Εγώ το ΑΑΔΜ, το 15ο και άλλες ιστορίες #4

Συνέχεια από το προηγούμενο

(Εδώ το 1^ο και  το 2^ο μέρος)

Οι συμμαχίες

Αφού λοιπόν εξετάσαμε τις ιδεολογικές παραμέτρους κάποιων απόψεων, όσο και τα συναισθηματικά τρικ που λειτούργησαν αυθόρμητα ή χρησιμοποιήθηκαν επιτηδευμένα, ας πάμε να εξετάσουμε λίγο και τις πιο συγκεκριμένες «τακτικές» αιτιάσεις. Η επιστολή του Ν.Μπογιόπουλου τις ταξινομεί κατά κάποιο τρόπο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει ο ίδιος και κάποια προσωπική ευθύνη και για όλα όσα ειπώθηκαν επ’αφομής της προσυνεδριακής του τοποθέτησης.  Ενδιαφέρον είχαν ακόμη και οι κουβέντες που προέκυψαν σε δύο τουλάχιστον μπλογκ (εδώ και εδώ) με αφορμή την επιστολή αυτή.

Θα την χρησιμοποιήσουμε λοιπόν και εμείς, όχι για να απαντήσουμε βέβαια στον ίδιο τον συγγραφέα της προσωπικά (πολιτικά είναι τα ζητήματα άλλωστε), αλλά για να δούμε αν και κατά πόσο στέκονται αυτά τα επιχειρήματα, που καλώς ή κακώς έδειξαν να πατάνε πάνω στις αντιλήψεις και αρκετών άλλων ανθρώπων γύρω από, ή και μέσα στο Κόμμα. Ας δούμε λοιπόν τι ζητήματα βάζει:

1. δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός – σοσιαλισμός
2. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες,
3. με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.
4. Εκλογές -«απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
5. «Πλατείες»-«δεν πληρώνω»: Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία.
6. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού
7. διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό
8. Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά»,
9. εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία

Το (1) έχει τεράστια σημασία, και από εκεί κατά την γνώμη μου προκύπτουν και όλες οι υπόλοιπες ιδεολογικές (και όχι τακτικές) διαφωνίες.

Κατά την δική μου άποψη, η ό,ποια συμμαχία δεν μπορεί παρά να χτιστεί επάνω στην κυρίαρχη κάθε φορά αντίθεση (βλέπε και μία πολύ καλή ανάλυση πάνω σε αυτό από το Dies brumalis).

–Τι έλεγε το πρόγραμμα του 1996 πάνω σε αυτό;

«...στην εποχή μας , [...] η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στην λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας...» (Σελ.25,Γ. Ο χαρακτήρας της επανάστασης)

Αρα λοιπόν και το πρόγραμμα του 15^ου ακριβώς την ίδια βασική αντίθεση προσδιόριζε.

Και ας δούμε και κάτι άλλο. Το ΚΚΕ προσδιόρισε ως minimum τον σοσιαλισμό επειδή ένα πρωί ξύπνησε στραβά ο Μαΐλης, ή υπάρχει μία ολοκληρωμένη ανάλυση που αποδεικνύει πως τίποτε λιγότερο από αυτό δεν μπορεί να ανακουφίσει καν τον λαό;

Μπαίνει εν ολίγοις το ερώτημα: Είναι δυνατή μία οποιουδήποτε άλλου τύπου καπιταλιστική (αφού δεν βάζουμε άμεσο στόχο τον σοσιαλισμό είπαμε) διαχείριση που θα μπορούσε να ανακουφίσει έστω, τα λαϊκά στρώματα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης;

 Εδώ η απάντηση είναι μονολεκτική και είναι καταφανώς όχι! Για τον απλό λόγο πως ο καπιταλιστής για να επενδύσει θέλει να εξασφαλίσει το μέγιστο κέρδος. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει οκληρωτικό εξανδραποδισμό της εργατικής τάξης σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης -και προκειμένου να την ξεπεράσει-, εφόσον η οικονομική (δηλαδή η πραγματική) εξουσία παραμείνει στα χέρια του. Σε οποιαδήποτε άλλη δηλαδή, πλην του σοσιαλισμού,περίπτωση. Το όρια του τι θα μπορούσε να κάνουν πραγματικά συμμαχίες με «ενδιάμεσους στόχους», τα είδαμε στην Κύπρο. Ο,ποιοσδήποτε λοιπόν επαναφέρει τέτοια ζητήματα, απλά εθελοτυφλεί. Όταν το δίλημμα που η πραγματικότητα βάζει επιτακτικά στο σήμερα είναι το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», το να θες να χτίσεις συμμαχίες στην βάση του «ολίγην από σοσιαλισμό και ολίγην από βαρβαρότητα» είναι τουλάχιστον εκτός τόπου και χρόνου...

Το (2) είναι αρκετά περίεργο να μπαίνει καν σαν ζήτημα, και μάλιστα καινούριο. Πόσες φορές στην ιστορία του κατέβηκε το ΚΚΕ σε εκλογές με συμμαχικά σχήματα μετά την μεταπολίτευση; Μία το 1974 με την «ενωμένη αριστερά» όπου απέσπασε τα ίδια σχεδόν ποσοστά με αυτά τα οποία πήρε όταν κατέβηκε μόνο του ως ΚΚΕ το 1977 (9,47% και  9,36% αντίστοιχα), και μία με τον "ΣΥΝασπισμό της αριστεράς και της προοδου",από μία περίοδο που κανείς μέσα ή γύρω από το Κόμμα δεν θέλει να θυμάται, και που κόντεψε να οδηγήσει στην αυτοδιάλυση του. Από που λοιπόν η πρεμούρα των εκλογικών συμμαχιών που ποτέ δεν ύπηρξαν και από τις πάγιες τακτικές του ΚΚΕ, και όταν έγιναν είχαν μηδενικά ή και καταστροφικά ακόμη αποτελέσματα;

Ακόμη πιο «περίεργο» βέβαια είναι να βάζεις «ζήτημα εκλογικών συμμαχιών» όταν ο ίδιος αναγνωρίζεις πως ουδείς τέτοιος δυνητικός σύμμαχος υφίσταται. Δεν είναι δηλαδή παράξενο (για να μην πω παράλογο) να κατηγορείς κάποιον πως "δεν έχει πολιτική συμμαχιών" με αυτούς που ...δεν υπάρχουν;  

-Είναι κάτι τέτοιο λογικό;

-Ή μήπως τελικά κάτι έχουν στο μυαλό τους, κάποιοι τουλάχιστον (και δεν αναφέρομαι στον Μπογιόπουλο φυσικά) από αυτούς που βάζουν το ζήτημα, αλλά δεν το λένε ανοιχτά; 

Κάποιοι άλλοι  πάντως το λένε...

Αλλά για αυτό στην επόμενη συνέχεια...