Διδασκόμαστε - εμπνεόμαστε από την Πρωτομαγιά στους σύγχρονους εργατικούς αγώνες

Ο Γιάννης Μερεντίτης

Αποσπάσματα από την ομιλία του Γιάννη Μερεντίτη, μέλους του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Το απόγευμα της Δευτέρας, στην κατάμεστη αίθουσα συνεδρίων του ΚΚΕ, στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό, οι κλαδικές Τομεακές Οργανώσεις της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ (Βιομηχανίας, Κατασκευών, Μεταφορών, Τηλεπικοινωνιών) τίμησαν την εργατική Πρωτομαγιά. Η λιτή εκδήλωση περιελάμβανε έκθεση με φωτογραφικό υλικό και μουσικό πρόγραμμα, με τραγούδια που σημάδεψαν τους εργατικούς αγώνες και εμπνεύστηκαν από αυτούς. Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία.
***

Κάθε χρόνο η εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί για εμάς και μέρα επιθεώρησης των δυνάμεών μας, της οργάνωσής τους, του ιδεολογικού εξοπλισμού τους, της μαχητικότητάς τους και της ετοιμότητας για πιο δύσκολες συνθήκες. Μέρα κριτικής και αυτοκριτικής, ανάδειξης των ελλείψεων και των αδυναμιών που πρέπει να αντιμετωπιστούν, για να γίνουν πιο αξιόμαχες και αποτελεσματικές, για μάχη μέχρι την τελική νίκη, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Γι' αυτό θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε ορισμένα βασικά διδάγματα από την ταξική και επαναστατική πάλη, που σήμερα έχουν μια ιδιαίτερη σημασία.

1. Τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτώνται μέσα από σκληρούς αγώνες, δεν υπάρχουν σωτήρες. Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις, που σήμερα μας αφαιρούν κυβέρνηση, ΕΕ και εργοδοσία, δε γεννήθηκαν από μόνα τους, δε μας τα χάρισε κανείς, δεν προέκυψαν «μία και έξω». Προέκυψαν μέσα από μακροχρόνιους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες, μέσα από διωγμούς και χιλιάδες νεκρούς. Επομένως, δε βγαίνει τίποτα σήμερα με το κλαψούρισμα και το σιχτίρισμα, ούτε περιμένοντας τις κάλπες για να βγουν οι καινούργιοι σωτήρες. Δε φτάνει να λέμε και να ξαναλέμε «ότι μας γυρίζουν στο μεσαίωνα» αλλά πρέπει να θυμίζουμε και το πώς κατακτήθηκαν τα δικαιώματα που σήμερα μας αφαιρούν.

Οτιδήποτε υπάρχει ως κατάκτηση οφείλεται στην ταξική πάλη, αυτή ήταν και παραμένει η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης. Σήμερα, που ο καπιταλισμός δυσκολεύεται να κάνει παραχωρήσεις και ο διεθνής συσχετισμός έχει χειροτερέψει κατά πολύ, χρειάζονται καλύτερη οργάνωση, πιο σκληροί και ταξικά προσανατολισμένοι αγώνες. Οι δυσκολίες του αγώνα, για τις οποίες καθημερινά μιλάμε, δεν είναι κάτι το προσωρινό, καθημερινά θα γίνονται πιο μεγάλες. Απαιτείται μεγαλύτερη ικανότητα, αντοχή και επιμονή από τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές.

2. Οι αγώνες έχουν πάντα αποτελέσματα, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Η θεωρία της «αναποτελεσματικότητας» είναι τόσο παλιά όσο και το εργατικό κίνημα, γίνεται σκόπιμα και συνειδητά. Είναι μια ύπουλη αντιδραστική θεωρία, δηλητήριο, που την προβάλλουν όλες οι αστικές δυνάμεις, εργοδοτικός συνδικαλισμός, οπορτουνισμός και εργοδοσία. Προσαρμόζεται ανάλογα με τις εξελίξεις, τη συγκεκριμένη φάση που βρίσκεται το εργατικό κίνημα, τις διαθέσεις των εργαζομένων.

