Παρά το γεγονός πως δεν προσυπογράφω τα όσα γράφει στο σύνολο τους (και κυρίως για τις "αγνές" προθέσεις, ή τον μη-ιμπεριαλισμό της Ρώσικης Ομοσπονδίας, στο τελευταίο του μέρος), θεωρήσα χρήσιμη την αναδημοσίευση τους εξ αιτίας του γεγονότος πως ενώ η Μ-Λ ανάλυση δεν μπορεί παρά να είναι πάντα η κύρια, οστώσο αυτό δεν μηδενίζει καθόλου την αξία των γεωστρατηγικών εκτιμήσεων που οφείλουν να λαμβάνονται και αυτές υπόψην, και πολύ περισσότερο που υπενθυμίζει μια αλυσίδα εξελίξεων που κάθε άλλο παρά ανάξιες λόγου είναι.
Το κείμενο το βρήκα στο μπλογκ του Τάκη Φωτόπουλου και αναδημοσιεύεται παραλείποντας την εισαγωγή του ίδιου, για λόγους ευνόητης ιδεολογικής διαφωνίας.
_____________
Τι θέλει η Ρωσία στη Συρία;
Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τη πρόσφατη κοινή αντι-τρομοκρατική επιχείρηση ασφαλείας της Ρωσίας με την κυβέρνηση της Συρίας, ως μέσο επέκτασης της επιρροής της πέρα από τα σύνορά της. Το CNN στο άρθρο του, «Ο Petraeus κατηγορεί τον Πούτιν ότι προσπαθεί να επαναδημιουργήσει τη Ρωσική Αυτοκρατορία,» φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει:
Ένας από τους κορυφαίους πρώην στρατηγούς της Αμερικής συνέκρινε την κατάσταση στη Συρία την Τρίτη με μια ιστορική πυρηνική καταστροφή, επικρίνοντας εμμέσως τις ΗΠΑ ότι επέτρεψαν να επιδεινωθεί, και κατηγόρησε τον Πρόεδρο της Ρωσίας ότι προσπαθεί να επανιδρύσει την αυτοκρατορία.Το CNN αναφέρει επίσης:
Οι ρωσικές κινήσεις στη Συρία έχουν στόχο την ενδυνάμωση και διατήρηση της ναυτικής βάσης και του αεροδιάδρομου τους κατά μήκος των μεσογειακών ακτών της Συρίας, και την κάλυψη του καθεστώς αλ-Ασάντ, προκειμένου να διατηρήσουν την επιρροή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, δήλωσε ο Πετρέους.Κατά ειρωνικό τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν πάνω από 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα έχουν υπό την κατοχή τους το Αφγανιστάν από το 2001 και διεξάγουν ένοπλες επιχειρήσεις παντού: από τη Σομαλία, την Υεμένη, το Ιράκ και τη Συρία μέχρι στα σύνορα με το Πακιστάν. Η μοναδική βάση στο εξωτερικό της Ρωσίας είναι στην πραγματικότητα η ναυτική εγκατάσταση που αναφέρει ο Petraeus. Ο Petraeus δεν αναλύει ποτέ γιατί, παρά την προφανή διαφορά μεταξύ της Ρωσίας και της Αμερικής όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η Ρωσία είναι ύποπτη για την επιδίωξη δημιουργίας «αυτοκρατορίας», ενώ οι ΗΠΑ δεν είναι εντελώς ένοχες για την τεράστια αυτοκρατορία που ήδη έχουν δημιουργήσει και που προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν. Καθώς αναμφισβήτητα η συνεργασία της Ρωσίας με τη συριακή κυβέρνηση δείχνει την ικανότητα της Μόσχας να προβάλλει τη δύναμη της πέρα από τα σύνορά της, το έπραξε μόνο μετά από αίτημα της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας, και μόνο αφού όλες οι άλλες δυνατές επιλογές είχαν εξαντληθεί.
«Νομίζω ότι αυτό που θέλει να κάνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι να αναστήσει την ρωσική αυτοκρατορία», είπε.
Και παρότι πολλοί παρουσιάζουν την εν εξελίξει κρίση της Συρίας ως «εμφύλιο πόλεμο», είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, με τους τρομοκράτες να λαμβάνουν το σύνολο της υλικής τους βοήθειας, και και πολλούς από τους μαχητές τους, ακόμα και έξω από τα σύνορα της Συρίας, όχι από το εσωτερικό της.
