Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή»

Η καπιταλιστική κρίση, οι δυσκολίες στη διαχείρισή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, αλλά και στις ΗΠΑ, οι συνέπειές της ακόμη και στις καπιταλιστικές οικονομίες που εξακολουθούν να έχουν προς το παρόν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, δυναμώνουν τους ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στη Νοτιοανατολική Ασία, την Κασπία και την Κεντρική Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική.

Ιδιαίτερα, άκρως επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που εκδηλώνεται με την υλοποίηση σχεδίου ιμπεριαλιστικής επέμβασης για την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων μεγάλων οικονομικών ομίλων κρατών - μελών της ΕΕ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στον Περσικό Κόλπο, για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα, τη συμμαχία των BRICS , που απειλούν την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».

Κρίκος σ' αυτές τις εξελίξεις είναι η κρίση στη Συρία που τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία την εμφάνισαν ως πρόβλημα «δημοκρατίας», αλλά έχει αποκαλυφθεί πλέον ότι εντάσσεται στην αλυσίδα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που ονομάστηκαν από τα αστικά επιτελεία και τους οπορτουνιστές «Αραβική Ανοιξη». Η κρίση στη Συρία έχει πολλές ομοιότητες με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Ηδη έχει εκδηλωθεί η ιμπεριαλιστική επέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας από ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το Ισραήλ ενδιαφέρονται για την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση του συσχετισμού μέσα στο συριακό αστικό καθεστώς, γιατί η ηγεσία του είναι σύμμαχος δυνάμεων στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και αντιτίθεται στις ιμπεριαλιστικές θέσεις και σχεδιασμούς για την περιοχή, που προωθούν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, το οποίο ακόμα κατέχει παλαιστινιακά και συριακά εδάφη.

Ποιο είναι το πρόβλημα των οξύτατων ανταγωνισμών που εκδηλώνονται στο «ζήτημα Συρία»; Το πραγματικό πρόβλημα είναι το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, το ποια μονοπώλια θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος. Οι κίνδυνοι νέας εστίας ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης είναι εμφανείς. Οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) από τη Λιβύη έχασαν, εδώ δε φαίνονται διατεθειμένοι να χάσουν. Να γιατί λέμε ότι η τεράστια όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τους υδρογονάνθρακες της περιοχής ωθεί σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ανάλογες επεμβάσεις στην περιοχή, με τη συμμετοχή μάλιστα και της Ελλάδας. Η «υπόθεση Συρία» είναι ενταγμένη στο σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».


Είναι γνωστό πως από τις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Η «πρώτη» φάση αυτής της «ανασυγκρότησης» είχε ξεκινήσει έξι μήνες νωρίτερα (20 Μάρτη 2003) με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Σήμερα, γνωρίζουμε πως και τα δύο αυτά προσχήματα, που χρησιμοποιήθηκαν για τη χειραγώγηση των λαών και των κινημάτων τους, έχουν πλήρως καταρρεύσει!

Το σχέδιο της «ανασυγκρότησης» της λεγόμενης «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» απασχόλησε στην πορεία τόσο τη Σύνοδο των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών (G8), όσο και το ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ επεδίωξαν να κερδίσουν την υποστήριξη σ' αυτά τα σχέδια, που προβλέπουν εκσυγχρονισμό των αστικών δομών, για τη διασφάλιση της αστικής εξουσίας κι ακόμη και την αλλαγή συνόρων, διαμόρφωση νέων κρατών.

Τα σχέδια των ΗΠΑ, που παρουσιάστηκαν υπό την ταμπέλα του «εκδημοκρατισμού» της περιοχής, απασχόλησαν τα κυρίαρχα αστικά καθεστώτα αρκετά έγκαιρα.
Ετσι, στις 22-23 Μάη 2004, στη 16ηΣύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία.

Είναι χαρακτηριστικό πως στη Σύνοδο των G8 (8-10 Ιούνη 2004), όπου συζητήθηκε το σχέδιο «ανασυγκρότησης», παραβρέθηκαν μόνον οι ηγέτες του Αφγανιστάν, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Υεμένης και του Ιράκ, ενώ αρνήθηκαν να παραβρεθούν στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τυνησία). Επιφυλακτικά στα αμερικανικά σχέδια τοποθετήθηκαν τότε η Γαλλία (που παίζει ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο στην περιοχή) και η Γερμανία.
Λίγο αργότερα, ο Τζ. Μπους, μιλώντας στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28-29 Ιούνη 2004), χαρακτήρισε την Τουρκία «μοντέλο» για μια «ισλαμική κοσμική δημοκρατία».

Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Οι ΗΠΑ από τότε έχουν κάνει βήματα, στην προετοιμασία «διάδοχων» καταστάσεων, αξιοποιώντας πρώην στελέχη διεθνών οργανισμών (π.χ. ο Αλ Μπαραντέι στην Αίγυπτο, πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας του ΟΗΕ, και ο Αλασάν Ουαταρά, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ στην Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς και των λεγόμενων «μετριοπαθών ισλαμιστών», που τα προηγούμενα χρόνια είχαν βρει καταφύγιο στη Μεγάλη Βρετανία).

Βασικοί στόχοι τους, κι όχι οι προσχηματικοί (περί «δημοκρατίας» και «πυρηνικών όπλων»), είναι:

• Ο αστικός εκσυγχρονισμός των αστικών καθεστώτων της περιοχής, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο νομικό - πολιτικό εποικοδόμημα για να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν σταθερή βάση για την εξάπλωση των μονοπωλιακών ομίλων στις αγορές της περιοχής και την ενίσχυση του ρόλου τους σε διεθνές επίπεδο. Και αυτό σε έναν αγώνα δρόμου για να προφτάσουν εξελίξεις επέκτασης, επικράτησης του σκληρού ισλαμικού πυρήνα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Λίβανο.
• Η διασφάλιση της πρόσβασής τους στις πηγές ενέργειας της περιοχής και στα νέα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.
• Ο έλεγχος μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.

