Εγώ το ΑΑΔΜ, το 15ο και άλλες ιστορίες #3

Εδώ το 1^ο και  το 2^ο μέρος

Συναισθηματικά τρικ

Μιλήσαμε στο προηγούμενο σημείωμα για κάποια αυθόρμητα, ή επιμελώς καλλιεργημένα, συναισθηματικά τρικ, χωρίς τα οποία η ύπαρξη της σχετικής αντικαθοδηγητικής δημοσιολογίας θα στερείτο κάθε ερείσματος.

-Ποια είναι αυτά όμως;

Το ένα είναι τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν σε μεγάλη μερίδα φίλων-μελών του κόμματος, μετά την πρόσφατη εκλογική του συρρίκνωση, η οποία και βιώθηκε ως ήττα από τους περισσότερους. Εξάλλου επάνω σε αυτήν την ψυχολογία πάτησε ουσιαστικά για να πιάσει και το δεύτερο τρικ για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω.

Ο Σορέλ γράφοντας για τις δίκες των στρατηγών της Γαλλικής επανάστασης κατά την περίοδο της «τρομοκρατίας»*, σκιαγράφησε την ψυχολογία του αφοσιωμένου και ανιδιοτελή στρατιώτη μετά την ήττα ως εξής:

Εφόσον αυτός έδωσε ό,τι του ζητήθηκε, η ευθύνη για την ήττα δεν μπορεί παρά να βαραίνει την ηγεσία του!

Το αυθόρμητο συναίσθημα του ανιδιοτελή και αφοσιωμένου στρατιώτη μετά την ήττα λοιπόν, είναι να στρέφεται ενάντια στην ηγεσία του. Και από ανιδιοτελείς και αφοσιωμένους στρατιώτες, ποτέ δεν είχε έλλειψη το ΚΚΕδικο. Δεν γεννάνε όλα τα κόμματα Μπελογιάννηδες εξάλλου... Μόνο που επειδή ακριβώς είναι ΚΚΕδες (δηλαδή σκεπτόμενοι άνθρωποι που δεν άγονται μόνο από το θυμικό), αυτό από μόνο του δεν φτάνει, ούτε καν για το συναισθηματικό μέρος. Χρειάζεται και μία «ιστορική δικαίωση», που και αυτή να πατάει στο θυμικό πάντα (γιατί είπαμε πως επί της λογικής, όλα αυτά καταρρίπτονται σαν τραπουλόχαρτα).

Αυτή «βρέθηκε» (αρκετά πριν τις εκλογές είναι η αλήθεια) στο πρόσωπο ενός από τους τέσσερις** «ιστορικούς» (βάση των χρόνων που άσκησαν τα ύψιστα καθοδηγητικά καθήκοντα) ηγέτες του ΚΚΕ, τον Χαρίλαο Φλωράκη που κάποιοι προσπαθούν να συγκρίνουν με την σημερινή ΓΓ του Κόμματος προκειμένου να την βγάλουν "λειψή".

Δεν θα κάτσω να σχολιάσω το θράσος του να επικαλούνται τον Χαρίλαο οι διάφοροι Αλαβανολαφαζάνηδες που πήγαν να του διαλύσουν το Κόμμα. Θα προσπεράσω και το γεγονός πως η καθοδήγηση στο ΚΚΕ ασκείται συλλογικά και δεν είναι θέμα προσώπου του Α ή του Β, ΓΓ.

 Αντίθετα θα επιχειρήσω να επικεντρώσω στο βάσιμο ή μη, τέτοιων αιτιάσεων.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον Χαρίλαο:

Για έναν άνθρωπο αναμφίβολα χαρισματικό, με μία καθόλα αξιοσέβαστη, ακόμη και από τους αντιπάλους του προσωπικότητα, και ένα καθόλα βαρύ επαναστατικό βιογραφικό, που αυτοδίκαια χαίρει της εκτίμησης του συνόλου των μελών και φίλων του κόμματος –και όχι μόνο αυτών. Έναν άνθρωπο με τεράστιο επικοινωνιακό χάρισμα, που η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως εάν, με τα προσωπικά του χαρίσματα, ηγείτο ενός αστικού κόμματος, τον Παπατζή τον 2^ο θα τον είχε κολατσίσει...

