Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στον Ριζοσπάστη της 7ης/2/1982 αναφορικά με τα σύγχρονα τότε γεγονότα στην Πολωνία, και την αντιμετώπιση της "αλληλεγγύης" από τον οπορτουνισμό. Το παραθέτουμε όχι μόνο γιατί είναι διεισδυτικότατο, αλλά και γιατί το υπογράφει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Η μορφοποίηση του κειμένου έγινε από εμάς.
Ευχαριστούμε το Lenin reloaded που έθεσε υπόψην μας την ανάλυση αυτή.
Η Πολωνία και Ορισμένα ΚΚ της Δύσης
«Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στην Πολωνία πήρε σάρκα και οστά μια προσπάθεια, που η ουσία της ήταν ακριβώς ο εκδημοκρατισμός του Πολωνικού καθεστώτος... Τα Πολωνικά γεγονότα είναι κατά την γνώμη μας η ανακοπή μιας ανανεωτικής διαδικασίας»Έτσι συνόψιζε τα γεγονότα στην Πολωνία η «Ουνιτά» σε κύριο άρθρο της στις 15 Δεκέμβρη.
Λίγες μέρες πριν στην περίφημη σύσκεψη της «αλληλεγγύης» στο Ράντομ, ο ηγέτης της Βαλέσα, που δεν ήταν από τους πιο αδιάλλακτους, επισήμαινε απροκάλυπτα:
«Αν μεταβιβάσουμε τις επιχειρήσεις σε ιδιώτες, πουλήσουμε τα κρατικά αγροκτήματα σε ιδιώτες-αγρότες, και εγκαταστήσουμε παντού την αυτοδιαχείριση, τότε το σύστημα θα πάψει να υπάρχει» και τονίζει πως έσφαλε εισηγούμενος μετριοπαθή γραμμή. Στην συνέχεια καλούσε «το συνδικάτο να εγκαταλείψει κάθε αυταπάτη και να προετοιμαστεί για σύγκρουση, που θα είναι αναπόφεκτη».Για ποια σύγκρουση λοιπόν επρόκειτο; Για τον «εκδημοκρατισμό» και την «ανανέωση» του «Πολωνικού καθεστώτος»;
Η αντίθεση ανάμεσα στα δύο προηγούμενα γραπτά είναι κάτι παραπάνω από χτυπητή. Και θα μπορούσαν να προστεθούν πάρα πολλά κείμενα και κυρίως γεγονότα για να στοιχειοθετηθεί πληρέστερα.
Υπάρχει μια μεγάλη απόσταση της πραγματικότητας όπως εξελίχθηκε τον τελευταίο χρόνο στην Πολωνία και όπως εκφράστηκε από τους κύριους πρωταγωνιστές της, και στην εικόνα που παρουσιάζουν για αυτήν οι ηγεσίες ορισμένων ΚΚ της δύσης όπως του Ιταλικού και του Ισπανικού.
Χρειάζεται μια γερή επέμβαση σκοπιμότητας στα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Πολωνία για να εμφανίζονται διαμάχες και συγκρούσεις που έβαζαν υπό συζήτηση την ίδια την ύπαρξη των σοσιαλιστικών βάσεων της Πολωνίας, και που ωθούσαν την Πολωνική κοινωνία σε εμφύλια τραγωδία, σαν μια ευγενική άμιλλα στο έδαφος του σοσιαλισμού ή σαν μια αντιπαράθεση κυρίως ανάμεσα σε «δημοκράτες και μη», σε «ανανεωτικούς» και «συντητικούς»,όπως έκαναν με τον πιο απλοποιητικό τρόπο οι ηγεσίες ορισμένων ΚΚ της δύσης.
Ασφαλώς το εργατικό κίνημα που άρχισε τον Αύγουστο του ’80 από τα ναυπηγεία του Γκντάνσκ είχε σαν υπόβαθρο τα τραγικά λάθη του ΠΕΕΚ(σ.σ. Πολωνικό Ενωμένο Εργατικό Κόμμα) τις στρεβλώσεις βασικών αρχών της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, τους περιορισμούς στην συμμετοχή και τις οδυνηρές γραφειοκρατικές παραμορφώσεις στο κόμμα και στο κράτος, που δημιούργησαν σταδιακά ένα χάσμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στην Πολωνική κυβέρνηση και την κοινωνία, ιδιαίτερα στις εργαζόμενες μάζες.
