Οι άνθρωποι της χούντας μετά τη δικτατορία

Η αντιμετώπιση των χουντικών, από τις κυβερνήσεις που ανέλαβαν μετά τη μεταπολίτευση, ήρθε σε αντίθεση με τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και το «περί δικαίου» αίσθημα των δημοκρατικών πολιτών. Για το τι απέγιναν τα πρωτοπαλίκαρα της χούντας διαβάστε εδώ.

Ο δημοσιογράφος Γιώργης Θ. Κρεμμυδάς στο βιβλίο του «Oι άνθρωποι της χούντας μετά τη Δικτατορία» (Εκδόσεις Εξάντας, 1984), πέρα από τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, αναφέρει και κάποια μικρότερα, όχι όμως λιγότερο ενδιαφέροντα, από το περιθώριο της ιστορίας. Συγκέντρωσα κάποια από αυτά, αξίζει όμως να διαβάσει κανείς ολόκληρο το βιβλίο:

Οι Άνθρωποι της χούντας μετά τη Δικτατορία - Γ.Θ. Κρεμμύδας by Kokkino Meterizi

1. Μετά το τέλος της χούντας έγιναν εκατοντάδες μηνύσεις. Ασκήθηκαν ποινικές διώξεις, έγιναν ανακρίσεις, ακολούθησαν δίκες. Κάθε διαδικαστικό στάδιο είχε και ένα «πιο ψιλό κόσκινο» και κάθε φορά οι κατηγορούμενοι λιγόστευαν. Η προθεσμία για την υποβολή μηνύσεων που είχε οριστεί (για τα θύματα, κυρίως, των βασανιστών), ήταν από τις 18 Ιανουαρίου μέχρι τις 18 Απριλίου 1975. Θέμα γεννήθηκε αν η 18 Απριλίου είναι μέρα, μέσα στην προθεσμία ή έξω από αυτή. Από την Εισαγγελία Αθήνας ανακοινώθηκε επίσημα, ότι η 18 Απριλίου είναι μέσα στην προθεσμία και ο αρμόδιος Εισαγγελέας, δέχτηκε τη μέρα αυτή, μόνο στην Αθήνα, περίπου 150 μηνύσεις με εκατοντάδες κατηγορούμενους. Όταν, όμως, ήρθε ο καιρός να δικαστούν όσοι μηνύθηκαν τη μέρα αυτή (18 Απριλίου) και παραπέμφθηκαν σε δίκες, τα δικαστήρια αποφάσισαν ότι η 18 Απριλίου είναι έξω από την προθεσμία, οι μηνύσεις εκπρόθεσμες και έπαψε η δίωξη των κατηγορουμένων. Έτσι πολλοί γλύτωσαν την τιμωρία και πολλοί άλλοι τις μεγαλύτερες, ποινές.

2. Οικονομικά σκάνδαλα: Οι άνθρωποι της χούντας διαχειρίστηκαν για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από εφτά χρόνια, τα δημόσια οικονομικά, τον κρατικό προϋπολογισμό, το χρήμα του λαού. Φυσικό ήταν, όπως κάθε εξουσία να ευνοήσει τους ανθρώπους της και σαν κάθε αυθαίρετη δικτατορική και βέβαια ανεξέλεγκτη εξουσία, να διαχειριστεί τα οικονομικά με τρόπο σκανδαλώδη. Ο έλεγχος της διαχείρισης των οικονομικών του κράτους από τη χούντα, στράφηκε σε τέσσερις, κυρίως, κατευθύνσεις:

• Α.Χαριστικές συμβάσεις, παραχώρησης προνομίων εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
• Β.Αυθαίρετες αναθέσεις μελετών και εκτελέσεις δημοσίων έργων.
• Γ.Καταλήψεις ή παραχωρήσεις δασικών εκτάσεων ή εκμετάλλευση άλλων δημοσίων κτημάτων
• Δ.Παράνομες δανειοδοτήσεις από τράπεζες, την ΕΤΒΑ κυρίως, για την δημιουργία, βιομηχανικών μονάδων, ξενοδοχειακών συγκροτημάτων και άλλων επιχειρήσεων.