Πόσο λοιπόν καλύτερα τα κατάφερε εκλογικά (για αυτό δεν μιλάμε πάντα;) ο Χαρίλαος, και μέσα σε ποιες συνθήκες;

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Στις συνθήκες της μεταπολίτευσης (τότε που «αν δεν ήσουν αριστερός δεν έβγαζες γκόμενα» όπως μνησίκακα λένε οι ...δεξιοί), με ένα σοσιαλιστικό στρατόπεδο παρόν, με τον σοσιαλισμό χειροπιαστό σαν εναλλακτική, με την γενιά της αντίστασης και του ΔΣΕ ενεργή στα πράγματα****, με την αίγλη του αντιδικτατορικού αγώνα νωπή, ακόμη και με αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ) που αναγκάζονται να υιοθετήσουν το σύνολο της συνθηματολογίας του ΚΚΕ για να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα, το ΚΚΕ ξεκινάει από το 9,36% του 1977 για να φτάσει στην κορύφωση του ...10,93% το 1981***.  Πόσο μακρυά είναι αυτό άραγε από το 8,48% των εκλογών του Μάη, σε συνθήκες πλήρους συντηρητικοπόιησης της κοινωνίας, με την αντεπανάσταση να έχει συντελεστεί παγκόσμια προ πολλού, και με τον σοσιαλισμό να μοιάζει κάτι εξίσου ουτοπικό με την ...αταξική κοινωνία των αναρχικών ακόμη και στα μάτια μεγάλης (από ότι αποδείχτηκε) μερίδας ψηφοφόρων του Κόμματος;

Τώρα βέβαια μπορεί κάποιος να με ρωτήσει γιατί ανατρέχω στα εκλογικά αποτελέσματα του Μάη, και όχι αυτά του Ιούνη.

Ο λόγος είναι προφανής, και μπορούν να επιβεβαιώσουν ίσως την εικασία μου οι μεγαλύτεροι που είχαν ζήσει από πιο κοντά το κλίμα το 1981. 

-Εάν τότε το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να κάνει κυβέρνηση και γίνονταν επαναληπτικές εκλογές (όπως τον Ιούνη), την ψήφο του ...Φαράκου έστω, θα την βρίσκαμε;

Ας κάνουμε λοιπόν τις σωστές κάθε φορά συγκρίσεις.

Και αυτές λένε πως υπό τις δεδομένες συνθήκες, η παρούσα καθοδήγηση τα κατάφερε πολύ καλύτερα ακόμη και εκλογικά. Γιατί εάν στο περιβάλλον που περιγράψαμε πριν, το 11% του 1981 είναι "πολύ", τότε το 4,5% του Ιούνη (δεν μιλάω καν για τον Μάη τώρα) πρέπει να θεωρηθεί πραγματικός άθλος!

Φυσικά οι όψιμοι θαυμαστές του Χαρίλαου (και εδώ δεν μιλάω για τους καλοπροαίρετους φίλους του ΚΚΕ), «ξεχνάνε» να μας  πούνε πως και για το 4,5% του 1993, δεν έπαιξαν μηδενικό ρόλο οι πολιτικές επιλογές της καθοδήγησης επί Γραμματείας Χαρίλαου (Συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου, συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, κλπ), μια και δεν ήταν η Γραμματεία του Φαράκου που άλλαξε τόσο την φυσιογνωμία του κόμματος μέσα σε μερικούς μήνες.

Και όλα αυτά βέβαια πατάνε πάλι πάνω σε ένα θυμικό που τείνει να εξιδανικεύει καταστάσεις της νεότητας μας, όσο και σε αυτό του σεβασμού και του δικαιολογημένου θαυμασμού του συνόλου των ΚΚΕδων για το πρόσωπο του Φλωράκη.

Φυσικά όμως όλα αυτά που πατάνε στο συναίσθημα, όταν πρόκειται για ΚΚΕδες και πάλι δεν φτάνουν. Έτσι πρέπει να επιστρατευθούν και μία σειρά από «πραγματικές» αιτιάσεις πάνω στην καθοδηγητική γραμμή του κόμματος, αρχίζοντας από τις «πλατείες» και τις «πατάτες», και φτάνοντας στην φάτσα του Μεντρέκα και το μπόι της Αλέκας.

Αλλά για κάποια (όσα αξίζει ίσως τον κόπο) από αυτά θα μιλήσουμε σε επόμενη συνέχεια...

_____

* «Σκέψεις πάνω στην βία» (εκδ.Γ.Αναγνωστίδης)

**Οι άλλοι τρεις είναι (με αυτό το κριτήριο) ο Ν.Ζαχαριάδης, ο Κ.Κολιγιάννης και η Α.Παπαρήγα

***Πηγή

****Οι πιο νεαροί από τους μαχητές του ΔΣΕ, δεν είχαν καν βγει στην ...σύνταξη!