Δεν έχει κανείς λόγο να συγκαλύπτει τις ευθύνες του ΠΕΕΚ ούτε να εξωραΐζει την κατάσταση, αλλά δεν μπορεί να κλείνονται τα μάτια στο γεγονός ότι στο εργατικό κίνημα, σε μια πορεία, ηγήθηκαν δυνάμεις με κρυφή ή φανερή εχθρότητα ενάντια στον σοσιαλισμό. Η «αλληλεγγύη» δεν ήταν μόνο ένα συνδικάτο. Ήταν ένα πολιτικό κίνημα. Και την ηγεσία του την πήραν τα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία που στην πορεία έθεσαν ανοιχτά τους αντισοσιαλιστικούς τους στόχους, και τα τυχοδιωκτικά μέσα με τα οποία σκόπευαν να τους πραγματοποιήσουν. Γιατί οι κομμουνιστές στην δύση θα έπρεπε άραγε να να κρύβουν αυτήν την πραγματικότητα της ταξικής σύγκρουσης στην Πολωνία και να εμφανίζουν την «αλληλεγγύη», μετά την εξέλιξη της, σαν μια δύναμη ανανέωσης της Πολωνικής κοινωνίας;
Δεν μπορεί να ξεχνιέται ότι τα ΚΚ «είναι κόμματα διαφορετικά από τα άλλα», και αυτή η διαπίστωση δεν εκφράζει υπεροψία ούτε κάποια τάση περιχαράκωσης αλλά ευθύνες και υποχρεώσεις που δεν αφορούν μόνο την κάθε ξεχωριστή χώρα, αλλά και διεθνή γεγονότα και καταστάσεις. Τα ΚΚ στον καπιταλισμό ανεξάρτητα από την εκλογική επιρροή τους ποτέ δεν έπαψαν να χαρακτηρίζονται επαναστατικά ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες όταν αντιμετώπιζαν την πιο βάναυση αστική βία. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να μην λένε με το όνομα τους καταστάσεις, που αναπτύσσονται σε μια σοσιαλιστική χώρα όπως η Πολωνία, και να τοποθετούνται απέναντι στις διάφορες δυνάμεις σύμφωνα με την ταξική φύση και την προέλευση των στόχων τους;
Η ανάνέωση του σοσιαλισμού δεν μπορεί να γίνεται «φυσαρμόνικα» από ορισμένα κόμματα έτσι ώστε να χωράνε μέσα της και οι δυνάμεις της αντεπανάστασης.
Η αναζήτηση συμβιβασμών δεν μπορεί να ξεπερνάει τα όρια που θέτουν διαμετρικά αντίθετοι στόχοι και αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις. Και εδώ δεν μπορεί να ξεχνιέται ότι το σοσιαλιστικό κράτος, όπως και το αστικό από την πλευρά του και για διαμετρικά αντίθετους σκοπούς, είναι κάτι παραπάνω από ένας «διαιτητής» των ταξικών συγκρούσεων. Το να αντικρίζονται με «ιταλικά μάτια» οι πολωνικές εξελίξεις, και όχι μόνο αυτές, με προκατασκευασμένα σχήματα και μονόπλευρες ερμηνείες, μπορεί να αποβλέπει σε ευκαιριακές σκοπιμότητες αμφίβολης αποτελεσματικότητας στο εσωτερικό της Ιταλίας, αλλά δεν υπηρετεί την ανάγκη να ριχτεί φως στα πολωνικά γεγονότα και να δοθεί πάνω σε αυτά μια ενημέρωση των εργαζόμενων μαζών της δύσης, διαφορετική από την παραμορφωτική εικόνα που δίνουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης.
Συνεχίζεται...
Προηγούμενα:
- Ποιός θυμάται την Αλληλεγγυη; (1,2 και 3)
- Ποιός θυμάται την Αλληλεγγυη; (επιμύθιο #1)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.