-Συνέχεια ποιάς πολιτικής;

-Ποιάς πολιτικής «συνέχιση με άλλα μέσα» είναι ο «πόλεμος» που διαφημίζει η ΤιΒι;

-Ποιάς πολιτικής συνέχιση είναι η – αποκαλούμενη από την κυβέρνηση – «εθνική προσπάθεια» εναντίον της μάζας των μεταναστών και προσφύγων που χειραγωγούμενοι από την τουρκική κυβέρνηση έχουν συγκεντρωθεί στον Έβρο έξω από τα ελληνικά σύνορα;

-Ποιά πολιτική συνεχίζει, εναλλασσόμενη από το πρωί ως το βράδυ με δόσεις κορωνοϊού, η επιχείρηση χειραγώγησης τής λαϊκής συνείδησης και δραστηριότητας από τα μμε των «ευϋπόληπτων» εθνικών εργολάβων και μεγαλοεπιχειρηματιών, σε πλήρη εναρμόνιση με τις γενικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και τη θέση της εντός των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών;

-Σε ποιόν «πόλεμο» καλείται να ενσωματωθεί και ενσωματώνεται η λαϊκή ανησυχία, η δραστηριότητα που πηγάζει από αυτήν, η δραστηριότητα που εργαλειοποιεί τη λαϊκή ανησυχία για την υλοποίηση αντιλαϊκών στόχων;

Το ότι αυτός ο «πόλεμος» δεν είναι στ’ αλήθεια «πόλεμος» αποτελεί επουσιώδη λεπτομέρεια για μια χώρα και έναν λαό που μόλις συμπλήρωσε μια δεκαετία «κατοχής» που δεν ήταν (που δεν είναι) «κατοχή» και που, όπως «αντιστάθηκε» σε αυτή, «αντιστέκεται» τώρα σε μια «εισβολή» που δεν είναι «εισβολή»…

Επουσιώδη λεπτομέρεια αποτελεί (το ότι αυτός ο «πόλεμος» δεν είναι στ’ αλήθεια «πόλεμος») και για τον λόγο ότι, κι αν δεν είναι «πόλεμος», η έμπρακτη κρατική ανάμιξη της μιας και της άλλης πλευράς, με το συγκεκριμένο τους περιεχόμενο, επιτρέπουν την «ταξινόμηση» των εκτυλισσόμενων γεγονότων αν όχι βέβαια στην ομοταξία του «πολέμου» πάντως, όμως, στην ομοταξία της «τριβής» και, πάντως, όχι ακριβώς στην άσκηση πολιτικής που παραμένει οριστικά περιορισμένη στα συνήθη «ειρηνικά» μέσα. Πρόκειται λοιπόν, από αυτή την άποψη, για γεγονότα που αποτελούν συνέχιση, προέκταση, με άλλα μέσα, της συνηθισμένης (…) «ειρηνικής» πολιτικής. Αλλά ποιάς;
Την πλάνη όσων – ψυχικά ή έμπρακτα – θεωρούν τους εαυτούς τους «υπερασπιστές των συνόρων της πατρίδας», μπορεί να την διαφωτίσει η πριν από ενάμιση μήνα δήλωση του πρωθυπουργού Μητσοτάκη εξονόματος όχι της Ελλάδας αλλά, με μια μεγαλοστομία απεχθή και «διάφανη» ως προς τους στόχους της και ως προς τον πολιτικό ρόλο του ίδιου του πρωθυπουργού, εξονόματος ολόκληρης της «Ευρώπης»: «Δεν θέλουμε η Ελλάδα να είναι μαγνήτης για πρόσφυγες και μετανάστες… Οι οικονομικοί μετανάστες δεν έχουν θέση ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη».

Ανεξάρτητα από το σχήμα της λεκτικής διατύπωσης το νόημα είναι σαφές: Μετανάστες και πρόσφυγες που με μια εκτελεστική πράξη βαφτίζονται μετανάστες, τα θύματα του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, της ιμπεριαλιστικής «οικονομίας» και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, πρέπει είτε να παραμείνουν έξω από τις παρυφές [1] της Ευρωένωσης είτε να εγκλωβιστούν και να φυλακιστούν σε ανοιχτά και κλείστα στρατόπεδα συγκέντρωσης [2] εντός των παρυφών του ευρωενωσιακού «ράιχ», δηλαδή στην Ελλάδα. Στην οποία Ελλάδα, – παρά την, κατά Μητσοτάκη, απαρέσκειά της να αποτελεί «μαγνήτη» (αν είναι δυνατόν!) για πρόσφυγες και μετανάστες -, έχει λόγω της γεωγραφικής της θέσης ανατεθεί ρόλος «υποδοχής» και ευρωενωσιακής φυλακής για τα ανθρώπινα κύματα των ξεριζωμένων μεταναστών και προσφύγων. Σε αυτόν τον ανατεθειμμένο και διατεταγμένο ρόλο οφείλεται, βέβαια, η μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών και προσφύγων στη χώρα και ιδιαίτερα σε συγκεκριμένα «επιλεγμένα» σημεία της και όχι στο ότι δήθεν η Ελλάδα «μανητίζει» (!) μετανάστες και πρόσφυγες…