3. Μεταξύ των διωχθέντων ονόματα τρανταχτά: Ωνάσης, Νιάρχος, Λάτσης, Ανδρεάδης…Ο Ωνάσης είχε κατηγορηθεί για την υπόθεση του τρίτου διυλιστηρίου. Όπως είχε γραφτεί στις εφημερίδες της εποχής, από πληροφορίες που «διέρρεαν» τότε, ο Ωνάσης είχε αναλάβει να κάνει επενδύσεις ύψους 500 εκατομμυρίων δολαρίων στην Ελλάδα αλλά μετά υπαναχώρησε. Το δικτατορικό καθεστώς, του είχε καταβάλει ποινική ρήτρα, που έφθανε στα 7 εκατομμύρια δολάρια (!!) χωρίς να έχει υποχρέωση. Με την υπόθεση αυτή είχε συσχετιστεί η παραχώρηση, από τον Ωνάση στον δικτάτορα Παπαδόπουλο, της βίλλας στο Λαγονήσι. Από την ανάκριση είχε διαπιστωθεί ότι ο Ωνάσης είχε ιδρύσει την εταιρία «Ράουσον» με έδρα τον Παναμά και μοναδικό περιουσιακό στοιχείο τη βίλλα. Είχαν εκδοθεί 1.000 μετοχές της εταιρίας αυτής, που ο Ωνάσης τις είχε προσφέρει στον Παπαδόπουλο. Έτσι, με την δωρεά που έγινε με τον τρόπο αυτό, δεν καταβλήθηκε φόρος μεταβίβασης στο Δημόσιο…νομότυπα! Ο Σταύρος Νιάρχος είχε κατηγορηθεί για το διυλιστήριο του Ασπρόπυργου (μαζί με άλλους). Με τη σύμβαση που είχε ο Νιάρχος, αποκτούσε το 70% των μετοχών και το Ελληνικό Δημόσιο το 30% που έμενε. Γι’ αυτή την υπόθεση ο Νιάρχος, κλήθηκε και απολογήθηκε στον ανακριτή-Εφέτη Καραμαγκιώλη. Για το τρίτο διυλιστήριο, κατηγορήθηκαν και οι «διάδοχοι» του Ωνάση, Λάτσης και Ανδρεάδης. Αλλά ο Ανδρεάδης είχε κατηγορηθεί και για τη σύμβαση της «ΣΤΡΑΝ» που αφορούσε την κατάληψη της έκτασης στην Πάχη των Μεγάρων.

4. Οι ανακρίσεις ήταν από τη φύση τους δύσκολες και επίπονες. Άνθρωποι που τις «φορτώθηκαν» αρρώστησαν (ένας Εφέτης έφθασε στο Χιούστον του Τέξας για εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς), ένας γραμματέας παθαίνει αλλεπάλληλα εμφράγματα και οι δικογραφίες «πήγαν και ήλθαν» για να έχουν όλες την ίδια κατάληξη: Στο αρχείο, αφού προηγήθηκαν απαλλακτικά βουλεύματα. Έγιναν έρευνες, από ανώτερους και ανώτατους δικαστικούς, στις υπηρεσίες του κράτους, ανοίχτηκαν χιλιάδες φάκελοι για να μελετηθούν και να ελεγχθούν στοιχεία από έγραφα, εξετάστηκαν μάρτυρες, δημιουργήθηκαν καινούργιοι ογκώδεις φάκελοι συντάχτηκαν πολυσέλιδα «πορίσματα» αλλά…το αποτέλεσμα, μηδέν. Κανένας δεν «πλήρωσε».

