Αριστερά, ιμπεριαλισμός και εθνικό ζήτημα (μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα)#1

Μικρή ιστορική αναδρομή   

Λέμε το "καθεστώς" της Κούβας, αλλά ποτέ των ΕΠΑ

Για την γενιά μου, τα παιδιά που γεννηθήκαμε στην χούντα και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον πολιτικό κόσμο κατά την πρώτη διακυβέρνηση του «Αντρέα», κάποια πράγματα ήταν αυτονόητα.

Ο ιμπεριαλισμός ήταν ο «εχθρός», οι φονιάδες των λαών οι αμερικάνοι, και η αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεζόμενο έθνος ενστικτώδης, με εξαιρέσεις κάποιους γραφικούς ακροδεξιούς που δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από τον «ατλαντικό ψυχροπολεμικό προσανατολισμό τους».

Υπήρχαν και και κάποιες εξωκοινοβουλευτικές μειοψηφίες που έβαζαν και την «Ρωσία» (ΕΣΣΔ) στην ιμπεριαλιστική εξίσωση, χωρίς όμως να αμφισβητούν το τότε αυτονόητο του «εχθρού-ιμπεριαλισμού», των ΕΠΑ σαν «φονιάδων των λαών», και την άνευ όρων αλληλεγγύη στα καταπιεζόμενα από την δύση (και όχι μόνο) έθνη.

Μία τρίτη τάση, που θα μας απασχολήσει πολύ στην συνέχεια ήταν αυτή των «ευρωπαϊστών» που πλασάριζαν την τότε ΕΟΚ σαν τάχα κάτι το διαφορετικό και ανεξάρτητο από το ΝΑΤΟ, αλλά και σαν μία ένωση «δημοκρατικών κρατών», σε αντίθεση υποτίθεται, με αυτά του συμφώνου της Βαρσοβίας[1] .

Συνοπτικά να πούμε πως αυτή η τάση υποστηρίζονταν τόσο από την Καραμανλική «παραδοσιακή» δεξιά, όσο και από τους «ευρωκομμουνιστές» του ΚΚΕ εσωτερικού.

Φυσικά ούτε αυτοί αμφισβητούσαν (ανοιχτά) τον επιθετικό χαρακτήρα των ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ,που από την ενεργή συμμετοχή στο στρατιωτικό σκέλος  του, η Ελλάδα είχε αποχωρήσει ήδη μετά τα γεγονότα της Κύπρου, από το 1974.

Η φαινομενικά «ανίερη» για την εποχή αυτή συμμαχία της παραδοσιακής δεξιάς με την «ανανεωτική» αριστερά, πήγαζε από δύο διαφορετικές και μία κοινή αφετηρία.

Οι διαφορετικές ήταν το άδειασμα από τους «μεγάλους συμμάχους μας», του ελληνικού εθνικισμού στην Κύπρο για τους δεξιούς, και η εχθρική (σε αντίθεση με τους αμερικάνους) στάση των δυτικοευρωπαίων απέναντι στην χούντα για τους «ευρωκομμουνιστές».

Η κοινή ήταν, ο ρητός αντισοβιετισμός και των δύο.

Για να καταλάβουμε το κλίμα στις αρχές του ’80, ενδεικτικό είναι πως στις βουλευτικές εκλογές του 1981, τα δύο κόμματα που κατεβαίνουν με, από τα βασικά τους συνθήματα, τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ/το ίδιο συνδικάτο» και «φονιάδες των λαών/ Αμερικάνοι» (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ), παίρνουν αθροιστικά σχεδόν το 60%(!) των ψήφων, ενώ το αντι-ΝΑΤΟϊκό συναίσθημα διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα από την παραδοσιακή δεξιά έως την άκρα αριστερά, χαρακτηρίζοντας τον ελληνικό λαό σχεδόν καθολικά!

Η "πολυδιάστατη" εξωτερική πολιτική του "Αντρέα"

Το πως από εκεί, φτάσαμε στο σημείο να γίνεται κουβέντα (και μάλιστα εντός της «αριστεράς»!) για το εάν η μπούρκα καταπιέζει τις αφγανές περισσότερο από αυτό που απεικονίζεται εδώ (προσοχή! Οι φωτογραφίες είναι για γερά νεύρα και όχι για ανήλικους), ή για το ποσοστό της λαϊκής συμμετοχής στην διακυβέρνηση της Λιβύης[2], την στιγμή που η ΝΑΤΟϊκή αεροπορία ισοπέδωνε την χώρα, είναι το ζήτημα που θα προσπαθήσουμε να πιάσουμε στην συνέχεια...

 Παραπομπές:

[1] Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (επίσημα Συνθήκη της Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας), ήταν μια στρατιωτική συμμαχία αμυντικού χαρακτήρα των Λαϊκών Δημοκρατιών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (Πλην της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο*). Ιδρύθηκε στις 14 Μαΐου του 1955 και ένα μήνα μετά, στις 14 Ιουνίου υπογράφηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Κύρια αιτία του συμφώνου αυτού, ήταν η προ πενθημέρου της ίδρυσης, ένταξη της επαναστρατικοποιημένης Δυτικής Γερμανίας στο NATO στις 9 Μαΐου του ίδιου έτους (1955), δια της επικύρωσης των Συνθηκών Ειρήνης του Παρισιού. Αυτό ήταν μια ξεκάθαρα επιθετική ενέργεια από πλευράς ΝΑΤΟ. Συμμετείχαν αρχικά οι εξής χώρες: ΕΣΣΔ, Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Λ.Δ.Γερμανίας, Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχοσλοβακία. Μεταξύ 1967-68 αποχώρησαν για διαφορετικούς λόγους η Ρουμανία και η Αλβανία.

*Για τον γενικότερο ρόλο του Τίτο βλέπε και Ν.Ζαχαριάδη: «Το στιλέτο του Τίτο χτυπά πισώπλατα την λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα»

[2] Όλως τυχαίως για την «ανανεωτική», αλλά και κομμάτι της «άκρας» αριστεράς όσο και του Α/Α χώρου(και αυτό είναι το νέο), όλα τα υποψήφια θύματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού μοιάζουν να αξίζουν την τύχη τους (μαζί και οι λαοί τους φυσικά, αλλά αυτό δεν το λένε). Σφαγέας ο Μιλόσεβιτς, χασάπης ο Σαντάμ, δικτάτορες ο Καντάφι αλλά και ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, μεσαιωνικοί σκοταδιστές οι ταλιμπάν και ο Αχμαντινεντζάντ κλπ κλπ. Κατά έναν «περίεργο» τρόπο τσουβαλιάζονται έτσι, τελείως διαφορετικές χώρες και συστήματα διακυβέρνησης, με μόνο κοινό τους την μη ευθιγράμμιση της ηγεσίας τους με τις ΕΠΑ.

Φυσικά δεν λείπει ποτέ ο χαρακτηρισμός «καθεστώς» για την διακυβέρνηση ο,ποιασδήποτε χώρας δεν είναι σύμμαχος των ΕΠΑ. Όλως περιέργως η λέξη δεν χρησιμοποιείται για καμία αστική «δημοκρατία» (ούτε έστω για αυτές που δεν κρατάνε καν τα προσχήματα) από τους δηλωμένους «αντικαπιταλιστές» μας...