Πότε προβάλλεται ότι «με τους αγώνες δε βγαίνει τίποτα, χρειάζεται συνεννόηση». Πότε χαρακτηρίζοντας έναν αγώνα «τυφλή σύγκρουση» και πότε λέγοντας «ότι δε βγαίνει τίποτα με μια 24ωρη απεργία αλλά χρειάζονται απεργίες διαρκείας». Πότε ότι «το περιεχόμενο του αγώνα δε βοηθάει, είναι γενικό» ή «τα αιτήματα είναι σωστά αλλά ο τρόπος διεκδίκησης είναι λάθος». Πότε ότι «τα αιτήματα του αγώνα δε βοηθάνε, είναι πολιτικά, κομματικά διασπαστικά» κ.ά.

Αλλες φορές εκμεταλλεύεται τις δυσκολίες των συνδικάτων για να τα συκοφαντήσει, άλλες φορές ταυτίζει το ταξικό εργατικό κίνημα με τη σαπίλα και τη διαφθορά του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στρέφεται, δηλαδή, όχι μόνο ενάντια στους αγώνες αλλά στην ίδια την οργάνωση, στον ταξικό προσανατολισμό τους, στο περιεχόμενό τους, στις μορφές.

Εμείς, μέσα από κάθε αγώνα, προσπαθούμε πάντα να έχουμε όσα περισσότερα άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα μπορούμε. Ξέρουμε, όμως, πως σήμερα κατακτήσεις μπορεί να προκύψουν μόνο αν ο αγώνας που γίνεται δημιουργεί πρόβλημα και κλονίζει την αστική εξουσία. Κανένας, όμως, αγώνας που γίνεται δεν πάει χαμένος, ακόμα και αν δεν μπορέσει να αποσπάσει κάτι από αυτά που διεκδικούσε. Η ζωή έχει αποδείξει πως οι αληθινοί καρποί των αγώνων δε βρίσκονται στα άμεσα αποτελέσματα αλλά στο πόσο μέσα από αυτούς σφυρηλατείται η ταξική ενότητα και προχωρά η πολιτική ωρίμανση της εργατικής τάξης.
Καμιά κατάκτηση δε διασφαλίζεται στον καπιταλισμό

3. Οσες κατακτήσεις και αν πετύχεις στον καπιταλισμό είναι σα να χτίζεις πάνω στην άμμο. Πρέπει συνεχώς να τις υπερασπίζεις και ταυτόχρονα να γνωρίζεις πως αυτό δε φτάνει, γιατί έρχεται η καπιταλιστική κρίση που τις σαρώνει. Είναι πολύ χαρακτηριστικό τι έλεγε για αυτό το ζήτημα το ΚΚΕ σε μια Πρωτομαγιάτικη διακήρυξή του το 1927: «Μέσα στα όρια του σημερινού καθεστώτος η εργατική τάξη και οι άλλες εργαζόμενες μάζες αδυνατούν να εξασφαλίσουν μια μόνιμη διαρκή βελτίωση των όρων ζωής τους. Ο καπιταλισμός καθιστά κάθε βελτίωση προσωρινή. Οι νόμοι του καπιταλιστικού καθεστώτος επιβάλλουν διαρκώς, παρ' όλες τις βελτιώσεις και τις μεταρρυθμίσεις, τη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων. Οι πόλεμοι δεν έχουν τέλος, διότι το καπιταλιστικό καθεστώς αναπαράγει διαρκώς τους ανταγωνισμούς οι οποίοι προκαλούν τις ιμπεριαλιστικές συρράξεις».

Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να συνειδητοποιηθεί σήμερα, γιατί, με το εμπόριο ελπίδας που επιχειρείται γύρω από «την ανάπτυξη και την έξοδο στις αγορές», ο κίνδυνος για νέες αυταπάτες είναι μεγάλος. Να περάσει η αντίληψη ότι ο καπιταλισμός δε θα ξαναέχει κρίση «γιατί τώρα βάλαμε μυαλό, γιατί κάναμε τις αναγκαίες αναπροσαρμογές». Οτι μπορεί οι εργαζόμενοι να επανέλθουν στο προηγούμενο επίπεδο αμοιβών και δικαιωμάτων.

Εμείς προειδοποιούμε ξανά τους εργαζόμενους και τους λέμε να κρατάνε μικρό καλάθι. Μέσα στο 2014 μπορεί να υπάρξει μια σταθεροποίηση της κατάστασης που μπορεί στη συνέχεια να φέρει ανάπτυξη. Κανένας όμως δεν μπορεί να το προβλέψει με σιγουριά, γιατί το γενικότερο κλίμα παραμένει ασταθές, οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και μεγαλώνει ο κίνδυνος ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Να θυμίσουμε ότι εμείς ποτέ δεν καταστροφολογούσαμε, γιατί γνωρίζουμε πώς λειτουργεί ο κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας, ότι κάποτε θα έρθει και η ανάπτυξη και τότε μπορεί σε ορισμένα τμήματα εργαζόμενων να δοθούν κάποια ψίχουλα παραπάνω. Αυτό όμως δε θα αλλάξει τη θέση των εργαζόμενων, θα συνεχίσουν να παίρνονται αντεργατικά μέτρα.

Ταυτόχρονα, μπορεί να δημιουργηθεί το έδαφος για το δυνάμωμα ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αυταπατών, ότι «βήμα το βήμα» μπορούν να λυθούν τα προβλήματα. Να αναπτυχθεί κίνημα «προτάσεων και κατακτήσεων» πάνω στην κινούμενη άμμο του καπιταλισμού, όπου ξανά θα πρωτοστατήσει η εργατική αριστοκρατία και τα μικροαστικά στρώματα, μέχρι που να ξανάρθει η καπιταλιστική κρίση.

Επομένως, καμία επανάπαυση και αυταπάτη. Εντείνουμε την προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με περισσότερη συζήτηση για το περιεχόμενό της. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί σήμερα και οι οπορτουνιστές μιλάνε και αυτοί όψιμα για ανασύνταξη, με στόχο να χτυπήσουν το αναγκαίο ταξικό της περιεχόμενο.

4. Η αστική τάξη είναι αδίστακτος αντίπαλος και όχι «κοινωνικός εταίρος». Πάντα χρησιμοποιούσε «το νόμο και την τάξη», τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, γιατί το άδικο μόνο έτσι μπορεί να επιβληθεί. Πάντα το αστικό κοινοβούλιο για τα συμφέροντα των καπιταλιστών αποφάσιζε. Πάντα η δικαιοσύνη για την εξουσία των αστών δούλευε, έβγαζε παράνομους τους αγώνες και τις απεργίες, καταδίκαζε αγωνιστές και απεργούς. Πάντα όταν δεν μπορούσε να δουλέψει η κοινοβουλευτική δικτατορία τους, την καταργούσαν και χρησιμοποιούσαν άλλες μορφές διακυβέρνησης, αξιοποιούσαν το φασισμό. Πάντα τα αστικά κόμματα είχαν διαύλους επικοινωνίας με τα φασιστικά κόμματα, λειτουργούσαν ως συγκοινωνούντα δοχεία, τα αξιοποιούσαν.

Ποτέ η αστική τάξη στη συνείδησή της δε νομιμοποίησε, ούτε θα νομιμοποιήσει, την ταξική πάλη, το ίδιο και το Κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σήμερα όλα αυτά έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους, γιατί από διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις γίνεται προσπάθεια η ένταση του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας, οι διώξεις, οι δίκες και οι καταδίκες αγωνιστών να παρουσιαστούν ως «πρωτόγνωρα», ως «παρεκκλίσεις της αστικής δημοκρατίας».

