Η ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (και η "ηγεμονία εντός της αριστεράς")

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους εμπαθείς, μικρόνοες, κουτοπόνηρους ή απλώς απατεώνες, που εξηγούν την πολεμική του Κομμουνιστικού Κόμματος στην σημερινή κυβέρνηση και χθεσινή αξιωματική αντιπολίτευση, με όρους "ζήλειας" για κάποια "αριστερή πρωτοκαθεδρία" που τάχα έχασε από αυτήν.

Όχι μόνο γιατί η "πρωτοκαθεδρία" σε κάποιου είδους "αριστερά" δεν ήταν ποτέ μέσα στους στόχους ή τις αναλύσεις του ΚΚ (άλλοι κόπτονταν διαχρονικά για τους "συσχετισμούς και την ηγεμονία εντός της αριστεράς") [1], ούτε γιατί είναι είναι πρακτικά αδύνατο να χαθεί μια τέτοιου είδους "πρωτοκαθεδρία" από ένα κατ'ουσία "κεντρώο" κόμμα, όπως εξελίχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012 [2].

Αλλά γιατί το ΚΚ έθετε αποδεδειγμένα ως προτεραιότητα την πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, "ανεξάρτητα από την εκλογική δύναμη των πολιτικών του φορέων", ήδη από πολλά χρόνια πιο πριν. 
-Να θυμίσουμε τα εκλογικά αποτελέσματα του 2009;

Της χρονιάς δηλαδή που γράφτηκε το κείμενο του τεύχους της ΚΟΜΕΠ #4/2009, του οποίου τα αποσπάσματα ακολουθούν:
_______
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας διαμορφώθηκε, αναπτύχθηκε και απέσπασε νίκες μόνο σε αδιάλλακτη αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό. Η έκβαση της ρωσικής επανάστασης, με τη μετεξέλιξη της αστικοδημοκρατικής του Φλεβάρη του 1917 στη νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917, κρίθηκε από τη διαπάλη με το μενσεβικισμό (οπορτουνισμό) στα Σοβιέτ που είχε προετοιμάσει και θωρακίσει το Κόμμα όλη την προεπαναστατική περίοδο. Οι μπολσεβίκοι κατόρθωσαν να μην παρασυρθούν από τη μικροαστική πλημμύρα που χαρακτήριζε την επανάσταση του Φλεβάρη ούτε να χειραγωγηθούν από την αστική τάξη. Ο Λένιν συμπυκνώνει αυτό το συμπέρασμα:

«Χωρίς μια εξαιρετικά σοβαρή και ολόπλευρη προετοιμασία του επαναστατικού τμήματος του προλεταριάτου για την εξοστράκιση και τη συντριβή του οπορτουνισμού, είναι ανόητο και να σκέφτεται κανείς για δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό το δίδαγμα της ρωσικής επανάστασης θα πρέπει να το καρφώσουν για τα καλά στο μυαλό τους οι ηγέτες της “ανεξάρτητης” γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, του γαλλικού σοσιαλισμού κτλ., που θέλουν τώρα να ξεγλιστρήσουν αναγνωρίζοντας στα λόγια τη δικτατορία του προλεταριάτου»[7].

Την περίοδο από τον Απρίλη έως τον Οκτώβρη του 1917 εξελίσσεται η διαπάλη για την επικράτηση στα Σοβιέτ ανάμεσα στους μπολσεβίκους από τη μια μεριά και τους οπορτουνιστές μενσεβίκους και τους εσέρους από την άλλη, που εξέφραζαν το μικροαστισμό μέσα στο εργατικό κίνημα και τα μικροαστικά στρώματα (αγρότες) αντίστοιχα. Η ήττα του μενσεβικισμού και το κέρδισμα της πλειοψηφίας με τους μπολσεβίκους στα σημαντικότερα σοβιέτ που εκπροσωπούσαν την εργατική τάξη (Πετρούπολη, Μόσχα κ.α.) το Σεπτέμβρη του 1917, σήμανε την ώρα της τελικής επίθεσης για την κατάκτηση της εξουσίας.

Το ΚΚΕ σήμερα προβάλλει την ανάγκη ήττας του οπορτουνισμού ανεξάρτητα από την εκλογική δύναμη των πολιτικών του φορέων. Η οπορτουνιστική πολιτική γραμμή βάζει σήμερα εμπόδια στον απεγκλωβισμό δυνάμεων της εργατικής τάξης, αλλά και των συμμάχων της, από τη στήριξη της αστικής πολιτικής. Η γραμμή της «ενότητας στο πρόβλημα», της αντινεοφιλελεύθερης συμμαχίας με στόχο μια κεντροαριστερή ή μια αριστερή κυβέρνηση με τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας, είναι γραμμή ενσωμάτωσης. Η ήττα αυτής της γραμμής διευκολύνει ευρύτερες εργατικές μάζες να κρίνουν με ταξικά κριτήρια τα πολιτικά κόμματα, να αναγνωρίζουν τον ταξικό χαρακτήρα των προβλημάτων τους, να συνειδητοποιούν την ανάγκη πάλης για να αλλάξει ο χαρακτήρας της εξουσίας.
[...]
Το ΚΚ πρέπει με σταθερότητα και συνέπεια να αποκαλύπτει τις αντιφάσεις, τις ταλαντεύσεις και την τυχοδιωκτική προσαρμοστικότητα του οπορτουνισμού.
________
7. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 40, σελ. 6.

