Ρίζες και δρόμοι του πρωτογενούς φασισμού

Η φασιστική σοσιαλδημαγωγία στην «διπλή κόκκινη χρονιά»*

...Ο μεταπολεμικός (μετά τον Α’ΠΠ) φασισμός θα εμφανιστεί και πάλι στην αρχή με προλεταριακή-επαναστατική φρασεολογία και θα προσπαθήσει να υπερθεματίσει σε αριστερίστικη ζύμωση και προπαγάνδα. Ο Μουσολίνι θα παραμείνει στα πλαίσια του προπολεμικού του ύφους και της εθνικιστικής υπέρ του πολέμου προπαγάνδας, ντύνοντας την όμως τώρα με επαναστατική φρασεολογία.

[...]

Μια από τις πρώτες καταλήψεις εργοστασίων, αν όχι γενικά η πρώτη, θα οργανωθεί από τους οπαδούς του Μουσολίνι στις 17/3/1919 στο εργοστάσιο “Franchi e Gregorini” στο Ντάλμινε, επαρχία Μπέργκαμο.

Στις 20/3 ο Μουσολίνι θα πάει ο ίδιος στο υπό κατάληψη εργοστάσιο και θα δηλώσει στους εργάτες ότι πρόκειται «όχι πια για μια απεργία παλιάς μορφής, αλλά για μια δημιουργική απεργία». Θα τους πει ακόμα: «εσείς στέκεστε εδώ στο έδαφος της τάξης σας, δεν ξεχάσατε όμως το έθνος ...Εσείς διδάσκετε σε ορισμένους βιομηχάνους, ιδιέταιρα σε όσους αγωνιούν για όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στον κόσμο, πως η φιγούρα του παλιού, άπληστου και εκμεταλλευτή βιομήχανου θα πρέπει τώρα να κάνει τόπο στον καπετάνιο-βιομήχανο, που θα μπορεί να αξιώνει τα αναγκαία για τον εαυτό του, αλλά και που δεν θα επιτρέπει να φέρνει αθλιότητα στους παραγωγούς του πλούτου»

Κάτω από αυτόν τον σοσιαλδημαγωγικό αστερισμό θα γίνει τρεις μέρες αργότερα η ιδρυτική συνέλευση της «φασιστικής ένωσης» στο Μιλάνο.

[...]

Με μια λογοδιάρροια από ρεπουμπλικάνικη και επαναστατική φρασεολογία στο πρώτο αυτό πρόγραμμα των φασιστών, θα λέγεται:

«Εμείς είμαστε πάντα ρεπουμπλικάνοι και τώρα λέμε πάλι Republik! [Δημοκρατία]»

[...]

Σε μια από τις πρώτες συνελεύσεις τους οι φασίστες θα αξιώσουν την «σύγκληση μιας συνταγματικής εθνοσυνέλευσης» (το αίτημα αυτό θα το πάρουν από το πρόγραμμα της Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας της Ιταλίας), την «ανακύρηξη της δημοκρατίας (Republik), την αποκέντρωση, την λαϊκή κυριαρχία μέσα από το γενικό εκλογικό δικαίωμα, την κατάργηση της γραφειοκρατίας και την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, την κατάργηση της Γερουσίας και άλλων περιορισμών της λαϊκής κυριαρχίας, την διάλυση της πολιτικής αστυνομίας, την συγκρότηση μιας πολιτοφυλακής σε δημοτικό και εθνικό επίπεδο, την κατάργηση όλων των τίτλων της τάξης των ευγενών, την κατάργηση της καθολικής υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, τον γενικό αφοπλισμό και την απαγόρευση της παραγωγής πολεμικών όπλων που θα είναι δεσμευτική για όλα τα έθνη, την ελευθερία των ιδεών, την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, την ελευθερία του τύπου»

Οι πρώτοι μεταπολεμικοί (σ.σ. από τον Α’ΠΠ) φασίστες θα δανειστούν τα συνθήματα τους ανενδοίαστα και απευθείας από τα προγράμματα με τα αιτήματα των κομμάτων της αριστεράς.

Οι ίδιοι θα τονίζουν ταυτόχρονα πως δεν θέλουν να τοποθετηθούν κοσμοθεωρητικά:

«Απεχθανόμαστε τα θεωρητικά και φιλοσοφικά αιτήματα, αφού η δική μας ιδιοσυγκρασία είναι ενάντια σε κάθε προκατειλημμένη ιδεολογία»

[...]

Τον Οχτώμβρη του 1919 οι Fasci στην Φλωρεντία θα ψηφίσουν ένα νέο πρόγραμμα.

Πιο πριν θα χαρακτηρίζουν το «κίνημα» τους «επαναστατικό επειδή είναι αντιδογματικό και αντιδημαγωγικό, ανατρεπτικά νέο, επειδή είναι ενάντια σε κάθε είδους προλήψεις» και θα ζητήσουν την καθιέρωση του 8ωρου για όλους τους κλάδους της βιομηχανίας, τον καθορισμό του κατώτατου μεροκάματου, την συμμετοχή των εκπροσώπων των εργατών στην τεχνική διέυθηνση της βιομηχανίας» και την «εργατική συμμετοχή γενικά».

__________________

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκέοργκ Σόιερ «Σύντροφος Μουσολίνι -ρίζες και δρόμοι του πρωτογενούς φασισμού»/ εκδ.Φιλίστωρ 1999, κεφ.8, σελ. 94-96

Πιθανόν να συνεχίσουμε την παράθεση αποσπασμάτων, ειδικά από αυτό το κεφάλαιο.

___________

*Η διετία 1919-1920 στην Ιταλία ονομάστηκε "διπλή κόκκινη χρονιά" εξαιτίας ενός αυθόρμητου κύμματος καταλήψεων εργοστασίων από τους εργάτες, που δεν περιορίζονταν σε μισθολογικά-εργασιακά αιτήματα, αλλά αξίωνε και την εργατική συμμετοχή στον σχεδιασμό της παραγωγής σαν πρώτο βήμα για την πλήρη απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. 

Εξού και οι επανειλημμένες αναφορές των φασιστών στην "εργατική συμμετοχή" που σήμερα ξενίζουν.