Σταματώντας τον Παγκόσμιο «κεραυνοβόλο πόλεμο» (Blitzkrieg)
Το 2011, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι συνεργάτες της στο ΝΑΤΟ και το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (GCC), έθεσαν ως στόχο να καταστρέψουν το Βόρειο-Αφρικανικό έθνος-κράτος της Λιβύης, το παρουσίασαν ως μια απομονωμένη επέμβαση βασισμένη στο γεωπολιτικό δόγμα της «ευθύνης να προστατεύσουμε» (responsibility to protect-R2P) – ή με άλλα λόγια – ως μια υποτιθέμενη ανθρωπιστική παρέμβαση.
Αυτό που έγινε γρήγορα σαφές, ακόμα και πριν από ολοκλήρωση της επιχείρησης, ήταν ότι από την αρχή ο στόχος των ΗΠΑ ήταν η αλλαγή καθεστώτος, και πολλές από τις ένοπλες ομάδες που υποστηρίζονταν μέσω αεροπορικών επιδρομών και παραδόσεων όπλων από τον άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ, αποκαλύφθηκε ότι στην πραγματικότητα ήταν τρομοκρατικές οργανώσεις που βρισκόταν στη λίστα ξένων τρομοκρατικών οργανώσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μεταξύ αυτών και η ομάδα Libyan Islamic Fighting Group (LIFG).
Λίγο μετά την πτώση της κυβέρνησης της Λιβύης στην Τρίπολη, έγινε επίσης σαφές ότι η αμερικανική στρατιωτική επίθεση στη Λιβύη δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια μεμονωμένη παρέμβαση. Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος των εχθροπραξιών, οι οπλισμένες και υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-GCC ένοπλες ομάδες άρχισαν να μεταφέρουν όπλα και μαχητές στην Τουρκία, χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, όπου οργανωνόταν η επικείμενη εισβολή στο Χαλέπι, τη μεγαλύτερη πόλη στη Συρία.
Η εισβολή του Χαλεπίου ήταν μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ για να διαιρέσει και να καταστρέψει το έθνος της Συρίας, ακριβώς όπως έγινε στη Λιβύη. Επιπλέον συνεχίζεται η συνεχιζόμενη κατοχή των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και η διαίρεση και καταστροφή του Ιράκ μετά την εισβολή των ΗΠΑ το 2003 και η επακόλουθη κατοχή από τότε. Λαμβάνοντας υπόψη αυτά, αυτό που αποκαλύπτεται είναι μια περιφερειακή στρατιωτική κατακτητική εκστρατεία που εκτείνεται από τη Βόρεια Αφρική, την Κεντρική Ασία και φτάνει μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας και της Κίνας.
Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι το 2011, η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» τελικά αποκαλύφθηκε ότι ήταν προμελετημένο έργο του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που άρχισε να εκπαιδεύει, εξοπλίζει, και να οργανώνει ακτιβιστές ενάντια στοχευμένων κυβερνήσεων, χρόνια ολόκληρα πριν από την έναρξη των διαδηλώσεων. Αυτό το παραδέχτηκαν και οι New York Times το 2011 σε άρθρο τους με τον τίτλο, «Αμερικανικές ομάδες βοηθήσαν να γεννηθούν οι αραβικές εξεγέρσεις,» (U.S. Groups Helped Nurture Arab Uprisings) το οποίο ανέφερε:
Ένας αριθμός ομάδων και ατόμων που εμπλέκονται άμεσα στις εξεγέρσεις και τις μεταρρυθμίσεις που σαρώνουν την περιοχή, μεταξύ των οποίων το April 6 Youth Movement στην Αίγυπτο, το Center for Human Rights στο Μπαχρέιν και λαϊκών αγωνιστών όπως ο Entsar Qadhi, ηγέτης της νεολαίας στην Υεμένη, έλαβαν εκπαίδευση και χρηματοδότηση από ομάδες όπως το International Republican Institute, το National Democratic Institute και το Freedom House, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων με έδρα την Ουάσινγκτον ….Οι New York Times θα παραδεχτούν, επίσης, ότι αυτές οι ομάδες με έδρα την Ουάσινγκτον ήταν με τη σειρά τους όλες χρηματοδοτούμενες και διευθυνόμενες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ:
Το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό ιδρύμα είναι χαλαρά συνδεδεμένα με το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό κόμμα. Δημιουργήθηκαν από το Κογκρέσο και χρηματοδοτούνται μέσω του National Endowment for Democracy, το οποίο συστάθηκε το 1983 για να διοχετεύσει τις επιχορηγήσεις για την προώθηση της δημοκρατίας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το National Endowment λαμβάνει περίπου $ 100 εκατομμύρια ετησίως από το Κογκρέσο. Το Freedom House παίρνει επίσης το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του από την αμερικανική κυβέρνηση, κυρίως από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.Παρόμοιες επιχειρήσεις αλλαγή καθεστώτος πραγματοποιήθηκαν απευθείας στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπου οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ Νεοναζί ενοπλοι ανέτρεψαν την εκλεγμένη κυβέρνηση στο Κίεβο. Στον απόηχο του πραξικοπήματος, η χούντα έθεσε ως στόχο να συντρίψει κάθε αντιπολίτευση, από τα πολιτικά κόμματα έως τις ένοπλες ομάδες που αναπόφευκτα ξεσηκώθηκαν ενάντια στους κυριολεκτικά Νεοναζί ενόπλους της.