Σημειώσεις:

[1]
"...Για να κερδίσει ο λαός αυτές τις μάχες πρέπει επίσης ι) Να συμβάλλουμε στο να συγκροτηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα ως αυτοτελής κοινωνικός και πολιτικός πόλος, ως αντίπαλο δέος απέναντι στις κυβερνήσεις των Μνημονίων. ιι) Να βαθύνουμε την αποδέσμευση μαζών από δικομματισμό και την μετατόπιση προς τα Αριστερά. ιιι) Να συμβάλλουμε στην αλλαγή των συσχετισμών εντός της Αριστεράς..."

Εκτιμήσεις και αποφάσεις του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 22/01/2012

"...Η συνεργασία του ΣΥΝ με κινήσεις και ομάδες «δεν επέδειξε κάποια ιδιαίτερη δυναμική ούτε άλλαξε τους συσχετισμούς εντός της Αριστεράς σε σχέση με το ΚΚΕ, όπως υποστηρίχτηκε στη φάση της συγκρότησής του». Το προαναφερόμενο απόσπασμα είναι από την εισήγηση στην ΚΠΕ του ΣΥΝ της μειοψηφούσας άποψης στην Πολιτική Γραμματεία του. Και το δημοσιεύουμε επειδή ομολογεί με σαφήνεια αυτό, το οποίο έχουμε αποκαλύψει από την πρώτη στιγμή. Ο βασικός στόχος της συγκρότησης του «Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» (ΣΥΡΙΖΑ), ήταν η αλλαγή των συσχετισμών εντός της Αριστεράς, «σε σχέση με το ΚΚΕ»..."

Ριζοσπάστης, Τετάρτη 24 Μάρτη 2004 (έχει σβηστεί από επίσημο αρχείο του ΣΥΝ, δεν πάει τόσο πίσω, όσο και από το σχετικό ποστ στο Athens indymedia)

Η στρατηγική της "μεγάλης Αριστεράς" και των ριζοσπαστικών κινημάτων αποτελεί το νέο δόγμα της ηγεσίας, που δεν θέλει να σκύψει με προσοχή πάνω στα προβλήματα που θέτει μετ επιτάσεως η πραγματικότητα. Πρώτον, μεγάλη Αριστερά χωρίς το ΚΚΕ δεν είναι δυνατόν να υπάρξει στο άμεσο μέλλον. Και αυτό γιατί ο κόσμος εν γένει εντάσσει μεν το ΚΚΕ στην Αριστερά, το δε ΚΚΕ θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλη Αριστερά πέραν του εαυτού του. Άρα τα μόνα δυνατά αποτελέσματα της τακτικής προσέγγισης (μέσω ΣΥΡΙΖΑ) της υλοποίησης της στρατηγικής είναι είτε η (μεσομακροπρόθεσμη) επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ επί του ΚΚΕ, δηλαδή η αλλαγή των συσχετισμών εντός της Αριστεράς, είτε η συνέχιση της παρούσας κατάστασης, εξέλιξη που θα πρέπει να θεωρηθεί αποτυχία υλοποίησης της στρατηγικής.

Γιάννης Μπασιάκος/Κυριακάτικη Αυγή, 01/07/2007

"...Μέσα στο κλίμα που περιγράφηκε παραπάνω έγιναν οι εκλογές (σ.σ. του Ιούνη του '12), που σημαδεύτηκαν από τα μεγάλα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεμονία του εντός της αριστεράς (πράγμα τεράστιας σημασία σε σχέση με την ιστορική πρωτοκαθεδρία του ΚΚΕ), ..."

Η λέσχη/ Για την κατάσταση του κινήματος και τη συζήτηση στην Αριστερά.

Ο παρακάτω αρθρογράφος φορτώνει τον δικό του καημό (που αδυνατεί να κρύψει) στο ΚΚΕ:

"...Ο μεγάλος νικητής των εκλογών(σ.σ. τοπικές εκλογές 2010) είναι το ΚΚΕ. Οχι τόσο επειδή πιστώθηκε σημαντικό μέρος του αγώνα κατά της τρόικας και επιβραβεύτηκε από ψηφοφόφους όχι κατ' ανάγκη κομμουνιστές, ούτε καν κατ' ανάγκη αριστερούς, αλλά επειδή επιτέλους κατόρθωσε αυτό που ήταν και το κύριο πολιτικό του μέλημα: να ηγεμονεύσει στο χώρο της Αριστεράς. Πλέον όταν μιλάμε για Αριστερά στη χώρα μας, μοιραία, θα εννοούμε το ΚΚΕ..." 

Ελευθεροτυπία 13/11/2010

[2]
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, διατηρεί την ιδιεταιρότητα να έχει ενσωματωμένο στις τάξεις του ΚΑΙ τον οπορτουνιστικό πόλο, που μέχρι στιγμής δεν έχει βρει την δυνατότητα (ή την βούληση) αυτόνομης κομματικής-κοινοβουλευτικής έκφρασης.