Δύο πολύ ενδιαφέροντα, κυρίως για το σήμερα, αποσπάσματα από το ιστορικό ένθετο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη:
[...]
Μόνο όποιος διδάσκεται από την Ιστορία την τιμά πραγματικά
Την αναγκαιότητα, και επομένως την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, το Κόμμα μας τεκμηρίωσε με το 15ο Συνέδριο, που το Πρόγραμμά του προσδιόρισε ως σοσιαλιστικό το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτή η προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ πήρε πιο επεξεργασμένη μορφή στο 19ο Συνέδριο.
Αποδείχτηκε και από την ιστορική μελέτη ότι
η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού έχουν αντικειμενική βάση και δεν αναστέλλονται ανάλογα με τις συγκυρίες ή ανάλογα με τη μορφή που παίρνει η αστική διακυβέρνηση, από τις κάθε φορά ενδοαστικές αντιθέσεις.
Κι όμως, εδώ και πολλές δεκαετίες,
άλλοτε με δική μας ευθύνη και άλλες φορές, γιατί ο αντίπαλος θέτει τα διλήμματα που τον συμφέρουν, το ζήτημα του σοσιαλισμού χαρακτηριζόταν ανεπίκαιρο, σεχταριστικό, αριστερίστικο, τροτσκιστικό.
Τη δεκαετία του '40 ήταν ο φασισμός και ο πόλεμος, που δήθεν απομάκρυναν την πάλη για το σοσιαλισμό.
Αργότερα, ήταν το λεγόμενο μετεμφυλιακό κράτος.Στη συνέχεια, ήταν η χούντα των συνταγματαρχών, που επέβαλλε την αντιδικτατορική ενότητα.
Μετά τη χούντα, ήταν η «επάρατος δεξιά» που έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση.
Και αφού έφυγε, ήταν η «αλλαγή του ΠΑΣΟΚ» που έπρεπε να περιφρουρηθεί, για να μην ξανανοίξουν τα Μακρονήσια και για να έρθει η Νέα Ελλάδα!...