Ας πουν μία αλήθεια

Αν ο χρόνος γύριζε πίσω, θα διαπιστώναμε πόσα (σκόπιμα ή όχι) λάθη έγιναν και μας οδήγησαν στο απόλυτο αδιέξοδο. Αυτό που περιγράφεται με τον παραλογισμό που ζούμε σημερα. Η κυβέρνηση να στηρίζεται στην αντιπολίτευση και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που διαφώνησαν με το μνημόνιο με αποτέλεσμα να χαθεί ουσιαστικά η Δεδηλωμένη, να δηλώνουν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση!

Δεν αναφέρομαι στην εποχή που ο Τσίπρας έλεγε πως με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι αγορές θα χορεύουν και ο Στρατούλης πως οι δανειστές θα μας παρακαλάνε για να μας δανείσουν. Στην εποχή των μεγάλων μύθων δηλαδή, που μια παράταξη που αυτοπροσδιοριζόταν ως αριστερή, ήταν πρόθυμη να αραδιάσει παραπλανώντας μια ήδη λαβωμένη κοινωνία μετά απο πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας. 

Λίγες εβδομάδες πριν να πάμε, τότε που ο Γιουνκερ έκανε μία πρόταση και ο Τσίπρας έφευγε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων γιατί ο ίδιος και οι στενοί συνεργάτες του εμπνεύστηκαν την ιδέα του δημοψηφίσματος. Μια ακόμα μεγάλη απάτη. Το διάνθισαν με αναφορές για «τον λαό που έχει τον λόγο» και συνθήματα για «τερματισμό της λιτότητας».
Ψέματα και εδώ. Τελικά η επιλογή ήταν ανάμεσα στο μνημόνιο του Γιούνκερ και στο μνημόνιο της κυβέρνησης. Η διαφορά του «ναι» και του «όχι» ήταν μερικά εκατομμύρια δρόμος.

Η κυβέρνηση, οδηγήθηκε στο δημοψήφισμα, γιατί όπως δημόσια παραδέχθηκε ο Τσακαλώτος, δεν θα μπορούσε να περάσει τη συμφωνία από την κοινοβουλευτική της ομάδα. Ένα εσωκομματικό πρόβλημα δηλαδή, μετατράπηκε σε πρόβλημα της χώρας. Τα εικοσιτετράωρα που ακολούθησαν, ο Τσίπρας συνειδητοποίησε πως όλα έγιναν λάθος. Οι δανειστές τού εβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό στέλνοντάς του το μήνυμα, πως οι επιλογές πια δεν ειναι «μνημόνιο ή μνημόνιο», αλλά «μνημόνιο ή δραχμή». Ναι, οι «κακοί», και ό,τι άλλο επιθετικό προσδιορισμό θέλει να βάλει κάποιος στους δανειστές. Όμως οι δανειστές την ίδια στάση διατηρούν εδώ και χρόνια.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, γνωστό. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, μπήκε στον κόσμο των ψευσδαισθήσεων όπου την οδήγησε η κυβέρνηση σχεδόν με ανήθικο τρόπο. Πίστεψε, πως το «όχι» σήμαινε τερματισμό της λιτότητας. Λίγα εικοσιτετράωρα χρειάστηκαν για να διαπιστωθεί πως συνέβη το ακριβώς αντίστροφο. Κάτι που το γνωρίζαμε άλλωστε και πριν το δημοψήφισμα. Η αδυναμία διαχείρισης του δημοψηφισματικού αποτελέσματος ως διαπραγματευτικό όπλο (που έλεγαν ότι είναι), μας οδήγησαν σε ένα τρίτο μνημόνιο, πιο σκληρό από τα δύο προηγούμενα, όπως και από εκείνο που πρότεινε ο Γιούνκερ λίγες μόλις εβδομάδες πριν.

Ο κόσμος που προδόθηκε με αυτόν τον κυνικό τρόπο, μπήκε σε ένα ακόμα ψεύτικο δίλημμα. Όμως τώρα δεν θα αποφάσιζε ο λαός, αλλά οι εκπρόσωποί του στη Βουλή. Ένα νέο «όχι», θα σήμαινε καταστροφή. Το είπε και ο πρωθυπουργός: Με 800 ευρώ ζεις σήμερα για ένα μήνα. Με 800 δραχμές θα ζεις για τρείς ημέρες.

Δεν γνωρίζω τι νέο αφήγημα θα σκαρφιστούν στην κυβέρνηση για να περάσουν τα μέτρα σε ένα δοκιμασμένο οικονομικά και προδομένο συναισθηματικά κόσμο. Ας πουν μία αλήθεια μόνο... 

Του Γιάννη Παντελάκη