Η αλήθεια είναι πως αυτά είναι μόνο ένα μέρος από τα χαρακτηριστικά της αστικής δημοκρατίας και εφαρμόζονται κάθε φορά ανάλογα με τις συνθήκες και το συσχετισμό δύναμης. Αναδεικνύουν τα όριά της που δεν μπορεί να ξεπεράσει, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τις ματωμένες εργατικές Πρωτομαγιές σε όλον τον κόσμο. Οσο θα αναπτύσσεται ο καπιταλισμός τόσο θα γίνεται πιο αντιδραστικός, τόσο θα χρειάζεται πιο πολύ το ρόπαλο του ματατζή και την απόφαση του δικαστή, τόσο θα οξύνει τον αντικομμουνισμό. Ο αντίπαλος δεν έχει χρησιμοποιήσει ακόμα όλα τα όπλα του.

Οι εργάτες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη βία του αστικού κράτους, την αστική δικαιοσύνη και τα ΜΑΤ και στην περίπτωση που αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί και τότε το αφεντικό θα συνεχίζει να είναι το ίδιο, η αστική τάξη. Μην ξεχνάμε πως όταν πήγαν τα ΜΑΤ στη Χαλυβουργία κομμάτι της κυβερνώσας αριστεράς ήταν στην κυβέρνηση και ο υπουργός Δικαιοσύνης ήταν δικός της, λέγοντας το γνωστό «δε με ακούει ο Μάνεσης». Επομένως, το εργατικό κίνημα, μαζί με το δυνάμωμα της πάλης για την υπεράσπιση των εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, για αλληλεγγύη στους διωκόμενους αγωνιστές, θα πρέπει να προσέχει ώστε να μη δημιουργούνται συγχύσεις για το χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας. Να μη δημιουργούνται αυταπάτες γύρω από «την καλύτερη λειτουργία των θεσμών και του κοινοβουλίου».

Αντιδραστική η λογική του «μικρότερου κακού»
5. Η λογική του μικρότερου κακού οδήγησε πάντα προς τα χειρότερα. Ηταν και παραμένει μια αντιδραστική θεωρία που στόχο έχει το χτύπημα του Κόμματος και του ταξικού κινήματος, τη μακροημέρευση της εξουσίας της αστικής τάξης. Οπως και αν εκφραζόταν κάθε φορά, είτε με τη «θεωρία του σκαλοπατιού» είτε με «το να δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε και ας αφήσουμε το αύριο», ήταν καταστροφική

Αυτό σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί λόγω της κρίσης η αναζήτηση «του μικρότερου κακού» έχει δυναμώσει. Είναι πολλοί αυτοί, που μπροστά στις εκλογές, μας λένε «το ζήτημα είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση», «ας δοκιμάσουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι μπορεί να κάνει» ή «ξέρουμε ότι δε θα κάνει αυτά που λέει γι' αυτό μπείτε και εσείς στην κυβέρνηση για να τον πιέσετε να κάνει ορισμένα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είναι άγνωστος, για να περιμένει κάποιος να δοκιμαστεί. Οι δυνάμεις που τον στηρίζουν είναι όλες τους δοκιμασμένες στο να υπηρετούν το σύστημα από όλα τα μετερίζια του. Είναι μια επικίνδυνη καιροσκοπική δύναμη, όπου προκειμένου να κερδίσει ψήφους για να διαχειριστεί την αστική εξουσία δε διστάζει να συνεργάζεται με εθνικιστές, ακόμα και με ανθρώπους με φασιστικές αντιλήψεις.

