Παράλληλα, παρατηρείται μια προσπάθεια από τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσουν τον Αλέξη Τσίπρα ως προδότη, ως εκφραστή του απόλυτου κακού, ως εκείνον που δεν σεβάστηκε τον λαό που τον πίστεψε.
Τι σχέση έχουν αυτά τα δύο; Φαινομενικά καμία, αλλά είναι ενδεικτικά του τρόπου που σκεφτόμαστε. Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και συχνά κάνουμε πως δεν βλέπουμε τον γορίλλα που βρίσκεται στο δωμάτιο.
Ο Τσίπρας δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την ιδεολογία του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει. Εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο ένα πολιτικό συνονθύλευμα που στεγάζει στους κόλπους του παραδοσιακούς ευρωκομμουνιστές, ανανεωτικούς αριστερούς, υπολείμματα της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας μέχρι και κάποιους μισοψεκασμένους ελληναράδες που ανατσουτσουρίζουν από εθνική περηφάνεια όταν ως έθνος διαπραγματευόμαστε σθεναρά για το πόσα θα χάσουμε.
Από μόνη της αυτή η πολιτική κομπανία είναι απρόθυμη να έρθει σε οποιαδήποτε ρήξη με το σύστημα. Όταν δε, η ίδια αυτή η κυβέρνηση δεσμεύεται με κάθε τρόπο ότι δεν θα διαταράξει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, όταν δηλώνει πίστη, υποταγή και ευχαριστίες στους δυνάστες των λαών και τους θεσμούς τους, τότε γίνεται πιο ακίνδυνη και από χρυσόψαρο σε κώμα. Που έγκειται λοιπόν η προδοσία; Μπροστά στα μάτια μας έγιναν όλα, απλά πολλοί εθελοτυφλούσαν.
Αντίστοιχα, στον χώρο του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού, το εύκολο είναι να ξεσπαθώνουμε εναντίον όποιων τραγουδιστών διολισθαίνουν σε κάποια δήλωση ή πράξη που μπορεί να είναι είτε ακραία όπως αυτή του Θηβαίου είτε λιγότερο ενοχλητική όπως αυτή του Μάλαμα πριν λίγα χρόνια.
Κάνουμε τους έκπληκτους, πέφτουμε απο τα σύννεφα λες και οι τραγουδιστές υπέγραψαν κάποιο συμβόλαιο με την επανάσταση. Με τις δισκογραφικές τους εταιρίες υπογράφουν συμβόλαια. Με το λαό η σχέση είναι περίεργη. Συνήθως οι καλλιτέχνες ακολουθούν το ρεύμα και αλλάζουν κατευθύνσεις γρήγορα. Έτσι, μπορεί ο Θηβαίος πριν δυο βδομάδες να ήταν με το ΟΧΙ και να τραγουδούσε για αυτό, αλλά και το δικό του το ΟΧΙ γρήγορα άλλαξε χαρακτήρα. Μήπως το ίδιο δεν έγινε και με το ΟΧΙ του Τσίπρα;
Ο Θηβαίος εκφράζει καλλιτεχνικά μια γενιά η οποία πάλευε χρόνια να απαλλαγεί από την πολιτική ταύτιση. Βοήθησε σε αυτό και η διαρκής αποπολιτικοποίηση των μαζών, η ύφεση της ταξικής πάλης και η πλήρης βιομηχανοποίηση της μουσικής. Αυτό που βαφτίστηκε έντεχνο, με όσο ελιτισμό μπορεί να κρύβει ο ίδιος του ο τίτλος, ουδέποτε ήταν μια ταξική, επαναστατική ή ριζοσπαστική μουσική. Απειροελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις. Δεν πρόδωσε κανέναν ο Θηβαίος. Το πρόβλημα το έχουν όσοι περίμεναν από αυτόν κάτι ριζοσπαστικό ή επαναστατικό.
Όπως κοίταζαν κάποιοι τον ΣΥΡΙΖΑ και παρά τις ενδείξεις αρνούνταν να δουν τον γορίλλα στο δωμάτιο, έτσι και με το έντεχνο τραγούδι: βαυκαλιζόταν ο κόσμος πιστεύοντας στην επαναστατικότητα των καλλιτεχνών και τον ριζοσπαστισμό ενός καλλιτεχνικού χώρου ο οποίος ουδέποτε διεκδίκησε τέτοιες δάφνες για τον εαυτό του.
Η τέχνη γίνεται βίωμα και έκφραση του λαού και συνδέεται με το λαό όταν οξύνεται η ταξική πάλη. Γι’αυτό ο Χαρούλης δεν θα γίνει ποτέ Ξυλούρης κι ας μην έχει να ζηλέψει τίποτα από το ταλέντο του. Γι’αυτό κανένας σύγχρονος συνθέτης δεν θα γίνει Θεοδωράκης. Γι’αυτό κανένας σημερινός ποιητής δεν θα φτάσει τον Ρίτσο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θηβαίος και οι άλλοι έντεχνοι τραγουδιστές είναι ατάλαντοι. Κάθε άλλο. Άλλο όμως το ταλέντο, άλλο η πολιτική τοποθέτηση και άλλο οι ψευδαισθήσεις του κοινού. Αυτό το τρίτο είναι και το σημαντικότερο, αφού όπως φαίνεται, τόσο στην πολιτική όσο και στην τέχνη, ο γορίλλας είναι ακόμα στο δωμάτιο. Προσοχή…
Πηγή: Ατέχνως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.