Εγώ το ΑΑΔΜ, το 15ο και άλλες ιστορίες #2

...Συνέχεια από το προηγούμενο 

Κάποια πράγματα μένουν πίσω...

Ο οπορτουνισμός εντός των τοιχών

Το δικό μου λοιπόν συμπέρασμα είναι, πως ο ιδεολογικός καμβάς πάνω στον οποίο χρωματίζονται όλες αυτές οι αιτιάσεις, δεν είναι άλλος από την αντίδραση στην ιδεολογική ανασυγκρότηση του ΚΚΕ που ολοκληρώνεται στο 19ο Συνέδριο του, και που κάποιοι -ακόμη και στο εσωτερικό του Κόμματος- δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν, αλλά παρόλα αυτά παρέμειναν κοντά ή μέσα στο Κόμμα, είτε για λόγους συναισθηματικούς, είτε από «κομματικό πατριωτισμό», είτε γιατί δεν έβλεπαν και κάτι καλύτερο να υπάρχει, είτε από συνδυασμό των παραπάνω αιτιών.

Γιατί αυτές οι απόψεις δεν προέκυψαν ξαφνικά τώρα. Προϋπήρχαν, ακόμη και εντός του ΚΚΕ, ωστόσο είναι το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη που τις έκανε να αισθανθούν «δικαιωμένες». Γιατί μέχρι τότε θα φαίνονταν πραγματικά αστείο να μιλήσει κανείς για «σεχταριστική πολιτική» π.χ., όταν το κόμμα βρίσκονταν (και μέχρι τις εκλογές του Μάη!*) στο πικ, τόσο της εκλογικής όσο και της κοινωνικής του επιρροής μετά το ’91. Και πράγματι, μέχρι και τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, σχεδόν κανείς δεν έπαιρνε τέτοιες απόψεις στα σοβαρά, με αποτέλεσμα να διατυπώνονται κυρίως από πολιτικούς αντίπαλους(!) του ΚΚΕ κατά βάση, πράγμα που τις έκανε ακόμη φαιδρότερες.

Το έδαφος ωστόσο για να πιάσουν κάποια πράγματα προϋπήρχε, και με αυτήν την έννοια τα προβοκατόρικα ιστολόγια ή οι «συντροφικές κριτικές» των Αλαβανολαφαζάνηδων σκόπευαν σε πολύ συγκεκριμένο «νεύρο».

Στον οπορτουνισμό που ποτέ δεν εξαλείφθηκε εντελώς, τόσο από το εσωτερικό, όσο και από την περιφέρεια του Κόμματος.
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα:
-Είναι κάτι φυσικό η ύπαρξη οπορτουνισμού και εντός του ΚΚΕ;

Η δική μου απάντηση είναι πως στην προκειμένη περίπτωση είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αν λάβουμε υπόψιν τις αντιλήψεις που επικράτησαν για δεκαετίες εντός του Κόμματος, και βάση των οποίων έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά ένα σωρό μέλη και οπαδοί του. Οι θεωρίες της «ειρηνικής άμιλλας μεταξύ σοσιαλισμού-ιμπεριαλισμού», της «αντιιμπεριαλιστικής συνεργασίας» με «εθνικές αστικές τάξεις», και των συνακόλουθων εκλογικών-«δημοκρατικών» αυταπατών που κυριάρχησαν στο ΚΚΕ (αλλά και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα) για 33 ολόκληρα χρόνια από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, μέχρι και την ανατροπή της ΕΣΣΔ το 1989-91, θα ήταν αδύνατο να μην αφήσουν τα ίχνη τους...

Σε αυτό ακριβώς το ιδεολογικό ιστορικό προηγούμενο πατάνε και απόψεις που ισχυρίζονται πως οι υποστηρικτές της σημερινής επεξεργασίας (σ.σ. η συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία των μελών και φίλων του κόμματος) «δεν ξέρουν σε ποιο κόμμα ήρθαν» (σ.σ. Λες και πριν το ’89, το ’68 ή το ’56 δεν υπήρχε ΚΚΕ, για να αναφέρω μόνο τις μεγάλες πολιτικές στροφές του Κόμματος πριν το ‘91).

Μια και όπως είναι κατανοητό κανείς φίλος (πολύ περισσότερο μέλος) του κόμματος δεν θα μπορούσε να παραδεχτεί στον ίδιο τον εαυτό του πως «οπορτουνίζει», προκειμένου να δικαιολογηθεί η ανησυχία για την απομάκρυνση από μία σειρά παλιότερων κομματικών επεξεργασιών, επιστρατεύονται και μία σειρά από «επιχειρήματα» δήθεν κακής τρέχουσας πολιτικής διαχείρισης εκ μέρους της καθοδήγησης, το καθένα εκ των οποίων καταρρίπτεται με χαρακτηριστική ευκολία μεν, όλα μαζί συνθέτουν μία «συνεκτική κριτική πλατφόρμα» δε , βάση της οποίας και σε συνδυασμό και κάποια συναισθηματικά τρικ, διάφοροι καλοθελητάδες πίστεψαν πως θα μπορούσαν να διασπάσουν την μονολιθικότητα ενός κόμματος νέου τύπου...

Αλλά για όλα αυτά θα συνεχίσουμε σε επόμενο σημείωμα...
____________

*Πίνακας από wikipedia:

Έτος	Γενικός Γραμματέας	Αριθμός ψήφων	Ποσοστό ψήφων	Έδρες στην Βουλή
1993	Αλέκα Παπαρήγα	313.001	4,53	9
1996	Αλέκα Παπαρήγα	380.167	5,61 (+1,08)	11 (+2)
2000	Αλέκα Παπαρήγα	379.454	5,52 (-0,09)	11 (0)
2004	Αλέκα Παπαρήγα	436.573	5,9 (+0,4)	12 (+1)
2007	Αλέκα Παπαρήγα	583.750	8,15 (+2,26)	22 (+10)
2009	Αλέκα Παπαρήγα	517.154	7,54 (-0,61)	21 (-1)
Μάιος 2012	Αλέκα Παπαρήγα	536.072	8,48 (+0,94)	26[46] (+5)
Ιούνιος 2012	Αλέκα Παπαρήγα	277.015	4,50% (-3,98)	12[47] (-14)

**Από τον «πούρο» οπορτουνισμό που κυριάρχησε μετά την 6^η ολομέλεια του ’56 και έως το 1968, μέχρι την στήριξη των δυνάμεων της «αλλαγής» το ’81, και το «κοινό πόρισμα» ΚΚΕ-ΕΑΡ του ’89,  που κόντεψε να οδηγήσει σε σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ίδιου του ΚΚΕ μέσω της αντιπρογραμματικής «διολίσθησης» του, σε σοσιαλδημοκρατικές θέσεις.