Δεν έχει ακόμα συνειδητοποιηθεί πως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να μπερδεύεται με το οπορτουνιστικό μόρφωμα του πρώην ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ του 3%, όπου κυρίως αποτελούνταν από παλιούς και νέους αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι μια μεγάλη αστική δύναμη, με γαρνιτούρα από πρώην ναυάγια της ταξικής πάλης, όπου δρα για λογαριασμό της αστικής τάξης. Εμπλέκεται ενεργά στους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της περιοχής, στις εθνικιστικές διαμάχες.

Από τη στιγμή που στηρίζει την ΕΕ, την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα, μέρα με τη μέρα θα συντηρητικοποιείται περισσότερο, θα ταυτίζεται όλο και πιο πολύ με την πολιτική και τις θέσεις των αστικών κομμάτων. Θα είναι αναγκασμένος να εγκαταλείπει σταδιακά και ορισμένα ριζοσπαστικά αιτήματα, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τη λογική της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας, θα προσαρμόζεται προς το χειρότερο.

Αυτό είναι αντικειμενικός μονόδρομος, γιατί ο καπιταλισμός όσο εξελίσσεται γίνεται πιο αντιδραστικός και επιθετικός, επομένως, το ίδιο θα γίνονται οι διάφορες ενώσεις του και οι δυνάμεις που τον υπηρετούν. Ο καπιταλιστικός δρόμος έχει τους δικούς του αντικειμενικούς νόμους, που δεν αλλάζουν από την καλή διάθεση και τις επιθυμίες του καθένα. Δεν υπάρχει φιλεργατική αστική διαχείριση, ανταγωνιστικότητα και επιχειρηματικότητα.

Για αυτό κανένας εργαζόμενος που αισθάνεται αριστερός δεν πρέπει να αισθάνεται ενοχές μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ «να μη χάσει την ευκαιρία η αριστερά για να κυβερνήσει» ή «αν τη χάσει την ευθύνη θα έχει το ΚΚΕ που δεν το στηρίζει». Η αλήθεια είναι πως τμήματα της αστικής τάξης θέλουν να αρπάξουν την ευκαιρία και να βάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη φάση να κυβερνήσει, για να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τα ζόρια που έχουν χωρίς «κοινωνικές εντάσεις». Ταυτόχρονα, θέλουν να πιέσουν με αυτό και το ΚΚΕ να αλλάξει στρατηγική, δηλαδή «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια».

Εμείς πρέπει να αντιπαρατεθούμε κατά μέτωπο με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων και του μικρότερου κακού. Εργάτης που έχει χάσει την υπερηφάνειά του, που χαμηλώνει τον πήχη των απαιτήσεων και αρκείται στη χαμοζωή, είναι χαμένος, είναι να τον λυπάσαι. Να οξύνουμε το μέτωπο ενάντια στον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό. Η ζωή έχει δείξει πως οποιαδήποτε υποχώρηση στο μέτωπο του οπορτουνισμού, πως οποιαδήποτε αβαρία στην ιδεολογική και οργανωτική αυτοτέλεια και στις αρχές λειτουργίας του Κόμματος, φέρνει ολέθρια αποτελέσματα, οδηγεί στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος.

Το ιδεολόγημα της «αποβιομηχάνισης»
6. Η τύχη του εργατικού κινήματος κρίνεται, πριν απ' όλα, από τους εργάτες και τις εργάτριες που είναι μέσα στην παραγωγή. Αν τα εργοστάσια παραλύσουν, παραλύει όλη η οικονομική ζωή. Αν τα εργοστάσια δεν περάσουν από τα χέρια των καπιταλιστών στα χέρια των εργατών, δεν μπορεί να αλλάξει και το κοινωνικοοικονομικό σύστημα, η εξουσία.

Από εδώ πηγάζει και η ιδιαίτερη σημασία του βιομηχανικού προλεταριάτου στην πάλη για την οικοδόμηση του Κόμματος και την ανασύνταξη του κινήματος αλλά και τη σοσιαλιστική επανάσταση. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αποκτά στην παραγωγική διαδικασία, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και με κυριότερη τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, μπορούν να αποκτήσουν συνειδητό χαρακτήρα και να του προσθέσουν τεράστια ανατρεπτική δύναμη.

