Αριστερά, ιμπεριαλισμός και εθνικό ζήτημα (μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα)#3

Συνέχεια από #1 και #2

Τι είναι όμως το ιδεολόγημα του «φαιοκόκκινου μετώπου»;

Είπαμε στα δύο προηγούμενα άρθρα πως ο αντιϊμπεριαλισμός του ελληνικού λαού είναι αυτήν την εποχή (πρώτο μισό δεκαετίας ’90) σχεδόν καθολικός, και εξηγήσαμε τους ιστορικούς και πολιτικούς λόγους για τους οποίους αυτός σχεδόν ταυτίστηκε στην χώρα μας με τον αντιαμερικανισμό. Εξηγήσαμε ακόμη τους λόγους που κομμάτι του λαϊκίστικου «εθνικισμού» προσχωρεί στον αντιαμερικανισμό αυτήν την περίοδο.

Η εξέλιξη του ΡΚΚ μέσα από τις σημαίες του

Έτσι λοιπόν η πρώτη γραμμή άμυνας του αμερικάνικου παράγοντα που έδειχνε να ξεμένει από λαϊκά ερείσματα ήταν να χτυπήσει τον αντιαμερικανισμό στην καρδιά του. Το ρήγμα λοιπόν έπρεπε να γίνει από «αριστερά»! 

Με αυτό τον τρόπο κάνει δειλά-δειλά στην αρχή την εμφάνιση της, η θεωρεία πως ο αυθόρμητος εν πολλοίς αντιμπεριαλισμός των ελλήνων, δεν είναι παρά ένα δείγμα τριτοκοσμικής καθυστέρησης που εκπορεύεται από έναν εσμό αποκρουστικών φασιστών και εθνικιστών, σε μία ανίερη συμμαχία με τους «αμετανόητους σταλινικούς» (μην ξεχνάμε το πολύ πρόσφατο των ανατροπών στις λαϊκές δημοκρατίες), που αμφότεροι «ζουν στην δεκαετία του ’50». 

Ουσιαστικά δεν ήταν παρά το ιδεολόγημα της ταύτισης φασισμού-κομμουνισμού μεταφερμένο στα ελληνική πραγματικότητα της εποχής. Όμως τέτοιες μπούρδες δεν ήταν καθόλου εύκολο να περάσουν στην Ελλάδα του τότε, που μέχρι και ο ...Μητσοτάκης(!) αναγνώριζε την συμβολή των κομμουνιστών στον αντιφασιστικό αγώνα, ενώ ο κομμουνιστοφάγος[4] Β.Γιαννόπουλος αναγνώριζε σαν ψυχή της «εθνικής αντίστασης» το ΚΚΕ, λίγα μόλις χρόνια μετά το «βρώμικο ‘89».(!)

Έτσι οι «αναλύσεις» αυτές αντιμετωπίστηκαν από την αρχή ως αυτό που ήταν. Σαν κάποιες εκτός τόπου και χρόνου αναλύσεις κάποιων περιθωριακών (με την πολιτική έννοια) ψώνιων. Ελα όμως που την προώθηση αυτών ακριβώς των απόψεων αναλαμβάνει εργολαβία όχι το «Βήμα»π.χ. όπως θα περίμενε κάποιος (άλλωστε οι ΠΑΣΟΚοι διαβάζουν ακόμη «Αυριανή» σε μεγάλο μέρος αυτής της περιόδου), αλλά η καθόλα έγκριτη «αριστερή» (ή «αντιεξουσιαστική» που λέει και ο σ.Λεκάτης) «ελευθεροτυπία»[5], αφιερώνοντας μία σελίδα καθημερινά στους γνωστούς και μη εξαιρετέους, Τάκη Μίχα, Τέτα Παπαδοπούλου[6](ενδεικτικό άρθρο εδώ), Σώτη Τριανταφύλλου , κ.α.

Είπαμε όμως  πως αυτός ο συφερτός ήταν πολιτικά ανυπόληπτος για να μπορέσει να κάνει την «δουλειά», τον διεμβολισμό δηλαδή της «αριστεράς». Οπότε επιστρατεύεται(;) και η δημοσιογραφική ομάδα του «Ιου», που κάθε άλλο παρά ανυπόληπτοι είναι, και που η δημοσιογραφική δουλειά τους είναι πραγματικά ποιοτική. Αυτοί λοιπόν είναι οι πρώτοι που εστιάζουν στις (πραγματικές) σχέσεις των ελλήνων «εθνικιστών» με την Σερβία και το κουρδικό ΡΚΚ (και ενώ φυσικά τα πρωτεύοντα ζητήματα, ήταν η ΝΑΤΟϊκή επέμβαση στην περιοχή και η σφαγή του κούρδικου λαού από τους στρατοκράτες της Άγκυρας), και μπορεί κάποιος να τους πάρει στα σοβαρά. Το πρώτο βήμα έχει γίνει. «Να ουδετεροποιήσουμε τις δυνάμεις που αντικειμενικά μπορούν να ουδετεροποιηθούν» έλεγε ο Στάλιν για την αποκουλακοποίηση, και από ότι φαίνεται οι παλιοί αυτοί Ρηγάδες ήταν καλοί μαθητές του.