Και καθώς αυτό το κύμα της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ παγκόσμιας αποσταθεροποίησης, πολέμου και αλλαγής καθεστώτων σάρωσε την επιφάνεια του πλανήτη, κατά την αρχική επιτυχημένη φάση της, η ύβρις των ΗΠΑ ήταν δύσκολο να περιοριστεί.
Σε ένα άρθρο του 2011 στο The Atlantic με τίτλο, «Η Αραβική Άνοιξη: ένας ιός που θα χτυπήσει τη Μόσχα και το Πεκίνο,» (The Arab Spring: ‘A Virus That Will Attack Moscow and Beijing’) θα αποκαλυφθεί ποιο ακριβώς ήταν το τελικό σχέδιο της Ουάσιγκτον:
[Ο Γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζον Μακέιν] είπε, «Πριν από ένα χρόνο, ο Μπεν-Αλί και ο Καντάφι δεν ήταν στην εξουσία. Ο Άσαντ δεν θα είναι στην εξουσία τέτοια εποχή το επόμενο έτος. Αυτή η Αραβική Άνοιξη είναι ένας ιός που θα χτυπήσει τη Μόσχα και το Πεκίνο.» Ο Μακέιν στη συνέχεια αποχώρησε από τη σκηνή.
Συγκρίνοντας την Αραβική Άνοιξη με ιό δεν είναι νέο για τον γερουσιαστή – αλλά εξ όσων γνωρίζω, η σύνδεση της Ρωσίας και της Κίνας στο σχόλιο του, είναι:
Το περίγραμμα του γερουσιαστή Μακέιν αντανακλά μια θριαμβολογία που κυριαρχεί σε αυτό το συνέδριο. Βλέπει την Αραβική Άνοιξη ως ένα προϊόν Δυτικού σχεδιασμού – και ενδεχομένως ως ένα εργαλείο για να αντιμετωπίσει άλλες μη δημοκρατικές κυβερνήσεις.
Ζυγίζοντας τα σχόλια πολιτικών των ΗΠΑ, τις τεκμηριωμένες απόδειξεις της ελεγχόμενης φύσης της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης» και τις επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος στην Ουκρανία, είναι σαφές ότι, πράγματι, η «Αραβική Άνοιξη» ήταν αναμφίβολα «προϊόν Δυτικού σχεδιασμού» και ένα «εργαλείο» που οι ΗΠΑ προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν πλήρως ενάντιον του υπόλοιπου πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας και του Πεκίνου.
Το 2011, η χρήση στρατιωτικής βίας, για να αποτελειώσει ό,τι άφησε πίσω της η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ πολιτική αποσταθεροποίησης, δεν ήταν πλήρως κατανοητή. Με τις ΗΠΑ να έχουν τώρα καταστρέψει τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία χρησιμοποιώντας είτε άμεση είτε έμμεση στρατιωτική δύναμη, είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε μια αργής κίνησης, 4ης γενιάς πολεμική έκδοση του blitzkrieg (κεραυνοβόλου πολέμου) – τον τύπο αστραπιαίας στρατιωτικής κατάκτησης που χρησιμοποιήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία το ’30 και ‘40 για να κατακτήσει τη Δυτική Ευρώπη, περιοχές της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και την απόπειρα κατάκτησης της Ρωσίας.
Είναι σαφές λοιπόν ότι η Ρωσία σήμερα, δεν ενδιαφέρεται για την οικοδόμηση μιας «αυτοκρατορίας», αλλά, αντίθετα, ενδιαφέρεται να σταματήσει ένα προφανές κύμα Δυτικής κατάκτησης που ομολογουμένως έχει ως τελικό στόχο την ίδια τη Μόσχα.