Ας μην αυταπατώνται και ας μην βαυκαλίζονται, όσοι εξακολουθούν να το πράττουν, με την ιδέα, εν προκειμένω, της «υπεράσπισης των συνόρων της πατρίδας». Η χρησιμότητά τους δεν συνίσταται σε αυτό, η χρησιμότητά τους συνίσταται πρώτα απ’ όλα στην «φρούρηση» των ιμπεριαλιστών της ευρωένωσης από τα θύματα της πολιτικής τους. Και αν η «χρησιμότητα» αυτή εμφανίζεται σαν μέρος ενός επεισοδίου περιορισμένου μεταξύ δυο μόνο «πρωταγωνιστών», Ελλάδας – Τουρκίας, αυτό είναι αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο ότι τα δυο αυτά κράτη βρίσκονται μεταξύ άλλων σε αντίθεση για των επωμισμό των (ανθρώπινων) συνεπειών της ευρω-ΝΑΤΟϊκής πολιτικής, στην οποία και τα δυο κράτη – το καθένα με τη δική του ιδιαίτερη πολιτική, που υπηρετεί τη δική του άρχουσα τάξη – συμμετέχουν ενεργά.
Ευρωένωση, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, θα είχαν ολοκληρωτικά ηττηθεί στην Συρία αν δεν υπήρχε η Τουρκία, αν αυτή με την πολεμική επεκτατική πολιτική της (και τα παζάρια της με τη Ρωσία) δεν διατηρούσε το καθεστώς τής αστάθειας σε βάρος της συριακής εθνικής κυριαρχίας. Τα ισχυρά κράτη της ΕΕ, αυτά που συμμετέχουν στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για την παγκόσμια κυριαρχία και που οδηγούν σε αυτόν τον ανταγωνισμό όλη την ΕΕ σαν διακρατική ένωση, επιθυμούν τη συνέχιση της εμπόλεμης κατάστασης στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή, δεν επιθυμούν όμως τις συνέπειές της με τη μορφή των προσφυγικών και μεταναστευτικών κυμάτων που κατευθύνονται, όπως πάντα, από τις «φτωχές» προς τις «πλούσιες» χώρες, «ακολουθώντας στην πραγματικότητα τη ροή των κεφαλαίων». Οι ιμπεριαλιστές πασχίζουν με όλα τα μέσα για τη συμφέρουσα γι’ αυτούς ροή των κεφαλαίων, απεχθάνονται όμως τις μεταναστευτικές και προσφυγικές «ροές» – όπως τις ονομάζουν – που την ακολουθούν…

…Σε αυτούς τους συσχετισμούς διατηρεί ενεργό ρόλο και η Ελλάδα καθώς, πριν από λίγες μόνο ημέρες στην σύνοδο των πρέσβεων του ΝΑΤΟ, όταν η Τουρκία ζήτησε τη ΝΑΤΟϊκή συνδρομή για να διατηρήσει την κατοχή σε συριακά εδάφη, η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως μόνο θέμα το σεβασμό από μέρους της Τουρκίας της συμφωνίας της με την ΕΕ για το προσφυγικό, και έτσι ουσιαστικά αποδέχθηκε την επιθετική στάση της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών, την παραβίαση των συνόρων τους και των συνθηκών που τα καθορίζουν.

Αλλά τότε, εν μέσω αυτών των συσχετισμών, γιατί η Τουρκία να «σεβαστεί» και τη συμφωνία για το προσφυγικό, εφόσον η ίδια δρα και διαιωνίζει την εμπόλεμη κατάσταση στη Συρία όχι μόνο για δικό της λογαριασμό, αλλά και για το λογαριασμό και με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και της ίδιας της ελληνικής κυβέρνησης; Και τι άλλο απομένει τότε στην Ελλάδα του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού ευρωμονόδρομου, από το να παριστάνει τον «ακρίτα» της Μέρκελ και του Μακρόν και να βαφτίζει «υπεράσπιση των συνόρων της πατρίδας» την «με άλλα μέσα συνέχιση» της πολιτικής των κρατικών και οικονομικών κέντρων του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου;

Δεν υπάρχει εδώ περιθώριο παρερμηνειών: Η δικαιολογημένη ανησυχία των κατοίκων στις ακριτικές περιοχές χρησιμοποιείται σαν όργανο αυτής της πολιτικής, την οποία υλοποιεί η ελληνική κυβέρνηση στις κατευθύνσεις που χαράσσει ο ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός. Και η ίδια η δραστηριότητα που πηγάζει από αυτή την ανησυχία (και, μάλιστα, στο βαθμό που πηγάζει από αυτή την ανησυχία και που δεν αποτελεί προϊόν της ανάμιξης εγχώριων και εισαγόμενων ναζιφασιστικών στοιχείων), θα είχε διαφορετικό περιεχόμενο ενταγμένη σε μια πολιτική αντιστρατευόμενη τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ενταγμένη πραγματικά σε μια πολιτική φύλαξης των συνόρων της πατρίδας, σε μια πολιτική απεγκλωβισμού των προσφύγων και των μεταναστών από τα ευρωενωσιακά συρματοπλέγματα, σε μια πολιτική μαχητικής εξόδου από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς… Πρακτικά, τότε, και αυτή η δραστηριότητα δεν θα ήταν καθόλου «η ίδια» [3].