Και αν για τους Γιουγκοσλάβικους πολέμους μπορεί να ήταν σχετικά εύκολο (ήταν τελικά;) να ξεχωρίσει κανείς τους Χρυσαυγίτες που πήγαιναν εθελοντές του σερβοβοσνιακού στρατού για να σφάξουνε μουσουλμάνους μαζί με τα «ορθόδοξα αδέρφια τους», από τους αντιμπεριαλιστές που έλεγαν πως οι δυτικοί δεν έχουν καμία δουλειά να χαράζουν νέα σύνορα στην γειτονιά μας, για το ΡΚΚ τα πράγματα ήταν αρκετά πιο σύνθετα. Αξίζει νομίζω να ρίξουμε μία ματιά στη εξέλιξη και τις διεθνείς σχέσεις του Κουρδικου Εργατικού Κόμματος(ΡΚΚ):

Ξεκινάει το 1978 σαν ένα φιλοσοβιετικό (ιδεολογικά τουλάχιστον) κομμουνιστικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που πρακτικά υποστηρίζεται από την Συρία[7] του (πατέρα) Άσαντ. Με την Ελλάδα του 2 ^ου Παππατζή διατηρεί αγαστές σχέσεις, όπως εξάλου και άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όπως το παλαιστινιακό. Μετά τις ανατροπές του ’90 επενδύει όλο και περισσότερο στον «αντιτουρκισμό» τμήματος του «βαθιού ελληνικού κράτους» στην προσπάθεια να βρει σύμμαχους στους νέους συσχετισμούς. Αυτό αποξενώνει το κουρδικό κίνημα σταδιακά, από την αριστερά στην Ελλάδα. Το ζουμί εδώ είναι το σταδιακά. Γιατί στις αρχές του ’90 βρίσκονται να πολεμάνε πλάι-πλάι στο Κουρδιστάν, από παλιές ανταρτισες της  RAF, μέχρι πατενταρισμένοι πράκτορες σαν τον Θεόφιλο Γεωργιάδη, που στο μεταξύ του αφιερώνει και προκήρυξη η ...17Ν!

Αυτό είναι το πρώτο στέρεο έδαφος που πατάνε αυτοί που θέλουν να χτυπήσουν το αυτονόητο της υποστήριξης των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων από την «αριστερά». Η πιθανή (ή καταγραμμένη) υποστήριξη τους από την «εθνικιστική» δεξιά, αλλά και από κρατικές υπηρεσίες.

Συνεχίζεται...

_____________

[4]Βλέπε και αποκαλύψεις Θ.Κατριβάνου* στον «ριζοσπάστη». Περιττό να πούμε πως επί της ουσίας δεν απαντήθηκαν ποτέ. Ο Β.Γιαννόπουλος απάντησε με ... «αγωγή για προσβολή προσωπικότητας». Λεπτομέρεια: Είχε κάθε λόγο να εμπιστεύεται τα ελληνικά δικαστήρια, μια και ήταν Υπουργός Δικαιοσύνης!

*Ενα ακόμη δείγμα του πολιτικού αλαλούμ του καιρού εκείνου.

[5]Η οποία ελευθεροτυπία, φιλοξενεί για το ξεκάρφωμα και κάποια άρθρα όπως αυτό του Στάθη, που καταγγέλλει (κατόπιν εορτής) την όλη κατάσταση.

Ο γράφοντας ύπηρξε καθημερινός αναγνώστης της φυλλάδας για όλη την εξεταζόμενη περίοδο.

[6]Δεν μπορέσαμε να βρούμε στο αρχείο της «Ε» (μπάχαλο λόγω απεργίας;) το εμβληματικό άρθρο της Τ.Π. «είμαστε όλοι αμερικάνοι», που γράφτηκε λίγο μετά την 11η Σεπτέμβρη και ενώ σύσσωμοι οι έλληνες κέρναγαν ούζα στα καφενεία για να ...το γιορτάσουν!

Μια καλή συλλογή των απόψεων της Τ.Π., θα βρείτε εδώ.

[7]Στην κοιλάδα Μπεκάα (που μέχρι το 2005 ήταν υπό Συριακή επικυριαρχία), εκπαιδεύονταν εκτός από τους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ, Παλαιστίνιοι της PLO, Γερμανοί αντάρτες πόλης της RAF κ.α.