Σχεδιασμός πριν από πολλά χρόνια

Αμέσως μετά τα καταστροφικά γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, το Ιράκ πρόβαλε ως στόχος των αμερικανικών δυνάμεων, ενώ ως στόχοι είχαν επισημανθεί και οι εξής: Ιράν, Συρία, ΛΔ Κορέας, Κούβα... αλλά και η Ρωσία και η Κίνα σε δεύτερο επίπεδο, «ο άξονας του κακού που απειλεί τον πολιτισμό». Είναι οι ίδιοι που είχαν επισημανθεί και από την κυβέρνηση Κλίντον. Η τότε υπουργός Εξωτερικών, Μ. Ολμπράιτ, είχε μιλήσει κατ' επανάληψη για τον «άξονα του κακού» στοχεύοντας ακριβώς τις ίδιες χώρες. Αλλά γιατί μετά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν έγινε πρώτος στόχος το Ιράκ; Γιατί συνιστούσε την αρχή μίας μακριάς, επώδυνης και καταστροφικής εκστρατείας αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, με την ανατροπή των υπαρχόντων ηγεσιών στη Συρία και το Ιράν, σύμφωνα με έκθεση της «δεξαμενής σκέψης Carnegie Endowment Center», όπως αναφερόταν σε άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα «San Franscisco Chronicle». «Πάνω από όλα, το Ιράκ προσφέρει την ευκαιρία να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το ριζοσπαστικό Ισλάμ εντός της έδρας του, όπως ακριβώς αντιμετωπίστηκε ο κομμουνισμός στην Ευρώπη και την Ασία», συμπλήρωνε στην ανάλυσή του για την αμερικανική πολιτική και ο Χιουζ Γουάιτ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Στρατηγικής Πολιτικής της Αυστραλίας.

Ο Σάιμον Τίσνταλ, αρθρογράφος της βρετανικής «Guardian», αναρωτιόταν γιατί η Ουάσιγκτον, ενώ είναι γνωστό πλέον ότι ετοιμάζεται πυρετωδώς για μια επίθεση σε βάρος του Ιράκ, επιλέγει αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή να διαρρήξει τις, έστω πρωτόλειες, σχέσεις της με την Τεχεράνη, αντί, όπως διατάζει η λογική, να τις ενισχύσει και να την προσεταιριστεί; Ιράν και Ιράκ, ούτως ή άλλως, δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις. Η απάντηση ήρθε από τον Τζον Γκαλαγουέι, που σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα, θα αποκαλύψει μυστική έκθεση του Πενταγώνου, όπου το Ιράν, η Συρία συνιστούν τους επόμενους στόχους των ΗΠΑ, σε συντονισμό ή επέκταση της εισβολής στο Ιράκ.
Επομένως ο πόλεμος στο Ιράκ, είναι απλώς το πρώτο στάδιο της πρωτοφανούς εκστρατείας των ΗΠΑ, όπου μετά το Ιράκ αυτές οι αμερικανικές δυνάμεις θα χρησιμοποιηθούν για τον ευρύτερο πόλεμο κατά όλης της περιοχής, και στο οποίο κατέληξε με ενδελεχείς αναλύσεις και το Ινστιτούτο «Stratfor». Το καινούριο που προστίθεται σε αυτές τις αναλύσεις, από την εταιρεία στρατηγικών αναλύσεων με στενές διασυνδέσεις με CIA και Πεντάγωνο, ότι «η ολοκλήρωσή του, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαρκέσει μια γενιά».

Επιπροσθέτως, σύμφωνα με το «Stratfor», στόχος αυτού του πρώτου σταδίου, «είναι να εισαχθούν μαζικές στρατιωτικές δυνάμεις για να πιέσουν τις χώρες της περιοχής, ώστε να τις υποχρεώσουν είτε να συνεργαστούν, ή, διαφορετικά, να πραγματοποιήσουν μελλοντικά νέες στρατιωτικές συγκρούσεις», δηλαδή κυρίως τη Συρία και το Ιράν.
Το «Stratfor» σε τότε αναλύσεις του έλεγε: «αναμένουμε το Ιράν να αποτελέσει την επόμενη μεγάλη σύγκρουση, ως η μόνη χώρα που μπορεί πραγματικά να αμφισβητήσει την αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή».

Ο Κόλιν Πάουελ, υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ τότε, μιλώντας ενώπιον της Επιτροπής Δημοσίων Ισραηλινο-Αμερικανικών Υποθέσεων του Κογκρέσου, ενός από τα ισχυρότερα φιλοϊσραηλινά λόμπι της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, μετά την εισβολή στο Ιράκ είπε: «Η Συρία ή θα συνεχίσει να υποστηρίζει τρομοκρατικές οργανώσεις και το ετοιμοθάνατο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν ή θα εισέλθει σε έναν πιο ελπιδοφόρο δρόμο. Βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη επιλογή και έχει την πλήρη ευθύνη για τις συνέπειες των επιλογών της»... Οσο για το Ιράν, «θα πρέπει πλέον η διεθνής κοινότητα να επιμείνει ώστε να πάψει να στηρίζει τρομοκράτες που απειλούν την ισραηλινή ασφάλεια και αντιτάσσονται στις ειρηνευτικές προσπάθειες στη Μέση Ανατολή και να μην επιδιώκει την απόκτηση όπλων μαζικής καταστροφής».

Οι απειλές Πάουελ εκτοξεύτηκαν λίγα 24ωρα μετά τις, αναλόγου περιεχομένου, δηλώσεις του Ντόναλντ Ράμσφελντ (υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ), ο οποίος απείλησε Ιράν και Συρία «να μη θέτουν εμπόδια στις επιχειρήσεις που διοικεί ο Τόμι Φρανκς, διότι αυτό θα θεωρηθεί εχθρική ενέργεια». Η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να προετοιμάσει το έδαφος για γενίκευση της σύρραξης είναι, πλέον, απροκάλυπτα κυνική. Και όλ' αυτά γιατί «η Συρία επέλεξε να υποστηρίξει τον αδελφό ιρακινό λαό ενάντια στην παράνομη και αδικαιολόγητη εισβολή...», σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, «...επέλεξε το δρόμο της διεθνούς νομιμότητας, του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, που είναι το μοναδικό αρμόδιο για τη διατήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης στον κόσμο και είπε "όχι" σε αυτόν τον πόλεμο». Ανακοίνωση, που κατέληγε ως εξής: «τώρα, ο ιρακινός λαός υφίσταται όλες τις μορφές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας».

Επίσης την ίδια περίοδο ο ΥΠΕΞ, Φαρούκ αλ Σάραα, μιλώντας στο Κοινοβούλιο, είχε τονίσει ότι «η Συρία θέλει να δει τους εισβολείς ηττημένους. Η αμερικανική κυβέρνηση οδηγεί τον αμερικανικό λαό στην καταστροφή φέρνοντάς τον σε σύγκρουση με ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα. Είμαστε ενάντια στην ξένη κατοχή μιας αραβικής χώρας... Οι εισβολείς σοκαρίστηκαν από την ιρακινή λαϊκή αντίσταση. Ο αμερικανικός λαός αρχίζει να καταλαβαίνει το ρόλο του Ισραήλ στα σχέδια αναδιαμόρφωσης όλης της Μέσης Ανατολής»...
Η Συρία είχε μπει στο μάτι του κυκλώνα, όπως και το Ιράν από τότε. Ηδη ξεδιπλωνόταν το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Η «ντόμινο θεωρία» για την «αναμόρφωση» της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής

Στις 26 Γενάρη του 2003, στον «Ριζοσπάστη», δύο μήνες πριν την επίθεση στο Ιράκ, δημοσιεύσαμε άρθρο με τον πιο πάνω τίτλο, που αποκάλυπτε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τη Μέση Ανατολή. Ας το παρακολουθήσουμε.