Αυτό έχει μεγάλη σημασία να κατανοηθεί, γιατί σήμερα, λόγω και της κρίσης, έχει ενταθεί η συζήτηση περί «αποβιομηχάνισης» της Ελλάδας. Πρόκειται για ιδεολόγημα που δεν το προβάλλουν τυχαία, έχουν βαθύτερους στόχους.

Ο πρώτος είναι να περάσουν την αντίληψη της «μεταβιομηχανικής» εποχής ή, όπως κατά καιρούς κάποιοι την ονομάζουν, «μετακαπιταλιστική» εποχή. Θέλουν να πουν ότι γενικά το προλεταριάτο, και ειδικότερα το βιομηχανικό, έχει συρρικνωθεί τόσο ώστε να μην μπορεί να παίξει ρόλο πρωτοπόρας τάξης, επαναστατικής δύναμης, ότι υπάρχει «αλλαγή του επαναστατικού υποκειμένου». Να παρουσιάσουν το ΚΚΕ και τη στρατηγική του ως ξεπερασμένα, που δεν ανταποκρίνονται στα δεδομένα της εποχής και έτσι να αναβάλλουν την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Ο δεύτερος είναι να πιέσουν την εργατική τάξη να γίνει πιο φτηνή για το καλό της «εθνικής οικονομίας», να σκύψει το κεφάλι ακόμα περισσότερο. Να εγκαταλείψει κάθε διεκδίκηση στο όνομα της «βιωσιμότητας και ανταγωνιστικότητας». Να πιέσουν το βιομηχανικό προλεταριάτο να στηρίξει τα αιτήματα του βιομηχανικού κεφαλαίου, δηλαδή νέα προνόμια και ελαφρύνσεις, όπως φθηνό ρεύμα, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, διευκόλυνση καθεστώτος απολύσεων κ.ά. «Σκάσε και σκάβε» μέσα στα εργοστάσια και εκτόνωση στις πλατείες.

Είναι καθαρό πως από την κρίση κάποιοι βιομηχανικοί κλάδοι θα βγουν ενισχυμένοι, κάποιοι συρρικνωμένοι, κάποιοι θα φτάσουν στα όρια της εξαφάνισης και κάποιοι άλλοι θα δημιουργηθούν. Το ίδιο και σε κάθε κλάδο, κάποιες επιχειρήσεις θα βγουν ενισχυμένες, άλλες συρρικνωμένες ή και θα πάψουν να λειτουργούν, θα αυξηθεί κάποιος τομέας της δραστηριότητάς τους κάποιος άλλος θα μειωθεί ή θα εξαφανιστεί. Αυτό όμως ούτε αποβιομηχάνιση σημαίνει, ούτε αλλάζει, ούτε μειώνει τη βαρύτητα του βιομηχανικού προλεταριάτου στον έλεγχο των νευραλγικών σημείων όλου του οικονομικού συστήματος. Ο ρόλος αυτός συνεχώς θα δυναμώνει.

Επομένως, ο προσανατολισμός και η προτεραιότητα της δουλειάς μας στη βιομηχανία, και ιδιαίτερα στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, η οικοδόμηση του Κόμματος σε αυτούς όχι μόνο δε μεταβάλλεται αλλά πρέπει να ενισχυθεί περισσότερο. Να βοηθήσουμε το βιομηχανικό προλεταριάτο να αποκτήσει συνείδηση του ρόλου και της αποστολής του, της τεράστιας δύναμης που έχει στα χέρια του.