5. Στις 24 Απρίλη 1975 αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα ακούγονται πρώτη φορά οι λέξεις στιγμιαίο και διαρκές για το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας των αρχιπραξικοπηματιών. Εμβρόντητοι οι δημοκρατικοί αναγνώστες των εφημερίδων διαβάζουν ότι ο εφέτης-ανακριτής Κων. Ποταμιάνος αρνείται να κάνει ανακρίσεις για την υπόθεση της συνέργειας στην εσχάτη προδοσία των «πρωθυπουργών», «υπουργών» κλπ. της χούντας γιατί το έγκλημα ήταν «στιγμιαίο». Επειδή έχει γίνει η δίωξη όμως από την ολομέλεια των Εφετών, η διαφωνία ανακριτή-εισαγγελέα εισάγεται στο Συμβούλιο Εφετών. Την άποψη του στιγμιαίου υποστηρίζει στο Συμβούλιο Εφετών και ο Εισαγγελέας Νικ. Γανώσης. Αντιδρούν με έντονες δηλώσεις ο καθηγητής του ποινικού Δικαίου Γ. Α. Μαγκάκης που χαρακτηρίζει λάθος τη θέση περί «στιγμιαίου» και ο μηνυτής των 104 Αλ. Λυκουρέζος που αναρωτιέται τί συμβαίνει στην Ελληνική Δικαιοσύνη; Στις 28 Απρίλη, μετά από πολυήμερη δίκη, καταδικάζεται και στο Εφετείο ο συνήγορος των χουντικών Γ. Αλφαντάκης, αλλά η ποινή του μειώνεται στους 6 μήνες. Η απόφαση αργότερα θα αναιρεθεί. Στις 30 Απρίλη το Συμβούλιο των Εφετών με το 355/75 βούλευμά του χαρακτηρίζει το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας διαρκές. Κατά του βουλεύματος θα ασκηθεί αναίρεση στον Άρειο Πάγο από τον εισαγγελέα Ευστάθιο Μπλέτσα για να κριθεί τελικά —αργότερα— στιγμιαίο το έγκλημα και να απο­φύγουν την τιμωρία τα στηρίγματα των πραξικοπηματιών δικτατόρων.

6. Στις 18 Απρίλη 1975, νοσταλγός της δικτατορίας, αναστατώνει την περιοχή Ζωγράφου με προκλήσεις στους δημοκρατικούς πολίτες της περιοχής. Είναι ο Δημ. Απ. Καμόνας 48 χρονών έμπορος, που έβγαλε μαγνητόφωνο στο μπαλκόνι του σπιτιού του (Εκβατάνων 8) και μετέδιδε σε μεγάλη ένταση ομιλίες και συνθήματα υπέρ της 21 Απριλίου. Συνελήφθη και παραπέμφθηκε σ τον Εισαγγελέα, διώχθηκε για παράβαση του νόμου 942/46 (λήψη μέτρων για τον κατευνασμό των πολιτικών παθών) και παραπέμφθηκε να δικαστεί στις 3 Ιούλη στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας.

7. Στις 12 Οκτώβρη 1975, στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Άμφισσας δικάζονται ο ανθυπασπιστής της χωροφυλακής Γ. Καλαντζής και ο διμοιρίτης των TEA Ε.Δ. Παύλου, γιατί δύο μήνες μετά το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967 (20.6.67) συνέλαβαν τον Σπ. Κοτοπούλη στο σταθμό Χωροφυλακής Χρισσού και τον βασάνισαν με σιδερένιο στεφάνι στο κεφάλι. Το έσφιγγαν μέχρι που λιποθυμούσε από τον πόνο ο κατηγορούμενος, (επειδή οι κατηγορούμενοι είχαν πληροφο­ρίες ότι ήταν «Λαμπράκης» πριν από την δικτατορία). Ο Κοτοπούλης μετά τα βασανιστήρια (στεφάνι, φάλαγγα) τρελλάθηκε από ψυχωσικό σύνδρομο που εξελίχθηκε σε σχιζοφρένεια. Θεραπεύτηκε αργότερα στο «Αιγινήτειο». Στη δίκη κατέθεσε ότι το στεφάνι είχε στα πλάγια δυο βίδες («πεταλούδες») που τις έσφιγγαν στο πάνω μέρος του κρανίου. Όταν τον άφησαν του είπαν αν τον ρωτήσουν γιατί είναι πρησμένος και μελανιασμένος να λέει ότι τον τσίμπησαν μέλισσες. Και ακόμη τον απείλησαν ότι αν μαρτυρήσει τίποτα θα τον σκοτώσουν και θα πουν ότι αυτοκτόνησε.

