Η τέχνη του "εφικτού"

Αυτά που ζητάγανε οι κομμουνιστές ήταν τάχα "ανέφικτα" και πιθανά μόνο σε κάποια "δευτέρα παρουσία". Αντίθετα το "ρεαλιστικό" πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα ανακούφιζε άμεσα τα λαϊκά στρώματα, θα σταμάταγε τις αυτοκτονίες, θα ξανάβαζε μπροστά την οικονομία της χώρας. Στο ερώτημα γιατί όλα αυτά δεν τα έκανε και η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ αντί να αυτοκτονήσουν πολιτικά, η μόνη απάντηση ήταν πως οι ΣΥΡΙΖΑίοι ήταν "καλύτεροι διαπραγματευτές", δηλαδή πως αυτοί θα έπιαναν κορόιδα τους "κουτόφραγκους" και θα τους παίρνανε τον μπερντέ χωρίς να θιχτεί περαιτέρω κανένας.
Ούτε το κεφάλαιο, ούτε οι εργάτες.
"...και τα πρόβατα θα παίζουν χαρούμενα με τους λύκους..." συμπληρώναμε τότε εμείς.

Τα παραπάνω προεκλογικά βεβαίως.

Για να δούμε τώρα και το τι μας επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον, μετά από τόσους μήνες "αριστερής" (με μια ακροδεξιά εσάνς για την ισορροπία) κυβέρνησης. Και μάλιστα από μια αστικότατη και υπεράνω πάσης κομμουνιστικής υποψίας πηγή, που όμως ουδέποτε ισχυρίστηκε πως εκπροσωπεί κάποιο άλλο από το αστικό συμφέρον και έτσι δεν έχει κανέναν λόγο να λειάνει τον κυνισμό της (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
__________

Συμφώνησαν στα πρώτα μέτρα

Στην πρώτη στήλη βλέπουμε τις προβλέψεις της ΕΕ τον Φεβρουάριο, για το 2015, και δίπλα εκείνες μετά από 100 μέρες. Τις 100 πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματική οικονομία βουλιάζει, η ανεργία -αν υπάρξει συμφωνία- θα αποκλιμακωθεί πιο αργά, το πρωτογενές πλεόνασμα -έστω και οριακό, στο οποίο υπολογίζει ο ΣΥΡΙΖΑ- πιθανόν θα είναι πρωτογενές έλλειμμα. Και αυτό δεν έχει την παραμικρή σχέση με το χρέος. Αν και γίνεται στο όνομα της μείωσης του χρέους. Η διαχείριση των προσδοκιών αποδείχθηκε το πιο υφεσιακό μέτρο από εκείνα που (δεν) ήθελε να λάβει η κυβέρνηση.

Χθες, το Ιδρυμα Μπέκλερ υπολόγισε το κόστος της προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στα 60 δισ., προσθέτοντας φόρους και περικοπές (η μελέτη εδώ). Αντί να σεβασθεί αυτές τις θυσίες που αποτελούν τη βάση της παραμονής μας στο ευρώ σήμερα, η κυβέρνηση προσπάθησε να αναδείξει τις διαφορές των εκπροσώπων του ΔΝΤ με τους άλλους δύο θεσμούς ως τον μείζονα λόγο της αδυναμίας να υπάρξει μια συμφωνία. Όμως, άνθρωποι που γνωρίζουν τι συμβαίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης λένε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει αποφασίσει αν θα «πάρει το φάρμακο τώρα ή τον Ιούνιο». Στηριγμένη στη διαβεβαίωση, ακόμα και του Σόιμπλε, ότι το Βερολίνο θα στηρίξει την Αθήνα στο πρόβλημα της ρευστότητας, η Αθήνα το... σκεφτεται. Δεν θα έχει όμως καιρό. Διότι ο εξασθενημένος άρρωστος που είναι η ελληνική οικονομία θα έχει μπει σε κατάσταση μη αναστρέψιμη. Μια οικονομία δεν παίρνει μπροστά με το πάτημα ενός κουμπιού. Ανασταίνεται όπως έχει πεθάνει. Βαθμιαία.

Για αυτό, χθεσινοβραδινές πληροφορίες συνέκλιναν ότι Αθήνα και Βερολίνο έχουν, βασικά, συμφωνήσει σε ένα πακέτο «μέτρων» που θα μπορούσαν να περάσουν από την παρούσα Βουλή και στα οποία δεν θα περιλαμβάνεται το ζήτημα της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, όπως ζητάει το ΔΝΤ. Θα περιλαμβάνεται, ωστόσο, και θα επιβεβαιώνεται από τους αριθμούς η προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για ισοσκελισμένους και ελαφρά πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Χωρίς εκπτώσεις, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε μια οικονομία που θα μεγαλώσει εφέτος -αν μεγαλώσει- κατά μισή μονάδα.

__________

Και ένα δικό μας (εμμέσως μόνο σχετικό με τα παραπάνω) σχόλιο:

Κάποια στιγμή πρέπει να καταπιαστούμε σοβαρά και με το ζήτημα εάν στην κόντρα των "πούρων" νεοφιλελεύθερων με τους γιαλατζί "κενσυανούς", για το εάν υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης του σημερινού καπιταλισμού, πέραν του νεοφιλελεύθερου, μήπως το δίκιο το έχουν τελικά οι πρώτοι.

Το ζήτημα έχει την αξία του να συζητηθεί ακόμη και με αστικούς οικονομικούς όρους, λαμβάνοντας όμως πάντα υπόψιν τον χαρακτήρα και την έκταση της υφιστάμενης καπιταλιστικής κρίσης.

Y.Γ.

Θα κρατήσουμε τον σχολιασμό μας για το καθαυτό κείμενο, για την στήλη του διαλόγου.