Ισχυρό ΚΚΕ παντού!
7. Η πορεία του εργατικού κινήματος είναι άρρηκτα δεμένη με την πορεία του ΚΚΕ, του οργανωμένου πρωτοπόρου, συνειδητού τμήματος της εργατικής τάξης, που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Με το Πρόγραμμά του, τις επεξεργασίες του, φωτίζει το δρόμο της εργατικής τάξης για να έρθει στην εξουσία, να απελευθερωθεί. Δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας που να μην το στήριξε, να μην μπήκε μπροστά. Οποια κατάκτηση και αν κοιτάξεις θα δεις την καθοριστική συμβολή του. Δεν υπάρχει αγωνιστής που να διώχτηκε και να μην εξέφρασε την αλληλεγγύη του, την έμπρακτη συμπαράστασή του. Σε όλη την ηρωική διαδρομή του δούλεψε με το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».

Γι' αυτό σήμερα το κύριο και βασικό είναι η ισχυροποίηση του Κόμματος στην εργατική τάξη και ιδιαίτερα στους κλάδους της βιομηχανίας. Αποτελεί βασική προϋπόθεση για να γίνουν βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην ανασύνταξη του κινήματός της.

Σήμερα όπου και να κοιτάξεις αυτή η ανάγκη φαίνεται πιο καθαρά. Εκεί που υπάρχει το ΚΚΕ γίνεται προσπάθεια για την οργάνωση των εργατών, υπάρχει αντίσταση, δεν περνάει εύκολα η λογική του συμβιβασμού, του «κοινωνικού εταιρισμού», οι αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις. Εμποδίζεται η ανάπτυξη φασιστικών αντιλήψεων και η δράση της Χρυσής Αυγής. Ο αντίπαλος το γνωρίζει και γι' αυτό, όταν θέλει να χτυπήσει κάποιον αγώνα, στο ΚΚΕ πριν απ' όλα επιτίθεται, αξιοποιεί κάθε μέσο. Η επίθεση της ΧΑ, των μαντρόσκυλων του συστήματος, στους κομμουνιστές στη Ζώνη του Περάματος το επιβεβαιώνει. Εξάλλου, όπως οι ίδιοι γράφουν, ένας από τους σκοπούς του δουλεμπορικού σωματείου που προσπαθούν να φτιάξουν στη Ζώνη είναι «η εκτόπιση από τον κλάδο του κομμουνιστικού κατεστημένου».

Γι' αυτό πρώτιστο καθήκον των οπαδών και φίλων του Κόμματος είναι να φροντίζουν και αυτοί να μπαίνει η φωνή του ΚΚΕ μέσα στους χώρους δουλειάς, ο «Ριζοσπάστης» και τα άλλα έντυπά του. Δε φτάνει μόνο η ψήφος, χρειάζεται να συγκροτείται σε κάθε χώρο δουλειάς δραστήριος και ισχυρός κομματικός πυρήνας, να ισχυροποιείται το Κόμμα.

Ο στόχος της ισχυροποίησης του Κόμματος δένεται διαλεκτικά με το στόχο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Η δουλειά μας στα συνδικάτα δεν είναι κάποιο επιμέρους ζήτημα, έχει σχέση με το κεντρικό καθήκον του Κόμματος, δηλαδή με την οργάνωση, τη συγκέντρωση, την προετοιμασία και εκπαίδευση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία. Αποτελούν το «σχολείο της ταξικής πάλης». Με αδύναμα συνδικάτα δύσκολα θα αναπτύσσεται η πάλη, θα οικοδομείται η Λαϊκή Συμμαχία, θα αποκτά σωστό προσανατολισμό. Γι' αυτό όλοι μας πρέπει να παλεύουμε για τη συγκρότηση ισχυρών συνδικάτων, με χιλιάδες δραστήρια μέλη, με οργανώσεις σε όλους τους μεγάλους χώρους του κάθε κλάδου, με εκπροσώπους σε όλους τους χώρους.