Δεν πρόκειται για «προσφυγική κρίση». Πρόκειται για ένα «κρίσιμο» επεισόδιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κάτω από την επιφάνειά του οποίου επεισοδίου διαμείβονται παζάρια και κυοφορούνται «διευθετήσεις», και από το οποίο επεισόδιο, – όσο στοιχίζονται πίσω από τη στρατηγική, τα συμφέροντα και τις «ορέξεις» του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του -, θα αποδειχθούν χαμένοι οι λαοί, και ο ελληνικός λαός ιδιαίτερα.
____________________

[1] Γιατί «παρυφές» και όχι «σύνορα» της ΕΕ; Η απάντηση με μια διαφορετική ερώτηση: Γιατί πότε η ΕΕ (και το ΝΑΤΟ, με το οποίο βρίσκεται σε αξεδιάλυτη στρατηγική «διαπλοκή») αντιμετώπισαν τα ανατολικά ελληνικά σύνορα πραγματικά σαν τέτοια; Πότε, εκτός από την περίπτωση των προσφυγικών και μεταναστευτικών κυμάτων, που αποτελούν συνέπεια της πολιτικής τους και για τα οποία προορίζουν την Ελλάδα σαν φυλακή, προκειμένου να διαφυλαχθεί ο ιμπεριαλιστικός «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής»; Πότε άλλοτε, εκτός από αυτή την περίπτωση, με όλες τις αποκρουστικές κοινωνικοπολιτικές συνέπειές της, τις οποίες επιμελώς υλοποιούν οι κυβερνήσεις των μονοπωλίων; Σε κάθε άλλη περίπτωση ας διαβεβαιώσουν οι ίδιοι οι απολογητές του ευρωατλαντισμού το πόσο σίγουροι νιώθουν από τους «εταίρους» τους εν μέσω των αχαλίνωτων ιμπεριαλιστικών παζαριών που στο προσκήνιό τους ή στην «εφεδρεία» τους περιλαμβάνουν όλη τη γραμμή που αρχίζει από τον Έβρο, διασχίζει το Αιγαίο και καταλήγει στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. Πότε, άλλωστε, η ΕΕ αναγνώρισε το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου σαν «δικό της» κατεχόμενο έδαφος; Και πότε η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν τις τουρκικές «αμφισβητήσεις» στο Αιγαίο σαν παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός «εταίρου» τους; Πώς λοιπόν, όταν πρόκειται για τα ελληνικά σύνορα, μπορεί να γίνεται λόγος για «σύνορα της ΕΕ», τη στιγμή που η ίδια η ΕΕ δεν τα αντιμετωπίζει σαν τέτοια;
[2] Επιτάξεις για κλειστά κέντρα «φιλοξενίας» (φυλάκισης), απερίγραπτες συνθήκες εξαθλίωσης στις «ανοιχτές» Μόριες, τροχιοδεικτικές βολές για εκτοπισμό μεταναστών και προσφύγων σε ξερονήσια, εγκαινιαζόμενες μέθοδοι όπως ο περιορισμός των προσφύγων σε πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού και η αποστέρηση του δικαιώματος αίτησης ασύλου, σκιαγραφούν με αδρότητα τις ακραία αντιδραστικές επιδιώξεις της εξουσίας του κεφαλαίου και τον ρόλο δεσμοφύλακα που προορίζουν για τον ελληνικό λαό οι «έμποροι των εθνών», οι υποκινητές των ιμπεριαλιστικών πολέμων όπου γης.
[3] Στο μεταξύ, πίσω από το παραπέτασμα της φιλολογίας για τον κορωνοϊό, ο οποίος εκτός των άλλων διέλυσε και τα φληναφήματα περί του τουρισμού ως «βαριάς βιομηχανίας της χώρας», πίσω από τις λεκτικές «κορώνες» περί «εισβολής» και «υπεράσπισης των συνόρων της πατρίδας», η γη της πατρίδας (κατοικήσιμη και άλλη) συνεχίζει χάρη στον «αυθορμητισμό της αγοράς» να ξεπουλιέται στους επιχειρηματικούς ομίλους, έμπρακτα προχωρούν τα κυβερνητικά σχέδια για ξεπούλημα και διάλυση πραγματικά «βαριών» στρατηγικών παραγωγικών μονάδων της πατρίδας (απολιγνιτοποίηση, ΛΑΡΚΟ κλπ), το φάσμα της οικονομικής εξαθλίωσης παραμένει βαρύ πάνω από όλα τα εργαζόμενα στρώματα, τους μοναδικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου… Ο εχθρός επελαύνει από μέσα. Ο έχθρος δεν κυκλοφορεί με τρύπιες βάρκες αλλά με ιδιωτικά τζετ και θαλαμηγούς.

Πηγή: Διέξοδος