«"Νεοσυντηρητικοί κύκλοι που κατέχουν θέσεις-κλειδιά στην κυβέρνηση των ΗΠΑ - ιδιαίτερα στο Πεντάγωνο - επιδιώκουν μια πλήρη αναμόρφωση όλης της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Το Ιράν - μετά το δεύτερο πόλεμο κατά του Ιράκ - είναι ο επόμενος στόχος, αλλά και η Συρία και ο Λίβανος όπως και η Σαουδική Αραβία είναι στην ημερήσια διάταξη".
Αυτή είναι η γνώμη του Knut Mellenthin, Γερμανού δημοσιολόγου, σε ολοσέλιδο άρθρο του, δημοσιευμένο στη "Neues Deuthchland" (18/19 Γενάρη).

Αφού διαπραγματεύεται το θέμα διεξοδικά, ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα: "Η θέση των στρατηγών των ΗΠΑ ότι οι λαοί στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή αναμένουν την "απελευθέρωσή τους" από τα βομβαρδιστικά και τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ, παραγνωρίζει την πραγματικότητα". Ακόμα και στο Αφγανιστάν, όπου οι Αμερικανοί μπορούσαν να στηριχτούν σε μια τεράστια προκαταβολή εμπιστοσύνης - λόγω της πολύχρονης υποστήριξης των πολέμαρχων φονταμενταλιστών κατά του σοβιετικού στρατού - αλλάζουν οι διαθέσεις σημαντικά. Ο στρατός των ΗΠΑ δρα στο Αφγανιστάν σαν εκτός δικαίου στρατός κατοχής, έχει κάνει εκατοντάδες αυθαίρετες συλλήψεις και απαγωγές, για τις οποίες δε δίνει λόγο στις αφγανικές αρχές. Τώρα ετοιμάζουν πόλεμο και κατά των παστουνικών περιοχών του Πακιστάν.

Η ιστορική εμπειρία μιλάει για το γεγονός ότι ο δεύτερος πόλεμος κατά του Ιράκ, που τώρα αναμένεται για το Φλεβάρη, θα αυξήσει την πικρία σε όλα τα ισλαμικά κράτη για τον τρόπο ενέργειας των ΗΠΑ που τον νιώθουν σαν αλαζονικό, μονόπλευρο και ανυπολόγιστο. Τρομοκρατικές πράξεις εναντίον των Αμερικανών, των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων θα αυξηθούν μελλοντικά πάρα πολύ από άποψη αριθμού και διάστασης. Εως τώρα πάνω από 90% των "ισλαμικών" αποπειρών στον κόσμο γίνονται από Παλαιστίνιους σε στενό συσχετισμό με την τοπική σύγκρουση. Αυτό σημαίνει όμως ότι υπάρχει τεράστιο δυναμικό και για μια παγκόσμια κλιμάκωση. Ταυτόχρονα θα οξυνθούν οι τοπικές συγκρούσεις μεταξύ μουσουλμάνων και οπαδών άλλων θρησκειών (στο Κασμίρ, στις Φιλιππίνες, στη Νιγηρία κ.α.). Ολα αυτά πάλι θα χρησιμοποιηθούν σαν επιχείρημα από εκείνους που σήμερα αντιπροσωπεύουν με όλα τα δημοσιογραφικά μέσα τη θέση ότι ο κύριος εχθρός δεν είναι η τρομοκρατία, αλλά "το επιθετικό Ισλάμ".

Ο Μελεντίν στηρίζεται στα εξής επιχειρήματα για τις επιδιώξεις των ΗΠΑ να "αναμορφώσουν όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή": Στις ΗΠΑ κάνει το γύρο μια νέα "θεωρία του ντόμινο". Οι υποστηρικτές της ισχυρίζονται ότι "η απελευθέρωση" του Ιράκ θα έχει τεράστια ενθαρρυντική επίπτωση στο Ιράν και θα επιταχύνει την ανατροπή της δικτατορίας των μουλάδων. Επίσης, το καθεστώς της Συρίας, ενσφηνωμένο μεταξύ Ισραήλ και φιλοδυτικών κοινωνιών στην Ιορδανία, στο Ιράκ και στο Ιράν, δε θα μπορούσε να αντέξει πολύ χρόνο. Κατόπιν, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, θα κατέρρεε η κυριαρχία των Σαουδαράβων, επειδή η κατοχή του Ιράκ, με τα δεύτερα κατά σειρά κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο, θα μείωνε την οικονομική σημασία του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας. Μια άλλη συνέπεια της θεωρίας του ντόμινο θα ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι θα έχαναν σχεδόν κάθε υποστήριξη με συνέπεια την αντικατάσταση του Αραφάτ με μια εντελώς νέα γαρνιτούρα υποτακτικών πολιτικών και μια "ειρήνη" στα μέτρα του Αριέλ Σαρόν.

Οι ΗΠΑ, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, δε θα 'πρεπε να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να υποστηρίξουν γενναιόδωρα αντιπολιτευτικά κινήματα στον αραβικό χώρο. Ιστορικό πρότυπο, λένε, είναι η ανατροπή των σοσιαλιστικών κρατών και η αποσύνθεση της Σοβιετικής Ενωσης. Οι θεωρητικοί αυτοί παραβλέπουν όμως τη σημαντικότερη διαφορά των δύο καταστάσεων: Οτι ενώ στην Ανατολική Ευρώπη και στη Σοβιετική Ενωση ήταν πλατιά διαδομένες οι αυταπάτες για τις ΗΠΑ, στον ισλαμικό κόσμο υπερτερούν σχεδόν παντού αντιπάθεια και δυσπιστία απέναντι στις ΗΠΑ.

Η πραγματική κεφαλή αυτού του νεοσυντηρητικού δικτύου, που εργάζεται προς την κατεύθυνση της "αγοράς των καθεστώτων" σε όλη την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, είναι ο Richard Perle, πρόεδρος του Defense Policy Board (Γραφείο Αμυντικής Πολιτικής), μιας συμβουλευτικής επιτροπής του Πενταγώνου, με επιρροή. Ο Perle σε συνομιλία με την εφημερίδα "Zeit" (σ.σ. του Αμβούργου) στις 5 του Δεκέμβρη 2002 είχε πει: "...Αν επιτύχουμε να ειρηνοποιήσουμε τη χώρα (το Ιράκ) και να οικοδομήσουμε μια σταθερή δημοκρατική κυβέρνηση, τότε μέσα σ' αυτό βρίσκεται τεράστιο δυναμικό να ενθουσιάσουμε και άλλους λαούς". Αλλά είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί θα επιτύχουν οι ΗΠΑ ακριβώς στο Ιράκ αυτό που στο Αφγανιστάν μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν δεν το επιχείρησαν και πολύ περισσότερο δεν το πέτυχαν.

Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου επικαλείται και τις ακόλουθες πηγές. Ειδικά για τις σχέσεις ΗΠΑ - Σαουδικής Αραβίας αναφέρει η "Wall Street Journal" (30/10/2001) ότι η Σαουδική Αραβία είναι "η κύρια πηγή της χρηματοδότησης της "Αλ Κάιντα" και ότι αν στη χώρα αυτή ανερχόταν στην εξουσία ένα "ριζοσπαστικότερο καθεστώς", τότε έμπαινε άμεσα το ζήτημα της κατάληψης των πετρελαιοπηγών από τις ΗΠΑ".

Με το ίδιο θέμα ασχολήθηκε και μια εισήγηση του Laurent Murawiec, ενός αναλυτή της συντηρητικής "φάμπρικας σκέψεων" Rand, στο προαναφερόμενο γραφείο Defence Policy Board στις 10 του Ιούλη 2001, για την οποία ορισμένες πληροφορίες δημοσίευσε η "Ουάσιγκτον Ποστ" (6 και 7 του Αυγούστου 2002). Κατά τον Murawiec, οι ΗΠΑ θα 'πρεπε να θέσουν στη Σαουδική Αραβία τελεσίγραφο και να απαιτούν μεταξύ άλλων την παύση της υποστήριξης φονταμενταλιστών εξτρεμιστών σε όλο τον κόσμο. Την παύση αντιαμερικανικών, αντιισραηλινών και γενικά αντιδυτικών θέσεων και στην περίπτωση της μη συμμόρφωσης την κατάληψη των σαουδαραβικών πετρελαιοπηγών και την κατάσχεση των σαουδαραβικών καταθέσεων στο εξωτερικό.

Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, έσπευσε να διαβεβαιώσει τον Σαουδάραβα ομόλογό του ότι η γνώμη του Murawiec δεν εκπροσωπεί τη γνώμη του Προέδρου και της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Είναι όμως γεγονός ότι η εισήγηση Murawiec υπάρχει στο διαδίκτυο (Internet) υπό τα στοιχεία www.d-n-i.net/fcs/comments/c457.htm.

Για την αμερικανόπνευστη πολιτική του Ισραήλ ο Knut Mellnthin γράφει: "Κεντρικά σημεία της πορείας για μια γενική αλλαγή καθεστώτων" στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή βρίσκονται ήδη σε μια μελέτη του έτους 1996. Μετά τη δολοφονία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν το 1995 και λίγες βδομάδες μετά τη νίκη του Μπενιαμίν Νετανιάχου στις εκλογές της 28ης του Μάη του 1996, το ισραηλινο-αμερικανικό Ινστιτούτο προηγμένων στρατηγικών και πολιτικών σπουδών (Institu for advenced strategic and political studies) υπέβαλε στον Νετανιάχου ένα σχέδιο γενικής αναμόρφωσης της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής. Το σχέδιο είχε συνταχθεί από εφταμελή επιτροπή με επικεφαλής τον Richard Perle και πρότεινε "μια νέα ισραηλινή στρατηγική πριν το 2000", τελείως αντίθετη από την πολιτική του Ράμπιν. Μερικές συστάσεις του σχεδίου εκείνου αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία της τωρινής "επαναστατικής αναδιάρθρωσης" όλης της Εγγύς και Μέσης Ανατολής:

• Στενή συνεργασία του Ισραήλ με την Τουρκία και την Ιορδανία.
• Συγκέντρωση του Ισραήλ στο ζήτημα της ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν και υποστήριξης της βασιλικής οικογένειας της Ιορδανίας για την επανάκτηση του ιρακινού θρόνου (που κατείχε έως το 1958).
• Ριζική αλλαγή των σχέσεων του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους και (μαζί με την Ιορδανία) εξεύρεση εναλλακτικής λύσης στο ζήτημα Αραφάτ.
• Το Ισραήλ να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις με τη Συρία για επιστροφή των υψωμάτων του Γκολάν και να ενεργεί αεροπορικές επιθέσεις εναντίον συριακών περιοχών.

Αυτό το σχέδιο του 1996 δείχνει πόσο λίγο σχετίζεται η στρατηγική της "καθεστωτικής αλλαγής" (στην Εγγύς και Μέση Ανατολή) με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης του Σεπτέμβρη 2001».
Βεβαίως τα γεγονότα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως το τότε σχέδιο, αφού στην πορεία η στρατηγική συνεργασία Τουρκίας - Ισραήλ έσπασε, οξύνθηκαν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα δύο κράτη, αλλά και τα δύο έχουν σήμερα συγκεκριμένους ρόλους στην περιοχή και στην επέμβαση στη Συρία. Το βασικό όμως σχέδιο για τη "Μεγάλη Μέση Ανατολή", όπως θα δούμε στη συνέχεια εξελίσσεται. Αλλωστε ο Τζ. Μπους το ανέπτυξε το Νοέμβρη του 2003. Ας το δούμε.

Απειλές για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή

Προτεραιότητα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τον πρόεδρο Μπους, αποτελεί η προώθηση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή. «Η ελευθερία μπορεί να είναι το μέλλον κάθε έθνους» της περιοχής φυσικά, δήλωσε ο Μπους κατά τη διάρκεια της ομιλίας και όλοι πια μπορούν να διαγνώσουν τι ακριβώς εννοεί ο Αμερικανός πρόεδρος, όταν «οραματίζεται» την ειρήνη...
Κατά τον Αμερικανό πρόεδρο, υπάρχει μια περιοχή στον πλανήτη μας όπου δεν έχει ριζώσει η δημοκρατία, «η αραβική Μέση Ανατολή», όπως είπε χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Ινστιτούτο «National Endowment for Democracy». Μία ομιλία που είχε προαναγγελθεί εκ των προτέρων ως βαρύνουσας σημασίας και μάλιστα από τη Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, Κοντολίζα Ράις.

Ο Τζορτζ Μπους έσπευσε πάντως να διευκρινίσει πόσο λάθος κάνουν όσοι επιρρίπτουν στο Ισλάμ την ευθύνη για την έλλειψη δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή: Οπως είπε, μπορεί να συνάδει το Ισλάμ και η αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση αναφέροντας μάλιστα μία σειρά χώρες, όπως η Τουρκία, η Ινδονησία, ο Νίγηρας και η Σιέρα Λεόνε ανάμεσα στις άλλες ως δημοκρατικά παραδείγματα!

