Όλοι ξέρουνε την ιστορία του ΚΚΕ καλύτερα απ' το ΚΚΕ.

Αυτός εδώ είναι σίγουρος ότι το ΕΑΜ ήταν κάτι μεταξύ catering και φιλανθρωπικής οργάνωσης και φωνάζει γιατί δεν του δίνουμε το ίδιο, custom-made.

Κι εκείνος εκεί διατυμπανίζει ότι το κίνημα ήτανε σαν την Εθνική Μπάσκετ, κι αγκάλιαζε αγαπητικά όλους τους Έλληνες, περιλαμβανομένων των ταγματασφαλιτών, των χιτών, και των γερμανοτσολιάδων, τους οποίους θεωρεί μια ασήμαντη και θολή μειονότητα, κάτι σαν κομπάρσους ταινιών καράτε. 

Κι αυτή εδώ είναι ακλόνητη στην πίστη της ότι οι ΚΚΕδες ήταν wannabe αναρχικοί που δεν τους άφηνε να εκφραστούνε αυτο-οργανωτικά ο Στάλιν, και όταν βρίζει την πορεία αισθάνεται πως εκπροσωπεί όχι μόνο τους εφτά συντρόφους της κατάληψης αλλά και όλον τον ΔΣΕ.

Και ο άλλος πιο πέρα είναι βέβαιος ότι ο απώτερος σκοπός του ΚΚΕ ήταν να γίνει ΕΔΑ και να ιδρύσει την "ελληνική αριστερά", την οποία προδοτικώς φτύνει σήμερα.

Εγώ νομίζω ότι η ιστορία του ΚΚΕ είναι ένας καραφλός χωρίς πολλά δόντια που φώναζε συνθήματα στην πορεία και μετά εξαφανίστηκε στο πυκνό προλεταριακό σκοτάδι που γέννησε τον ίδιο και τη φάρα του, κι όλο τους καταπίνει.

Όλοι αγαπάνε τους νεκρούς του ΚΚΕ, για αυτό διεκδικούν την πρωτοβουλία να βγάλουν από τη μέση τους ζωντανούς που εμποδίζουν την ελεύθερη χρήση των πτωμάτων για σκοπούς αυτοκατασκευής --και εν προκειμένω, και επισκευής-- ελαφρώς στραπατσαρισμένων και ελαφρώς ξεπλυμένων και μαζικά παραγόμενων "προσωπικοτήτων". 

Όλοι υποκλίνονται σαν υπηρέτες με λιβρέες μπροστά στην ιστορία του ΚΚΕ. Όλοι εκτός από το ΚΚΕ, που όλοι φτύνουν εξαγριωμένοι επειδή δηλώνει πως νιώθει άβολα με το ρόλο της φασκιωμένης απ' την πολλή εκτίμηση μούμιας και λέει να διεκδικήσει λίγο μέλλον και ίσως κάποτε και κάτι άλλο από την ήττα, τη χλεύη και τον κατατρεγμό.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν όλοι, τι λένε όλοι, τι σκέφτονται όλοι. Εμένα με ενδιαφέρει ο καραφλός χωρίς πολλά δόντια, θέλω να τον ακολουθήσω από πίσω να δω πού πάει, αν θα βρει δρόμο να διαβεί μες στους κλειστούς, τους κυκλικούς, τους τυφλούς τους δρόμους της ιστορίας.  
Εμένα με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν αυτιά που ακούνε τον βόμβο από κάτι άναρθρο και φωσφορώδες στο υπέδαφος. Οι άνθρωποι που φυτρώνουν μουσούδες, ψάχνοντας μ' ανήσυχα μουστάκια για ρωγμές στους τοίχους. 

Οι υπόλοιποι δεν με ανησυχούν, τους αφήνω στο τσίρκο της περιπαθούς έκφρασης, στο τσίρκο όπου η προσωπικότητα εκφράζεται με την συχνότητα διάρροιας. Χωρίς αμφιβολία, θα συνεχίσουν να διασκεδάζουν εαυτούς και αλλήλους για πολύν ακόμα καιρό.

Από το Lenin reloaded