Κάτι για "μέσα" και κάτι για "έξω" (από τον σημερινό "Ρ")

[...]
Η στρατηγική πέτυχε τον εκλογικό της στόχο. Η επικοινωνιακή τακτική οφείλει να ελέγχεται καθημερινά και με αυστηρότητα ως πολιτική επιλογή. Ηδη στα μαζικά μέσα έχει στηθεί ένα πογκρόμ με ψευδοπατριωτικό πρόσημο εναντίον όποιου δεν χειροκροτεί, δεν ενθαρρύνει, δεν υπακούει στο πρόσταγμα πάμε πλατεία, τις προσπάθειες της συγκυβέρνησης να καλμάρουν τους δανειστές περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται τώρα να καλμάρουν τους δανεισθέντες. Ο στόχος είναι προφανής, αλλά καλά κρυμμένος. Πρέπει ο λαός να καταλάβει ότι πρέπει να χρωστάει λεφτά που ποτέ δεν πήρε. Δηλαδή, πρέπει να νηστεύει επειδή το θέλει για λογαριασμό αυτών που δεν νηστεύουν, αλλά του κάνουν παρέα στο φαίνεσθαι. Οταν όμως η Ιστορία στραγγαλίζεται ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι και τη σημαία του Ράιχσταγκ την αντικαθιστά σε σκίτσο η ελληνική, τότε πρέπει ταχύτατα να συγκροτηθούν εκείνες οι μάζες που δε θα παρελαύνουν έναντι της ύβρεως της ιστορικής σε στιλ «Je suis Charlie» αλλά εκείνες οι επαναστατικά αξύριστες που δεν άφησαν το ίχνος τους ως μουστ-μόδα στην Ιστορία.

Οταν η Ιστορία λοιπόν βγαίνει παγανιά και κυνηγάει όποιον δεν είναι ευχαριστημένος που μπορεί να σταθεί ισότιμα στην ουρά μαζί με άλλους φτωχούς και να περιμένει με πατριωτική ανοχή καλύτερη «τεχνική διανομή δανεικών», τότε πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια. Να αγωνιστούμε για κείνο το χαμόγελο που δεν ξεκαρφιτσώνεται από το πρόσωπο της τάξης που το διαθέτει κατά βούληση επειδή το νιώθει και το παράγει, της εργατικής. Οχι το άλλο, το δανεικό που λίγο γέρνει αριστερά, που λίγο γέρνει δεξιά, και εν πολλοίς δε διαφέρει από μια ρεαλιστική ιστορική γκριμάτσα. Γιατί αλλιώς, όπως συμβαίνει θεσμικά, εδώ και πολύν καιρό στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στα Βερολίνα θα τεθεί και δημόσια το ερώτημα, αν ο κομμουνιστής είναι τόσο αξιοπρεπής ακόμη, ώστε να ξεχωρίζει τον ταξικό Καραγκιόζη από τα αστικά καραγκιοζιλίκια.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

[...]
Η ομηρία συνεχίζεται. Ποιος τολμά στις μέρες μας να ισχυριστεί πως η Ευρώπη άφησε πίσω της την περιπέτεια της αποικιοκρατίας;
[...]
Τόσο οι νεοφιλελεύθεροι όσο και οι σοσιαλδημοκράτες είναι ένοχοι όχι μόνο για την ατέλειωτη σειρά λανθασμένων εκτιμήσεων, αλλά για το ότι κατέβασαν το κράτος στο ύψος τους και εξέθεσαν σε κίνδυνο τα συμφέροντα πολιτών. Λεηλάτησαν την καθημερινότητά μας, και υποβίβασαν την υπόθεσή της σε φτηνό κουτσομπολιό.

Οχυρωμένοι μέσα στις τράπεζες, οι τεχνικοί της εξουσίας σχεδιάζουν την τελευταία θανατηφόρα οικονομική δόση ενάντια στην εργατική τάξη της Ευρώπης. Μας μεταχειρίζονται σαν αιχμαλώτους πολέμου και αποφασίζουν ένα βίο αβίωτο.

Ατιμία χωρίς ντροπή, αυτό είναι το μότο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ιδού η χαμέρπεια στην ολότητά της. Από τη στιγμή που η οικονομία έγινε ψυχρή φιλανθρωπία, η μόνιμη τάση του Βερολίνου προς τους ξένους είναι η περιφρόνηση. Η επιδειξιομανία των Γερμανών και η επαίσχυντη ενοχοποίηση των αδυνάμων έγιναν η πρώτη ύλη για τη λυσσασμένη πολεμική των Κόκκινων στην αρχή, και τώρα πια όλων, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Δεν πρέπει να συνεχίσουμε να μαντεύουμε τους σκοπούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προσώρας ο μόνος σοβαρός σκοπός, απλός, και ως εκ τούτου δύσκολος, είναι η έξοδός μας από την τυραννία των Ευρωπαίων ηγετών. Οσοι παραμυθιάζονται ότι μπορούν ν' αλλάξουν την Ευρώπη θα γνωρίσουν τον ξεπεσμό πρώτα στο επίπεδο των άκαρπων διαπραγματεύσεων. Το Βερολίνο, μετά από κάθε «διάλογο», καταφεύγει στις προσφιλείς της τακτικές: εκβιασμούς, δολοπλοκίες, μηχανορραφίες και, στο τέλος, μια μανούβρα που θα μας οδηγήσει στην αρχή του κακού, πριν από πέντε χρόνια.

[...]

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