Αριστερά, ιμπεριαλισμός και εθνικό ζήτημα (μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα)#2

...Συνέχεια από το προηγούμενο

Δεκαετία του ’90 (τα κουλουβάχαρτα της ιστορίας)

Την "υπέρβαση" των ιδεολογιών, δεν την ανακάλυψαν οι "πλατείες"

Καθ όλη λοιπόν την διάρκεια της δεκαετίας του ’80 οι σχέσεις του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, με τον ιμπεριαλισμό παρέμειναν σταθερά από εχθρικές έως και δύσπιστες.

Και τότε (πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90) αρχίζουν να συμβαίνουν στον κόσμο πράματα και θάματα. Η ΕΣΣΔ διαλύεται, η πανίσχυρη (για τα δεδομένα της περιοχής) Γιουγκοσλαβία διαλύεται και οι λαϊκές δημοκρατίες αρχίζουν να ανατρέπονται η μία πίσω από την άλλη σαν σε ντόμινο. Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα. Κανείς δεν μπορεί να κρατάει πλέον «ίσες αποστάσεις» από τις «δύο υπερδυνάμεις», μια και έχει απομείνει μόλις μία, η οποία μάλιστα δεν βαστιέται να δείξει τα δόντια της, πριν ακόμη διαλυθεί και επίσημα η ΕΣΣΔ[3], στον πρώτο πόλεμο του κόλπου.(17/1/1991)

Στο πρώτο μισό όμως της δεκαετίας του ’90 όλοι μοιάζουν να έχουν χάσει τον μπούσουλα. Ο Φουκογιάμα κηρύττει το «τέλος της ιστορίας», ο Χάντικτον ετοιμάζεται να δικαιολογήσει την διατήρηση της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής με τον «πόλεμο των πολιτισμών», το ΚΚΕ εντελώς ενάντια στο ρεύμα των ημερών, αποφασίζει να θέσει εαυτόν εκτός της «δημοκρατικής παράταξης» και παίρνει αριστερή στροφή, διαλύει τον ΣΥΝασπισμό και ξαναθυμάται πως είναι ...ΚΚ, η «ανανεωτική αριστερά» κάνει κωλοτούμπες ανάμεσα στον μικροαστικό εθνικισμό των συλλαλητηρίων για την «μακεδονία», και στον ξεσαλομένο κοσμοπολιτισμό της συνθήκης του Μάαστριχτ, ο Λεντάκης προσχωρεί στην ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά, και η Ελλάδα έχει γεμίσει «πρώην αριστερούς» που σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο αναρωτιούνται: «τι έγινε ρε παιδιά, τι έγινε;»

Μέσα σε όλον αυτό τον αχταρμά η «εθνικιστική ακροδεξιά» (που τότε δεν διαθέτει ανεξάρτητο δικό της πολιτικό πόλο) αποφασίζει να βγάλει από επάνω της το στίγμα της ξενοδουλείας που την γελοιοποιεί (τι διάολο εθνικιστής να δηλώσεις πειστικά, όταν έχεις στηριχθεί και στηρίξει όλους τους ξένους επικυρίαρχους από καταβολής Ελληνικού κράτους;), και προσχωρεί –όχι στον αντιϊμπεριαλισμό βέβαια, αλλά- στον αντιαμερικανισμό!

Η συγκυρία για αυτά τα ψάρια που κολυμπάνε στα θολά νερά είναι ιδανική. Το λεγόμενο «μακεδονικό» είναι στην πρώτη γραμμή της αντζέντας θυμίζοντας τις παλιές δήθεν αμαρτίες των κομμουνιστών. Η σύμπλευση με τους Σέρβους «αδερφούς μας» στους διαδοχικούς πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, από την μία συνεχίζει την παραδοσιακή σχέση της παράταξης αυτής με την Γιουγκοσλαβία (από την εποχή που ο Τίτο συμμάχησε με την Φρειδερίκη ενάντια στον ΔΣΕ) και από την άλλη εξακολουθεί να έχει ισχυρά ερείσματα στην Ελληνική αστική τάξη. Ένα τρίτο ευνοϊκό κομμάτι είναι η αλλαγή πλεύσης του κουρδικού ΡΚΚ που αποφασίζει πλέον πως ο ελληνικός εθνικιστικός αντιτουρκισμός του είναι χρησιμότερος από την διεθνιστική αλληλεγγύη των ελλήνων αριστερών.

Όμως όλα αυτά συμβαίνουν σταδιακά. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν δύο τουλάχιστον θέματα ψηλά στην πολιτική αντζέντα (Γιουγκοσλαβικό, Κουρδικό), στα οποία φαινομενικά συμπλέουν οι «παραδοσιακοί εθνικιστές», με τους συνεπείς αντιϊμπεριαλιστές. Τα νερά θολώνουν ακόμη περισσότερο.

Οι αμερικάνοι όμως τι γίνονται; Έχουν απομείνει χωρίς επίσημα ιδεολογικά ερείσματα; Μπα, στην πολιτική δεν υπάρχουν κενά.

Έτσι εκείνες τις ημέρες της μεγάλης θολούρας θα προκύψει η περίφημη θεωρεία του «φαιοκόκκινου μετώπου».

Αλλά για αυτό στην επόμενη συνέχεια....

[3] Στις 8 Δεκεμβρίου 1991, οι Πρόεδροι της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας υπέγραψαν τις συμφωνίες Μπελοβέζα που κήρυξαν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και καθιέρωσαν την Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ). Στις 25 Δεκεμβρίου 1991, ο Γκορμπατσώφ, το υψηλότερο κυβερνητικό στέλεχος της Σοβιετικής Ένωσης, αναγνώρισε την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.