Η Ρωσία θέλει ισορροπία
Η σχέση της Ρωσίας με τη Συρία είναι εντελώς διαφορετική από τη σχέση του ΝΑΤΟ με τη σημερινή χούντα που έχει καταλάβει το Κίεβο (Ουκρανία). Η Συρία είναι ένα κυρίαρχο έθνος με τους δικούς της ανεξάρτητους μακροχρόνιους θεσμούς και πολιτικές. Η Χούντα του Κιέβου περιλαμβάνει κυριολεκτικά ξένους που ελέγχουν άμεσα την τύχη της Ουκρανίας και του λαού της. Αυτή η διαφορά μεταξύ της Ρωσίας που αναζητά εταίρους, και της Ουάσιγκτον που επιδιώκει υπάκουους πληρεξούσιους, είναι αυτό που διαφοροποιεί τον μονοπολικό κόσμο που η Δύση προσπαθεί να διαιωνίσει, και τον πολυπολικό κόσμο με τον οποίο η Ρωσία και άλλες αναδυόμενες χώρες επιδιώκουν να τον αντικαταστήσουν.
Η εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία έχει αρχικά στόχο να σταματήσει το κύμα αστάθειας και στρατιωτικών κατακτήσεων που αναπόφευκτα προορίζονται για την ίδια τη Μόσχα, και στη συνέχεια να δημιουργήσει μια ισορροπία δυνάμεων σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου η μελλοντική δημιουργία τέτοιων κυμάτων θα είναι σχεδόν αδύνατη.
Και δεν πρόκειται μόνο για τη δεδηλωμένη πολιτική της Ρωσίας, αλλά και ό,τι αποδεδειγμένα επιδιώκει στο γεωπολιτικό επίπεδο. Η βάση για τη νομιμότητά της και την αυξανόμενη επιρροή της είναι η τήρηση των αρχών του διεθνούς δικαίου, ο σεβασμός προς την εθνική κυριαρχία, και η προώθηση αυτού του πολυπολικού μέλλοντος. Αν η Μόσχα προδώσει αυτές τις αρχές, θα χάσει τη νομιμότητά και την επιρροή της και θα ενωθεί με τη Δύση σε μια αυξανόμενη ασημαντότητα και απομόνωσή της στην παγκόσμια σκηνή.
Από την πλευρά της Δύσης, τόσο οι πολιτικοί κύκλοι όσο και τα μέσα ενημέρωσης κάνουν τα πάντα, ώστε όχι μόνο να αποφεύγουν οποιαδήποτε παραπομπή στο πολυπολικό όραμα της Ρωσίας για το μέλλον, αλλά και να απεικονίζουν τη Ρωσία ως την πλέον νεο-ιμπεριαλιστική, που ανήκει σε μυθοπλασία αντί με ό,τι στη Δύση θεωρείται πραγματικότητα.
Με τη Λιβύη ήδη κατεστραμένη, το Ιράκ να αγωνίζεται, και αν πέσει και η Συρία, το Ιράν, ακόμη και σύμφωνα με τα ίδια τα έγγραφα πολιτικής των ΗΠΑ, θα είναι το επόμενο. Βλέποντας τον χάρτη αποκαλύπτει κανείς ότι μετά το Ιράν δεν υπάρχει πλέον τίποτα για να σταματήσει τις ορδές των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ τρομοκρατών, από το να κατακλύσουν τη νότια Ρωσία. Η Μόσχα ήταν υποχρεωμένη να πάρει θέση, να τραβήξει μια γραμμή, και να την κρατήσει για να σταματήσει αυτό που η Δύση είχε παρατάξει εναντίον της. Αυτό το σημείο είναι προφανώς η Συρία.
Εξετάζοντας το χάρτη δεν βλέπουμε μια Ρωσία να επεκτείνει την αυτοκρατορία της, αλλά μια Ρωσία που αγωνίζεται ενάντια σε επιχειρούμενες απόπειρες αποσταθεροποίησης γύρω από αυτήν, πριν τελικά στοχεύσει την ίδια τη Ρωσία. Τι επιδιώκει η Ρωσία στη Συρία; Επιδιώκει, ό,τι όλα τα άλλα έθνη επιδιώκουν και δικαιούνται, την αυτό-συντήρηση της.
Η Ρωσία δεν οικοδομεί μια αυτοκρατορία, προσπαθεί να σταματήσει μια (αυτοκρατορία) που απειλεί την ύπαρξή της προσεγγίζοντας τα σύνορα της με εξ αποστάσεως εκπροσώπους που περιλαμβάνουν νεο-ναζί, τρομοκράτες, και τις ίδιες τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.