Η ανωτερότητα του Σοσιαλισμού

Από τότε που καθιερώθηκε η 1η Μάη ως μέρα σύμβολο της παγκόσμιας εργατικής τάξης, η ταξική πάλη συνεχίζεται αδιάκοπα, με όλες τις μορφές. Με νίκες και ήττες, με ζιγκ-ζαγκ και πισωγυρίσματα, με κατακτήσεις και με απώλειες. Η θέση όμως της εργατικής τάξης δεν άλλαξε και σήμερα καλείται να δουλέψει σε συνθήκες που επικρατούσαν πριν δύο αιώνες.

Η μόνη περίπτωση που εργάτες είδαν άσπρη μέρα, έζησαν ελεύθερα χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς και πολέμους, ήταν μετά τη μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση, στην πρώην Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες που πήρε η εργατική τάξη την εξουσία. Σήμερα, μετά την αντεπανάσταση, γύρισαν ξανά στη φτώχεια και την ανεργία, αλληλοσκοτώνονται κάτω από ξένες σημαίες, όπως γίνεται αυτές τις μέρες στην Ουκρανία. 

Επιβεβαιώνεται η ανωτερότητα του σοσιαλισμού.
Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα και το μεγάλο δίδαγμα για το πού βρίσκεται η διέξοδος και η σωτηρία και με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει. Ολες οι άλλες λύσεις που προτείνουν οι άλλες δυνάμεις οδηγούν στην κόλαση, στη Δευτέρα παρουσία.
Σήμερα, από τότε που έγινε η Οκτωβριανή Επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση, οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πιο ώριμες. Αυτό που πρέπει να παλέψουμε για να γίνει είναι η συγκρότηση της στρατιάς της επανάστασης, με εμπροσθοφυλακή το βιομηχανικό προλεταριάτο. Η πλούσια πείρα, τα διδάγματα και τα συμπεράσματα από την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αποτελούν μεγάλη βοήθεια και παρακαταθήκη για τη νέα έφοδο στον ουρανό.

Προχωράμε σταθερά και αποφασιστικά. Ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα η εργατική τάξη θα συνειδητοποιήσει τη δύναμή της και θα αποφασίσει να αναμετρηθεί και να ανατρέψει την αστική τάξη. Προχωράμε με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Δυναμώνουμε τη διεθνιστική πάλη, αντιπαλεύουμε τη θεωρία της «απομόνωσης και της μικρής χώρας», που στόχο έχει την υποταγή και τη διαιώνιση της αστικής τάξης. Το παράδειγμα της Ουκρανίας επιβεβαιώνει πως η θεωρία «της μη απομόνωσης» οδηγεί στις μυλόπετρες του ιμπεριαλισμού, όπου στο βωμό των ιμπεριαλιστών αλέθονται οι εργάτες, άσχετα από εθνικότητες και θρησκείες.

Σε κάθε χώρα που το ταξικό κίνημα κατακτά νίκες έχει θετική επίδραση και σε άλλες χώρες. Οταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία σε μια χώρα, θα πυροδοτήσει εξελίξεις και σε άλλες χώρες. Το παράδειγμά της θα εμπνεύσει το διεθνές επαναστατικό κίνημα, θα κερδίσει την αλληλεγγύη και υπερασπιστές από τις ταξικές δυνάμεις όλων των χωρών, όπως έγινε με τη μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση και τις νίκες του Κόκκινου Στρατού.

Τις επόμενες μέρες δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της πρωτομαγιάτικης απεργίας, για να φτάσει το μήνυμά της σε όλους τους χώρους δουλειάς και για να υπάρχει μαζική συμμετοχή στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και στην προσυγκέντρωση όλων των κλάδων στην Κάνιγγος. Δεν εφησυχάζουμε, εντείνουμε την προσπάθεια και την επαγρύπνηση. Ολοι στη μάχη για τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές-περιφερειακές. Λέμε όχι στα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των μονοπωλίων. Ψηφίζουμε-δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Βλέπε ακόμη: