδυναμωθεί ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός χωρίς παράλληλα να πάρουν πόντοι κάποιοι ανταγωνιστές του.
Έτσι λοιπόν σιωπηρά (ποτέ δεν αναφέρεται ρητά) υπάρχει η τάση για διολίσθιση στην θέση που αναιρεί το καθήκον για πάλη ενάντια στον "δικό μας" ιμπεριαλισμό, γιατί αυτό τάχα σημαίνει πως δουλεύουμε για τα συμφέροντα κάποιου άλλου (δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά εδώ, αλλά έχω διαβάσει τα πιο εξωφρενικά πράγματα επάνω σε αυτό). Είναι πιστεύω τρομερά επικύνδινο ολίσθημα αυτό.
Για το άλλο κομμάτι που λες τώρα, περί του εάν είναι αδιάφορο στους κομμουνστές το εάν θα υπάρχει μια στοιχειώδης ενδοϊμπεριαλιστική εξισορρόπηση που σήμερα δεν υφίσταται, ή εάν θα εξακολουθήσει να υπάρχει ο ένας και μοναδικός παγκόσμιος νταβαντζής, νομίζω πως τα πράγματα είναι απλά.
Για να εκμεταλευτείς τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αυτές πρέπει να εκφράζονται και από μια στοιχειώδη ισορροποία δυνάμεων μεταξύ των ιμπεριαλιστών.
Όταν ο ένας τους μιλάει και οι υπόλοιποι κάνουν τουμπεκί, καμμία ευκαιρία εκμεττάλευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δεν πρόκειται να έχεις. Αυτή όμως είναι ακριβώς η προϋπόθεση για την διεξαγωγή μιας επιτυχημένης επανάστασης, ελλείψη σοσιαλιστικού μπλοκ.
Και αν το καθήκον της πάλης ενάντια στον δικό μας και απόλυτα κυρίαρχο ιμπεριαλισμό, μεταφράζεται από κάποιους σε υποστήριξη των ανταγωνιστών του, η ανοχή απέναντι σε αυτόν (ακριβώς για να μην θεωρηθεί πως υποστηρίζουμε τους ανταγωνιστές του), μπορεί κάλιστα να μεταφραστεί στην πράξη σε παθητική υποστήριξη του.
Ούτε οι καταστάσεις, ούτε οι κίνδυνοι (ιδεολογικοί και άλλοι) που προκύπτουν είναι εδώ ισοδύναμοι.
"Αβίαστα πάει η σκέψη μου στην ανάγκη ανασύστασης της Κομμουνιστικής Διεθνούς.Θα μας λύσει πολλά προβλήματα, και θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα διλήμματα. Το παγκόσμιο Ι/Σ δεν μπορεί να πολεμηθεί από κατακερματισμένα "εθνικά" κομμουνιστικά κινήματα και κόμματα."
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εκτιμηση ότι η ανασυσταση της ΚΔ θα μπορουσε να είναι χρησιμη στις μερες μας, είναι αρκετα διαδεδομενη σε συζητήσεις χωρις βεβαια να καταληγει σε τελικο πλανο και να ξεκαθαριζει τον ρολο που θα παιξει.
Την προταση αυτή την κοιταζω με επιφυλακτικοτητα κυριως όταν σκέφτομαι τους λογους που η ΚΔ διαλυθηκε από τα ιδια τα ΚΚ και με την συμφωνη γνωμη του ΚΚΣΕ και Σταλιν, σε μια περιοδο πολύ πιο πολυπλοκη από τις τωρινες συνθήκες. Αν εκεινη την περιοδο του ΠΠ κριθηκε ότι η ΚΔ δεν βοηθαει στον στοχο της Σοσιαλιστικης υπόθεσης των λαων τοτε πως θα καθοδηγησει κατι αναλογο σημερα;
Οσον αφορα την επικοινωνια των ΚΚ, γινεται ηδη δουλεια ετσι κι αλλιως και διοργανονονται συνεχεια διεθνη συνεδρια με συμετοχες από ολο τον κοσμο. Θεωρω ότι η αμεση επικοινωνια που επιτρεπει η τεχνολογια στις μερες μας με όλα τα μερη του κοσμου, αποκαθηστα εν μερη την αναγκη για την επασυγκροτιση της ΚΔ.
Ένα άλλο σημειο που δυσχερενει μια νεα ΚΔ είναι σαφως τα μελη που θα τα συγκρατουν: ποιος σοφρων κομμουνιστης θα καλουσε πχ το ΚΚ Γαλλιας ή ιταλιας να παρει μερος και να συμμετασχει στις αποφασεις της Διεθνους;
Γενικα, βλεπω προβλήματα περιεχομενου, λειτουργικα, συντονισμου που αμφιβαλλω ότι μια ΚΔ θα μπορουσε να ξεπερασει και να γινει πραγματικα χρησιμη στο κομ. κινημα