Δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα της απάτης*

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την Κυριακή 5 Ιούλη του 2015, οπότε και πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σε μια προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού στο δρόμο των θυσιών διαρκείας για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση προς όφελος του κεφαλαίου.

Η πείρα που συγκεντρώθηκε από τότε είναι πολύ πλούσια για να αντληθούν συμπεράσματα, ώστε να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα που το υπηρετούν.

Θυμίζουμε ότι το ψευδεπίγραφο δίλημμα ανάμεσα στο «ΝΑΙ» και στο «ΟΧΙ» είχε αποκαλυφθεί ευθύς εξαρχής μόνο από το ΚΚΕ, που με κάθε τρόπο καλούσε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να το «ακυρώσουν» στην πράξη, να το επιστρέψουν ως απαράδεκτο. Το Κόμμα επισήμανε από την πρώτη στιγμή ότι το «ΟΧΙ» και το «ΝΑΙ» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Το «ΝΑΙ» δήλωνε τη συμφωνία με το μνημόνιο που είχαν καταθέσει ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, ενώ το «ΟΧΙ» δήλωνε την υπεράσπιση του σχεδίου των 47+8 σελίδων που είχε καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση, με αντίστοιχα βάρβαρα μέτρα, το λεγόμενο «μνημόνιο Τσίπρα». «Το κάλπικο ΟΧΙ που προτείνει η κυβέρνηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ στο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ΝΑΙ στην κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος του λαού», αναφερόταν στη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ, της 28/6/2015.

Αυτό (βλέπε επάνω) ήταν το διακύβευμα του δημοψηφίσματος, όσο κι αν οι δύο πλευρές που αντιπαρατέθηκαν έβαλαν μπόλικη γαρνιτούρα για να μπερδέψουν το λαϊκό κριτήριο. Από τη μία, το μπλοκ του «ΝΑΙ», με δυνάμεις όπως τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και όσους στήριξαν με πάθος τη λαϊκή χρεοκοπία τα τελευταία χρόνια, αναπαρήγαγε τα πιο αντιδραστικά επιχειρήματα και προσπαθούσε να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι που δεν είναι, ως αντισυστημική έως και «κομμουνιστική» δύναμη.

Από την άλλη, στο μπλοκ του «ΟΧΙ», δίπλα στην κυβέρνηση στάθηκαν διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες, αλλά και εθνικιστικές όπως το ΕΠΑΜ, σε συνέχεια της στήριξης στην «περήφανη διαπραγμάτευση» του πρώτου 6μήνου του 2015. Ολοι μαζί φόρεσαν το μανδύα της αντίστασης στα «νεοφιλελεύθερα σχέδια του Βερολίνου», της αλλαγής της ΕΕ, της διόρθωσης τελικά του καπιταλισμού από μια κυβέρνηση που δήθεν συγκρούεται με τους δανειστές. Πρωτοστάτησαν στον εγκλωβισμό της εργατικής - λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, της προσδοκίας χιλιάδων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, πρωτοστάτησαν στην εξαπάτησή τους.

Στο ΚΚΕ ασκήθηκε πίεση για να συρθεί κι αυτό στην επιλογή αστικού στρατοπέδου, για να ξεδοντιαστεί εντελώς το εργατικό κίνημα. Μια πίεση που κορυφώθηκε με χυδαίες επιθέσεις σε μέλη και φίλους του Κόμματος που διακινούσαν τη μοναδική ταξική, εργατική - λαϊκή απάντηση: «"Οχι" στην πρόταση των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, "όχι" στην πρόταση της κυβέρνησης. Αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία».

Βεβαίως, επειδή «Κυριακή κοντή γιορτή», δεν πέρασαν πολλές μέρες και οι ηγεσίες των δύο μπλοκ συμφώνησαν στο τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν τη νέα σφαγή του λαού, και μάλιστα με 222 ψήφους, στη Βουλή, εκφράζοντας αποφασιστική συναίνεση στην κατακρεούργηση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Η στάση που κράτησε το ΚΚΕ, καλώντας το λαό να απορρίψει και τα δύο προτεινόμενα μνημόνια και να βγει επιθετικά στο προσκήνιο, επέτρεψε σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να μη σταθούν αμήχανα στις εξελίξεις. Στην πράξη φάνηκε ότι αυτή η προσπάθεια συνέβαλε να μην επικρατήσει πλήρως στο λαό η παραίτηση από την ταξική πάλη, να μην παρασυρθούν δυνάμεις στο ρεύμα της απογοήτευσης και του συμβιβασμού, να αποκρουστεί το «δεν αλλάζει τίποτα».

Η ίδια η πραγματικότητα έδειξε ότι η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και η ΕΕ δεν κατάφεραν να τσακίσουν το κίνημα με τις αυταπάτες και την τρομοκρατία. Αυτό φάνηκε τους επόμενους μήνες, με την απεργία που πραγματοποιήθηκε λίγες βδομάδες μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και τους μετέπειτα αγώνες της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων αγροτών κ.λπ. Πολύ περισσότερο, τους επόμενους μήνες στην οργάνωση της πάλης ενάντια στα μνημόνια και τις συμφωνίες που ακολούθησαν. Εδωσε τη δυνατότητα και σήμερα να συνεχίζονται οι αντιστάσεις στην αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, να συσπειρώνονται δυνάμεις σε ταξική κατεύθυνση.

Και, κυρίως, η στάση αυτή ανέδειξε την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο πέρα από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Δηλαδή, αν επιβεβαιώθηκε κάτι αυτά τα δύο χρόνια, δεν είναι ούτε η ασυνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η μπαγαποντιά του. Αυτή δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Επιβεβαιώνεται ότι η ανατροπή αυτού του δρόμου που βαδίζουμε σήμερα, που γεννάει κρίσεις, μνημόνια, φτώχεια, πολέμους και ανεργία, δεν γίνεται με τη στοίχιση των εργαζομένων πίσω από τους στόχους της αστικής τάξης και τα παζάρια ανάμεσα στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους. Αυτό που πραγματικά μπορεί να βάλει φρένο και να αλλάξει την πορεία, είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Η ανυποχώρητη πάλη για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, που εμποδίζεται από το κυνήγι του κέρδους. Με πάλη που θα έχει προοπτική της την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Δ. Π.

Πηγή: Ριζοσπάστης

*Ο τίτλος δικός μας