Οι ηγέτες της περιοχής, συνέχισε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, θα πρέπει ν' αποφασίσουν εάν θέλουν να τους θυμούνται οι συμπολίτες τους για τον εκδημοκρατισμό στον οποίο προχώρησαν ή για τα εμπόδια τα οποία παρενέβαλαν στη διαδικασία αυτή.

Και πιο συγκεκριμένα για το Παλαιστινιακό τόνισε ότι ο μόνος δρόμος είναι η δημοκρατία και πρόσθεσε πως όπως η Αίγυπτος άνοιξε το δρόμο για την ειρήνη, έτσι και τώρα θα πρέπει να ηγηθεί των προσπαθειών για την προώθηση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή. Σχολίασε τα δημοκρατικά βήματα που κάνουν η Σαουδική Αραβία, το Μαρόκο και το Μπαχρέιν, ενώ εν συνεχεία αναφέρθηκε στην κατάσταση στο Ιράκ, τονίζοντας ότι αν δε στεφθεί μ' επιτυχία ο εκδημοκρατισμός στη χώρα αυτή, «κερδισμένοι θα βγουν οι τρομοκράτες σε ολόκληρο τον κόσμο»! Ειδική αναφορά επιφύλαξε για το Ιράκ, ουσιαστικά φωτογραφίζοντας τη Συρία, τονίζοντας ότι τα καθεστώτα των δύο αυτών χωρών - δηλαδή τα κόμματα Μπάαθ - υποσχέθηκαν στο λαό τους εθνική αξιοπρέπεια... αντ' αυτού όμως άφησαν πίσω τους «μία κληρονομία βασανιστηρίων και καταπίεσης». Αναφερόμενος τέλος στο θέμα του Ιράν, κάλεσε τους ηγέτες της χώρας αυτής να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του λαού τους, που ζητεί δημοκρατικές αλλαγές.

Η ίδια υπόθεση συζητήθηκε και στους G8. Στο επίκεντρο της μοιρασιάς της «Ομάδας των Οκτώ» (G8) όλες οι καυτές περιοχές του πλανήτη, όπως το Ιράκ και η ευρύτερη Μέση Ανατολή, αλλά και όσες πιθανώς γίνουν λίαν συντόμως, όπως η Αφρική, έγραφε τότε ο «Ριζοσπάστης».
Συμφώνησαν παρά τις επιμέρους διαφωνίες, για την προώθηση των θεσμικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, υιοθετώντας το αμερικανικό «αναθεωρημένο» σχέδιο, όπως τουλάχιστον τονίζεται στο κοινό ανακοινωθέν που εξέδωσαν οι ηγέτες των κρατών της «G8». Συγκεκριμένα, οι ηγέτες των οκτώ πιο ανεπτυγμένων χωρών, δηλαδή των ΗΠΑ, του Καναδά, της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, συμφώνησαν... ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, ωστόσο επισήμαναν ότι δεν πρέπει να επιβληθούν εξωτερικά, επιχειρώντας να κάμψουν τις αντιδράσεις των Αράβων, που στο παρελθόν έχουν διαφωνήσει έντονα με το αίτημα των ΗΠΑ για ριζικές μεταρρυθμίσεις, καταγγέλλοντας προσπάθεια επιβολής των δυτικών αξιών στην περιοχή. Κατά το «Reuters» και το BBC, η παλαιότερη πρόταση των ΗΠΑ τροποποιήθηκε στο ηπιότερο και στο κοινό ανακοινωθέν συμπεριελήφθη τελικά η φράση: «Η υποστήριξή μας για μεταρρύθμιση στην περιοχή πρέπει να ανταποκρίνεται στις τοπικές συνθήκες και κάθε κοινωνία να καταλήξει στα δικά της συμπεράσματα για το ρυθμό και το εύρος των αλλαγών».

Ωστόσο, παρά τις σημαντικές αναθεωρήσεις, το σχέδιο της Ουάσιγκτον εξακολουθούν να απορρίπτουν η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, που να σημειωθεί δεν αποδέχτηκαν την πρόσκληση του Προέδρου Μπους να παραβρεθούν στη σύνοδο. Αντιθέτως τις ευλογίες τους στο σχέδιο έδωσαν η Ιορδανία και η Υεμένη.

Παράλληλα, στο κοινό ανακοινωθέν των κρατών της G8 εμπεριέχεται και ειδική μνεία για το Παλαιστινιακό, χαρακτηρίζοντας την «εξεύρεση ειρηνευτικής λύσης προτεραιότητα, που ωστόσο δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για να μην προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις».
Οι διαφορές, σύμφωνα με τους αναλυτές, έγιναν πιο αισθητές όσον αφορά στο θέμα του Ιράκ. Μόλις ο Αμερικανός Πρόεδρος εξέφρασε τη βούλησή του για μεγαλύτερη ανάμειξη του ΝΑΤΟ - ο Μπους αιτιολόγησε το αίτημά του, αναφέροντας ότι ενώ πολλές χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ έχουν ήδη στείλει στρατεύματα στο Ιράκ, η Συμμαχία δεν έχει κάποιο επίσημο ρόλο στις εξελίξεις - ο Ζακ Σιράκ έσπευσε να εκφράσει την αντίθεσή του.

Τον Απρίλη του 2003 επανέρχεται το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» ως εξής: Στις 8 Απρίλη παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Το σχέδιο περιλαμβάνει 32 χώρες. Οπως Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά. Το 10ο άρθρο του σχεδίου, ανοιχτά και σαφώς, υπογραμμίζει και ζητά την ευθυγράμμιση των εθνικών πολιτικών αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τα άρθρα αυτά θεωρούν εχθρική πράξη οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ολόκληροι λαοί θεωρούνται τρομοκράτες και όλη η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία θεωρούνται περιοχές στρατηγικής σημασίας για την πολιτική, οικονομική και ασφάλεια των ΗΠΑ. Καλούνται οι χώρες της περιοχής να προχωρήσουν σε βαθιές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και να απαλλαχτούν από τα καθεστώτα που δεν είναι δημοκρατικά. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι η Αμερική και το ΝΑΤΟ θα προχωρήσουν σε τεράστιες επιθέσεις και πολέμους ενάντια στους λαούς, χρησιμοποιώντας κάθε μέθοδο και τρόπο για να συμμορφωθούν τα καθεστώτα της περιοχής πάντοτε προς το συμφέρον της. Ωστόσο, ο Τζ. Μπους πριν από πολύ καιρό είχε τονίσει ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας». Αυτό δεν ήταν μία απλή απειλή. Φαίνεται να υλοποιείται σε όλο τον κόσμο οργανωμένα και με σχέδιο.

Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Μάγιερς, στις 7 Απρίλη είχε κάνει την εξής δήλωση: «Παντού είναι μέτωπο πια. Ολοι μας σε Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, Μαδρίτη, Ουζμπεκιστάν, στην Κωνσταντινούπολη πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή στον πόλεμο αυτό».

Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου βασίζεται στα εξής, όπως συζητήθηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο:

1) Θα δημιουργηθεί η Αναπτυξιακή Τράπεζα της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας. Η Αμερική θα είναι μέλος της Τράπεζας και θα βάλει τα κεφάλαια. Μ' αυτό τον τρόπο θα ελεγχθεί η οικονομία των χωρών, αλλά και θα εξασφαλιστούν τα αμερικανικά συμφέροντα σε «επενδύσεις και εμπόριο».

2) Θα δημιουργηθεί Ιδρυμα Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και Κεντρικής Ασίας. Το Ιδρυμα αυτό θα λειτουργήσει ως Πέμπτη Φάλαγγα και έχει σκοπό να δυναμώσει την αμερικανική πολιτική με την αντιπολίτευση μέσα στις χώρες που είναι στόχος.

3) Δημιουργία του Ιδρύματος της Δημοκρατίας. Οι μονοπωλιακές εταιρείες θα είναι τα μέλη του Ιδρύματος και, ταυτόχρονα, θα βάλουν και τα κεφάλαια.

Σύμφωνα με το σχέδιο, η Αμερική από τις 31 Γενάρη 2005 θα ξεκινήσει να ελέγχει την πορεία αυτών των χωρών όπως προβλέπεται. Και όχι μόνον. Αναφέρεται ακόμα πως εάν μία από αυτές τις χώρες υποστηρίξει την τρομοκρατία δεν μπορεί να πάρει οικονομική βοήθεια, αλλά και θα θεωρηθεί εχθρική πράξη. Η απειλή είναι ανοιχτή και σαφής.
Στον πιο πάνω σχεδιασμό είναι εμφανής τώρα πια η επιλογή των χωρών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής που εκδηλώθηκε η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη». Δεν αφήνει κανένα περιθώριο ότι σε όλες τις χώρες υπήρξε ιμπεριαλιστική επέμβαση. Βεβαίως στη συνέχεια το θέμα απασχόλησε και τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, στις 28 και 29 Ιούνη του 2004. Το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» τότε έλεγε:

Η ΝΑΤΟική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη

Η ΝΑΤΟική Σύνοδος έχει ακόμα ως κύριο θέμα το ζήτημα Ιράκ και Αφγανιστάν. Ο σκοπός είναι το ΝΑΤΟ να χρησιμοποιηθεί ενεργά σ' αυτούς τους πολέμους. Αυτό σημαίνει πως από κει και πέρα θα αχρηστευτεί ο ρόλος του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ θα κρίνει το μέλλον των λαών. Δηλαδή, τα μέλη του ΝΑΤΟ πια δεν μπορούν να αρνηθούν να στείλουν στρατιώτες ή να συμμετέχουν κατευθείαν στους ιμπεριαλιστικούς βρώμικους πολέμους. `Η αν θέλετε να μιλήσουμε πιο σαφώς: Ούτε η Τουρκία, ούτε η Ελλάδα, ούτε κανένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ δε θα μπορέσει να αρνηθεί να στείλει στρατό. Να μην ξεχάσουμε πως η Αμερική αυτές τις μέρες θυμίζει συχνά τις συμφωνίες που έχουν γίνει στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Βασιζόμενοι σ' αυτές τις συμφωνίες, ήδη, πολλές χώρες έχουν γίνει ένα κομμάτι των βρώμικων πολέμων και επιχειρήσεων ενάντια στους λαούς.

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Jaap de Hoop Scheffer, σε δήλωσή του στη «Financial Times», είχε τονίσει πως το ΝΑΤΟ χρειάζεται ριζοσπαστικές αλλαγές. Και τα σχέδια για τις αλλαγές θα συζητηθούν στις 28-29 Ιούνη στην Κων/πολη. Στην ίδια δήλωση, συνεχίζοντας, λέει πως θα δημιουργηθεί μία ταχεία στρατιωτική δύναμη απ' όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ και στους πολέμους και επιχειρήσεις. Δηλ., το ΝΑΤΟ θα είναι πάντα έτοιμο να επέμβει ανά πάσα στιγμή όπου θέλει. Και όχι μόνο. Διευκρινίζει κιόλας και το οικονομικό πλαίσιο και τα έξοδα αυτής της ταχείας δύναμης. Ο Scheffer δηλώνει πως το κόστος των επιχειρήσεων θα μοιραστεί σε 26 ΝΑΤΟικές χώρες με τον πιο ισότιμο τρόπο. Βέβαια, κι αυτό σημαίνει πως οι λαοί θα πληρώσουν τους δολοφόνους τους. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σε δήλωσή του πριν από μια βδομάδα, μίλησε ανοιχτά και είπε πως στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ μπορεί να βγει απόφαση τα μέλη του να στείλουν στρατιώτες στο Ιράκ. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας Φράνκο Φρατίνι, πριν από ένα μήνα, είχε κάνει μία δήλωση προς αυτήν την κατεύθυνση και είχε πει πως πιθανόν η Γαλλία και η Γερμανία δε θα στείλουν στρατιώτες στο Ιράκ, όμως ούτε θα δημιουργήσουν εμπόδια για να μην επικυρωθεί μία τέτοια απόφαση.

Ο πρόεδρος του Στρατιωτικού Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, στρατηγός Χάρολντ Κουζάτ, προς το τέλος Μάη είχε πραγματοποιήσει μία ξαφνική και σχεδόν ανεπίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ. Οι ισραηλινές αρχές δήλωναν εκείνη τη μέρα: «Το ΝΑΤΟ με τη Σύνοδο της Κων/πολης ανοίγεται προς τη Μέση Ανατολή. Αυτά είναι σπουδαία νέα για το Ισραήλ». Μόνον αυτή η δήλωση σημαίνει πολλά και δε χρειάζεται κανένα σχόλιο. Μόνο να υπενθυμίσουμε ότι μερικές ώρες πριν πραγματοποιηθεί η Σύνοδος των G8, η Αμερική είχε κάνει δήλωση περί δημοκρατίας στις αραβικές χώρες, αλλά και είχε υπενθυμίσει πως το παλαιστινιακό ζήτημα να μη χρησιμοποιηθεί ως εμπόδιο μπροστά στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται οι αραβικές χώρες. Η στρατιωτική σύμβουλος των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, είχε μιλήσει πιο αποκαλυπτικά: «Οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να καθυστερήσουν άλλο».

