Συνταγή για μια πετυχημένη προοπτική αριστερής διακυβέρνησης:

Βάζουμε:

• Μία δόση «ηγεμονίας του πολιτικού επικοδομήματος» από διαστρεβλωμένο Γκράμσι.
• 4γρ, «ο σκοπός δεν είναι τίποτα- το κίνημα είναι το παν» από Μπέρνσταϊν
• Μπόλικο ευρωκομμουνισμό περί «προοδευτικής Ευρώπης των λαών» (μη τον τσιγκουνευτήτε, -αν βρείτε, πάρτε από Μπερλίγκουερ είναι από τους καλύτερους)
• Μία ρεβιζιονιστική πρέζα «ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό» για να πάρει τα αρώματα
• Λίγο από «τέλος της ιστορίας» και συνακόλουθα «Δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού» από Φουκογιάμα, για να πικρίσει λίγο.
• Πασπαλίζουμε ελαφρώς με την «επιβολή της δημοκρατίας από την δύση στους τριτοκοσμικούς δικτάτορες» από Χάντικτον, για να πάρει μία όξινη γεύση.
• Βολονταρισμό, ανάλογα με το γούστο μας, αλλά οποσδήποτε αρκετό για να καλύψει τις ιστορικές νομοτέλειες.
• Αντισταλινισμό (επίσης μπόλικο, -ρίξτε αρκετό για να δέσει τα υπόλοιπα υλικά)
• «Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» από Αντρέα Παπανδρέου (χωρίς αυτό μπορεί και να κόψει)
• Χύνουμε όλο το μείγμα πάνω σε μία μάζα τρομοκρατημένων μικροαστών για να πάρει όγκο, και το ψήνουμε πάνω στην αντίθεση με το οργανωμένο εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική προοπτική...
• Και έχουμε έτοιμη την «αριστερή» κυβερνητική πρόταση, με τους καπιταλιστές ευχαριστημένους, εντός ΕΕ –Ευρώ –ΝΑΤΟ, και μία αισιόδοξη προοπτική για τον υπόλοιπο λαό ταυτόχρονα (αυτή η αντίθεση προσδίδει το κάτι άλλο στο τελικό αποτέλεσμα)

Τι;

-Δεν βγαίνει τελικά στην γεύση η αισιόδοξη προοπτική;

Τώρα που το φτιάξατε το γλυκό,

με τις υγείες σας!