Πολιτικοί του σωλήνα

Το φετινό φεστιβάλ της «Ουνιτά» (η φυλλάδα έκλεισε, αλλά το φεστιβάλ έμεινε!) ήταν ο χώρος όπου η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία λανσάρισε τη «νέα γενιά» ηγετών. Μια πεντάδα πολιτικών… α’λα Τσίπρα, που θα ανοίξουν μια νέα εποχή για το ιστορικό πολιτικό ρεύμα που εδώ και κάμποσα χρόνια πνέει τα λοίσθια.

Δεν περιμέναμε, βέβαια, από το στόμα του ιταλού Ματέο Ρέντσι, του γάλλου Μανουέλ Βαλς, του ισπανού Πέδρο Σάντσεθ, του γερμανού Αχιμ Ποστ και του σουηδού Ντίντερικ Σάμσομ ν’ ακούσουμε προγράμματα και άλλα τέτοια ανούσια πράγματα. Ολα ήταν στημένα από ένα αόρατο διαφημιστικό χέρι: λευκά πουκάμισα με σηκωμένα τα μανίκια, χαμόγελα… Κολινός καρφιτσωμένα στα πρόσωπα (αγγύλωση πρέπει να έπαθαν οι μύες που κινούν τις γνάθους τους), αγκάλιασμα σαν πεντάδα ομάδας μπάσκετ που βγάζει την τελευταία φωτογραφία πριν πάρει θέσεις στο παρκέ για τον αγώνα. Και η Φεντερίκα Μογκερίνι σε ρόλο θηλυκού Αλκη Στέα να τους παρουσιάζει: «Υπάρχει μια νέα γενιά ευρωπαίων ηγετών, ας αρχίσουμε να τους προβάλλουμε». Και στο καπάκι η αθλητική κραυγή: «Είμαστε μία ομάδα»!

Σοφά μελετημένα από τη διαφημιστική εταιρία τα λόγια-συνθήματα που εκφώνησαν τα μέλη της πεντάδας: «Θέλω πίσω την Ευρώπη μου», φώναξε ο Σουηδός! «Ven-ceremos» o Γερμανός! «Η μόνη εναλλακτική είναι η Αριστερά» ο Γάλλος! Μελετημένα σε κάθε λεπτομέρεια και τα σλόγκαν που διοχετεύτηκαν στον Τύπο: «Οι αρχάγγελοι της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς» – «Η Διεθνής των λευκών πουκαμίσων». Ακόμη και το εστιατόριο Bertoldo όπου γευμάτισαν, διάσημο για τα τορτελίνι σε ζωμό, έγινε στοιχείο πολιτικού σλόγκαν: «Η συμφωνία των τορτελίνι» (κι ας μην έφαγε κανείς τους τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού).

Ο Αλέκος Αλαβάνος πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα δυστυχής. Δημιούργησε «σχολή», προωθώντας τον φωτογενή Τσίπρα, αλλά κανείς δεν του το αναγνωρίζει. Το τελευταίο δημόσιο αξίωμα που κέρδισε ήταν μια θέση περιφερειακού συμβούλου στην Αττική! Αδοξο τέλος για τον άνθρωπο που εισήγαγε το νεανικό lifestyle στην αστική πολιτική και δη στο κομμάτι της που αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερά.

Το νεαρό της ηλικίας, η φωτογένεια, το χαμόγελο, η διαφημιστική επιτήδευση, όλα όσα μπορούν να συνθέσουν ένα «προϊόν», όπως θα έλεγε και ο μετρ Γιάννης Λούλης, παρουσιάζονται ως πολιτικά προσόντα! Λογικό. Οταν η πολιτική ουσία παραμένει το ίδιο αποκρουστική, ως ανανέωση μπορεί να παρουσιαστεί μόνο το νεανικό «ίματζ» των πολιτικών ηγετών. Πώς να μη σκάει από το κακό του ο Βενιζέλος, που δε διαθέτει αυτό το «ίματζ», αλλά διαθέτει τεράστια αποθέματα ναρκισσισμού και πολιτικής εγωπάθειας; Πώς να μη ζητά από τη δημοσιογράφο να τον… κοιτάζει στα μάτια, όταν εκφωνεί την… ποιητική φράση «οι ηγέτες προκύπτουν μέσα από το καμίνι της Ιστορίας»;

Είναι, βέβαια, ένα ζήτημα το… καμίνι της Ιστορίας από το οποίο πέρασε ο Βενιζέλος, αλλά πιο μεγάλο ζήτημα είναι το νεανικό lifestyle με το οποίο η σύγχρονη «Αριστερά», επισήμως και ανεπισήμως (α’λα ΣΥΡΙΖΑ) σοσιαλδημοκρατική, προσπαθεί να καλλιεργήσει αυταπάτες και να κερδίσει πολιτική επιρροή.

Το κομμουνιστικό κίνημα έχει να επιδείξει μια τεράστια παράδοση σε ηγέτες που αναδείχτηκαν σε σχετικά μικρή ηλικία. Δεν ήταν ηγέτες του σωλήνα, δημιουργήματα κάποιου πολιτικού lifestyle. Ο Στάλιν το 1917 ήταν 39 ετών και ήδη θρύλος των μπολσεβίκων ηγετών. Ο Ζαχαριάδης το 1931 ήταν μόλις 28 ετών και το 1945 ήταν 42. Ουδείς προέβαλε την ηλικία τους ως προσόν, γιατί ήταν ηγέτες που αναδείχτηκαν πραγματικά μέσα από το καμίνι της Ιστορίας.

Πηγή: Κόντρα