Το σχέδιο Ανάν ήταν και είναι μέσα στα πλαίσια της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Ηδη, η Αμερική, ύστερα από την άρνηση των Ελληνοκυπρίων, έχει δηλώσει πως θα προχωρήσει σε διάφορα πακέτα μέτρων για το βόρειο τμήμα του νησιού. Φαίνεται πως η Αμερική, ό,τι δεν κατάφερε να κατακτήσει με το σχέδιο, θα προσπαθήσει να το κατακτήσει με το βόρειο τμήμα. Και το βόρειο τμήμα, ανοιχτά και σαφώς, έχει δηλώσει όλη τη διάθεσή του να διευκολύνει την Αμερική. Δηλ., το βόρειο τμήμα είναι υποψήφιο για αμερικάνικες βάσεις.

Εδώ και καιρό, οι ΗΠΑ μιλούν για ένα μετριοπαθή ισλαμισμό. Αυτό σημαίνει ότι οι ιμπεριαλιστές αισθάνονται ιδιαίτερη ενόχληση απ' τις αντιστάσεις των λαών της Μέσης Ανατολής και προσπαθούν ακόμα και τον ισλαμισμό να τον κάνουν αμερικάνικο, δηλ. «αμερικάνικος ισλαμισμός». Και ως πιλοτική χώρα δείχνουν την Τουρκία. Τους τελευταίους μήνες οργανώθηκαν στις ΗΠΑ και στην Τουρκία συνδιασκέψεις με τη συμμετοχή τσιρακιών της Αμερικής προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει στην ισλαμική γεωγραφία ότι θα συντριφτούν οι δυνάμεις που είναι ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, τα λυσσασμένα κοπάδια του Ισραήλ, σε συνεργασία με την Αμερική, σκότωσαν πολλούς ηγέτες. Με αυτές τις δολοφονίες, έστελναν ένα σαφές μήνυμα προς το λαό της Μέσης Ανατολής: «`Η θα συνεργαστείτε, ή θα πεθάνετε».

Ο μετριοπαθής ισλαμισμός που προσπαθούν να δημιουργήσουν είναι ένας ισλαμισμός που δεν ενοχλείται απ' τους κατακτητές στρατιώτες, δεν αντιστέκεται ενάντια στην εκμετάλλευση του τεράστιου πλούτου, π.χ. του πετρελαίου, της ενέργειας κλπ., αλλά συνεργάζεται με τις μονοπωλιακές εταιρείες. Δηλ., συνεργάζεται με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα.
Εδώ και πολλά χρόνια, η Αμερική υλοποιεί στην περιοχή την πολιτική της, βασισμένη στα συντηρητικά καθεστώτα, στις χούντες και τους δικτάτορες. Οπότε τι άλλαξε και ξαφνικά η Αμερική μιλάει για δημοκρατία; Είναι φανερό πως οι λαοί της περιοχής έχουν μεγάλες αντιδράσεις στα καθεστώτα της περιοχής. Φαίνεται ότι το ισλαμικό κίνημα δυναμώνει. Σε πολλές χώρες, τα ισλαμικά κόμματα και οργανώσεις είναι η κύρια δύναμη. Δηλ., αν γίνονταν όντως δημοκρατικές εκλογές, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα κόμματα και οι οργανώσεις αυτές να βγουν κερδισμένοι, αλλά και ίσως στην κυβέρνηση. Γι' αυτό πρέπει να δημιουργηθεί αμερικάνικος ισλαμισμός ή, όπως τον ονομάζουν, μετριοπαθής. Δηλ. συνεργάσιμος. Είναι κατανοητό γιατί η Αμερική δίνει τόση σημασία στην κυβέρνηση της Τουρκίας και γιατί ο Ερντογάν θεωρείται μεγάλος ηγέτης. Με λίγα λόγια, όχι ένας Ερντογάν, αλλά χρειάζονται πολλοί Ερντογάν.

Ο μετριοπαθής ισλαμισμός είναι ένα απ' τα σημαντικότερα θέματα του σχεδίου της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής».

Ο 2ος στρατηγός στην ιεραρχία του τουρκικού στρατού, Ιλκέρ Μπασμπού, στις 27 Μάη είχε δηλώσει πως το σχέδιο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι να ξεριζωθούν οι αιτίες που δημιουργούν την τρομοκρατία. Τις ίδιες μέρες, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Τουρκίας Χιλμί Οζκιόκ είχε τονίσει το εξής: «Αν μελετήσουμε τις περιοχές του κόσμου όπου υπάρχουν κρίσεις και αστάθεια, θα δούμε πως η Τουρκία είναι πολύ κοντά σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο».

Η Τουρκία είχε προσκληθεί στη Σύνοδο των G8 ως χώρα συνεργάτης που είχε γίνει πρόσφατα. Ο Ερντογάν πριν πάει στις ΗΠΑ, στο αεροδρόμιο, είχε κάνει την εξής δήλωση: «Οι χώρες της περιοχής πρέπει να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες. Συμφωνούμε για το στόχο, γιατί ευθυγραμμίζεται με την πολιτική που έχουμε για τη Μέση Ανατολή. Υποστηρίζουμε τις στρατηγικές για τη δημοκρατία».

Στο σχέδιο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής που παρουσιάστηκε στο Αμερικάνικο Κογκρέσο αναφέρεται ο ρόλος της Τουρκίας με τα εξής λόγια: «Πρέπει να υποστηριχτεί η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Η Τουρκία παίζει ένα βασικό ρόλο για την ανάπτυξη και σταθερότητα στη Μέση Ανατολή και Κεντρική Ασία». Τα λόγια αυτά δείχνουν το βρώμικο ρόλο που θα αναλάβει η Τουρκία.

Το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική

Στα πλαίσια του σχεδίου «Μεγάλη Μέση Ανατολή» οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, έκαναν προσπάθειες να εντάξουν τις αραβικές χώρες της περιοχής στους γενικότερους σχεδιασμούς τους από κοινού με το Ισραήλ αλλά αυτές δε συμφωνούσαν. Είναι και αυτή μιά παράμετρος των επεμβάσεων. Ετσι το ΝΑΤΟ επιδίωκε αναβάθμιση των σχέσεών του με έξι αραβικές χώρες και το Ισραήλ. Πιέζει, λοιπόν, η συμμαχία, στο πλαίσιο του «μεσογειακού διαλόγου», την Αλγερία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Μαυριτανία, το Μαρόκο και την Τυνησία να αποδεχτούν τη συνύπαρξή τους με το Ισραήλ και να οικοδομήσουν τις στρατιωτικές τους δομές σε έναν σχηματισμό που θα αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με το ΝΑΤΟ, στα πρότυπα του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» (pfp), με τον οποίο, ας μην το ξεχνάμε, οι Αμερικανοί «μάντρωσαν» στο συνασπισμό τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Επιχειρώντας μια ταχύτατη επέκταση της παρουσίας του στη Μέση Ανατολή και χρησιμοποίησε το «μεσογειακό διάλογο» ως πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι επτά χώρες που προαναφέραμε, προφανώς δε θα προσκληθούν να συμμετάσχουν στο ΝΑΤΟ ως πλήρη μέλη στο άμεσο μέλλον. Θα απαιτηθεί ο απαραίτητος χρόνος της ...προσαρμογής. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, η διαδικασία προβλέπει την οικοδόμηση στενών στρατιωτικών και πολιτικών σχέσεων με τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ, καθώς επίσης και στενή συνεργασία στον ευαίσθητο τομέα των μυστικών υπηρεσιών. Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας δεν οδηγούν σε τίποτε λιγότερο από τον ασφυκτικό έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων αυτών των χωρών αφού θα επανεξοπλιστούν στο μοντέλο που επιβάλλει η συμμαχία, και κατά συνέπεια θα μετατραπούν σε απλά εξαρτήματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Το καλά ενημερωμένο αμερικανικό ίδρυμα «Στρατηγικών Προβλέψεων» (Stratfor) διακρίνει, μέσα από τη δική του αποκαλυπτική λογική, αρκετούς λόγους που επιβάλλουν στο ΝΑΤΟ (δηλαδή, στις ΗΠΑ) να αναπτύξει μια στρατηγική για τις στρατιωτικές του σχέσεις στη Μέση Ανατολή. Οπως γράφει το αμερικανικό ίδρυμα, οι ΗΠΑ επιθυμούν την εμβάθυνση των σχέσεων με τη στρατιωτική ηγεσία αυτών των χωρών, γιατί πολύ συχνά στον αραβικό κόσμο οι στρατιωτικοί αναδεικνύονται σε πολιτικούς ηγέτες, ειδικότερα σε περιόδους κρίσεων. Με άλλα λόγια, η ενσωμάτωση των στρατιωτικών ηγεσιών των χωρών της Μέσης Ανατολής στους μηχανισμούς και στη λογική του ΝΑΤΟ εξασφαλίζει στις ΗΠΑ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον έλεγχο στις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή.

Δεύτερος αλλά εξίσου σημαντικός παράγοντας, που εξηγεί το αμερικανικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη των σχέσεων του ΝΑΤΟ με τις χώρες της Μέσης Ανατολής, είναι αυτό που περιφραστικά μπορούμε να ονομάσουμε «αμυντική βιομηχανία». Πρόκειται, πολύ απλά, για το αμερικανικό σύμπλεγμα της βιομηχανίας όπλων, που μέσα από τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ, την επέκταση των ορίων, τον πολλαπλασιασμό των εταίρων και συνεταίρων, πολλαπλασιάζει σε ασύλληπτο βαθμό τον κύκλο εργασιών του και τον τζίρο του.

Ετσι, λοιπόν, η μεταφορά όπλων προς αυτές τις χώρες, η πώληση τεχνολογίας και η λογιστική υποστήριξη έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι ΝΑΤΟικές προδιαγραφές, εκτός του ότι καθιστά τις Ενοπλες Δυνάμεις αυτών των χωρών υποχείριες, ανοίγει και τις δουλειές για τις αμερικανικές εταιρείες και, μάλιστα, σε μια περιοχή όπου οι αμυντικές δαπάνες είναι από τις υψηλότερες στη Γη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει σε ανάλυσή του το Stratfor, οι έξι αραβικές χώρες και το Iσραήλ, που βρίσκονται προ των πυλών του ΝΑΤΟ, ξοδεύουν περί τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για την άμυνά τους. Αν αυτό το ποσό συγκριθεί με τα 25 δισ. δολάρια που αποτελούν τις εξαγωγές της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της αγοράς για την οποία ενδιαφέρεται το ΝΑΤΟ.

Οι χώρες που θα αποδεχτούν, θέλοντας και μη, τελικά την πρόσκληση, προφανώς θα υποχρεωθούν (εκτός από το Ισραήλ) να αναδιοργανώσουν εκ βάθρων τις Ενοπλες Δυνάμεις τους. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι θα κλειδωθούν έξω από την αγορά της Μέσης Ανατολής οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ, όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Νότια Αφρική.

Το πρόσχημα για το στενό δέσιμο των κρατών της Μέσης Ανατολής με τους Αμερικανοευρωπαίους και το ΝΑΤΟ δεν είναι άλλο από την παγκόσμια μάχη κατά της τρομοκρατίας και την «Αλ Κάιντα». Με το πρόσχημα αυτό επιχειρείται η «ενσωμάτωση» όλων αυτών των χωρών στο συνασπισμό του «καλού», τον οποίο καθοδηγούν οι ΗΠΑ. Ομως, καθώς το «καλό» και το «κακό» δε γίνονται αντιληπτά με τον ίδιο τρόπο από Αμερικανοευρωπαίους χορτασμένους και τους πεινασμένους και καταπιεσμένους αραβικούς πληθυσμούς, η επιχειρούμενη ενσωμάτωση των χωρών της Μέσης Ανατολής στους δυτικούς μηχανισμούς σκέψης και δράσης αναπόφευκτα θα αποξενώσει τις φιλοδυτικές ηγεσίες αυτών των χωρών από τους πληθυσμούς τους και θα εκτραχύνει το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον στην περιοχή.

Αυτό για το οποίο προορίζονται οι αραβικές χώρες που πιέζονται να συνεργαστούν στενότερα με το ΝΑΤΟ είναι σαφές: Επιδίωξη της Ουάσιγκτον είναι να τις μετατρέψει σε πολιτικά και στρατιωτικά προγεφυρώματα, τα οποία θα χρησιμοποιήσει για να κερδίσει τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει στη Μέση Ανατολή, τη μεγαλύτερη διαπιστωμένη δεξαμενή πετρελαίου στον πλανήτη.

Οι ηγεσίες των έξι αραβικών χωρών, που καλούνται να συμμαχήσουν με το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, γνωρίζουν πολύ καλά τον εκβιασμό τον οποίο υφίστανται. Αυτό που για την ώρα δε γνωρίζουν, καθώς μελετούν την αμερικανική πρόσκληση, είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο εκβιασμός της Ουάσιγκτον, πώς και αν μπορούν να αντιδράσουν... Αυτά έγραφε ο «Ριζοσπάστης», τον Ιούλη του 2004, αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη. Το πού έφτασε σήμερα το ξέρουμε πολύ καλά.

Πηγή: Ριζοσπάστης 7 Οχτώβρη 2012