Ένας ιστορικός του Πανεπιστημίου της Λουκέρνης, διαμαρτυρόμενος για το ότι δεν έγινε τότε δεκτό το αίτημα των αιθιοπικών αρχών για να περάσουν από δίκη οι ιταλοί εγκληματίες πολέμου, παρατηρεί πως με τον τρόπο αυτό όχι μόνο δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη στα θύματα, αλλά συνέβη κάτι ακόμη πιο σοβαρό:
Η σιωπηρή «αθώωση όλων» των αιμοσταγών βετεράνων του Μουσολίνι, σφράγισε εκείνα τα γεγονότα [... ]. Το μπλοκάρισμα μιας «αφρικανικής Νυρεμβέργης» συντέλεσε ώστε η δικτατορία του Μουσολίνι να μην αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη της Ευρώπης ως αυτό που πραγματικά ήταν, δηλαδή ως ένα στυγερό δολοφονικό καθεστώς.730
Όμως πώς εξηγείται αυτό το «σαμποτάζ»;
Δεν είναι καθόλου πειστική η ερμηνεία που δόθηκε από τον προαναφερθέντα ιστορικό, που λέει πως έφταιγαν κύρια τα πάγια αποικιοκρατικά συμφέροντα της τότε κυβέρνησης του Αλσίντε ντε Γκάσπερι. Δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος. Αν γινόταν μια «Νυρεμβέργη», όπως είπαμε, θα στρεφόταν η προσοχή και στην περίπτωση της Λιβύης, αλλά και συνολικά στην αποικιοκρατική πολιτική της Ιταλίας: θα ήταν αναπόφευκτο να αναζητηθούν τα αίτια και στη φιλελεύθερη, προ-φασιστική περίοδο. Από την άλλη, από τον υπερίτη που είχε ρίξει ο Μουσολίνι στην Αιθιοπία, είχε προηγηθεί ο υπερίτης που είχε ρίξει ο Τσόρτσιλ στο Ιράκ. Άρα, εκτός από τη φασιστική Ιταλία, η δίκη κατά των εγκλημάτων πολέμου θα κατέληγε να στραφεί και ενάντια σε όλη την αποικιοκρατική Ευρώπη. Η αποφυγή της διεξαγωγής μιας «Νυρεμβέργης» αποικιοκρατικής μάλλον παρά «αφρικανικής» αποδείχτηκε πολύ συνετή ενέργεια, πρώτα απ’ όλα για την Αγγλία που κατάφερε έτσι να συνεχίσει την παραδοσιακή της πολιτική στη Μέση Ανατολή, όπως έδειξε το 1956 η επίθεση κατά της Αιγύπτου (που πραγματοποιήθηκε με τη συμπαράσταση της Γαλλίας και του Ισραήλ), και όπως δείχνει επίσης η στενή συνεργασία της με την Ουάσινγκτον στην επιθετική πολιτική και στην τάση της να εξευτελίζει τους αραβικούς λαούς. Χάρη στην αποφυγή μιας αντί-αποικιοκρατικής «Νυρεμβέργης», όλη η Δύση πέτυχε να αποφύγει μια επώδυνη δημόσια αυτοκριτική, που επιβάλλεται όμως να κάνει κάποτε σχετικά με τη μακραίωνη ρατσιστική της στάση απέναντι στους ιθαγενείς λαούς των αποικιών.
...
Πηγή: waltendgevaltΒλέπε ακόμη:
"Χάρη στην αποφυγή μιας αντί-αποικιοκρατικής «Νυρεμβέργης», όλη η Δύση πέτυχε να αποφύγει μια επώδυνη δημόσια αυτοκριτική, που επιβάλλεται όμως να κάνει κάποτε σχετικά με τη μακραίωνη ρατσιστική της στάση απέναντι στους ιθαγενείς λαούς των αποικιών."
ΑπάντησηΔιαγραφή«Σαν ένας μακρόσυρτος, φρικιαστικός κεραυνός, προάγγελος κυκλώνων που σκοτεινιάζουν τον ουρανό και τσακίζουν τις πόλεις, το αιφνίδιο μαντάτο αντήχησε σε όλη την Καραϊβική, ξεσηκώνοντας κραυγές, ανάβοντας τους δαυλούς της πυρκαγιάς: δημοσιεύτηκε ο νόμος της 30ης φλορεάλ έτους Χ (Μάης του 1802) που επανέφερε τη δουλεία στις γαλλικές αποικίες της Αμερικής. Ακύρωνε το διάταγμα της 16ης πλυβιόζ έτους II (Φλεβάρης 1794), πούχε καταργήσει τη δουλεία. Μια απέραντη αγαλλίαση ξέσπασε στους κατέχοντες, μεγαλοϊδιοκτήτες φυτειών, που ενημερώθηκαν γρηγορα για όσα τους ενδιέφεραν, αφού τα μαντάτα πετούσαν πάνω από τα καράβια. Πληροφορήθηκαν ότι θα ετίθετο πάλι σε ισχύ το προεπαναστατικό αποικιοκρατικό καθεστώς, πράγμα που θα τους επέτρεπε να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τα ανθρωπιστικά φληναφήματα αυτής της βρωμοεπανάστασης. Παντού, στη Γουαδελούπη, στη Δομίνικα, στη Μαρί-Γκαλάντ η αναγγελία του μηνύματος συνοδεύτηκε από μπαταρίες, κανονιοβολισμούς και φωταγωγίες ενώ χιλιάδες ελεύθεροι πολίτες, απελευθερωμένοι δούλοι, οδηγούνταν με τον βούρδουλα στα παλιά τους παραπήγματα, ξυλοκοπούμενοι άγρια. Οι πρώην Λευκοί Άρχοντες όρμησαν μέσα από τους αγρούς, με αγέλες κυνηγόσκυλων σε αναζήτηση των παλιών τους δούλων που παρέδιδαν αλυσοδεμένους στους επιστάτες τους. Αυτό το άτακτο κυνήγι δημιούργησε τέτοιο φόβο για ενδεχόμενη σύγχυση σε ορισμένους απελεύθερους της προεπαναστατικής περιόδου, της Μοναρχίας, μικρομπακάληδες, μικροκαλλιεργητές, που συγκέντρωσαν τα υπάρχοντα τους με σκοπό να διαφύγουν στο Παρίσι. Εμποδίστηκαν όμως έγκαιρα από νέο διάταγμα της 5ης μεσιντόρ (Ιούνης) που απαγόρευε την είσοδο στη Γαλλία κάθε έγχρωμου. Ο Βοναπάρτης εκτιμούσε ότι η μητρόπολη είχε υπεραρκετούς νέγρους και φοβόντουσαν ότι ο μεγάλος αριθμός τους θα μετέδιδε στο ευρωπαϊκό αίμα "αυτήν την απόχρωση πούχε διαδοθεί στην Ισπανία μετά την εισβολή των Αράβων"».
Αλέχο Καρπαντιέ, Ο Αιώνας του Διαφωτισμού
Κ.
Ευχαριστώ για το σχόλιο
ΑπάντησηΔιαγραφή