8. Στις 14 Δεκέμβρη 1976 το βράδυ, στην οδό Άτλαντος του Παλαιού Φαλήρου, δέχεται τρεις πυροβολισμούς από άγνωστους ο Ε. Μάλλιος και μετά από λίγες ώρες πεθαίνει. Οι δολοφόνοι εξαφανίζονται και η Οργάνωση «17 Νοέμβρη» αναλαμβάνει την ευθύνη για την εκτέλεση. Στις 16 Δεκέμβρη «βγαίνει» η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου, που αθωώνει την Δέσποινα Παπαδοπούλου και τον Ιω. Καλογερόπουλο για την υπόθεση της αργομισθίας. Στις 16 Δεκέμβρη επίσης γίνεται η κηδεία του Ευαγγ. Μάλλιου στο πρώτο νεκροταφείο. Οργανωμένοι χουντικοί και νεοφασίστες επιτίθενται με λύσσα και τραυματίζουν σοβαρά δημοσιογράφους που αναγνώρισαν, θύματα των επιθέσεων ο Γιάννης Φάτσης, ο Μιχάλης Δημητρίου, ο Γιώργης Κρεμμυδάς, ο Γιάννης Δημαράς, ο Χρήστος Οικονόμου και ο Γιώργος Μαύρος (Ματσανιώτης). Από αυτούς οι πέντε θα πάνε στο νοσοκομείο και μόνο ο Δημητρίου (επειδή υπηρετούσε) θα καταφύγει σε ιδιώτη γιατρό για να τον φροντίσει. Από τους υπόλοιπους οι πέντε (εκτός από τον Μαύρο που έφυγε όταν του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες) οι τέσσερις θα χρειαστεί να μείνουν για νοσηλεία. Σοβαρότερα από όλους τραυματισμένος ο Φάτσης (με κατάγματα στο πρόσωπο) που θα χρειαστεί μήνες για να αποκατασταθεί η υγεία του και θα χρειαστεί επίσης να ταξιδέψει αργότερα στην Αγγλία για ιατρικές εξετάσεις. Ο Κρεμμυδάς είχε συντριπτικό κάταγμα στο πέλμα του αριστερού ποδιού από χτύπημα, ο Δημαράς είχε σκισμένο το πάνω χείλος του και όλοι μαζί με τον ελαφρότερα τραυματισμένο Οικονόμου είχαν τραύματα από χτυπήματα στο κεφάλι και άλλα σημεία του σώματος και διασείσεις. Η αστυνομία αδράνησε και δεν επενέβη καθόλου βλέποντας να κακοποιούνται με τόση αγριότητα άνθρωποι που είχαν πάει στην κηδεία για να κάνουν την δουλειά τους. Από ιδιωτική έρευνα των δημοσιογράφων και από φωτογραφίες εντοπίστηκαν ορισμένοι —ελάχιστοι— από τους δράστες της εγκληματικής επίθεσης και τα στοιχεία δόθηκαν στον ανακριτή, που ανέλαβε την ανάκριση για τα επεισόδια.

