Το τέλος της φάρσας

1. Ο παθολογικός φόβος της εξόδου από τη μεγαλοπρεπή αίθουσα της Ευρώπης αναγκάζουν τον πολίτη να προσποιείται τον ανίδεο, κάνοντας έτσι χειρότερη την ομηρία του. Οι Ευρωπαίοι, μετά το δημοψήφισμα, θα επεκτείνουν τη σφαίρα επιρροής τους. Μέσω όλων των τηλεοπτικών σταθμών, διευθύνουν μια μεγάλη επιχείρηση παραποίησης, που καταφέρνει να διασώσει με επιτυχία τις αναλήθειες για την υπομονή της Ευρώπης απέναντί μας. Η απρόσμενη εξέλιξη των γεγονότων δίνουν το δικαίωμα στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης ανδρείκελων, ώστε μόνο έτσι η Ευρώπη να αρχίσει να μιλάει για μας με «σεβασμό». Από δω και στο εξής ποιος θα τολμήσει να διατυπώσει αιτήματα για οποιονδήποτε λόγο; Αυτό το γεγονός δημιουργεί μεγαλύτερες απαιτήσεις ως προς τη δράση των κομμουνιστών, γιατί είναι οι μόνοι που αγωνίζονται ενάντια σ' αυτήν την τυραννία. Είτε το θέλουμε είτε όχι, ζούμε έναν οικονομικό πόλεμο ευρείας κλίμακας και όσοι προσπαθούν να εκτονώσουν την κατάσταση και να ζητήσουν συγγνώμη από τη Μέρκελ και να αποδεχτούν τα λάθη τους, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να προστεθούν στην ατέλειωτη αλυσίδα θυμάτων της Ευρώπης.

2. Ο Γιούνκερ, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του να ξερνάει ψέματα σαν γνήσιος οινόφλυξ, έκανε διάγγελμα στον ελληνικό λαό. Θαύμασα τον θεατρικό του μονόλογο, κυρίως επειδή εμφανίστηκε θιγμένος να διεκδικεί την Ελλάδα σαν να ήταν κληρονομιά του πατέρα του, την οποία κινδυνεύει να χάσει. Ωραίο τέχνασμα, που το παρακολούθησε τηλεοπτικά ο γνωστός αριθμός δούλων - αφού σαν δούλους μας βλέπει ο Γιούνκερ - που κατοικούν στη χώρα του. Ηταν οξύς και προκλητικός, αφού είναι σίγουρος πως πάντα θα υποχωρούμε λόγω φόβου.

3. Ο Τσίπρας δήλωσε ότι αιφνιδιάστηκε από τη σκληρότητα των Ευρωπαίων ηγετών. Αυτό καταδεικνύει αδυναμία ανάλυσης των γεγονότων και έλλειψη βάρους. Μόνος του απέδειξε ότι η επαναστατική φρασεολογία του παρέμεινε φρασεολογία, χωρίς ίχνος δύναμης, παρέλυσε και στο τέλος υποχώρησε, επιτρέποντας σε όλες τις συντηρητικές δυνάμεις που πλησιάζουν την εξουσία να εμφανιστούν και πάλι στο προσκήνιο.
Και δεν άργησαν οι χαμερπείς κόλακες να ξαναπάρουν θάρρος, συμβάλλοντας δραστικά στη μοιραία φθορά που συντελείται στην αγκαλιά της Ευρώπης. Ο Τσίπρας κλονίζεται χωρίς τόλμη, αφού μέχρι την ύστατη στιγμή δηλώνει φανατικός ευρωπαϊστής. Ετσι, με τα λάθη και τα πισωγυρίσματα, κατάφερε να μεταδώσει την ταραχή του σε όλους τους Ελληνες, τους οποίους έχει καταλάβει ο φόβος και τώρα παίρνουν σοβαρά και κατά γράμμα τις προτροπές των Ευρωπαίων.

4. Κανείς, ωστόσο, δεν τολμά να μιλήσει για το κεφάλαιο. Ολα τα κόμματα όπως και αυτό που μας κυβερνά τα αποκαλώ «Το Διευθυντήριο», αφού λειτουργούν μια συνωμοσία που έχει αφαιρέσει από παντού το κεφάλαιο τόσο ως λέξη όσο και ως ουσία. Εχει αποσιωπηθεί πως εδώ πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη εκατόμβες νεκρών, Αουσβιτς, κατάλυση της δημοκρατίας και κάθε κώδικα ηθικής.

5. Ο σφετερισμός της εξουσίας από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα στηρίχτηκε σε μια ατέλειωτη σειρά ψέματα, στη φιλοδοξία και σε μια δυνατή δόση προδοσίας προς κάθε κατεύθυνση. Ετσι όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα κατέκτησαν την εξουσία με εξαιρετική ευκολία. Και τι δεν ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια: δεσποτείες γεμάτες αξιώσεις και υποσχέσεις, υποταγή στους ξένους, ενώ παράλληλα τεράστιες θυσίες που επαληθεύουν τη φράση του Ταλεϋράνδου: «Δεν έχουν ξεχάσει τίποτα και δεν έχουν μάθει τίποτα».

6. Φτηνός και πληκτικός ο λόγος του στερημένου Σαμαρά. Θα μπορούσε να έχει ακουστεί την εποχή του εμφυλίου, αφού ένα είναι το μάθημα: Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα και ως εκ τούτου ο ρόλος της μέσα στο θέατρο της Ιστορίας είναι αυτή του κομπάρσου. Απορώ πώς καταφέρνουν μέσα στις δεκαετίες να συντηρούν τόσο ζωντανή τέτοιου είδους χαμέρπεια - σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα. Αυτές οι μετριότητες χειραγώγησαν τον κόσμο μέσα στα μνημόνια, συμπεριλαμβανομένων του Γιωργάκη, του αξιότιμου Παπαδήμου και του ψεύτη Σαμαρά. Τώρα προστέθηκαν και οι Αριστεροί, με την ακαταμάχητη ματαιοδοξία τους, οι οποίοι κατάφεραν να υιοθετήσουν από τους έμπειρους εξουσιαστές όλες τις κακές συνήθειες, όπως το να βλέπουν παντού συνωμοσίες που επιθυμούν να τους ανατρέψουν.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