9. Στις 31 Γενάρη 1979 το βράδυ στις 9.30 δολοφονείται κοντά στο σπίτι του, Ωκεανίδων 13-15 Άγιος Σώστης – Ν. Σμύρνη, ο βασανιστής Πέτρος Μπάμπαλης. Δίπλα στο χτυπημένο από σφαίρες σώμα του βρέθηκε δακτυλογραφημένη προκήρυξη 5 σελίδων με υπογραφή: «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας»-Ομάδα: Ιούνης ’78. Ο Μπάμπαλης μεταφέρθηκε στο 401 Γ.Σ. Νοσοκομείο όπου μετά από λίγο πέθανε. Δικαστική πηγή που ρωτήθηκε από δημοσιογράφους αν ο Πέτρος Μπάμπαλης επρόκειτο να κληθεί και να εξεταστεί στην ανάκριση, όπως είχε κυκλοφορήσει σαν «πληροφορία», για τους βομβιστές απάντησε: ούτε διαψεύδω ούτε επιβεβαιώνω την πληροφορία. Την επόμενη μέρα το Υπουργείο Δικαιοσύνης θα χαρακτηρίσει ανακριβή την πληροφορία. Στις 5 Φλεβάρη 1979 προφυλακίζεται και ο αντισυνταγματάρχης της χωροφυλακής Δρακ. Βουδικλάρης, που είναι κατηγορούμενος με την ομάδα των βομβιστών.

10. Στις 27 Οκτωβρίου 1979 συλλαμβάνεται για βιασμό ο φασίστας και χαφιές της ασφάλειας Δημ. Γρίβας. Με «υπηρεσιακό σημείωμα», που του είχε «δανείσει» φίλος του αστυνομικός, έκανε έρευνα σε ζευγάρι στο πεδίο του Άρεως για να διαπιστώσει δήθεν αν κατείχαν ναρκωτικά χάπια. Έδιωξε με απειλές το αγόρι και κράτησε το 15χρονο κορίτσι που το βίασε. Ομολόγησε στη συνέχεια και άλλους βιασμούς καθώς και άλλα «κατορθώματα» που είχε κάνει εμφανιζόμενος σαν αστυνομικός και οπλοφορώντας.

11. Στις 27 Μάρτη 1981 βρίσκεται δολοφονημένος στο σπίτι του ο Εφέτης Βασ. Αποσκίτης. Το έγκλημα «φαίνεται» σεξουαλικό και δεν θα βρεθεί ποτέ ο δράστης ή οι δράστες, αντίθετα από ότι γίνεται συνήθως σε τέτοια εγκλήματα (ο κανόνας είναι να εξιχνιάζονται). Ο Αποσκίτης που τον τελευταίο καιρό υπηρετούσε στο Ελεγκτικό Συνέδριο είχε μετάσχει σε πολλές συνθέσεις Συμβουλίων Εφετών που έκριναν και απάλλαξαν χουντικούς, από κατηγορίες για οικονομικά σκάνδαλα (;) κυρίως.

12. Τον Αύγουστο 1981 με κορύφωση την 4η Αυγούστου καίγονται χιλιάδες στρέμματα δασών και άλλων εκτάσεων με αλλεπάλληλους εμπρησμούς. Η αντιπολίτευση αποδίδει τους εμπρησμούς σε χουντικούς και ακροδεξιούς που στόχο έχουν την αποσταθεροποίηση και κατηγορούν την κυβέρνηση Ράλλη, που δείχνει αδυναμία να εντοπίσει και να συλλάβει τους εμπρηστές. Στις 7 Αυγούστου συλλαμβάνεται στη Βάρη επ’ αυτοφώρω να βάζει φωτιά σε άλσος, που βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή ο Αντ. Τριβολίδης κλητήρας αεροπορικής εταιρίας. Ενώ στην αρχή λέει ότι «τον έβαλαν», μετά ανακαλεί και ενώ πολλά γράφουν οι εφημερίδες για ακροδεξιά και φιλοβασιλική τοποθέτηση και δράση του εμπρηστή, η αστυνομική έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο εμπρησμός έγινε από… ομοφυλοφυλικό πάθος και από ψυχονευρωτικές ανωμαλίες…

Πηγή: silentcrossing